Είναι ο λαϊκισμός… ανόητε

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΝΙΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ

Της Μαργαρίτας Γερούκη

ΓΕΡΟΥΚΗΣτη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας τα προβλήματα δε λύνονται. Όμως, όλα μπορούν να κουκουλωθούν ή να παραμορφωθούν… αρκεί μια δυνατή φωνή. Γιατί, ως γνωστόν, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας η φωνή αυτών που κυβερνούν είναι πάντα στεντόρεια. Συνήθως δε, η έντασή της είναι αντιστρόφως ανάλογη του βάθους της μνήμης και αυτό φαίνεται να ισχύει για κυβερνώντες αλλά και για κυβερνωμένους!

Και κάπου εδώ η κάθε λυρική διάθεση του παρόντος κειμένου τελειώνει, όχι όμως από αποστροφή στον συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης. Άλλωστε ο λυρισμός στην ποίηση, δηλαδή η συναισθηματικά φορτισμένη αφήγηση των καθημερινών πραγμάτων, είναι όπως ο λαϊκισμός στην πολιτική. Όπως το πρώτο έτσι και το δεύτερο τα διδαχθήκαμε από τα γυμνασιακά μας χρόνια ήδη! Η λυρική διάθεση του κειμένου λοιπόν τελειώνει γιατί, όπως προδίδει και ο τίτλος του, σκοπός της κειμενογράφου είναι να βάλει στη συζήτηση μια λέξη καθόλου μα καθόλου «λυρική» και ελάχιστα ποιητική, τη λέξη… ανόητε!

Έξι και πλέον χρόνια και οι πολιτικοί της χώρας, αυτοί που κυβέρνησαν και αυτοί που κυβερνούν, δεν παίρνουν τη γενναία απόφαση. Συνθήματα τέλος! Η τωρινή κυβέρνηση, πιστή στη γραμμή όλων των προηγούμενων, ξιφουλκεί με πύρινους, κενούς λόγους, ατέρμονες διαπραγματεύσεις και διορισμούς ημετέρων. Πολιτεύεται όπως έχει μάθει, στην επιφάνεια και όχι στην ουσία, στα εύκολα και όχι στα δύσκολα, στα λόγια και όχι στις πράξεις. Με συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα κόμματα της συν-κυβέρνησης της τη λαϊκίστικη νοοτροπία και πρακτική.

Το πρόβλημα, στην ουσία του, δεν είναι τα κόκκινα δάνεια αλλά η υπερφορολόγηση και η ανεργία, που από τη μία τα δημιούργησαν και από την άλλη δεν επιτρέπουν στους Έλληνες και τις Ελληνίδες να τα αποπληρώσουν. Το πρόβλημα, αυτή τη στιγμή, δεν είναι το ύψος των μισθών, των συντάξεων ή των επιδομάτων αλλά η καταστροφή της παραγωγικής, εμπορικής και επιχειρηματικής βάσης της χώρας που θα μπορούσε να  χρηματοδοτήσει όλα τα παραπάνω. Το πρόβλημα δεν είναι οι γείτονές μας αλλά η χαμένη αξιοπιστία της χώρας μας. Το πρόβλημα, τέλος, δεν είναι το ανυπέρβλητο χρέος της Ελλάδας αλλά το ότι μετά από τόσα χρόνια βαθιάς οικονομικής κρίσης οι πολιτικοί, αυτοί που κυβέρνησαν και αυτοί που κυβερνούν, δεν έχουν τη δύναμη να σηκώσουν το βάρος των μεταρρυθμίσεων που θα αποτρέψουν τέτοια χρέη στο μέλλον. Αυτά είναι προβλήματα που δε λύνονται με συνθήματα.

Αντιθέτως, τα πάσης φύσεως πολιτικά συνθήματα, αυτών που κυβέρνησαν και αυτών που κυβερνούν, δημιούργησαν την οργή, την απελπισία, την απαξίωση του πολιτικού συστήματος που βιώνουμε ως κοινωνία σήμερα. Γίναμε μια κοινωνία αρνητικά συναισθηματικά φορτισμένη. Ίσως γι’ αυτό ο υπουργός Παιδείας κ. Φίλης, προτρέπει με πρόσφατη (16-3-2016) ενδεκασέλιδη εγκύκλιό του, να πολεμήσουμε το ρατσισμό με την ποίηση. Πραγματικά, το μόνο εύκολο! Δε θα ήταν χρησιμότερο όμως ο κύριος υπουργός πρώτα να μας προτείνει σε έντεκα σελίδες με ποιο τρόπο θα διαχειριστούμε τις εκπαιδευτικές ανάγκες των χιλιάδων προσφυγόπουλων που από την επόμενη σχολική χρονιά θα βρίσκονται στις γειτονιές μας;

Η Μαργαρίτα Γερούκη είναι Σχολική Σύμβουλος και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου στο ΠΟΤΑΜΙ