Του Γ. Λακόπουλου
Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Την επομένη των εκλογών Σεπτεμβρίου ο Αλέξης Τσίπρας είναι τόσο ισχυρός όσο ήταν και την επόμενη των εκλογών του Ιανουαρίου. Και ας μεσολάβησε ένα Μνημόνιο με την υπογραφή του, μια περίοδος διακυβέρνησης για την οποία δεν μπορεί να υπερηφανευτεί και μια εσωκομματική διάσπαση. Οι πολίτες που έκαναν πρωθυπουργό τον Τσίπρα τον Ιανουάριο για να εφαρμόσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, τώρα τον ξανάκαναν για να εφαρμόσει το… αντίθετο του! Άβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου.
Σύμφωνα με όσα έβγαλε η κάλπη ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στραπατσάρισε τον Λαφαζάνη και τη Ζωή , ξεφορτώθηκε πολλά βαρίδια και έβαλε τον Καμμένο στη Βουλή. Η Φώφη εξευτέλισε τον Βενιζέλο, ο Θεοδωράκης πλήρωσε την ανεπάρκεια του, οι δελφίνοι της ΝΔ απέφυγαν τον εφιάλτη να τους κατσικωθεί ο Μεϊμαράκης. Και η νεοναζιστική πρόκληση έδειξε ότι έχει ρίζες στη συλλογική συνείδηση.
Φυσικά η ίδια κάλπη έκλεισε και τα σπίτια των δημοσκόπων που έβλεπαν ‘ντέρμπι.’-πλην του γερόλυκου Ντίνου Ρουτζούνη που έβρισκε εξ αρχής καθαρές διαφορές υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές τις εκλογές δεν τις κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ -τον οποίο άλλωστε πήρε μαζί του ο Λαφαζάνης φεύγοντας- αλλά προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας. Αν και μάλλον πρέπει να στείλει λουλούδια σε όσους είχαν την έμπνευση να βάλουν τον Μεϊμαράκη απέναντί του. Ο συμπαθής προσωρινός αρχηγός τη ΝΔ -που κάποια στιγμή πίστεψε ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός και μιλούσε για τη κυβέρνηση ‘του’ -δεν είχε καμιά τύχη με το ντελαμαγκέν ύφος του απέναντι σε έναν πολιτικό με τα επικοινωνιακά χαρίσματα του Τσίπρα.
Σ’ αυτά τα χαρίσματα προστέθηκε και το κλείσιμο του ματιού προς τους ψηφοφόρους ότι μπορεί να υπέγραψε, ’εκβιαζόμενος’, ένα μνημόνιο, θα φροντίσει όμως να το απαλύνει στην πράξη. Αυτό ήταν ισχυρό επιχείρημα, δεδομένου ότι ο ίδιος μέχρι στιγμής απλώς υπέγραψε, ενώ οι άλλοι και υπέγραψαν και εφάρμοσαν μνημόνια.
Έτσι ο Τσίπρας θριάμβευσε για μια ακόμη φόρα αφού δεν υπήρχε αντίπαλο δέος. Αλλά μπορεί αυτός ο θρίαμβος να αποδειχθεί και η τιμωρία του. Εξαρτάται από τις απαντήσεις που θα δώσει στις εξής ερωτήσεις:
Πρώτον. Θα καταφέρει να εξαντλήσει την τετραετία στην οποία δεν υπάρχουν ενδιάμεσες εκλογές, αλλά υπάρχουν πολύ δύσκολες ψηφοφορίες στη Βουλή για τη νομοθεσία που θα απαιτήσει η εφαρμογή του Μνημονίου. Ήδη στους κόλπους του κόμματός του κάποιοι προεξοφλούν ότι δεν θα τους ψηφίσουν, οπότε η συνοχή της και της νέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα στοίχημα που έχει μπροστά του ο νικητής των εκλογών.
Δεύτερον. Θα εφαρμόσει το Μνημόνιο, ιδίως σε ό,τι αφορά τις μεταρρυθμίσεις, στα προβλεπόμενα χρονοδιαγράμματα ώστε να εξασφαλίσει διαρκή ροή χρηματοδοτικής στήριξης; Αν η κυβέρνησή του αποτύχει να κινηθεί με τους προβλεπόμενους ρυθμούς και πολύ περισσότερο αν επιχειρήσει να επαναδιαπραγματευθεί κάποια από τα συμφωνηθέντα, θα βρει τοίχο. Δεν υπάρχουν περιθώρια για νέες συζητήσεις στην Ευρώπη και αυτό σημαίνει ότι αν ο Τσίπρας θέλει να αποφύγει την καταστροφή που ο ίδιος είδε μετά τα μάτια του και έκανε πίσω, πρέπει είναι αποφασισμένος στην εφαρμογή μιας πολιτικής που θα έχει κόστος.
Τρίτον. Θα ανοίξει τα θέματα σύγχρονης οργάνωσης του κράτους, διαφάνειας στις λειτουργίες του ευρύτερου δημοσίου, αξιοκρατίας, αποκατάστασης των θεσμών, εξυγίανσης του πολιτικού συστήματος και αποκοπής του ομφάλιου λώρου ανάμεσα στα οικονομικά συμφέροντα και την πολιτική και τους πολιτικούς;
Πολλά θα κριθούν από το είδος και το εύρος της κυβέρνησης που θα σχηματίσει ο Αλέξης Τσίπρας και αν θα αναθέσει εκ νέου χαρτοφυλάκια σε πρόσωπα που έχουν ήδη αποδείξει ότι δεν μπορούν να επωμιστούν το βάρος τους. Ο συνεχιζόμενος εναγκαλισμός με τον Καμμένο δεν είναι καθόλου καλό σημάδι.
Σε κάθε περίπτωση πάντως αποτελεί θετική εξέλιξη ότι απετράπη ο κίνδυνος του μεγάλου συνασπισμού που προωθούν τυχοδιωκτικά κάποιες δυνάμεις αδιαφορώντας για το ότι έτσι θα αναγόρευαν στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευση τη Χρυσή Αυγή. Είναι προς το συμφέρον της δημοκρατικής τάξης ότι τα μεγάλα κόμματα θα σηκώνουν το βάρος της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντίστοιχα.
Κατά τα λοιπά μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο αναταράξεων με προφανείς δυσκολίες σε ένα πολιτικό τοπίο με προφανή χαρακτηριστικά ρευστότητας. Με την Ευρώπη προφανώς καχύποπτη απέναντι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και με τον ελληνικό λαό προφανώς στραμμένο σε λύσεις ευκολίας. Η πρόγνωση δεν είναι καλή. Γι’ αυτό ο Θεός να βάλει το χέρι του.
