Του Γ. Λακόπουλου
Η υπόθεση του Άκη Τσοχατζόπουλου είναι μια υγιής περίπτωση πολιτικού προσώπου στο εγχώριο πολιτικό σύστημα, τα τελευταία χρόνια. Με την έννοια ένας πολιτικός παραπέμφθηκε στο δικαστήριο με ένα συγκεκριμένο κατηγορητήριο, δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στον φυσικό δικαστή του – για πολλούς δεν το επιχείρησε καν , ενω και θα τον ίδιο θα ήταν μάταιο– του επιβλήθηκε μια ποινή, πήγε στη φυλακή. Τέλος.
Αυτή είναι η διαδικασία σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Για τον Άκη ίσχυσε, μάλλον γιατί πρακτικά το επέλεξε ο ίδιος. Ακόμη και στο δικαστήριο είχε και άλλες επιλογές. Δεν κατέφυγε σ’ αυτές για λόγους που αφορούν τον ίδιο. Ενδεχομένως και τον χαρακτήρα του. Δεν θα “έδινε” ποτέ κανέναν για να ελαφρύνει τη θέση του. Όπως δεν πείραξε και κανέναν στις εποχές της παντοδυναμίας του.
Κανονικά οι λογαριασμοί της Πολιτείας με τον υπουργό θα έπρεπε να κλείσουν εκεί. Η καταδίκη ενός πολιτικού, όπως και ενός πολίτη, σε ένα κράτος δικαίου είναι τιμωρία για τον ίδιο και ανταπόδοση για το κράτος. Όπως ισχύσαν οι νόμοι για να παραπεμφθεί και να καταδικαστεί πρέπει να ισχύουν και στη συνέχεια.
Για μια ακόμη φορά ο πρώην υπουργός κατέθεσε αίτηση αποφυλάκισης- έστω με όρους- και απορρίφθηκε. Δεν ζητάει να του κάνουν χάρη. Ζητάει να εφαρμοστεί υπάρχουσα νομοθεσία. Όπως έχει ισχύσει για πολλούς- ακόμη και για διαβόητους εγκληματίες.
Και άλλες φορές ως τώρα η ίδια αίτηση απορρίφθηκε. Ο δικαστής κρίνει κατά συνείδηση και κατά τους νόμους και πρακτικά εναπόκειται στην κρίση του η ερμηνεία των νόμων. Δηλαδή η απόρριψη μιας αίτησης αποφυλάκισης αποτελεί δικαίωμα του. Το ίδιο όμως και η αποδοχή της.
Για την κοινή νομική σκέψη ο λόγος για να αρνηθούν τα αρμόδια δικαστικά όργανα την εφαρμογή του νόμου υπέρ του αιτούντος -αν δεν δέχονται τους κιδνυνους για την υγεια του- θα ήταν ο κίνδυνος να τελέσει τις ίδιες πράξεις: Στη συγκεκριμένη περίπτωση να ξαναγίνει ο Τσοχατζόπουλος υπουργός Άμυνας, να ξαναπαραγγείλει η κυβέρνηση στην οποία θα μετέχει υποβρύχια, να ξανακατηγορηθεί ο ίδιος κ.λ.π.
Είναι αστείο και να το συζητάμε. Άλλωστε και να μην αποφυλακιστεί τώρα, θα αποφυλακιστεί στο τέλος της έκτισης ολόκληρης της ποινής του, έστω χωρίς τους ευνοϊκούς όρους που προβλέπει ο νόμος. Εκτός αν…. αλλά ας μην το συνεχίσουμε.
Ο Τσοχατζόπουλος πλήρωσε ότι του καταλογίστηκε από τη Πολιτεία και πλήρωσε με αξιοπρέπεια. Ούτε κλάφτηκε, ούτε προσπάθησε να εξασφαλίσει τη συμπάθεια κανενός. Αλλά πλήρωσε γι’ αυτό που περιλαμβάνονταν σε ένα συγκεκριμένο κατηγορητήριο. Όχι για όσα κατεγράφησαν στα ΜΜΕ. Πλήρωσε ως υπόλογος υπουργός για συγκεκριμένες πράξεις. Και δεν βρέθηκε ποτέ και πουθενά ούτε ένα ευρώ σε λογαριασμό του- ενώ οι γνωρίζοντες μπορούν να ερωτηθούν για τη σημερινή κατάστασή του.
Οι ιστορίες με το σπίτι και το χωρο του γάμου του είναι μια άλλη υπόθεση.
Ας μην κρυβομαστα ομως. Στην περίπτωσή του λειτούργησε ο κανόνας του αποδιοπομπαίου τράγου. Του μαύρου πρόβατου. Αφού καταδικάστηκε ένας , σε αντίστιξη καθαρίζουμε όλοι οι υπόλοιποι. Πρώτοι και καλύτεροι κάποιοι εσωκομματικοί του αντίπαλοι -αλλά και φίλοι. Από ένα σημείο και πέρα η υπόθεση του Άκη ήταν σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.Με την καταδίκη του Άκη θεωρούν ότι αποκτούν το δικαίωμα να περιφέρονται ως άσπιλοι και αμόλυντοι. Η καταδίκη του είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για άλλους. Πολιτικά πρόσωπα για τα οποία βοά η κοινωνία χτίζουν προφίλ αντι-Άκη.
Εκ παραλλήλου ο βασικός εσωκομματικός του αντίπαλος που έγινε Πρωθυπουργός , δεν αποδέχεται καν ότι φέρει καμιά ευθύνη για τους υπουργούς, τους συνεργάτες του και τις υποθέσεις διαφθοράς επί των ημερών του. Αφού καταδικάστηκε ο Άκης όλοι οι άλλοι είναι λευκές περιστερές.
Δεν υπάρχει ούτε καν το άγος του Χρηματιστηρίου. Δεν πλούτισε κανένας από το δημόσιο χρήμα. Δεν έρευσαν στα κομματικά ταμεία πακτωλοί. Οι πανάκριβες εκλογές του παρελθόντος γίνονταν με αέρα.
Εν πάση περιπτώσει , ό γέγονε, γέγονε. Σήμερα γιατί ένας πολιτικός που εξόφλησε το χρέος προς την Πολιτεία με τον εγκλεισμό του πρέπει να παραμένει στα 78 στη φυλακή, ενώ είναι δυνατόν να αποφυλακιστεί; Οι δικαστές κάνουν τη δουλειά τους. Αλλά, πέρα από αυτούς, ποιοι δεν θέλουν τον Άκη εκτός φυλακής;
Όσο βρίσκεται στον Κορυδαλλό κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να έχει επαφή μαζί του. Κανείς, πολιτικός ή επιχειρηματίας, προσωπο των ΜΜΕ, παλιός αντίπαλος ή οπαδός του, δεν είναι υποχρεωμένος να απαντήσει τις ερωτήσεις του. Έξω από τη φυλακή μπορεί να μιλήσει με πολλούς και να τους πει ή να τους υπενθυμίσει πολλά. Προφανώς αυτά που δεν είπε στο δικαστήριο.
Μπορεί όμως αυτό να τον καταστήσει ισόβιο έγκλειστο; Υπήρξε ο ιδανικός κατηγορούμενος. Θα υπάρξει και ιδανικός φυλακισμένος;
Σε μια πολιτισμένη κοινωνία ένας πολιτικός που παραπέμπεται, καταδικάζεται και αποφυλακίζεται, μπορεί να επιστρέψει στην πολιτική ζωή και πάντως στη ζωή και την ελευθερία. Έχοντας ξοφλήσει το λογαριασμό του είναι κανονικός πολίτης, με πλήρη δικαιώματα και όχι ένας ισόβιος εσταυρωμένος.
Στην Ελλάδα αυτά προφανώς δεν συμβαίνουν. Αλλά ειδικά στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου –που έζησε το ΠΑΣΟΚ πριν ακόμη από τη ίδρυσή του και ξέρει τα πάντα για τους πάντες σ’ αυτό το κόμμα- υπάρχει ένα ερώτημα. Ποιοι από τους παλιούς συντρόφους του – και άλλους παράγοντες εκτός της πολιτικής , δεν θα άντεχαν σε μια τετ α τετ συνάντηση μαζί του; Ποιοι δεν θα ήθελαν να τους χτυπήσει την πόρτα και να τους υποχρεώσει να μιλήσουν για όσα έγιναν στο κόμμα τους κατά τη θητεία δύο πρωθυπουργών;
