“Άρες, μάρες, κουκουνάρες”

Του Γιώργου Μαρκάκη

ΜΑΡΚΑΚΗΣΣυνέντευξη μέσω Αυθαίρετης Διερμηνείας

Όταν τα μικρόφωνα ‘ανοίγουν’ μπροστά στους Έλληνες πολιτικούς διαπιστώνεις πολλά πράγματα. Δεν είναι το κύριο πιάτο που σερβίρουν σύμφωνα με την παραγγελία -κοινώς- στα ερωτήματα που καλούνται να απαντήσουν – αλλά τα ορεκτικά και το επιδόρπιο που πάντα προηγούνται και ακολουθούν. Στις ΗΠΑ μάλιστα αυτό το τελευταίο, δηλαδή δηλώσεις τάχα μου με κλειστό μικρόφωνο, έχει γίνει επιστήμη.

Αρκετές φορές κατανοείς στο έπακρο τον βαθμό προσήλωσης του πολιτικού στο έργο και πιο ειδικά στο αντικείμενό του. Επάρκεια για να προσληφθείς στο Δημόσιο τουλάχιστον στα χαρτιά μπορεί να ζητάει η Πολιτεία μας, αλλά για να διοριστείς υπουργός ποτέ.

Στην τεχνική της Συζήτησης και των Συνεντεύξεων θυμάμαι τον καθηγητή Ψυχολογίας μου Egil Ruth να μου αναλύει ένα βράδυ πόσο απλά βγαίνουν ή πιο εύστοχα, αναβλύζουν οι αλήθειες αβίαστα στην επιφάνεια. Χρειάζονται ‘λιπαντικό’ βέβαια για να γλιστρήσουν ανυποψίαστα στην παντοτινή εκφορτωτική παιδική τσουλήθρα του εγώ μας.

Δεν θα μπω σε ανάλυση των περιστατικών ανακρίσεων. Υπάρχουν άλλοι σαφέστατα πιο ειδικοί στο τομέα αυτό. Θα θίξω όμως επιφανειακά τα περιστατικά των συνεντεύξεων και ειδικά των τηλεοπτικών. Δεν χρειάζεται -λεκτική- βία ούτε μεγάλη προσπάθεια να πεισθούν οι πολιτικοί προσκεκλημένοι σου να ξεκινήσουν να ‘κελαηδούν.’ Υπάρχουν πολλές απλές λύσεις.

Π.χ. Όσο περισσότερα τιβι μόνιτορ οθόνες υπάρχουν σε ένα στούντιο τόσο περισσότερες οι αλήθειες που θα ξερνούν ανυποψίαστα οι καλεσμένοι. Άσχετα αν γνωρίζουν πως βρίσκονται σε τηλεοπτικό στούντιο και τους παρακολουθούν εκατομμύρια τηλεθεατών, είναι διαφορετικό να βλέπουν απέναντι την φάτσα τους να μιλάει. Γίνονται τηλεθεατές ad vivo του ίδιου του εαυτού τους που μιλάει. Το σπίτι άλλωστε του Νάρκισσου είναι γεμάτο καθρέπτες.

Η λαϊκή παροιμία μας λέει “από μωρό και τρελό μαθαίνεις την αλήθεια”. Πολλοί συμπληρώνουν και από μεθυσμένο. Στην καθημερινή αθηναϊκή πραγματικότητά μας αυτά τα τρία επίπεδα χαρακτήρων και ύπαρξης στην περίπτωση των Ελλήνων πολιτικών συμπίπτουν. Πώς γίνεται αυτό;

α) Όταν δουν μικρόφωνο κάνουν σαν μικρά παιδιά. Είναι όλο χαρές, ξαναβιώνουν τις παιδικές αναμνήσεις τους, όταν τους κάνανε δώρα και μάλιστα σε χρόνια που τα λιγοστά δώρα μετρούσαν διαφορετικά. Το μικρόφωνο, όπως και να το κάνουμε, μπορεί να μην είναι δώρο, αλλά η ευχαρίστηση που σου προσφέρει απλό-χειλα είναι περίπου πολιτικο-οργασμικά η ίδια. Σε εξυψώνει σε ανεβάζει. Σε καθιστά ειδήμονα και αρχηγό της Κοινωνίας που ζεις και διοικείς. Όλοι κρέμονται απο τα χείλη σου. Είσαι κάποιος – κάποια και νιώθεις κάπου στο βάθος του κήπου σου πως δεν είσαι και απόλυτα θνητός με τη φήμη σου να εξαπλώνεται γρηγορότερα και από έρπη σε χειμερινή περίοδο.

β) Το να διορίζεσαι και να παραμένεις στην θέση του υπουργού μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα προδίδει ναι προσδίδει, υπευθυνότητα αλλά και ταυτόχρονα και μεγάλη δόση τρέλας αφού όλοι, από τη μια στιγμή στην άλλη, περιμένουν λύσεις από σένα εδώ και όχι τώρα, αλλά ‘εδώ και χθες’. Άσχετα αν αποδόμησες και γκρέμισες στο βάραθρο της ανυπαρξίας τους αντιπάλους σου, όταν τους έκανες αντιπολίτευση με τα ίδια επιχειρήματα που τώρα σε κάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Από κάτω -πραγματικά καθημερινό κινούμενο στόχο για βελάκια όλων των διαμετρημάτων. Έτσι σήμερα θα βιώσεις και θα εξαργυρώσεις όλα τα τσεκ της μεταχρονισμένης Ύβρεως σου βουτηγμένος μέσα στην ματαιοδοξία αναδρομικά.

γ) Το κατά πόσο είναι και συμπεριφέρονται σαν μεθυσμένοι οι πολιτικοί μας άρχοντες δεν θέλει και μεγάλη ανάλυση. Ίσως χρειάζεται μόνο χημική. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίζουμε πως η εξουσία ζαλίζει αλλά και εθίζει, άρα συμπεριφέρεται και ‘τρέχει’ στο κυκλοθυμικό και κυκλοφορικό μας αγγειοσύστημα σαν ένα μόνιμα χορηγούμενο ναρκωτικό.

Αυτό που θα επιμείνω είναι το γεγονός ότι όλα τα υπουργεία και η ίδια μας η Βουλή βρίσκονται στις πλέον μολυσμένες και επιβαρυμένες ατμοσφαιρικά περιοχές του λεκανοπεδίου μας. Οι σκέψεις τους απλά μυρίζουν καυσαέριο. Πώς να σκεφτείς καθαρά; Όσα, μα όσα, κλιματιστικά και να βάλεις στο υπουργικό γραφείο ο μουτζουρωμένος αέρας δεν φτιάχνει.

Τώρα αν βάλουμε στη μέση και τις θεωρίες των πιθανoτήτων σχετικά με το τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι από τις 10 λύσεις που τους στρώνονται καθημερινά στα προβλήματα που συναντούν, ο καυσαέριος μηχανισμός της λήψης των αποφάσεων τους, κρίνει και προκρίνει τις σωστές ενδεδειγμένeς λύσεις είναι μια εξ ίσου ομιχλώδης ιστορία.

Το πόσο μεθοδικοί συνεπείς και εγκρατείς είναι σαν χαρακτήρες διακρίνεται μερικές φορές από τον τρόπο που απαντούν στα ερωτήματα και τις ‘άσχετες’ αναφορές τους όταν τους μαρκάρουν στη κορυφογραμμή του ‘πείθω- δεν πείθω’ και αυτοί πετούν έντεχνα την μπάλα στη εξέδρα.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ55Μία γεύση ξανά πήραμε σήμερα απο τις δηλώσεις της υφυπουργού Παιδείας στην τιβι (Σκάι) όταν την ρώτησαν για το πρόβλημα των καταλήψεων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

«Προτιμώ τις καταλήψεις  από αυτά που γίνονται στη Γαλλία στη Γερμανία και αλλού στην Ευρώπη. Ξαφνικά μας πειράξανε οι καταλήψεις;»

Το απόλυτο σύγχρονο παράδειγμα χρήσης της παροιμίας ‘άρες, μάρες, κουκουνάρες’, και του λαϊκότερου “άρμεγε και κούρευε χέζε και δεμάτιζε”, δόθηκε.

Αν η κυρία υπουργός έγραφε έκθεση με θέμα τα προβλήματα στα Εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας- που είναι ακριβώς ο τομέας που της ανατέθηκε να υπηρετήσει το ελληνικό έθνος που ψήφισε στις τελευταίες εκλογές το κόμμα της- τι νομίζετε θα έγραφε και πώς θα βαθμολογούνταν;

Κατανοώ πως θέλει να πιστεύει ότι πραγματικά η λύση που έδωσε η αστυνομία ήταν η καλύτερη δυνατή.

Κατανοώ πως πιστεύει -με το δίκιο της- ότι τα προβλήματα στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα υπάρχουν και συσσωρεύονται χρόνια τώρα και άρα δεν πρέπει να κατηγορούμε μόνο την σημερινή κυβέρνηση για το χάλι μας. Αλλά η απάντησή της και η αναφορά της στην τρομοκρατία τι σχέση έχει με το ερώτημα που της τέθηκε; Τι να θεωρήσουμε πως εννοεί; Ότι είμαστε τυχεροί που οι καταληψίες παραλύουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα μας και δεν τα εκτελούν και αποκεφαλίζουν, όπως στην Γαλλία ;

Προσωπικά δεν μπορώ να διακρίνω την ποιότητα της εργασία τους καθενός επαγγελματία περνώντας τυχαία απ’ έξω από το μαγαζάκι του και βλέποντας δύο-τρία πράγματα τυχαία. Έλα, όμως, που μερικές φορές αρκούν.

 

Παραγωγός ραδιοφώνου, κλινικός ψυχολόγος