(Συνέχεια από το προηγούμενο)
11. Ανάρμοστες συμφωνίες
Ο Θεοδωρίδης έφτασε στο Πεντάγωνο σε πέντε λεπτά. Ο σκοπός στην είσοδο τον γνώρισε και τον άφησε να περάσει την πύλη. Σταμάτησε δεξιά και πήγε αμέσως στο Φρουραρχείο.
«Θεοδωρίδης! Σας παρακαλώ, ειδοποιήστε το γραφείο του υπουργού ότι θέλω να τον δω.»
Ο δεκανέας κατάλαβε ότι ήταν βιαστικός και σήκωσε αμέσως το τηλέφωνο. Άκουσε την απάντηση και κατέβασε τα ακουστικό.
«Θα περιμένετε λίγο, κύριε Θεοδωρίδη, θα μας ειδοποιήσουν.»
Ο Θεοδωρίδης παραξενεύτηκε – ποτέ δεν τον είχαν καθυστερήσει. Σκέφθηκε να πάρει τον Καρά στο κινητό, αλλά φοβήθηκε μην εκθέσει τον αξιωματικό στο φρουραρχείο. Περίμενε κάπου πέντε λεπτά, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσε ο αξιωματικός, κάτι άκουσε και μετά έδωσε στον Θεοδωρίδη μια πράσινη κάρτα.
«Περάστε, ξέρετε πού είναι το γραφείο του κυρίου υπουργού;»
«Ξέρω, ευχαριστώ.»
Μπήκε πάλι στο αυτοκίνητο και οδήγησε μέχρι τις μαρμάρινες σκάλες του κτιρίου. Άφησε το αυτοκίνητο με τα κλειδιά στη μηχανή δίπλα σε μια πινακίδα που έγραφε «Μόνο δι’ ανωτάτους» και ανέβηκε τρέχοντας στον τρίτο όροφο. Μόλις έφτασε στο γραφείο του Καρά η γραμματέας τού είπε αμέσως ότι ο υπουργός τον περιμένει.
Άνοιξε την πόρτα και μπήκε.Το μάτι του έπεσε σ’ ένα χάρτη της Ευρώπης και στους πίνακες του Βακαλόπουλου. Ο Καράς ήταν όρθιος.
«Αντώνη, δεν σε περίμενα. Τι συμβαίνει;»
«Σου ανταποδίδω την έκπληξη», πήγε να πει ο Θεοδωρίδης αλλά κρατήθηκε. Και καθώς γύρισε για να καθίσει έμεινε με το στόμα ανοικτό.
Στο γραφείο υπήρχε και άλλος άνθρωπος. Ο Στέφανος Αποστόλου.
Ο Θεοδωρίδης κοκάλωσε.
Πήγε να αιφνιδιάσει τον Καρά και βρέθηκε μπροστά στον άνθρωπο που θα μονομαχούσε με τον Καρά για την ηγεσία. Ο υπ αριθμόν ένα αντίπαλος του Πρωθυπουργού με τον υπ αριθμόν ένα συνεργάτη του.
Δεν έβρισκε καμία εξήγηση. Το μυαλό του γύρισε πίσω.
Ήξερε ότι παλιά ο Καράς ήταν φίλος του Αποστόλου, αλλά τελικά πήγε με το μέρος του Κωνσταντίνου. Ίσως αν δεν τον είχε προδώσει, ο Αποστόλου θα ήταν τώρα πρωθυπουργός. Στο προηγούμενο συνέδριο ο Καράς δεν τήρησε καν ούτε την ουδετερότητα που του ζήτησε ο παλαιός φίλος του.
Όλα αυτά τα ήξερε καλά ο Θεοδωρίδης. Και τώρα τους έβρισκε εδώ, μαζί, σε μια πολύ κρίσιμη ώρα. Ο Καράς τον πήγαινε από τη μια έκπληξη στην άλλη τελευταία. Μετά τον Νικολούδη, ο Απόστολου. Πώς ήταν δυνατόν; Και γιατί δεν έφυγε ο Αποστόλου όταν άκουσαν ότι έρχεται ο ίδιος; Τώρα κατάλαβε γιατί τον καθυστέρησαν στο φρουραρχείο.
Ο Αποστόλου έδειξε να διαβάζει τη σκέψη του.
«Μην αφήνεις τη φαντασία σου να πάει μακριά, Αντώνη. Εγώ όταν άκουσα ότι έρχεσαι, ζήτησα να είναι παρών σε όσα θα πούμε.»
Καθώς μιλούσε, κοίταζε τον Καρά σαν να τον υποπτευόταν.
«Δεν ήξερα ότι θα έρθεις», πήγε να πει ο Καράς που κατάλαβε.
Ο Θεοδωρίδης είπε σχεδόν αυθόρμητα:
«Κανένας δεν το ήξερε, ούτε καν εγώ. Προέκυψε εκτάκτως.»
Ο Αποστόλου συνέχισε:
«Κανονικά, έπρεπε να το είχα σκεφθεί εγώ και να σε καλέσω. Αλλά και τυχαία που ήρθες, καλό είναι.»
Ο Θεοδωρίδης τον κοίταζε. Ο Αποστόλου ήταν ευθύς στις εξηγήσεις του και μάλλον έλεγε αλήθεια.
Εξακολουθούσε όμως να μην καταλαβαίνει.
«Αυτό δεν μου λύνει καμία απορία. Τι έχουμε να πούμε και μάλιστα οι τρεις μας; Και για να ακριβολογώ, τι είχατε αρχίσει να λέτε οι δυο σας;»
«Πολλά», είπε ήρεμα ο Αποστόλου. «Όπως ήλθαν τα πράγματα, πολλά έχουμε να πούμε, ειδικά οι τρεις μας. Είσαι ο πιο στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου, ο Αλέκος είναι ο πιο κοντινός του κι εγώ…»
«Στέφανε, μπες κατ’ ευθείαν στο θέμα.»
Ο Αποστόλου σκέφθηκε για λίγο.
«Κατ’ αρχάς, εννοείται ότι όλοι κρατάμε το στόμα μας κλειστό γι’ αυτή τη συνάντηση. Αν μαθευτεί οτιδήποτε δεν ξέρουμε τις συνέπειες.»
«Εγώ δεν δεσμεύομαι, δεν με κάλεσε κανείς, παρείσακτος είμαι. Και για να μην σας το κρύβω, μάλλον αισθάνομαι ότι σας έπιασα στα πράσα.»
«Ανοησίες… Αν δεν ήθελα να δεις τον Στέφανο εδώ δεν θα τον έβλεπες», είπε ο Καράς.
«Βιάζεσαι, Αλέκο. Ούτε να σου περνάει από το μυαλό ότι θα συζητήσω μαζί σας για το κόμμα πριν συνέλθει ο πρόεδρος.»
«Αν συνέλθει.»
«Θαυμάζω τον κυνισμό σου.»
«Αντώνη, με παρεξηγείς. Πρώτος εγώ θέλω να ζήσει. Όμως…»
Σταμάτησε για λίγο.
«Όμως τι;» τον ενθάρρυνε να συνεχίσει ο Θεοδωρίδης.
«Όμως πρέπει να είμαστε ρεαλιστές», μπήκε στη μέση ο Απόστολου.
«Τι είδους ρεαλισμό βλέπεις εδώ, Στέφανε;» είπε κάπως απότομα ο Θεοδωρίδης.
«Μια πιθανότητα είναι να βγει όρθιος ο πρόεδρος και να αναλάβει τα καθήκοντά του. Αυτή η πιθανότητα όμως είναι μικρή, πίστεψέ με, το λεω με βαρειά καρδιά. Ίσως πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι ακόμη και να τα βγάλει πέρα στο νοσοκομείο, δεν θα μπορέσει ποτέ να επανέλθει στα καθήκοντά του. Είμαστε πολιτικοί άνδρες και πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα καθαρά.»
Ο Θεοδωρίδης αναγνώριζε μέσα του ότι ο άλλος είχε δίκιο. Όσο και αν του προκαλούσε δυσφορία αυτή η σκέψη, έπρεπε να παραδεχτεί ότι αυτοί οι δύο που είχε μπροστά του σκέφτονταν πιο ψύχραιμα από τον ίδιο.
«Εκτός από την εχεμύθεια, τι άλλο θέλεις από μένα;»
Ο Αποστόλου σηκώθηκε όρθιος.
«Από τη στιγμή που θα πάμε για νέο πρωθυπουργό θα ανοίξουν πολλά μέτωπα. Και θα είναι βαρύ το κλίμα λόγω των γεγονότων. Η πολιτική όμως είναι πολιτική. Θα πάμε σε μια εσωτερική αναμέτρηση σε δύσκολες συνθήκες, με τον Τύπο και την αντιπολίτευση να ζητάει εξηγήσεις, όπου και αν καταλήξουν οι έρευνες. Αν καταλήξουν.»
«Και εγώ πού κολλάω;»
«Αυτή τη στιγμή έχεις τα κλειδιά της οργάνωσης.»
«Και θέλεις να σου τα παραδώσω;»
«Καθόλου. Μόλις βγούμε από αυτό το δωμάτιο, ο καθένας θα παίξει το ρόλο του όπως τον καταλαβαίνει. Λυπάμαι γι’ αυτό που συνέβη Όμως η κυβέρνηση πρέπει να αντέξει και αυτό εξαρτάται από την κατάσταση στο κόμμα. Και αυτό θα σου έλεγα, χωρίς να σε κολακεύω, ότι εξαρτάται από σένα. Οι οργανώσεις εσένα ξέρουν. Κάνε ό,τι νομίζεις, αλλά ένα πράγμα να μην ξεχνάς. Πρέπει να βγάλουμε νέο πρωθυπουργό και η κυβέρνηση να συνεχίσει το δρόμο της.»
«Τι μπορώ να κάνω;»
«Όλοι σε αναγνωρίζουν σαν το δεξί χέρι του Κωνσταντίνου», είπε ο Αποστόλου.
«Και λοιπόν;»
«Δεν ξέρω τι θα κάνετε μεταξύ σας, αλλά πρέπει να πεισθούν όλοι να μείνουν στο κόμμα, ό,τι και αν γίνει από εδώ και πέρα. Και επειδή θα με ρωτήσεις τι συμφέρον έχω από τη δική σας συνοχή, θα σου θυμίσω ότι όταν έχασα το προηγούμενο συνέδριο δεν σηκώθηκα να φύγω, παρ’ ότι βάλατε όλους τους δικούς μου στη γωνία. Αν έφευγα δεν θα ήμαστε τώρα στην κυβέρνηση. Αυτό θα κάνω και τώρα. Αν χάσω, θα παραμείνω και ας αποφασίσει για τα υπόλοιπα όποιος πάρει την πρωθυπουργία. Αν είμαι εγώ ο Πρωθυπουργός, θα έχω μια θέση για όλους σας.»
«Δεν καταλαβαίνω το κήρυγμα, Στέφανε» είπε ο Θεοδωρίδης.
«Καταλαβαίνεις, Αντώνη. Ξέρεις ότι μεταξύ σας υπάρχουν άνθρωποι, ορισμένοι είναι και υπουργοί, που δεν θα δεχθούν άλλη λύση εκτός από τον εαυτό τους και δεν αποκλείεται να φύγουν αν επικρατήσω εγώ. Το ξέρετε καλά.»
Στράφηκε προς τον Καρά:
«Εσείς οι δυο ελέγχετε σχεδόν ολόκληρο το χώρο σας. Αυτό που θέλω από σας να εγγυηθείτε είναι ότι δεν θα γίνουμε σκορποχώρι. Εγώ ελέγχω τους δικούς μου. Κάντε το ίδιο κι εσείς. Θα πάμε σε μια αναμέτρηση, δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά να μη διαλυθούμε κιόλας.»
Όλη αυτή την ώρα ο Καράς σιωπούσε. Ο Θεοδωρίδης γύρισε και τον κοίταξε.
Και τότε αποφάσισε να μιλήσει:
«Θα ήθελα να πω δυο κουβέντες για να είμαστε εξηγημένοι μεταξύ μας. Έχουμε υποχρέωση να συμπαρασταθούμε στον πρόεδρο στη μάχη που δίνει, αλλά θα συμφωνήσω ότι έχουμε και υποχρέωση να εξασφαλίσουμε κυβέρνηση στη χώρα.»
Γύρισε προς τον Απόστολου:
«Στέφανε, δεν ξέρω αν θα τα ξαναπούμε, αλλά τώρα που είναι εδώ ο Αντώνης θέλω να κάνω μια πρόταση. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα θα πάρει τις αποφάσεις της και ο καθένας μας θα κοιτάξει τον εαυτό του. Λογικό. Δεν ξέρω τι θα κάνουν οι δικοί μας, αν και δεν πιστεύω ότι έχει κανείς τα κότσια να αποχωρήσει. Όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος. Τώρα που είμαστε εδώ, σου προτείνω μια συμφωνία.»
Σταμάτησε για λίγο και συνέχισε:
«Όποιος από τους δυο μας κερδίσει την εκλογή θα κάνει αντιπρόεδρο τον άλλο.»
Ο Θεοδωρίδης τον κοίταξε και απόρησε με τον τρόπο του. Ο ίδιος δεν θα μπορούσε ποτέ να επιδιώξει μια πολιτική συμφωνία την ώρα που ο Κωνσταντίνου χαροπάλευε την εντατική. Ο Καράς δεν έκανε τίποτε άλλο. Πρώτα με τον Νικολούδη. Τώρα με τον Καρά.
Ασυναίσθητα κατάλαβε ότι εκείνη τη στιγμή ο Καράς τού έλυνε την απορία που του γεννήθηκε όταν διαπίστωσε ότι συνεργάζεται με τον Νικολούδη. Ήθελε πάση θυσία να παραμείνει στο κέντρο των αποφάσεων. Αν δεν μπορούσε να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός, ήθελε να βρίσκεται κοντά σ’ αυτόν που θα τα κατάφερνε. Γι’ αυτό έκανε αυτές τις συμφωνίες Ο Θεοδωρίδης δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει αν ήταν από ανασφάλεια ή κάτι άλλο.
Δεν πρόλαβε να συνεχίσει τη σκέψη του. Ο Αποστόλου, όρθιος πάντα, πήρε το λόγο:
«Δεν είμαι έτοιμος για μια τέτοια συζήτηση, Αλέκο», είπε. «Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι εγώ θα διεκδικήσω την πρωθυπουργία, ούτως ή άλλως, και νομίζω ότι θα τα καταφέρω. Θα μπορούσα να συζητήσω μαζί σου τι θα γίνει μετά. Κάποια άλλη φορά όμως και αφού ξεκαθαρίσετε πρώτα ένα πράγμα.»
«Για τι μιλάς», ρώτησε ο Καράς.
«Ξέρω πάνω κάτω τη δύναμή σου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Αλλά δεν ξέρω αν θα είσαι μόνο εσύ υποψήφιος. Ακούω ότι η Βούλγαρη και ο Νικολούδης ετοιμάζονται. Ο Αντώνης από εδώ ξέρει καλά τα πράγματα. Αποφασίστε αν θα είστε όλοι μαζί και σε ποιον θα καταλήξετε και ελάτε να συζητήσουμε.»
Έδειξε λίγο σαν να δίσταζε.
«Πάντως, Αλέκο, σου λεω τίμια ότι προτιμώ να έχω εσένα αντίπαλο.»
«Εννοείς ότι είμαι εύκολος;» είπε χαμογελώντας ο Καράς.
«Όχι, ποιος είναι εύκολος και ποιος δύσκολος θα το δούμε στο τέλος. Αλλά γνωριζόμαστε χρόνια και παρ’ ότι στον παρελθόν ακολούθησες τις δικές σου επιλογές που με πίκραναν, θεωρώ ότι πιστεύεις στο κόμμα. Με τους άλλους δεν ξέρω. Οι μωροφιλοδοξίες καμιά φορά οδηγούν σε ακρότητες. Και μπορεί να διαλυθούμε σε μια νύχτα…»
Ο Θεοδωρίδης κατάλαβε τι εννοούσε, αλλά δεν είχε λόγο να ανοίξει μια τέτοια συζήτηση.
Ο Αποστόλου είχε δίκιο. Μόλις θα έβγαιναν από εκείνο το δωμάτιο θα ήταν αντίπαλοι. Ο ίδιος θα έκανε ό,τι μπορούσε για να του φράξει το δρόμο.
Αναγνώριζε όμως ότι ο Απόστολου έλεγε την αλήθεια. Οι άνθρωποι που είχαν σταθεί δίπλα στον Κωνσταντίνου αυτά τα χρόνια ήταν ένα μωσαϊκό και οι φιλοδοξίες πολλές. Δεν πίστευε ότι κάποιοι θα έφευγαν από το κόμμα αν επικρατούσε ο Καράς, ή ακόμη και ο Αποστόλου. Δεν μπορούσε όμως και να το αποκλείσει. Αλλά δεν ήθελε να ανοίξει τα χαρτιά του στον Αποστόλου.
«Στέφανε, εγώ δεν πιστεύω ακόμη ότι ο πρόεδρος είναι εκτός μάχης. Και θα σε συμβούλευα, αν χρειαστεί να τον αναπληρώσεις για ένα διάστημα, ως πρώτος τη τάξει υπουργός, να μην δείξεις κι εσύ ότι το πιστεύεις. Αν όμως πάμε σε εκλογή πρωθυπουργού, μην ανησυχείς, εμείς θα είμαστε όλοι μαζί. Και όταν έλθει η ώρα θα μάθεις ποιον θα έχεις αντίπαλο.»
«Αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να ξεκαθαρίσετε σύντομα τη στάση σας. Έχουμε ευθύνη. Και τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα για κανένα μας.»
«Και τι μου ζητάς, Στέφανε; Να φροντίσω να έχει η δική μας πλευρά υποψήφιο το Αλέκο, για να ισχύσει η συμφωνία που σου πρότεινε προηγουμένως;»
«Ό,τι ζητάω το ζητάω και από τους δυο σας. Δεν με ενδιαφέρει ποιον θα διαλέξετε για αντίπαλό μου, και αυτά που είπα γα το Αλέκο τα εννοώ γιατί τον ξέρω χρόνια. Άκουσες άλλωστε ότι δεν με ενδιαφέρει να συζητήσω από τώρα τι θα γίνει μετά. Με ενδιαφέρει να ξεκαθαρίσετε ποιον θα υποστηρίξετε και πως δεν θα έχουμε διαρροές.»
«Πάλι δεν αντιλαμβάνομαι το ενδιαφέρον σου.»
«Είναι απλό. Θέλω να μείνει το κόμμα ενωμένο, γιατί έτσι μόνο θα κρατηθεί στην κυβέρνηση. Εγώ από την πλευρά μου το εγγυώμαι. Εγγυηθείτε το κι εσείς. Τι να το κάνω αν επικρατήσω και την επομένη πέσει η κυβέρνηση γιατί εσείς δεν μπορείτε να ελέγξετε τους δικούς σας; Πόσο καθαρά να σ’ το πω;»
«Θέλεις να πεις ότι νοιάζεσαι για την τύχη της κυβέρνησής σου; Βιάζεσαι.»
«Θέλω να πω ότι αυτό το κόμμα το πονάω. Όποιες διαφορές είχα με τον Κωνσταντίνου τις κράτησα στα πλαίσια του κόμματος. Ε, λοιπόν, αυτό να εξασφαλίσετε κι εσείς. Και χωρίς τη δική σου βοήθεια δεν γίνεται. Μόνο αν καταλάβουν ότι θα τους απομονώσουν οι οργανώσεις θα καθίσουν στ’ αυγά τους όσοι ονειρεύονται αποσκιρτήσεις γιατί δεν θα τους αρέσει η ηγεσία. Είτε είμαι εγώ, είτε ο Αλέκος, είτε οποιοσδήποτε άλλος.»
«Και πώς μπορώ να τους πείσω;»
«Είναι απλό. Έτσι κι αλλιώς θα πάμε στο συνέδριο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να μην κάνουμε το συνέδριο, όπως το είχαμε προγραμματίσει. Να ξεκαθαρίσεις λοιπόν σε όλους, ότι όποιος δεν συμφωνεί με την εκλογή του Πρωθυπουργού από την Κοινοβουλευτική Ομάδα ας πάει στο συνέδριο να τον αλλάξει. Πρωθυπουργό όμως πρέπει να βγάλουμε τώρα και να τον στηρίξουμε όλοι στη Βουλή. Αυτό μόνο με τη δύναμη του κόμματος μπορούμε να το εξασφαλίσουμε. Κανείς δεν θα κουνηθεί αν ξέρουν ότι οι οργανώσεις θα τον κατασπαράξουν. Κι εδώ ο δικός σου ρόλος είναι κρίσιμος.»
« Αν το πίστευες αυτό θα μπορούσες να με καλέσεις σ’ αυτό το πάρτι.»
«Σου επαναλαμβάνω, λάθος μου. Νόμιζα ίσως ότι θα τα λέγατε μετά με τον Αλέκο.»
Ο Αποστόλου είπε την τελευταία φράση του πάντα όρθιος.
«Δεν νομίζω ότι έχουμε να πούμε τίποτε άλλο. Και δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να συζητήσουμε και άλλη φορά. Από αυτή τη στιγμή ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει.»
Χωρίς να πει τίποτε άλλο πήγε προς την έξοδο.
«Ξέρεις από πού θα βγεις για να μη σε δουν», του είπε ο Καράς.
«Ξέρω, ξέρω.»
Έπιασε το χερούλι και γύρισε προς τον Θεοδωρίδη.
«Αντώνη, ότι ξέρω από πού θα φύγω δεν σημαίνει τίποτε. Απλώς εδώ στο γραφείο του Αλέκου έχουμε κάνει πολλές μυστικές κυβερνητικές συσκέψεις. Σε μερικές ήταν παρών και ο Κωνσταντίνου.»
Γύρισε κι έφυγε με ανεξήγητο χαμόγελο. Ο Θεοδωρίδης δεν έκρινε σκόπιμο να του πει τίποτε. Ήδη στο μυαλό του αυτή η συνάντηση που παρακολούθησε τυχαία αναζητούσε τη θέση της.
(Συνεχίζεται)