[Συνέχεια από το προηγούμενο]
16. Ο εκβιασμός
Ο Χάρης Παυλάκης βρισκόταν ήδη στο δικηγορικό γραφείο όταν έφτασε ο Θεοδωρίδης. Τον χαιρέτησε και ζήτησε έναν καφέ. Μέχρι να έλθει είπαν διάφορα για την κατάσταση του Πρωθυπουργού. Συμφώνησαν ότι το μοιραίο είναι αναπόφευκτο. Όταν έφεραν τον καφέ έκλεισαν την πόρτα και άναψαν και οι δυο τσιγάρο. Ο Παυλάκης μπήκε αμέσως στο θέμα.
«Αντώνη, πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά. Τρεις μέρες τώρα όλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ. Είστε υποχρεωμένοι να πάτε σε εκλογή Πρωθυπουργού. Από ό,τι μαθαίνω ο Αποστόλου είναι έτοιμος. Από τους δικούς σας δεν παίρνω κανένα μήνυμα. Ή μάλλον παίρνω τόσο πολλά μηνύματα που δεν καταλαβαίνω τίποτε. Έχετε υποψήφιο ή δεν έχετε;»
Ο Θεοδωρίδης δεν είχε αποφασίσει ακόμη αν θα συζητούσε μαζί του όλα όσα είχε μάθει τις τελευταίες μέρες. Δεν ήξερε αν έπρεπε να εμπιστευτεί έναν δημοσιογράφο, όσο φίλος του και αν ήταν. Άλλωστε και ίδιος δεν ήταν σε θέση να βγάλει σίγουρα συμπεράσματα. Εκτός από σκέψεις και υποθέσεις, δεν είχε κανένα συγκεκριμένο στοιχείο. Και δεν ήταν φρόνιμο να αναλάβει την ευθύνη αποκαλύψεων που θα μπορούσαν να αποδειχθούν αβάσιμες. Γι’ αυτό τον βόλευε που ο άλλος δεν αναφέρθηκε καθόλου στις ανακρίσεις για τη δολοφονία. Τον ενδιέφεραν περισσότερο οι πολιτικές εξελίξεις. Και πάλι όμως, ο Θεοδωρίδης δεν ήταν σε θέση να μιλήσει με βεβαιότητα. Δεν μπορούσε όμως και να κρύβεται.
«Χάρη, έχεις δίκιο. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία απόφαση. Μπορεί να σου φαίνεται παράξενο, αλλά τα γεγονότα μάς βρήκαν απροετοίμαστους. Πριν το τραγικό συμβάν πίστευα ότι σιγά-σιγά θα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Είχαμε προβλήματα τον τελευταίο καιρό, αλλά στο συνέδριο ο Κωνσταντίνου θα ήταν πάλι ισχυρός. Ο Αποστόλου είναι υπολογίσιμος, αλλά το δικό μας μπλοκ θα εμφανιζόταν πάλι ενωμένο. Τώρα δεν ξέρω.»
«Με εντυπωσιάζεις. Όλοι ξέρουν ότι είσαι το κλειδί των εξελίξεων. Άσε τους άλλους. Εσύ θέλω να ξέρω τι θα κάνεις. Ακούω ότι θα πας με τον Καρά. Κι εδώ που τα λέμε, το βρίσκω λογικό.»
Ο Θεοδωρίδης σκέφτηκε ότι δεν θα ήταν λάθος του αν του αποκάλυπτε ότι οι διαθέσεις του Κωνσταντίνου άλλαξαν.
«Αυτό είναι παλιό. Άκου κάτι που θα σε ενδιαφέρει. Ο Πρόεδρος σκεφτόταν τελευταία τη λύση του Νικολούδη. Για το μέλλον βέβαια, και αφού κέρδιζε το συνέδριο και τις επόμενες εκλογές. Αλλά είχε εγκαταλείψει την ιδέα να αφήσει κάποτε τη θέση του στον Καρά. Έβλεπε Νικολούδη. Και δεν ήθελε με τίποτε τον Γρηγοριάδη.»
«Είσαι σίγουρος; Αυτό θα ήταν τεράστιο λάθος. Θα ήταν δώρο στον Αποστόλου. Τον Νικολούδη οι μισοί ούτε που τον ξέρουν στο κόμμα.»
«Δεν έχεις άδικο, αλλά εκεί κατέληξε. Και άκου τώρα και την είδηση. Αν δεν συνέβαινε ό,τι συνέβη, ετοίμαζε μια έκπληξη στην Κεντρική Επιτροπή. Θα ζητούσε να εκλεγεί αντιπρόεδρος του κόμματος. Στο συνέδριο θα πρότεινε για τη θέση τον Νικολούδη. Και με τον πρώτο ανασχηματισμό θα τον έκανε και αντιπρόεδρο στην κυβέρνηση.»
«Μεγάλη κίνηση. Και οι άλλοι;»
«Δεν ξέρω. Νομίζω ότι ήταν αποφασισμένος να πάει σε ρήξη μαζί τους. Ή δέχεστε τον Νικολούδη ή πάω σε πρόωρες εκλογές και σας αφήνω όλους απ’ έξω.»
«Είσαι σίγουρος; Και πρώτα απ’ όλα μπορώ να τα μεταδώσω όλα αυτά;»
«Δεν ξέρω. Εγώ σ’ το λέω και κάνε ό,τι καταλαβαίνεις.»
«Μα πού θα το στηρίξω;»
«Είχε γράψει ήδη την ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή.»
«Την έχεις;»
«Όχι. Κανένας δεν την έχει. Αλλά είναι έτσι όπως σ’ το λέω.»
«Αν το μεταδώσω, πώς ξέρω ότι δεν θα με διαψεύσουν;»
«Δεν ξέρεις. Αλλά αυτή ήταν η απόφασή του. Υπάρχει και κάτι ακόμη, αλλά αυτό δεν θέλω να γίνει γνωστό ακόμη γιατί με αφορά προσωπικά.»
«Τι πράγμα;»
«Ταυτόχρονα θα πρότεινε να αναλάβω εγώ γραμματέας στο κόμμα.»
«Τώρα καταλαβαίνω. Θα σου ανέθετε να καθιερώσεις τον Νικολούδη. Και το δέχθηκες;»
«Δεν πρόλαβε να μου το προτείνει. Και δεν μπορώ να σου πω τι θα έκανα. Καταλαβαίνεις όμως ότι αν επέμενε δεν θα είχα άλλη επιλογή;»
«Υπάρχει όμως και η ουσία. Σε βρίσκουν σύμφωνο αυτές οι πρωτοβουλίες;»
«Δεν το σκέφθηκα. Τώρα τα έμαθα όλα αυτά. Υποθέτω ότι το κίνητρό του ήταν να μην πέσει το κόμμα στα χέρια του Αποστόλου ή του Γρηγοριάδη. Ήθελε πάση θυσία τον Νικολούδη. Άλλωστε, είναι δικό του δημιούργημα.»
«Αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να τον επιβάλει.»
«Μην το λες. Ο Κωνσταντίνου ήταν πεισματάρης. Θα προτιμούσε να διαλύσει το κόμμα παρά να αλλάξει απόφαση. Αλλά σου είπα, αυτά ήταν μελλοντικά σχέδια. Πρώτα ήθελε να κερδίσει το συνέδριο και να πάει στις εκλογές. Αν τις κέρδιζε, θα ήταν τόσο ισχυρός που θα μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Ποιος άλλος έχει κερδίσει τρεις εκλογές στη σειρά;»
«Στα χαρτιά ίσως είναι εύκολο. Δεν νομίζω όμως ότι οι άλλοι θα το δέχονταν. Ακόμη και με τον Αποστόλου θα πήγαιναν για να κόψουν το δρόμο του Νικολούδη. Τον θεωρούν άβγαλτο ακόμη. Και ξένο σώμα στο κόμμα.»
«Δεν έχουν άδικο. Ο Κωνσταντίνου όμως θα το πρόβαλλε σαν ανανέωση. Θα έλεγε κοιτάξτε, εγώ παίρνω την πρωτοβουλία και αποχωρώ, αφήνοντας κάποιον νέο στη θέση μου. Ήλπιζε ότι η βάση του κόμματος θα ανταποκρινόταν.»
Ο Θεοδωρίδης απόρησε με τον εαυτό του για την ευκολία με την οποία αράδιαζε επιχειρήματα για μια απόφαση που μέχρι πριν από λίγο αγνοούσε και για την οποία δεν είχε καμιά άλλη μαρτυρία εκτός από αυτά που του είχε πει η Άννα. Ταυτιζόταν με μια υπόθεση με την οποία δεν είχε καμιά σχέση, ίσως επειδή τον κολάκευε η σκέψη ότι ο Κωνσταντίνου στην πραγματικότητα στήριζε σ’ αυτόν την επιτυχία του σχεδίου του. Πήρε μια ανάσα και συνέχισε:
«Στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, Χάρη, ο Πρόεδρος δεν είχε και πολλές επιλογές.»
«Πώς δεν είχε, υπάρχει πάντα η εφεδρεία του Γρηγοριάδη.»
«Υπάρχει, αλλά κατ’ αρχάς ο ίδιος δεν βιάζεται και επιπλέον ο Κωνσταντίνου δεν τον θεωρούσε δικό του.»
«Μα πώς, τον βοήθησε να γίνει Πρωθυπουργός, είχαν στενή συνεργασία.»
«Είχαν, αλλά ήταν διαφορετικοί άνθρωποι. Ξέρω τι σου λέω.»
«Καλά, ας μην μείνουμε σ’ αυτό. Παρακάτω.»
«Στο συνέδριο ο Πρόεδρος θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Αποστόλου τραβώντας με το ζόρι του άλλους με το μέρος του. Αν το κατάφερνε, θα προέβαλλε ότι ήλθε ο καιρός να πάρει τη σκυτάλη ένας άφθαρτος. Και προετοίμαζε τον Νικολούδη.»
Ο Παυλάκης τον κοίταξε διστακτικός, σαν κάτι να σκεφτόταν.
«Αντώνη, αυτή είναι όντως μεγάλη είδηση. Το θέμα είναι ότι δεν θα μάθουμε ποτέ από τον ίδιο τι σκεφτόταν. Οπότε, και να υπήρχε στο νου του αυτό το σενάριο, μάλλον πρέπει να το ξεχάσουμε. Η δολοφονία αλλάζει τα δεδομένα. Και δεν νομίζω ότι τώρα ο Νικολούδης έχει καμία τύχη. Συνεπώς, κάποιον από τους άλλους πρέπει να διαλέξετε.»
«Σωστά. Απλώς σου είπα πού το πήγαινε ο Κωνσταντίνου.»
Ο Παυλάκης τον κοίταξε κάπως παράξενα και είπε αργά:
«Ή πού νομίζεις ότι το πήγαινε.»
Ήταν η σειρά του Θεοδωρίδης να εκπλαγεί.
«Δεν σε καταλαβαίνω, τι εννοείς;»
«Σημείωσα όσα μου είπες. Τώρα είναι η σειρά σου να σημειώσεις ό,τι θα σου πω εγώ.»
«Δηλαδή;»
«Θα τα δεχόμουν όπως τα λες αν δεν είχα κάτι άλλο υπόψη μου.»
«Δηλαδή;»
«Χθες το βράδυ με φώναξε η ιδιοκτησία του καναλιού. Για μας είναι καθαρό. Μόλις τεθεί το θέμα της εκλογής νέου Πρωθυπουργού θα βγούμε υπέρ της Βούλγαρη.»
«Δεν μου λες τίποτε καινούργιο. Ξέρω τι διευκολύνσεις σας έκανε. Φυσικό είναι να θέλουν να την ανταμείψουν.»
«Δεν είναι αυτό. Η προτίμησή του έρχεται από αλλού. Είναι επιθυμία του Κωνσταντίνου.»
«Τι λες τώρα; Πότε εξέφρασε αυτή την επιθυμία ο Κωνσταντίνου; Ο άνθρωπος είναι στην εντατική.»
«Δεν είναι τωρινή επιθυμία. Προηγήθηκε της δολοφονίας. Γι’ αυτό με είδες έκπληκτο την ώρα που μου μιλούσες για τον Νικολούδη. Ο Κωνσταντίνου είχε αποφασίσει να προωθήσει τη Βούλγαρη.»
«Αυτό είναι τρελό. Μόνο ένας τρελός θα το έλεγε.»
«Αυτός που το είπε δεν είναι καθόλου τρελός. Ξέρει τι λέει.»
«Ποιος είναι αυτός;»
«Θα μου επιτρέψεις να μην σου το αποκαλύψω. Είναι πάντως πολύ στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου.»
Το μυαλό του Θεοδωρίδη πήγε αμέσως στον Σταύρο Ντελή. Τους είπε ο Ντελής ότι ο Κωνσταντίνου ήθελε τη Βούλγαρη; Ο Παυλάκης συνέχισε:
«Με κάποιο τρόπο, από αυτόν τον άνθρωπο προέρχεται αυτό που σου λέω. Ο Κωνσταντίνου ήθελε τη Βούλγαρη. Σκόπευε να τη χρίσει με την πρώτη ευκαιρία διάδοχό του.»
«Αυτά τα λεει η Βούλγαρη;» ρώτησε ο Θεοδωρίδης καθώς θυμήθηκε όσα του είπε η Άννα για τις υποσχέσεις που έδινε ο Κωνσταντίνου για να φέρει σε σύγκρουση τα στελέχη του.
«Όχι, αυτά ήταν επιθυμία του Κωνσταντίνου, που δεν πρόλαβε να την ικανοποιήσει.»
Ο Θεοδωρίδης κοίταζε το συνομιλητή του και το μυαλό του δούλευε. Ώστε η Άννα είχε δίκιο. Κάποιος από μέσα έμαθε τι σχεδίαζε ο Κωνσταντίνου για την Κεντρική Επιτροπή και σε συνεργασία με έναν από τους ενδιαφερόμενους οργάνωσαν τη δολοφονία. Ο πληροφοριοδότης ήταν ο Ντελής. Είχε δίκιο όταν κατάλαβε ότι αυτόν εννοούσε η Μακράκη.
Και ο δελφίνος με τον οποίο συνωμοτούσε ήταν η Βούλγαρη. Γι’ αυτό η Άννα μιλούσε για κάποιον από το κόμμα.
Αυτοί οι δύο τα οργάνωσαν όλα για να σταματήσουν το σχέδιο του Κωνσταντίνου. Και αφού τον έβγαλαν από τη μέση, ο Ντελής ανέλαβε να πλασάρει τη Βούλγαρη σαν εκλεκτή του πρωθυπουργού. Ήταν διευθυντής του γραφείου του και όλοι θα τον πίστευαν. Η Άννα ήξερε και κάτι άλλο που δεν του αποκάλυψε ή απλώς από την πείρα της μάντεψε σωστά;
«Χάρη, αυτά πρώτη φορά τα ακούω», είπε αργά. «Και δεν πιστεύω λέξη.»
«Υπάρχουν αποδείξεις.»
«Αποδείξεις είπες;»
«Ναι.»
«Θέλω κάτι περισσότερο.»
«Ένα χειρόγραφο σημείωμα του Κωνσταντίνου στο οποίο λεει καθαρά ότι ο σκοπός του είναι μετά το συνέδριο να ανοίξει το δρόμο στη Βούλγαρη.
Και αν όσα μου είπες πριν για τον αντιπρόεδρο ισχύουν, δεν ισχύουν για τον Νικολούδη. Ισχύουν για τη Βούλγαρη. Ίσως πίστευε πως μια γυναίκα θα μπορούσε να συγκινήσει πιο εύκολα το εκλογικό σώμα.»
«Αυτά τα λεει ο Πρόεδρος; Σε ποιον;»
«Είναι ένα γράμμα που έστειλε πριν από ένα μήνα περίπου σε έναν δικό του άνθρωπο. Έχουμε αντίγραφο.»
«Σε δικό του άνθρωπο; Ποιον εννοείς;»
«Επιμένεις να μάθεις;»
«Επιμένω.»
«Στον Αναγνώστου.»
Ο Θεοδωρίδης έμεινε άφωνος. Αυτό δεν το περίμενε. Μετά τη δολοφονία του Πρωθυπουργού, ο διευθυντής του γραφείου του, τον εμφανίζει να αλληλογραφεί υπέρ της Βούλγαρη με τον Αναγνώστου, το όνομα του οποίου χρησιμοποίησε ο δολοφόνος. Αν ο προηγούμενος συλλογισμός του για τη συνενοχή της Βούλγαρη με τον Ντελή ήταν σωστός, τώρα αποδεικνυόταν σωστότερος.
Μόνο που στην υπόθεση ήταν μπλεγμένος και ο Αναγνώστου. Ο Ντελής δεν θα εμφάνιζε ποτέ ένα αντίγραφο επιστολής αν δεν ήταν σίγουρος ότι ο παραλήπτης της θα το επιβεβαίωνε.
Αυτό ήταν. Ντελής, Βούλγαρη και Αναγνώστου είχαν συμμετοχή στο σχέδιο. Δολοφόνησαν τον Πρωθυπουργό και στη συνέχεια ο Ντελής ανέλαβε να αποκαλύψει ότι τάχα πριν τη δολοφονία του είχε αποφασίσει να χρίσει διάδοχό του τη Βούλγαρη. Δεν έμενε παρά η επαλήθευση της επιστολής από τον Αναγνώστου για να δέσει το σχέδιο.
Το κανάλι θα αναλάμβανε να στηρίξει τη Βούλγαρη, που είχες καλές σχέσεις με τον ιδιοκτήτη του ούτως ή άλλως, προβάλλοντας ότι σ’ αυτήν κατέληγε και ο Κωνσταντίνου. Ο Ντελής ήταν ο εγγυητής αυτή της επιθυμίας.
Δεν ήξερε αν έπρεπε να συνεχίσει αυτή τη συζήτηση. Ο άλλος έδειχνε τόσο σίγουρος, αφού άλλωστε το αφεντικό του είχε πειστεί εξ αιτίας της επιστολής. Ίσως και επειδή τον βόλευε, η Βούλγαρη ήταν η εκλεκτή του. Και αν έπαιρνε την ηγεσία θα ήλεγχε ο ίδιος το κόμμα.
Ούτε στην Ιταλία με τον Μπερλουσκόνι δεν γίνονται αυτά, σκέφτηκε, αλλά δεν είπε τίποτε.
Βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Τώρα ήταν που δεν έπρεπε να πει λέξη για όσα ήξερε. Το κουβάρι είχε μια καινούργια αρχή και δεν ήξερε πού οδηγούσε. Προσπάθησε να δημιουργήσει αμφιβολίες στον Παυλάκη.
«Δεν έχω ιδέα από όλα αυτά. Θα σου ζητήσω όμως μια χάρη. Πες στον δικό σου να περιμένει λίγο. Θέλω να κάνω ορισμένες επαφές. Και αν πεισθώ, εγώ ο ίδιος θα αναλάβω να προωθήσω τη Βούλγαρη.»
«Αντώνη, μου ζητάς κάτι που δεν γίνεται. Η απόφαση έχει ληφθεί. Απόψε κιόλας θα αποκαλύψουμε την επιστολή.»
«Είναι λάθος, πίστεψέ με.»
«Λάθος είναι οι πληροφορίες που μου έδωσες πριν. Τα πράγματα εδώ είναι καθαρά. Ο Κωνσταντίνου ήθελε τη Βούλγαρη για διάδοχό του. Τώρα τι έλεγε σ’ εσάς του υπόλοιπους, δεν έχει σημασία.»
«Σε βεβαιώνω ότι πάτε να κάνετε την γκάφα της ζωή σας. Μόνο που αν την κάνετε δεν θα την πληρώσετε μόνο εσείς.»
«Τι εννοείς;»
«Δώσε μου λίγο χρόνο και θα καταλάβεις.»
«Δεν υπάρχει χρόνος. Ούτε είναι στο χέρι μου. Από μια άποψη, είμαι εδώ για να σου ζητήσω να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου. Αν επιμένεις να πας με τον Καρά όπως ακούγεται, τότε έχουμε πρόβλημα.»
«Τι πρόβλημα;»
«Θα βρεθούμε αντιμέτωποι, Αντώνη. Η απόφαση του Πρωθυπουργού ήταν καθαρή, προκύπτει από την επιστολή του. Αφού δεν πρόλαβε να τη βάλει σε εφαρμογή ο ίδιος, δεν σημαίνει ότι δεν έχει άξια. Και το κανάλι θα την προωθήσει. Τέλεια και παύλα.»
«Σαν εκβιασμός μού ακούγεται αυτό, Χάρη. Και δεν επιτρέπονται αυτά μεταξύ μας.»
«Τα θέμα δεν είναι προσωπικό. Υπάρχει μια απόφαση. Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας.»
«Το επαναλαμβάνεις αυτό;»
«Όπως το άκουσες. Αυτή τη στιγμή σε καλώ να βοηθήσεις τη Βούλγαρη να γίνει Πρωθυπουργός. Αν έχεις αντίρρηση, η συνεργασία μας τελειώνει. Με ό,τι σημαίνει αυτό.»
«Με απειλείς δηλαδή;»
«Ξεκαθαρίζω τη θέση μου.»
Ο Θεοδωρίδης έγινε έξαλλος, καθώς άκουγε τον άνθρωπο που θεωρούσε φίλο του και ήταν έτοιμος να του εμπιστευθεί τα πιο συγκλονιστικά μυστικά της χώρας να τον εκβιάζει ωμά.
«Είσαι απαράδεκτος, Παυλάκη. Κι εσύ και το αφεντικό σου και όποιος είναι πίσω του και όποιος λέει ότι έχει τέτοια επιστολή.»
«Είναι άνθρωπος του Πρωθυπουργού.»
«Όταν μάθεις τι είναι, θα πέσεις στα γόνατα και θα μου ζητάς συγγνώμη», σκέφθηκε οργισμένος ο Θεοδωρίδης και σηκώθηκε.
Τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Όσοι είχαν οργανώσει τη δολοφονία του Πρωθυπουργού προχωρούσαν τώρα στην άλωση του κόμματος. Ο Ντελής ήταν συνένοχος και εκτελεστικό όργανο όσων ήθελαν να επιβάλουν τη Βούλγαρη.
Τώρα άνοιξαν τα μάτια του και τα κατάλαβε όλα. Την ώρα που αυτός προσπαθούσε βλακωδώς να κρατήσει ενωμένα τα στελέχη του κόμματος, κάποιοι μεθόδευαν την διάλυσή του. Δεν θα τους περνούσε. Αυτός, ο Αντώνης Θεοδωρίδης, δεν θα το επέτρεπε. Όποιο και αν ήταν το κόστος.
«Αν δω ότι πάτε να μας τινάξετε στον αέρα, θα σας καταγγείλω», είπε έξω φρένων στο Παυλάκη και έφυγε τρέχοντας. Είχε έλθει η στιγμή να μιλήσει όπως ήξερε αυτός.
[Συνεχίζεται]