(Συνέχεια από το προηγούμενο)
18. Το μυστήριο
Οδηγώντας προς το σπίτι του ο Θεοδωρίδης άρχισε να παίρνει πάλι τα πράγματα από την αρχή. Ο Κωνσταντίνου αντιμετωπίζει προβλήματα και προσπαθεί να εξουδετερώσει τους εσωκομματικούς αντιπάλους του για να θέσει υπό έλεγχο τη διαδοχή του για την οποία προορίζει τον Νικολούδη. Φέρνει τον έναν εναντίον του αλλού, αλλά όπου χρειάζεται οδηγεί ακόμη και αντίπαλους σε συμμαχία, όπως συνέβη με τον Καρά και τον Νικολούδη, με σκοπό να ξεσπάσει εμφύλιος από τον οποίο όλοι θα βγουν χαμένοι, ή τουλάχιστον ο ένας θα φοβάται τον άλλο.
Ταυτόχρονα σχεδιάζει να τους αιφνιδιάσει όλους με αλλαγές στο κόμμα που θα έχουν ως αποτέλεσμα την ανάδειξη του Νικολούδη, με τη βοήθεια βέβαια του ίδιου του Θεοδωρίδη, τον οποίο ο Κωνσταντίνου συμπεριλαμβάνει σε όλα τα σενάριά του.
Από εκεί και πέρα, ο Θεοδωρίδης δεν μπορούσε να βγάλει άκρη.
Ένα ενδεχόμενο ήταν να ενημέρωσε ο Ντελής τη Βούλγαρη για το σχέδιο του Κωνσταντίνου και αυτή να ειδοποίησε τους ανθρώπους του καναλιού που με τη σειρά τους –ίσως και αφού συνεννοήθηκαν με άλλους– είδαν ότι το σχέδιο να κάνουν τη Βούλγαρη πρωθυπουργό ναυαγεί. Αποφασίζουν λοιπόν να βγάλουν από τη μέση τον Κωνσταντίνου.
Στέλνουν λοιπόν τον δολοφόνο, προσπαθούν να ενοχοποιήσουν την Άννα, και εν συνεχεία εμφανίζουν το γράμμα που δήθεν έστειλε ο Κωνσταντίνου στον Αναγνώστου για τη Βούλγαρη. Έτσι το σχέδιο του Κωνσταντίνου υπέρ του Νικολούδη ακυρώνεται, η Βούλγαρη αναλαμβάνει την πρωθυπουργία, ο Αποστόλου, ο Καράς και ο Γρηγοριάδης χάνουν το τρένο.
Γύρω από αυτό το σενάριο ο Θεοδωρίδης αναζητούσε παραπλήσιες εκδοχές. Σε κάθε περίπτωση, ο Ντελής με τον Αναγνώστου είχαν εμπλοκή, υπέρ της Βούλγαρη, ή καλύτερα για λογαριασμό όσων βρίσκονταν πίσω από το κανάλι. Η Βούλγαρη δεν ήταν παρά όργανό τους. Θα την τοποθετούσαν στην πρωθυπουργία για να κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι.
Ο Θεοδωρίδης αισθανόταν πόσο αστείοι ήταν τον τελευταίο καιρό όλοι όσοι ασχολούνταν με το κόμμα με σκοπό να το κρατήσουν σε ένα δρόμο –και σε αυτούς έβαζε και τον εαυτό του–, ενώ την ίδια στιγμή ένα τεράστιο και αδίστακτο κύκλωμα είχε θέσει υπό τον έλεγχό του τα πάντα. Αυτό το κύκλωμα οργάνωσε τη δολοφονία του Πρωθυπουργού για να επιβάλει τη δική του λύση στα πολιτικά πράγματα. Ένα κύκλωμα που ξεπερνούσε τις εσωκομματικές διεργασίες.
Ο Ντελής, όμως, γιατί συμμετείχε σε αυτή τη συνωμοσία; Ποιο λόγο είχε να διοχετεύει πληροφορίες και στο τέλος να γίνει συνένοχος και συνεργός; Αυτός ήταν που έβαλε το όπλο στο Μέγαρο Μάξιμου. Γιατί τα έκανε όλα αυτά;
Για τους άλλους που εμπλέκονταν, ο Θεοδωρίδης έβρισκε ένα κίνητρο. Για τον Ντελή δεν μπορούσε να βρει κανένα.
Έφερε στο μυαλό του τα γεγονότα της Παρασκευής. Και τότε θυμήθηκε κάτι. Ο Σταύρος τού είπε ότι η Άννα διέκοψε τη συνομιλία του Πρωθυπουργού με τον δολοφόνο του και τον είδε όρθιο, με ένα χαρτί στο χέρι, να λογομαχεί εκνευρισμένος. Για ποιο λόγο να καυγαδίσει ένας πρωθυπουργός με έναν επισκέπτη του που δεν γνώριζε; Έλεγε την αλήθεια ο Ντελής, ή μήπως υπερτόνιζε κάποια πράγματα για δικούς του λόγους;
Έπρεπε να διασταυρώσει αυτή την πληροφορία προτού συνεχίσει τους συλλογισμούς του. Έπρεπε να μιλήσει πάλι στη Μακράκη. Σήκωσε το τηλέφωνο και την κάλεσε.
«Άννα, εδώ Θεοδωρίδης. Δεν θα σε ενοχλούσα αν δεν είχα ανάγκη από μια διευκρίνιση.»
«Αντώνη, αν είναι να τα λέμε από την αρχή και μάλιστα από το τηλέφωνο, δεν προσφέρομαι», τον έκοψε κάπως απότομα.
«Μια λεπτομέρεια μόνο. Το βράδυ μετά τη δολοφονία σε επισκέφθηκε στο νοσοκομείο ο Ντελής, δεν είναι έτσι; Του είπες ότι έδωσες στον Πρόεδρο ένα σημείωμα;»
«Τι σημείωμα;»
«Δεν ξέρω, ένα ενημερωτικό σημείωμα για τον άγνωστο που τον περίμενε. Αυτό που κρατούσε και έδειχνε να φιλονικεί με τον επισκέπτη,»
«Είπα ότι τον είδα να κρατάει ένα σημείωμα. Όχι ότι το έδωσα εγώ. Πώς σου ήλθε αυτό;»
«Είναι αλήθεια πάντως ότι ο πρόεδρος κρατούσε ένα χαρτί.»
«Ναι, αλλά δεν είπα ότι το έγραψα εγώ. Τι είναι πάλι αυτό;»
«Τίποτε, απλώς το θυμήθηκα και ήθελα μια διευκρίνηση.»
Δεν ήξερε αν έπρεπε να της πει τίποτε περισσότερο. Καλύτερα όχι. Αν πράγματι η ίδια είχε τον Ντελή στο μυαλό της, μπορεί να την ερέθιζε και να έκανε νευρικές κινήσεις, αν και δεν του είχε δώσει την εντύπωση ότι χάνει εύκολα την αυτοκυριαρχία της. Προτίμησε να της ζητήσει πάλι συγγνώμη για την ενόχληση και να κλείσει.
Τώρα ήταν περισσότερο από σίγουρος ότι ο Ντελής έπαιζε ένα παιχνίδι. Επίτηδες του είπε ότι η Άννα άκουσε τον καυγά του Κωνσταντίνου με τον επισκέπτη του. Για να την ενοχοποιήσει, αφού αυτή έβαλε τον άγνωστο στο γραφείο. Το σχέδιο προέβλεπε να πέσουν υπόνοιες στη Μακράκη.
Γιατί όμως; Γιατί ειδικά στη Μακράκη; Όσοι σκηνοθέτησαν την επίσκεψη του δολοφόνου στον Κωνσταντίνου δεν είχαν κάποιον ειδικό λόγο να ρίξουν μετά τις υπόνοιες στην Άννα. Γιατί όμως ο Ντελής προσπάθησε να την εμπλέξει; Να έλεγε ψέματα η Μακράκη, το απέκλειε εντελώς τώρα.
Προσπάθησε να θυμηθεί το παρελθόν του Ντελή και διαπίστωσε ότι δεν ήξερε και πολλά πράγματα. Τον είχε γνωρίσει ως συνεργάτη του Κωνσταντίνου από τότε που ήταν στην αντιπολίτευση, και μ’ αυτή την ιδιότητα τον έκανε αργότερα διευθυντή του πολιτικού γραφείου του. Τίποτε άλλο. Στο κόμμα δεν είχε εμφανισθεί ποτέ, ούτε ήξερε να συνδέεται με κάποιο στέλεχος. Η σχέση με τη Βούλγαρη που προέκυπτε τώρα, του ήταν άγνωστη.
Ίσως να μην υπήρχε καν σχέση μεταξύ τους. Και οι δύο έπαιρναν οδηγίες από κάποιους. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ντελής απλώς διευκόλυνε το σχέδιο
Και ο Αναγνώστου; Μ’ αυτόν το μυστήριο ήταν μεγαλύτερο. Όλοι τον θεωρούσαν ως τον πιο στενό προσωπικό φίλο του Πρωθυπουργού. Ήταν ο άνθρωπος που ερχόταν σε επαφή μαζί του όποια στιγμή ήθελε. Αλλά ανάμειξη του Αναγνώστου στην πολιτική δεν είχε παρατηρήσει ποτέ ο Θεοδωρίδης. Ούτε είχε ακούσει ποτέ κάτι σχετικό.
Παλαιότερα έλεγαν ότι ο αδελφός του χρηματοδοτούσε το κόμμα γιατί είχε συμφέροντα. Τίποτε το συγκεκριμένο όμως. Ο Θεοδωρίδης πίστευε ότι ο Αναγνώστου έπειθε τον πλούσιο αδελφό του να ενισχύει οικονομικά τον Κωνσταντίνου ανιδιοτελώς και επειδή ήταν φίλος του. Δεν είχε διαπιστώσει ποτέ άλλου είδους συναλλαγές. Κι όμως τώρα τα πράγματα δείχνουν ότι ο πιο στενός φίλος του Πρωθυπουργού συνήργησε στη δολοφονία του. Γιατί;
Αισθάνθηκε ότι δεν μπορούσε να βρει άκρη.
Η Αντιγόνη μόλις τον είδε κατάλαβε. Κάθησε δίπλα του χωρίς να πει λέξη. Έμειναν έτσι περισσότερο από δέκα λεπτά. Ο Θεοδωρίδης σηκώθηκε και την αγκάλιασε.
Της είπε όλα όσα είχε μάθει. Και της θύμισε ότι χάρη στους δικούς της συλλογισμούς άρχισε να σκαλίζει τα πράγματα.
«Αντιγόνη, τι θα κάνουμε τώρα;»
«Αντώνη, σου έχω εμπιστοσύνη. Μην απογοητεύεσαι.»
«Μια κουβέντα είναι έτσι όπως έχουμε γίνει…»
Έπρεπε να καταστρώσει ένα σχέδιο. Τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά απ’ όσο μπορούσε να φαντασθεί μέχρι τώρα. Για μια ακόμη φορά προσπάθησε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του. Υπήρχε μια συνωμοσία, το βάθος της οποίας δεν μπορούσε να υπολογίσει.
Το μόνο που καταλάβαινε ήταν ότι η Βούλγαρη, ο Ντελής και ο Αναγνώστου ήταν όργανα κάποιων δυνάμεων που αποφάσισαν να βγάλουν από τη μέση τον Κωνσταντίνου και τους χρησιμοποίησαν.
Για ποιο λόγο όμως; Τι κρυβόταν πίσω από αυτή τα φοβερή ενέργεια; Ποιοι την οργάνωσαν και ποιες ήταν οι επιδιώξεις τους; Δεν έβρισκε καμιά απάντηση. Όσο καιρό πίστευε ότι όλα έγιναν για την υπόθεση των πετρελαίων, μπορούσε να κατανοήσει τα κίνητρα. Τώρα που το θέμα με τα πετρέλαια ξεκαθάρισε, το μόνο που έβλεπε ήταν πυκνό σκοτάδι.
Κι όμως, έπρεπε να βρει την άκρη του νήματος. Έπρεπε να φτάσει στους εγκέφαλους της δολοφονίας για να μπορέσει να καταλάβει πώς εμπλέκονταν οι υπόλοιποι.
Προσπάθησε να υπολογίσει τι θα έκαναν οι τρεις, ο Ντελής, η Βούλγαρη και ο Αναγνώστου, αν ο Μιχαηλίδης διέτασσε συλλήψεις. Με ποια στοιχεία όμως; Μέχρι στιγμής δεν υπήρχαν παρά υπόνοιες και συλλογισμοί. Κάτι χειροπιαστό που να τους υποχρεώσει να ομολoγήσουν την πράξη τους και να αποκαλύψουν τους υποκινητές τους δεν υπήρχε. Δεν ήταν τόσο εύκολο να κατηγορηθούν τρεις συνεργάτες του Πρωθυπουργού χωρίς να βρεθεί κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο σε βάρος τους.
Ασυναίσθητα σκέφθηκε τις επιπτώσεις στο κόμμα όταν θα γίνονταν γνωστά όλα αυτά. Για πρώτη φορά αισθάνθηκε να μην τον νοιάζει. Στο διάολο το κόμμα.
Η Αντιγόνη όλη αυτή την ώρα τον κοίταζε.
«Τι σκέφτεσαι;» τη ρώτησε
«Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κάποιο οικονομικό κέντρο δεν θέλει την παρουσία του Κωνσταντίνου στην πρωθυπουργία. Για να τον εξουδετερώσει, δεν οργανώνει μια πολιτική κρίση, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά αποφασίζει να τον βγάλει από τη μέση.»
«Γιατί;»
«Είναι απλό. Γιατί η πολιτική κρίση θα ωφελούσε την αντιπολίτευση και θα είχαμε αλλαγή κυβέρνησης. Θέλουν να παραμείνει το κόμμα στην εξουσία, αλλά δεν θέλουν πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνου.»
«Έχεις δίκιο. Προχώρησε.»
«Το θέμα είναι γιατί κατέληξαν σε αυτή την επιλογή.»
«Γιατί;»
«Προφανώς γιατί ο Κωνσταντίνου δεν υπέκυψε σε κάτι. Δεν δέχθηκε κάποιο αίτημά τους. Δεν τους έκανε κάποιο χατίρι. Θέλουν λοιπόν να τον βγάλουν από τη μέση και να πάρει τη θέση τους κάποιος άλλος που θα είναι του χεριού τους.»
«Ποιος;»
«Όπως μου τα λες, η Βούλγαρη. Αν δεχθούμε ότι αυτήν προορίζουν για πρωθυπουργό, πρέπει να συμπεράνουμε ότι η Βούλγαρη ήταν ο άνθρωπός τους στο κόμμα και στην κυβέρνηση.»
«Και λοιπόν;»
«Αποφασίζουν να δολοφονήσουν τον Πρωθυπουργό για να φέρουν τη Βούλγαρη. Και στήνουν το ραντεβού με τον δολοφόνο, με τη βοήθεια του Ντελή και του Αναγνώστου. Αυτοί είναι οι άνθρωποί τους. Η Βούλγαρη μπορεί να προορίζεται για την πρωθυπουργία, δεν είναι όμως απαραίτητο να ξέρει τι έγινε.»
«Πού το πας;»
«Μην βιάζεσαι να εμπλέξεις τη Βούλγαρη με τη δολοφονία. Αυτοί που έχουν άμεση σχέση είναι ο Ντελής με τον Αναγνωστου.»
Ο Θεοδωρίδης την κοίταζε σκεφτικός. Ήταν όπως τα έλεγε η Αντιγόνη, ή μήπως υπήρχαν άλλα τα κίνητρα;
Ο Κωνσταντίνου είχε αποφασίσει να χρίσει τον Νικολούδη. Αυτό δεν του έκανε εντύπωση. Αντιθέτως, θα έλεγε ότι το περίμενε. Αυτό που τον άφηνε άναυδο ήταν η όλη μεθόδευση. Δύσκολα θα μπορούσε να φαντασθεί τον άνθρωπο που εμπιστευόταν να μηχανεύεται όλα αυτά που έμαθε τα τελευταία 24ωρα. Αλλά μήπως μπορούσε να φανταστεί όλα τα υπόλοιπα;
Συνέχισε τις σκέψεις του.
Ο Κωνσταντίνου δεν εκμυστηρεύθηκε σε κανέναν τα σχέδιά του, αλλά ο Ντελής με κάποιο τρόπο τα έμαθε και σε κάποιους τα μετέφερε. Η διαρροή έγινε από τον Ντελή. Όσοι δεν ήθελαν τον Νικολούδη για διάδοχο αποφάσισαν να σταματήσουν το σχέδιο προτού μπει σε εφαρμογή.
Χρησιμοποίησαν τον Ντελή για να βάλουν τον δολοφόνο στο Μέγαρο Μαξίμου και παράλληλα ετοίμαζαν τη Βούλγαρη για την πρωθυπουργία. Για να την επιβάλουν, σκαρφίστηκαν το γράμμα που δήθεν έστειλε ο Πρωθυπουργός στον φίλο του τον Αναγνώστου. Αυτό το γράμμα σίγουρα ήταν πλαστό, αλλά ο Κωνσταντίνου δεν θα ζούσε για να το διαψεύσει. Και αφού θα το επιβεβαίωνε ο Ντελής.
Ο Ντελής μόνο; Στο μυαλό του Θεοδωρίδη ήλθε πάλι ο Αναγνώστου. Ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος του σ’ αυτή την υπόθεση. Σίγουρα συμμετείχε στη συνωμοσία από την αρχή. Για ποιο λόγο όμως; Ο Κωνσταντίνου ήταν φίλος του. Γιατί να πάρει μέρος στο σχέδιο της δολοφονίας του;
Δεν έβρισκε απάντηση. Ήταν σίγουρος όμως ότι ο Αναγνώστου είχε κάποιο μυστικό που δεν μπορούσε να φανταστεί. Προσπάθησε να θυμηθεί αν υπήρχε κάτι που συνέδεε τον Αναγνώστου με τον Ντελή. Δεν βρήκε τίποτε.
Και η Βούλγαρη; Αυτή πώς δέχθηκε να πάρει μέρος σε μια τέτοια σκευωρία; Τόσο πολύ φιλόδοξη ήταν; Τόσο την τύφλωνε το πάθος της για την εξουσία; Ο Θεοδωρίδης δεν είχε καταφέρει ποτέ να τη συμπαθήσει. Του ήταν αδύνατο όμως να παραδεχτεί ότι επιδίωκε την πρωθυπουργία με το αίμα του Κωνσταντίνου. Ίσως η Αντιγόνη είχε δίκιο. Μπορεί να μην ήταν μπλεγμένη στη δολοφονία.
Σχεδόν ασυναίσθητα κάλεσε το τηλέφωνό της. Του απάντησε αμέσως.
«Αντώνη, εσύ; Δεν σε ακούω καθαρά.»
«Εγώ. Θα ήθελα να τα πούμε κάποια στιγμή.»
«Συμβαίνει τίποτε; Σήμερα είμαι απασχολημένη.»
«Θα ήθελα να αναβάλεις ό,τι έχεις. Επείγομαι.»
«Μα τι τρέχει;»
«Θα τα πούμε από κοντά. Πες μου πού είσαι, θα έλθω τώρα.»
«Δεν καταλαβαίνω, αλλά αφού επιμένεις. Έλα σε μια ώρα στο υπουργείο.»
Χαιρέτησε τη γυναίκα του και βγήκε. Μέσα του δεν είχε ξεκαθαρίσει γιατί πήγαινε σ’ αυτή τη συνάντηση.
Σε μισή ώρα περνούσε την πόρτα του υπουργείου Οικονομικών στην οδό Καραγιώργη Σερβίας. Βρήκε τη Βούλγαρη στο γραφείο της να μελετάει κάτι χαρτιά. Έδειχνε αμέριμνη. Του φάνηκε περίεργο ότι από το βραδινό δελτίο ειδήσεων θα ξεκινούσε μια υπόθεση που θα ισοδυναμούσε με προσπάθεια να την επιβάλουν στην πρωθυπουργία και δεν έδειχνε κανένα σημάδι αγωνίας.
Κάθησε απέναντί της. Τον κοίταξε λίγο χωρίς να μιλάει.
«Λοιπόν; Ποιος άνεμος σε φέρνει ως εδώ. Αν ήλθες να με βολιδοσκοπήσεις, με βρίσκεις ανέτοιμη. Δεν έχω πάρει ακόμη καμία απόφαση.»
«Απόφαση για ποιο πράγμα;»
«Υποθέτω ενδιαφέρεσαι για τη στάση που θα τηρήσω στην εκλογή πρωθυπουργού. Σε πληροφορώ ότι δεν ξέρω ακόμη. Ρώτα με αύριο-μεθαύριο να σου πω.»
Αποφάσισε να της μιλήσει στα ίσια:
«Υποθέτω ότι αυτό που θα μου πεις θα είναι ότι θα διεκδικήσεις την πρωθυπουργία.»
Η Βούλγαρη τον κοίταξε με ένα ειρωνικό χαμόγελο.
«Αντώνη, έρχεσαι δεύτερος. Πριν από λίγο απέρριψα μια πρόσφορα.»
Δεν καταλάβαινε τι του έλεγε.
«Μαρία, να μιλήσουμε καθαρά. Ξέρω ότι εδώ και πολύ καιρό προετοιμάζεσαι για τη διάδοχη του Κωνσταντίνου. Τα πράγματα ήλθαν έτσι και αυτή η διαδοχή θα γίνει τώρα. Μην μου πεις ότι δεν σε απασχολεί.»
«Έχεις δίκιο. Ήταν μέσα στους στόχους μου και θα σου έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι δεν με ενδιέφερε. Αλλά από προχθές άλλαξα γνώμη. Δεν θα κάνω τίποτε. Απλώς θα αποφασίσω ποιον θα στηρίξω. Τίποτε άλλο.»
«Με εντυπωσιάζεις.»
«Δεν το πιστεύω. Είσαι μέσα στα πράγματα και ξέρεις ότι δεν θα μπορούσα να καταφέρω τίποτε, κάτω από αυτές τις συνθήκες. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Αν η διαδοχή γινόταν φυσιολογικά, θα το ήθελα. Τώρα όμως η ιδέα με απωθεί. Η γυναικεία φύση, βλέπεις.»
Ήταν ψύχραιμη, σχεδόν αλαζονική, και ο Θεοδωρίδης θα στοιχημάτιζε ότι προσπαθούσε να τον αποκοιμίσει. Ίσως ήθελε να φανεί ότι η υποψηφιότητά της προήλθε από τη βάση του κόμματος. Μάλλον έτσι θα το παρουσίαζαν εκείνοι που τη χρησιμοποιούσαν. Έπαιζε το παιχνίδι της και το έπαιζε καλά. Αλλά και ο Θεοδωρίδης δεν ήταν πρωτάρης.
«Θα μπορούσα να σε πιστέψω, αν δεν ήξερα ότι από αυτό εδώ το γραφείο έχουν περάσει μερικοί από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της οικονομίας τα τελευταία χρόνια. Και σε κανέναν δεν αρνήθηκες εξυπηρέτηση.»
«Αλήθεια είναι. Οι σχέση μου με πολλούς είναι καλή. Αλλά σου είπα, δεν με ενδιαφέρει. Και το ξέκοψα πριν από λίγο.»
Τώρα ο Θεοδωρίδης έχασε το νήμα. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι εννοούσε. Η Βούλγαρη συνέχισε.
«Σου το είπα και πριν. Ήλθες δεύτερος. Πριν από λίγο ήταν εδώ κάποιοι από αυτούς που εσύ ονομάζεις οικονομικούς παράγοντες που έχω εξυπηρετήσει. Και για την ακρίβεια ήταν εδώ ο ιδιοκτήτης του Καναλιού 30.»
Αυτός που οργάνωσε τη δολοφονία για να την κάνει πρωθυπουργό, σκέφθηκε ο Θεοδωρίδης, αλλά δεν είπε τίποτε. Περίμενε τη συνέχεια. Η Βούλγαρη τον κοίταξε σαν να της έκανε εντύπωση το ύφος του και συνέχισε.
«Ξέρεις τι μου πρότεινε; Να με υποστηρίξει με όλα τα μέσα που διαθέτει για την πρωθυπουργία. Και είτε το πιστεύεις είτε όχι, δεν ζήτησε κανένα αντάλλαγμα.»
Ο Θεοδωρίδης άρχισε να τη θαυμάζει. Πήγαινε να του το φέρει σιγά-σιγά.
«Και λοιπόν;» είπε ψελλίζοντας.
«Αρνήθηκα, Αντώνη. Σου είπα, δεν με ενδιαφέρει. Αν είχαν εξελιχθεί φυσιολογικά τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Τώρα δεν θέλω.»
«Αρνήθηκες, είπες».
«Ναι, αρνήθηκα. Επέμενε ότι αρκεί να δεχθώ, και τα υπόλοιπα θα έλθουν μόνα τους. Το ξέκοψα και τελείωσε. Άρα, αν ήλθες για τέτοια συζήτηση, δεν έχω όρεξη. Τα λέμε από αύριο.»
Ο Θεοδωρίδης δαγκώθηκε. Όσα άκουγε δεν τα περίμενε. Αν οι σκέψεις που είχε κάνει ήταν σωστές, όλα έγιναν για να γίνει πρωθυπουργός η Βούλγαρη. Όλα σχεδιάσθηκαν για να κοπεί ο δρόμος του Νικολούδη και να αναλάβει αυτή. Και τώρα του έλεγε ότι της το πρότειναν και εκείνη το αρνήθηκε. Δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτε. Εκτός αν του έλεγε ψέματα.
Τον είδε σαστισμένο και πήρε πάλι τον λόγο.
«Δεν σου κρύβω ότι ο καναλάρχης εκπροσωπούσε και άλλους. Εδώ και πολλά χρόνια στηρίζω πολλά σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Τους βοήθησα. Για να μη σου πω ότι τους έσωσα και μου έχουν υποχρέωση. Θα ήταν λοιπόν μια ευκαιρία να με ξεπληρώσουν. Αλλά πρωθυπουργία πάνω στο αίμα του Κωνσταντίνου δεν τη θέλω. Κι ας λένε κι αυτοί και ο Ντελής ό,τι θέλουν.»
Ο Θεοδωρίδης πετάχθηκε όρθιος.
«Ποιος είπες;»
«Ο Ντελής. Το πρωί ήρθε και ο Ντελής από δω. Και με ρώτησε αν θα δεχόμουν την υποστήριξη του καναλιού.»
«Ο Ντελής;»
«Μου έκανε εντύπωση, φαίνεται κάτι ήξερε. Να τον έστειλαν για να με προετοιμάσει, δεν νομίζω. Αλλά έχω συγκλονισθεί με αυτή την υπόθεση και το μόνο που δεν θέλω είναι να πάρω τη σκυτάλη από έναν νεκρό.»
Ο Θεοδωρίδης τα έχασε τελείως. Δεν μπορούσε να βρει μια εξήγηση για τη συμπεριφορά της. Και κυρίως δεν καταλάβαινε γιατί του τα έλεγε όλα αυτά.
Ξαναβρήκε την ψυχραιμία του και έριξε για μια τελευταία φορά άδεια για να πιάσει γεμάτα.
«Υποθέτω ότι για να σε πάρει ο Σταύρος θα έχει τους λόγους του. Δεν σου τους είπε;»
«Δεν μου είπε τίποτε. Με ρώτησε μόνο αν θα δεχθώ την πρόταση και από εκεί και πέρα τίποτε άλλο. Ούτε είχα λόγο να τον ρωτήσω, από τη στιγμή που ήμουν αποφασισμένη να μη δεχθώ.»
Το μυαλό του Θεοδωρίδη πετούσε ήδη μακριά. Βρισκόταν μπροστά σε ένα νέο μυστήριο. Αν όσα έλεγε η Βούλγαρη ήταν αλήθεια, τότε η ίδια δεν είχε καμία συμμετοχή στη δολοφονία, ούτε ήταν μπλεγμένη στη σκευωρία. Τότε γιατί την προωθούσαν για την πρωθυπουργία; Δεν είχε απάντηση.
«Μαρία, θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Είχες συζητήσει ποτέ με τον πρόεδρο το ενδεχόμενο να σε υποστηρίξει κάποτε για τη διάδοχη του;»
«Δεν καταλαβαίνω γιατί μου κανείς αυτή την ερώτηση, αλλά θα σου απαντήσω ότι τώρα τελευταία άφηνε κάτι υπαινιγμούς ότι εκτιμούσε τη δουλειά μου. Κάποτε μου πέταξε ότι μια γυναίκα θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία του κόμματος. Τίποτε περισσότερο όμως. Και δεν έδινα και πολλή σημασία.»
«Δεν σε πιστεύω.»
«Ο Κωνσταντίνου, αν αποφάσιζε να αποχωρήσει, θα πήγαινε σε άλλες λύσεις: ο Καράς, ή ακόμη και ο Νικολούδης. Δεν νομίζω ότι θα κατέληγε ποτέ σε εμένα. Με καλόπιανε απλώς. Άλλωστε, όπως ξέρεις, υπάρχει και ο Γρηγοριάδης. Αν αποφασίσει κάποτε να πάρει την ηγεσία, κανείς δεν θα τον σταματήσει.»
Ο Θεοδωρίδης είχε συνέλθει τώρα. Καταλάβαινε ότι ο Ντελής, προφανώς και ο Αναγνώστου, συνεργάσθηκαν με παράγοντες έξω από το κόμμα για να βγάλουν από τη μέση τον Κωνσταντίνου, αλλά με σκοπό να μην οδηγήσει το κόμμα στον Νικολούδη. Αν ετοίμαζαν τη Βούλγαρη για πρωθυπουργό το έκαναν εν αγνοία της Δεν ήταν μπλεγμένη στη δολοφονία.
Από μια άποψη, ήταν λογικό. Τους ενδιέφερε να κόψουν τον δρόμο του Νικολούδη, κατ’ αρχάς. Η Βούλγαρη ήταν η καλύτερη λύση, καθώς η φιλοδοξία της ήταν γνωστή σε όλους. Και ταυτόχρονα ήταν αδύνατη. Άρα ήταν καλή για μεταβατική λύση, εύκολα μπορούσαν να την απομακρύνουν αργότερα. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν περισσότερο σατανικοί από όσο πίστευε.
Ήταν σίγουρος ότι η Βούλγαρη θα πληροφορούνταν τη δήθεν επιστολή με την οποία ο Κωνσταντίνου την έχριζε διάδοχό του από την τηλεόραση.
«Είσαι σίγουρη ότι το απέκλεισες;» άκουσε τον εαυτό του να τη ρωτάει.
«Μα τι σου λέω τόση ώρα; Έκλεισε αυτό το θέμα. Και αύριο-μεθαυρίο, όταν θα δω ποιοι θα είναι οι διεκδικητές, θα αποφασίσω με ποιον θα πάω. Και σου δίνω το λόγο μου ότι δεν πρόκειται να παζαρέψω τίποτε με κανέναν. Άρα, αν ήρθες γι’ αυτό, ας το αφήσουμε καλύτερα. Δεν με ενδιαφέρει ούτε καν στην επόμενη κυβέρνηση να είμαι. Αν μου το προτείνει ο νέος πρωθυπουργός θα το σκεφθώ. Αλλιώς, θα μείνω απ’ έξω.»
Ο Θεοδωρίδης τώρα την πίστευε. Και ευχαριστούσε το θεό που σκέφτηκε να τη δει προτού κάνει οτιδήποτε. Του έφυγε ένα βάρος. Από την αρχή δεν του άρεσε η ιδέα ότι μια υπουργός και παλιό μέλος του κόμματος είχε πάρει μέρος σε μια τέτοια συνωμοσία. Τώρα η δουλειά του ήταν ποιο εύκολη. Τη χαιρέτησε και έφυγε βιαστικά. Έπρεπε να συσκεφθεί πάλι με τον Μιχαηλίδη.
(Συνεχίζεται)