Ένα Βιβλίο σε συνέχειες! (2)

Γ. Λακόπουλος : Ποιος σκότωσε τον Πρωθυπουργό- εκδόσεις Καστανιώτη.
(Συνέχεια από το προηγουμενο)

2. Ο άνθρωπος του προέδρου.

ΠρωθυπουργόςΟδηγώντας προς την Αθήνα με ιλιγγιώδη ταχύτητα ο Θεοδωρίδης , , προσπάθησε να επικοινωνήσει με ορισμένους φίλους του . Τα περισσότερα τηλέφωνα ήταν κατειλημμένα. Βρήκε δυο τρεις αλλά κανείς δεν ήξερε τίποτε περισσότερο από αυτά που μετέδιδαν τα μέσα΄ ενημέρωσης. Άλλοι τον καλούσαν για να τους πει ο ίδιος νέα. Τους έκλεινε βιαστικά. Φανταζόταν την αναστάτωση που υπήρχε στην Αθήνα. Προσπάθησε να επικοινωνήσει με δυο τρεις υπουργούς. Βούιζαν συνέχεια.

Σε μια στροφή λίγο έλειψε να του φύγει το αυτοκίνητο από το δρόμο. Μετάνιωσε που αυτή τη φορά δεν είχε πάρει οδηγό μαζί του.

Ειδοποίησε την γυναίκα του την Αντιγόνη ότι επιστρέφει και της ζήτησε να μην τον περιμένει. Τον ρώτησε αν έμαθε τίποτε και της απάντησε αρνητικά. Του είπε να προσέχει στο δρόμο και αν μάθει κάτι θα τον πάρει.

Άφησε στο κάθισμα του συνοδηγού το τηλέφωνο και έπιασε το τιμόνι με τα δύο χέρια. Δυνάμωσε το ραδιόφωνο. Όλοι οι σταθμοί είχαν διακόψει το πρόγραμμα τους μετά τη φοβερή είδηση. Άκουσε γνωστές φωνές δημοσιογράφων να μεταδίδουν τις πρώτες πληροφορίες. Κανείς δεν ήξερε κάτι συγκεκριμένο.

Ο Πρωθυπουργός βρέθηκε , πνιγμένος στο αίμα στη γραφείο του, μετά το τελευταίο ραντεβού λίγο μετά τις εννιά. Αλλά κανείς δεν ήταν σε θέση να πει με ακρίβεια τι συνέβη και ποια ήταν τώρα η κατάσταση.

Τον μετέφεραν στο Γενικό Κρατικό και μπήκε κατ ευθείαν στο χειρουργείο. Από εκεί και πέρα τίποτε δεν ήταν καθαρό. Ζει ακόμη; Πέθανε; Άλλαζε συνέχεια σταθμούς αλλά η εικόνα εξακολουθούσε να είναι θολή. Άλλοι έλεγαν ότι εξέπνευσε. Άλλοι ότι οι γιατροί δίνουν μάχη να τον κρατήσουν στη ζωή. Κομφούζιο. . Μερικά στελέχη του κόμματος έδιναν συνεντεύξεις , αλλά κανείς δεν ήξερε κάτι συγκεκριμένο και περιορίζονταν σε αόριστες καταγγελίες.

Προσπάθησε να ταξινομήσει τις σκέψεις του. Το μυαλό του, από ένστικτο. δεν πήγε στην ίδια τη δολοφονία, αλλά στην κατάσταση που δημιουργούσε. Χωρίς τον Κωνσταντίνου τα πράγματα άλλαζαν. Κι αυτός κάτι έπρεπε να κάνει. Από το νου του περνούσαν σενάρια.
Ο σταθμός που άκουγε διέκοψε πάλι το πρόγραμμα του και μετέδωσε, με επιφύλαξη όπως είπε ο εκφωνητής, ότι ο Πρωθυπουργός βρισκόταν ακόμη εν ζωή. Μια ελπίδα αναπτερώθηκε μέσα του. Άλλαξε σταθμό. Ένας δημοσιογράφος έδωσε την πληροφορία ότι ο Πρωθυπουργός δεν ζει. Δεν μπορούσε ένα βγάλει άκρη. Άφησε το ραδιόφωνο ανοικτό και απορροφήθηκε στις σκέψεις του.
………………………………………………………………
Η σχέση του Θεοδωρίδη με την πολιτική άρχισε μάλλον αργά για τα δεδομένα της γενιάς του. Εκείνη την εποχή όποιος σπούδαζε αργά η γρήγορα κατέληγε σε κάποιο κόμμα. Ο Θεοδωρίδης αντιστάθηκε στην αρχή, αλλά στο τέλος ακολούθησε τον κανόνα Ήταν είκοσι τεσσάρων ετών όταν πέρασε για πρώτη φορά την πόρτα κομματικής οργάνωσης. Τελευταίο έτος της Ιατρικής..
Όταν μπήκε στο Πανεπιστήμιο είχε άλλους στόχους. Η οικογένειά του δεν τα έβγαζε πέρα και για να τελειώσει το εξατάξιο Γυμνάσιο δούλευε και διάβαζε. Ούτε εφημερίδα δεν έπιανε στα χέρια του μέχρι τότε. Μπήκε στην Ιατρική σε καλή σειρά και συνέχισε να δουλεύει. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πάρει το πτυχίο του, έχοντας περίπου καταλήξει πως θα ήταν η ζωή του. Ειδικότητα, στρατιωτικό , μετά θα έκανε το αγροτικό του και θα έψαχνε για δουλειά σε νοσοκομείο. Να ανοίξει δικό του ιατρείο ούτε που το φανταζόταν. Δεν υπήρχε το κεφάλαιο.
Στο τελευταίο έτος πήγαινε καμία φορά στις συνελεύσεις της σχολής του. Ήταν μετά από μια ταραγμένη περίοδο με καταλήψεις και φασαρίες .Τον ενοχλούσε η αναστάτωση καθώς έχασε ένα εξάμηνο γιατί δεν έγιναν εξετάσεις. Όταν πήγε για πρώτη φορά σε συνέλευση τους περισσότερους δεν τους γνώριζε. Μίλησε και κανείς δεν γύρισε να τον κοιτάξει. Συνέχισε όμως να παίρνει το λόγο όταν μπορούσε – δεν ήταν και εύκολο στο χαλασμό που γινόταν τότε στις φοιτητικές συνελεύσεις ..

Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε σε μια παρέα συμφοιτητών του. Τελειόφοιτοι, όπως κι ο ίδιος. Όλοι τους πίστευαν τα ίδια πράγματα. Σιγά σιγά άρχισε να τα πιστεύει κι αυτός. Και προς το τέλος της χρονιάς, λίγο πριν πάρει το πτυχίο του πείσθηκε να γίνει μέλος του κόμματος. Έκανε μια αίτηση στην οργάνωση της περιοχής του και από εκείνη τη στιγμή κάτι να άλλαξε μέσα του.
Από την πλήρη αδιαφορία για την πολιτική, μεταβλήθηκε σε κομματόσκυλο. Νύχτα και μέρα στην οργάνωση. Πρώτος στην κομματική δουλειά. Εκεί γνώρισε και την γυναίκα του την Αντιγόνη. Αργότερα του εξομολογήθηκε ότι της είχαν αναθέσει να τον επιτηρεί. Δεν του είχαν εμπιστοσύνη στην αρχή.
Παράτησε το πτυχίο και αφιερώθηκε στο κόμμα και στην πολιτική. Aπό απλό μέλος του κόμματος, γρήγορα έγινε υπολογίσιμο στέλεχος. Από την οργάνωση του τον πρότειναν για τη Νομαρχιακή Επιτροπή της περιοχής. Εκεί γνωρίσθηκε με ανώτερα στελέχη . Στο επόμενο συνέδριο έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Από τη στιγμή που βρέθηκε στην κορυφή της κομματικής ιεραρχίας άρχισε καινούργια καριέρα. Σύντομα γνωρίσθηκε με τον αρχηγό του κόμματος, τον Ανδρέα Κωνσταντίνου. Έδεσαν μεταξύ τους και ο Θεοδωρίδης έγινε προσωπικός οπαδός του. Μια φορά τον κάλεσε στα κεντρικά γραφεία του κόμματος και ζήτησε τη γνώμη του για τις αλλαγές που σκόπευε να κάνει στο κόμμα. Ο Θεοδωρίδης τον εξέπληξε με τις ιδέες του.
.
<Σε θέλω δίπλα μου > του είπε.

Και από τότε άρχισε μεταξύ τους μια πολύ στενή συνεργασία.
Είχε δεν είχε πέντε χρόνια στο κόμμα όταν ο Κωνσταντίνου κέρδισε τις εκλογές και έγινε Πρωθυπουργός.

Ο Θεοδωρίδης μπορούσε να είναι βουλευτής, η και υπουργός ακόμη, αλλά το απέφυγε. Ούτε άλλη θέση στον κρατικό μηχανισμό επεδίωξε. Από χαρακτήρα τα υψηλά αξιώματα τον απωθούσαν και γι αυτό δεν έβαλε ποτέ υποψηφιότητα και για το Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος. Προτίμησε να παραμείνει απλό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Όλοι όμως ήξεραν ότι έχει δύναμη ως έμπιστος του προέδρου. Ακόμη και οι υπουργοί έσπευδαν να τον συμβουλευθούν πριν πάρουν αποφάσεις. Ήθελαν να τάχουν καλά μαζί του.

Ήταν μόλις 35 χρονών , σχεδόν ο μικρότερος από τα κεντρικά στελέχη του κόμματος, αλλά όλοι του αναγνώριζαν μια ιδιότυπη εξουσία που ταίριαζε απολύτως με το παρουσιαστικό του. Ψηλός, λιγομίλητος, με ψυχρό βλέμμα, σχεδόν ανέκφραστο και πάντα καλοντυμένος , ενέπνεε σεβασμό ακόμη και στις παλιές καραβάνες . Όλοι εκτιμούσαν τη μεθοδικότητα και την υπομονή του και θαύμαζαν το πάθος με το οποίο αντιμετώπιζε ακόμη και τις πιο απλές υποθέσεις του κόμματος.
Μοναχικός τύπος καθώς ήταν δεν επηρεάζονταν από κανέναν. Ήταν αφοσιωμένος στον Κωνσταντίνου, που του ανέθεσε εν λευκώ το χειρισμό των εσωκομματικών υποθέσεων για λογαριασμό του. Από τότε που το κόμμα ανέλαβε την κυβέρνηση, το Πολιτικό Συμβούλιο σπάνια συνεδρίαζε. Στην πραγματικότητα αυτός που κρατούσε τα ηνία στην κομματική οργάνωση ήταν ο Θεοδωρίδης.

Στην αρχή δεν είχε δυσκολίες. Οι οργανώσεις απολάμβαναν την εξουσία. Κανείς δεν διαφωνούσε με τις αποφάσεις της ηγεσίας . Οι υπουργοί ήθελαν να κρατήσουν τη θέση τους. Οι βουλευτές ήθελαν να γίνουν υπουργοί. Και τα κομματικά στελέχη του έβγαζαν το καπέλο για μια θέση στον κρατικό μηχανισμό. Ο Θεοδωρίδης είχε λόγο σε όλα. Και αυτό δυνάμωνε την επιρροή του.

Ο Κωνσταντίνου ήταν ήδη 65 χρονών όταν έγινε πρωθυπουργός ,αλλά έδειχνε μικρότερος, όπως έδειχνε και τώρα που πέρασε τα 70. Κοντός, μάλλον παχύς για την ηλικία του , με χοντρά γυαλιά μυωπίας έδινε την εντύπωση ότι έρχεται από άλλη εποχή.

Όταν πήρε την ηγεσία του κόμματος δυο πράγματα έδειχναν μάλλον απίθανα. Πρώτο, ότι θα αντέξει περισσότερο από ένα χρόνο . Και δεύτερο ότι θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει εκλογές. Τα κατάφερε και τα δύο με τη βοήθεια μεγάλων οικονομικών παραγόντων και χάρη σε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που πρότεινε και σιγά σιγά βρήκε απήχηση και στα λαϊκά στρώματα.

Ήταν άνθρωπος επίμονος που έκρυβε τα πραγματικά του αισθήματα και πολλοί απορούσαν πως κατάφερε να πάρει με το μέρος του την οικονομική ελίτ της χώρας, αλλά και τους απλούς ανθρώπους.

Δεν ήταν καλός ρήτορας, ούτε απευθύνονταν στα συναισθήματα των πολιτών και πολλές φορές η εμφάνιση του στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του κόμματος ήταν σχεδόν αστεία. Μιλούσε όμως με τη λογική και ήταν πειστικός γιατί δεν άλλαζε απόψεις. Ακόμη και οι αντίπαλοι του αναγνώριζαν αυτή τη συνέπεια, με την οποία τελικά και κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές σε μια περίοδο που όλοι οι πολιτικοί του αντίπαλοι έμοιαζαν να τα έχουν χαμένα, καθώς το διεθνές περιβάλλον άλλαζε και απαιτούσε γρήγορες προσαρμογές.

Ο Κωνσταντίνου είχε σπουδάσει οικονομικά στη Γερμανία , έζησε εκεί πολλά χρόνια και αυτό τον βοηθούσε να καταλαβαίνει καλύτερα από άλλους που πάνε τα πράγματα.
Τα δυο πρώτα χρόνια από την εκλογική νίκη πέρασαν χωρίς προβλήματα. στη συνέχεια όμως ο Κωνσταντίνου άρχισε να χάνει έδαφος. Η κυβέρνηση είχε αποτυχίες που κλόνισαν την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης. Η δημοτικότητα του πρωθυπουργού έπεφτε και στο εσωτερικό του κόμματος άρχισαν οι πρώτες αμφισβητήσεις.

Η επέτειος των δυο χρόνων από την εκλογική νίκη του Κωνσταντίνου συνέπεσε με το τακτικό συνέδριο του κόμματος. Ο Πρωθυπουργός είχε αυτή τη φορά αντίπαλο για την ηγεσία: τον υπουργό Εσωτερικών

Ο Στέφανος Αποστόλου, ήταν ο υπ αριθμόν ένα εσωκομματικός αντίπαλος του Κωνσταντίνου. Φιλόδοξος και ικανός πολιτικός, έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία με το σύνθημα <Άλλος πρόεδρος, άλλος πρωθυπουργός>.

Ήταν φανερό όμως ότι αν επικρατούσε η θέση του Κωνσταντίνου θα ήταν δύσκολη και θα έπρεπε να παραιτηθεί από Πρωθυπουργός

Ο Αποστόλου ήταν το αντίθετο του Κωνσταντίνου. Πάνω από 1,85, με εντυπωσιακή εμφάνιση και με αγωνιστικές περγαμηνές. Είχε πρωτοποριακές θέσεις και απέπνεε μια μαχητικότητα που συγκινούσε πολλούς. Ήταν ανοικτός και ζεστός άνθρωπος, πολύ καλός ομιλητής και κέρδιζε με τη συμπεριφορά του.

Από την εποχή που το κόμμα ήταν στην αντιπολίτευση ο Αποστόλου έγινε πόλος συσπείρωσης και συγκέντρωνε δίπλα του στελέχη από όλη την Ελλάδα. Καθώς ήταν δεκαπέντε χρόνια νεώτερος από τον αρχηγό του κόμματος, είχε καλές σχέσεις με την κομματική νεολαία και κατάφερνε πάντα να προσελκύει τα πιο δυναμικά στοιχεία της οργάνωσης.

Ο Κωνσταντίνου όμως είχε την υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης και των οικονομικών παραγόντων και με τη βοήθεια τους πήρε με μέρος του τα περισσότερα από τα παλαιά στελέχη του κόμματος. Οι περισσότεροι υποστήριξαν τον Κωνσταντίνου από συμφέρον. Δεν είχαν προσωπικές σχέσεις μαζί του, δεν ήταν και ο άνθρωπος που καλλιεργούσε φιλίες. Μερικοί από πλευράς ιδεολογίας ήταν πιο κοντά στον Αποστόλου. Ακόμη και σαν χαρακτήρες ταίριαζαν περισσότερο μαζί του. Αλλά προτιμούσαν για αργηγο τον Κωνσταντίνου γιατί τους εξασφάλιζε την εξουσία. .

Μεταξύ του Κωνσταντίνου και του Αποστόλου υπήρχε χάσμα αγεφύρωτο. Διαφορετικοί χαρακτήρες συνυπήρχαν σχεδόν από συνήθεια, αλλά και από ανάγκη. Ο Αποστόλου δεν καταλάβαινε πως ένας συντηρητικός άνθρωπος σαν τον Κωνσταντίνου ήταν αρχηγός ενός μεγάλου κόμματος . Και ο Κωνσταντίνου με τη σειρά του θεωρούσε δημαγωγό τον Αποστόλου και του κακοφαίνονταν όταν διαπίστωνε ότι έχαιρε εκτίμησης στο κόμμα.

Ούτε στην προσωπική τους συμπεριφορά ταίριαζαν. Απόμακρος και τυπικός ακόμη και με τους ψηφοφόρους του ο Κωνσταντίνου- με το ζόρι τον έβαζαν να πει δυο λέξεις για το κόμμα και την συμβολή του. Φιλικός και ανθρώπινος , πάντα με το μέρος των αδυνάτων ο Αποστόλου. Πολλοί απορούσαν με το παράδοξο να γίνει Πρωθυπουργός ο λιγότερος δημοφιλής από τους δυο τους.

Ο Θεοδωρίδης δεν είχε τέτοιες απορίες. Ήταν με το μέρος του Κωνσταντίνου από την πρώτη στιγμή .
Όταν το κόμμα πήρε την εξουσία ο Αποστόλου έγινε υπουργός Εσωτερικών. Οι δάφνες της νίκης σκέπασαν για μια περίοδο τις διαφορές τους. Όταν όμως η κυβέρνηση άρχισε να χάνει έδαφος και η θέση του Κωνσταντίνου να κλονίζεται φάνηκε να έρχεται η σειρά του Αποστόλου. Η δύναμη του στο εσωτερικό του κόμματος μεγάλωσε και λίγο πριν από το πρώτο μετεκλογικό συνέδριο ανακοίνωσε επίσημα την πρόθεση του να είναι υποψήφιος πρόεδρος .

Ο Κωνσταντίνου έδειχνε να μετράει μέρες και η επικράτηση του Απόστολου ήταν μάλλον βέβαιη.

Τότε μεγαλούργησε ο Θεοδωρίδης που έδειξε σπάνιες οργανωτικές και πολιτικές ικανότητες. Ο ίδιος προσωπικά όργωσε την Ελλάδα και συνάντησε εκατοντάδες αμφιταλαντευόμενα στελέχη. Και ταυτόχρονα έπεισε τον Κωνσταντίνου να βάλει τα στελέχη του κόμματος σε δίλημμα.

<Αν δεν με στηρίξετε για πρόεδρο θα πάω αμέσως σε εκλογές>

.Ο χειρισμός ήταν επιδέξιος.Τα στελέχη έκαναν γνωστό τον εκβιασμό και , πολλοί σύνεδροι που δεν ήθελαν να μπει το κόμμα σε περιπέτειες την τελευταία στιγμή άλλαξαν στρατόπεδο .Ο Αποστόλου δεν μπόρεσε να πάρει με το μέρος του την πλειοψηφία των σύνέδρων, παρ ότι οι θέσεις ι του είχαν απήχηση
Εκείνο το συνέδριο ανανέωσε την επιρροή του Κωνσταντίνου , και τον βοήθησε να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές. Ήταν μαζί του και η τύχη.
Για την ακρίβεια η κακή κατάσταση στην οποία βρέθηκε η αντιπολίτευση.
Μετά το συνέδριο ο Θεοδωρίδης έγινε ακόμη πιο ισχυρός στο κόμμα . Μιλάει πλέον εξ ονόματος του προέδρου και έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλες τις κομματικές υποθεσεις.Το Πολιτικό Συμβούλιο ήταν ανίσχυρο μπροστά του. Και όσες φορές κάποιο από τα μέλη του , η ακόμη κάποιος υπουργός , διαμαρτυρήθηκε για τις δραστηριότητες του ο Κωνσταντίνου τον κάλυπτε πλήρως. . Αλλά και στην κυβέρνηση ο λόγος του μετράει.

(Συνεχίζεται)
…………………………………………………………