Toυ Χρήστου Γκίμτσα 
Κατ’ αρχάς να συμφωνήσουμε πως όλες οι παροιμίες όλου του κόσμου κρύβουν μέσα τους κάποια αλήθεια. Και όταν μάλιστα μία παροιμία την χρησιμοποιεί ο πρωθυπουργός μιας χώρας, τότε η εμπεριεχόμενη σ’ αυτήν αλήθεια πρέπει να είναι πολύ σοβαρή.
Πλην όμως εγώ ως πολύπαθος και υποψιασμένος, όπως κάθε Ελληνας ,θα ήθελα να ερμηνεύσω και να αναλύσω τις επτά λέξεις της αραβικής αυτής θυμοσοφίας παρά να την καταπιώ αμάσητη, όπως έκαναν μερικοί χειροκροτητές από τα βουλευτικά έδρανα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ: Προφανώς με την λέξη αυτή ο Αλέξης ο Πρώτος, εννοεί την κυβέρνησή του, τους υπουργούς του, τους βουλευτές του, τους γραμματείς και φαρισαίους, διάφορους διορισμένους προέδρους και συμβούλους που ακούνε στο όνομα ‘’ τρέχα- γύρευε’’ όπως και τους πάσης φύσεως παρατρεχάμενους της «Πρώτης Φοράς Αριστερά».
ΠΡΟΧΩΡΑ (το καραβάνι): Υποτίθεται πως υπάρχει μία χαραγμένη πορεία επάνω στον κοινωνικό χάρτη της Ελλάδας στην οποία πορεύεται το κυβερνητικό σύνολο της προηγουμένης παραγράφου. Μία πορεία που επάνω της φαίνονται καθαρά ο Βορράς , ο Νότος, οι χαράδρες,τα διαβατά και αδιάβατα ποτάμια και τα άλλα εμπόδια στην μεγαλειώδη τύπου Μάο πορεία του Έθνους .
Πάντως εγώ αμφιβάλω αν υπάρχει Έλληνας που να γνωρίζει έστω και στο περίπου, αυτήν την πορεία του καραβανιού που κατά τα άλλα προχωρά.
Άλλοι λένε πως πρόκειται για μία πορεία προς την Χαναάν, έστω μέσα από πολλά εμπόδια, άλλοι προς τον παράδεισο της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Δημοκρατίας (όνειρο αρκετών εκεί μέσα στην καραβανική κουστωδία) και άλλοι, οι περισσότεροι, να ομιλούν για μία πορεία προς την χώρα του Ποτέ και του Τίποτα (αν υποθέσουμε ότι ο Αλέξης ο Πρώτος κατέχει την θέση του Πήτερ Παν).
ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ εξ ορισμού, οφείλει να έχει αρχηγό που να το οδηγεί μέσα στην έρημο και με ασφάλεια από όαση σε όαση μέχρι του τελικού προορισμού.
Τώρα, μην αρχίσετε την γκρίνια πως μόνο έρημο βλέπετε τόσα χρόνια μέσα στην κοινωνική μας αφυδάτωση. Υπομονή. Όπως λένε κάποιες μακρινές πληροφορίες σχεδόν μυθοπλασίες, στον 35ο ΕΜΦΙΑ που θα πληρώσουμε, υπάρχει όαση.
Λυπάμαι αλλά δεν γνωρίζω πως ονομάζουν τους ηγούμενους των καραβανιών. Πάντως θα πρέπει να είναι κάτι ανάμεσα σε Αρχιβεδουίνος, Σεΐχης και Αρχικαμηλιέρης. Και αν τα συσκευάσουμε όλα αυτά σε ένα, λογικά καταλήγουμε στον Αλέξη Τσίπρα τον Πρώτο τον επονομαζόμενο και Συνταξιοφάγο.
ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ: Αλήθεια, τι εννοεί ο πρωθυπουργός με αυτές τις λέξεις; Υποθέτω πως αναφέρεται στους αρνητές της Μεγαλειώδους Πορείας του καραβανιού και μάλλον «δείχνει» την αντιπολίτευση, γενικώς.
Εδώ ακριβώς, όμως, κάνει το μέγα λάθος.
Της αντιπολίτευσης, η μόνη σκυλοειδής προσομοίωση που της ταιριάζει και εντός και εκτός βουλής, είναι αυτή του ανήμπορου για σοβαρό γαύγισμα ΠΕΚΙΝΟΥΑ, που ζει διακοσμητικά σε κοσμοπολίτικο πεζόδρομο, δεμένο από το έγχρωμο λουράκι παρακμιακής και νευρωσικής ντίβας. Μέχρι εκεί.
Μάλλον ο Αρχικαμηλιέρης, ο Αρχιβεδουίνος Αλέξης, δεν άκουσε είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί έχει και τα δύο αριστερά του αυτιά κλειστά, τα πραγματικά ουρλιαχτά των πραγματικών σκύλων:
Τα ουρλιαχτά των άνεργων.
Τα ουρλιαχτά των συνταξιούχων της ελεημοσύνης.
Τα ουρλιαχτά των πεινασμένων στα συσσίτια.
Τα ουρλιαχτά των δούλων της μαύρης εργασίας.
Τα ουρλιαχτά των ανασφάλιστων.
Τα ουρλιαχτά της νέας γενιάς Ελλήνων μεταναστών.
Τα ουρλιαχτά από τις ουρές των άτυχων έξω από τα πτωχευμένα νοσοκομεία.
ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ, όμως, να προσέχει πολύ. Γιατί μάλλον δεν καταλαβαίνει πως αυτά τα πεινασμένα για ζωή σκυλιά πλησιάζουν μέσα στην νύχτα όλο και περισσότερο και αυτόν και το καραβάνι του.
-Ο Χρήστος Γκίμτσας είναι γιατρός και συγγραφέας- [email protected]
