Μια επιστολή του Χρήστου Γκίμτσα
Αρχικά χρειάζεται ένας λαός, κατά προτίμηση ευκολόπιστος, ανημέρωτος και απελπισμένος. Ένας λαός εύκολος στα «ταξίματα».
Ύστερα παίρνουμε ένα πιτσιρίκο από το τίποτα, έστω από τα δεκαπενταμελή του σχολείου και των πανεπιστημιακών καταλήψεων και τον υποβάλουμε σε περιοδικό πολυδύναμο εμβολιασμό με ιδεολογήματα του τύπου: «δικτατορία του προλεταριάτου» , «το κόμμα της εργατικής τάξης», «λαϊκή εξουσία», «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», « όπου νάναι έρχεται η επανάσταση» και τέτοια.
Και μιά και οι άλλοι ομόσταυλοι γύρο του αποδεικνύονται ξεπερασμένοι και ξεφτισμένοι γεροεπαναστάτες, κάτι σαν τα απόνερα της παλαιάς κραταιάς κομματικής νομενκλατούρας δηλαδή, κατάφερε να καθιερωθεί ως αρχηγός ενός ασήμαντου τότε πολιτικού σχήματος. Καθότι αυτός φρέσκος, νέος , ωραίος και χωρίς βαρίδια από σκοτεινό παρελθόν.
Έλα όμως που το σεισμογενές πολιτικό έδαφος της Ελλάδας κατακρήμνισε τις παλιές και διεφθαρμένες πολιτικές κυβερνητικές δομές και επειδή στην ζωή τίποτα δεν μένει κενό , αυτό το προσωρινό πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε , ήλθε να το καλύψει το κατ’ αρχάς ασήμαντο αλλά πολλά υποσχόμενο νέο κόμμα με τον αμούστακο και άφθαρτο αρχηγό.
Ένα κόμμα που κάτω από την σκεπή του στέγασε για λόγους πολυσυλλεκτικότητας τα μπουγαδόνερα των παλιών κυβερνητικών κομμάτων. Δηλαδή δέχτηκε μεταγγίσεις άφθονου βρώμικου αίματος από αιμοδότες που πολλοί απ ‘ αυτούς θα έπρεπε να βρίσκονται στον προθάλαμο ή και στα εσώτερα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων , κοινώς, φυλακών. Αρκεί να λειτουργούσε σ’ αυτόν τον τόπο , έστω και στοιχειωδώς, η δημοκρατία.
Έτσι λοιπόν χτίστηκε ένα κόμμα ανώριμο μεν πολιτικά, ωριμότατο όμως στους μηχανισμούς, στην ιδεολογία και στις δομές του, που ελάχιστα διαφέρουν απ’ αυτές ενός τυπικού σταλινικού κόμματος.
Ολόκληρος όμως αυτός ο αχταρμάς χρειαζόταν έναν αρχηγό αναλόγων « προσόντων » , ο οποίος και υπήρχε! Ο νέος ,ο άφθαρτος, ο χαμογελαστός, ο ενωτικός.
Μόνο που έπρεπε να ενισχυθεί το profil του, να « ανέβει» κοινωνικά και πολιτικά και κυρίως να πείθει το πόπολο.
Πως γίνεται τώρα ένα παιδί που δεν είχε διαχειριστεί ούτε περίπτερο στην ζωή του, να θέλει να φτάσει στην θέση του πρωθυπουργού ; Που δεν ήξερε καμία άλλη γλώσσα πριν λίγο καιρό , πλην της κομματικής; Που η μόνη σχέση του με τις Βρυξέλλες μπορεί να ήταν κανένα τουριστικό ταξίδι σ’ αυτήν την πόλη; Που δεν είχε κάνει χειραψία όχι με αρχηγό άλλου κράτους, αλλά ούτε με θυρωρό ξένης πρεσβείας, ας πούμε;
Πως γίνεται λοιπόν από το τίποτα να γίνει Ύπατος;
Γνωστό το κόλπο. Είπαμε, κατ’ αρχάς χρειάζεται ένας ευκολόπιστος και ανημέρωτος λαός. Τον έχουμε. Ύστερα ανοίγουνε στο φουλ τα καζάνια της αγκιτάτσιας.
Πιέζουμε την παλιά εξουσία να αποχωρήσει ως φθαρμένη και επικίνδυνη (που ήταν!) και διαλαλούμε στον μέγιστο βαθμό πως έρχεται η νέα και άφθαρτη αριστερή δύναμη, υπερτονίζοντας κάθε τι που γαργαλάει τα αυτιά του λαϊκού ακροατηρίου με την μορφή πάσης φύσεως υποσχέσεων.
Και για να γίνουν όλα αυτά έγκυρα και πιστευτά, πάμε και μία βόλτα μέχρι την Βόρεια Ελλάδα και ανακοινώνουμε δια του ανερχόμενου αρχηγού , το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Έτσι για να καταδείξουμε πως για όλα έχουμε λύσεις και κυρίως είμαστε έτοιμοι για την εφαρμογή τους.
Βεβαίως και λίγος τσαμπουκάς δια στόματος αρχηγού, δεν βλάπτει.
«Άμα τη αναλήψει της εξουσίας», να δείς τι θα πάθαιναν τα μνημόνια. Θα τα σκίζαμε σαν κουρελόχαρτα στα προπύλαια της Βουλής. Και τους τοκογλύφους- δανειστές θα τους χορεύαμε πεντοζάλη ή στο ταψί , αναλόγως. Και οι τράπεζες θα περνούσαν στα χέρια του λαού και η αποκατάσταση των μισθών, συντάξεων επιδομάτων και κάθε άλλης αδικίας θα ήταν το πρώτο μέλημα του αρχηγού και της κυβέρνησης του . Ήθελαν πολύ οι «κολασμένοι της γης» να φωνάξουν «ωσαννά» στον νεαρό ωραίο και ανερχόμενο;
Και μια και έταξε περίπου επανάσταση, έπρεπε να δημιουργήσει και ένα υποδόριο κοινωνικό διχασμό για την υλοποίησή της: Αντιμνημονιακοί εναντίον Μνημονιακών , λοιπόν!
Και για να καταδείξει ο αρχηγός των πολλών λέξεων αλλά μηδενικού περιεχομένου πόσο δυνατός ήταν, θα έδινε την «μάχη των μαχών» μέσα στην φωλιά των εχθρών της φυλής: Στις Βρυξέλλες, συνεπικουρούμενος και από το ασκέρι των « δήθεν ειδικών».
Έτσι λοιπόν πήγαν σαν πρόβατα με προβιά λύκων μέσα στο φωλιά των πραγματικών λύκων, των έμπειρων, όντες αυτοί απολύτως άπειροι. Πήγαν να αντιπαλέψουν με τους πολλαπλά μορφωμένους επί των πάντων , όντες αυτοί αμόρφωτοι ( πλην στοιχειωδών μαρξιστικών τσιτάτων). Πήγαν να ανταγωνιστούν τους εξαιρετικά εξοπλισμένους, όντες αυτοί άοπλοι, πλην του ενός αλλά «πανίσχυρου» όπλου , δηλαδή του πρόσφατου δημοψηφικού αποτελέσματος και ίσως το κρυφό και βλακώδες Βαρουφάκιο, Plan B.
Ξέρετε βέβαια που τα έγραψαν και τα δύο οι καθήμενοι στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού ανθέλληνες -τοκογλύφοι.
Σ’ αυτό το τραπέζι που πάνω του ο πρωθυπουργός – αρχηγός και οι αυλικοί του τζογάρισαν την τύχη ενός ολόκληρου λαού. Το αποτέλεσμα του εξευτελισμού το γνωρίζουμε όλοι.
Πλην όμως-ω του θαύματος!- η αγκιτάτσια τύπου Γκέμπελς ή Μπέρια, αναλόγως πως το προτιμάτε, για ακόμα μία φορά προσπάθησε να κάνει το μαύρο ,άσπρο. Παλιά μας τέχνη κόσκινο. Πόσο δηλαδή πάλεψε ο αρχηγός και έσωσε την πατρίδα την τελευταία στιγμή, υπογράφοντας το κείμενο της Τρίτης Ελληνικής Ξευτίλας, συνεπικουρούμενος και από τα «υπόλοιπα» του πολιτικού θιάσου , μέσα στην Βουλή.
Για τον ταλαίπωρο λαό που μέσα στον δοκιμαστικό σωλήνα υπέστη το διπλό πείραμα, το «Μερκελο- Σοιμπλεϊκό» από την μια και το «Βαρουφακιο- Λαφαζανικό» από την άλλη και τα δύο με ίδιο δολοφονικό αποτέλεσμα όποιο και αν προέκυπτε, ουδέν σχόλιον.
Πλην όμως τα δημοσκοπικά ποσοστά του « χτισμένου αρχηγού» που του δίνει ο ευκολόπιστος και εθισμένος στα ταξίματα λαός, υψηλότατα.
Αποδοτική λοιπόν η αγκιτάτσια.
Μόνο που, μια και τίποτα δεν κρατάει αιώνια, το κρύσταλλο της αρχηγικής βιτρίνας άρχισε να ραγίζει από τα χτυπήματα των άλλων ενδοκομματικών φιλόδοξων. Φαίνεται ότι ο Αλέξης δεν έμαθε και ίσως δεν θα προλάβει να μάθει ποτέ, πως ο γεννημένος για αρχηγός, πρώτα απ’ όλα εξουδετερώνει τους σφετεριστές. Το λέει και ο Μακιαβέλι.
Και εδώ που τα λέμε τι αρχηγός είναι αυτός που γύρω του ερωτευμένοι με τον εαυτό τους «διπολικοί» τύπου Βαρουφάκη ή οι απόγονοι του Χόνεκερ και του Ζαχαριάδη απεργάζονταν την Νέα(;) Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατία, το νέο –τιποτένιο- νόμισμα και την διεθνή απομόνωση της χώρας, εν αγνοία του. Αλλά και αν τα γνώριζε όλα αυτά, δυό φορές χειρότερα. Δεν καταλάβαινε που σέρναν αυτοί οι κολλητοί του , και αυτόν και την Ελλάδα;
Ευτυχώς όμως που η τεχνολογία πολλές φορές σώζει. Αποκαλύπτει δια της εικόνας και των λόγων, ότι αυτό το παιδί όχι μόνο το κόμματου δεν μπόρεσε να διαχειριστεί, αλλά στάθηκε σαν κατσικάκι δεμένο από το πόδι, μπροστά στους θηρευτές- λέοντες της Ευρώπης, χωρίς διέξοδο, στην γωνία του μεγάλου τραπεζιού- θυσιαστηρίου , εκεί που του υπέδειξε η Μέρκελ . Απομονωμένος, με το αμήχανο χαμόγελο του αδιάβαστου φοιτητή, μπροστά στην άτεγκτη εξεταστική επιτροπή.
Κάποτε βέβαια το βασανιστήριο τελείωσε και γύρισε από τις Βρυξέλες ως δαρμένο σκυλί, με έρπη στα χείλη και με το τρίτο μνημόνιο παραμάσχαλα που δεν το πιστεύει κατά πως λέει, αλλά καλείται να το υλοποιήσει! Μόνο που γυρίζοντας βρήκε το ένα τρίτο του κόμματος του στα κάγκελα. Σιγά βέβαια τους επαναστάτες, μην σκίσουν κανένα καλτσόν. Ας κατέβουν ανεξάρτητα στις επικείμενες εκλογές και θα δουν τι εστί βερίκοκο. Βρήκε όμως και εμάς τους πολλούς στην ζητιανιά μπροστά στα ΑΤΜ να ψελλίζουμε δουλικώς το « Δος ημίν σήμερον…»
Μα τι σόι αρχηγός είναι αυτός;
Στο κάτω, κάτω της γραφής όπως λέγαν οι παλιότεροι και μυημένοι: «Έτσι δένεται το ατσάλι;»
* Γιατρός-συγγραφέας. Τρίκαλα Απόλλωνος 24, 42100
