Του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Πέρασα τις φετινές γιορτές ευχόμενος “αίσιον και ευτυχές το 2018” (σε μερικούς, πιο κυβερνητικούς, το 2018/19). Συνάντησα από πολλούς κακή διάθεση, από μερικούς συγκαταβατική αποδοχή, απ’ άλλους χιουμοριστική ανταπόκριση. Όμως… τι εννοώ.
Δεν αναφέρομαι στο 2018, ως χρονιά “λήξης” (διότι λήξη δεν υπάρχει…) του Προγράμματος Προσαρμογής, του Μνημονίου-3 “μας”. Αν και η Κυβέρνηση, στην κολασμένη συμφωνία που προτείνει σε παλιούς συνταξιούχους και σε μέλλοντες – “πάγωμα” των λαμβανόμενων συντάξεων δια της “προσωπικής διαφοράς” μέχρι το 2018 κι ύστερα βλέπουμε. σφαγιασμό των αυριανών συνταξιούχων αλλά με την προσδοκία κάποιων αυξήσεων μετά το 2018 – , δίνει σ’ εκείνη την χρονιά ιδιαίτερη διάσταση.
Απλώς, απλούστατα αρνούμαι να ξαναζήσω το 2014, τότε που (υποτίθεται ότι) είχε αρχίσει κάπως να σταθεροποιείται η κατάσταση – δεν αναφερόμαστε στην ανοησιολογία του success story, όμως σε μιαν αίσθηση σταθεροποίησης. Η φετινή χρονιά είναι η χρονιά του στοιχήματος του 2015 – όταν, δηλαδή, απεσύρθη ο Βαρουφάκης και συμφωνήθηκε κάτι αγριωπό μεν, ανταποκρινόμενο όμως στην (υποτιθέμενη) σταθερή επιθυμία των Ελλήνων, να μείνουμε στην Ευρωζώνη “πάση θυσία”. Και, πάλι, δεν το εννοούμε μέσα από την προαναγγελμένη πολιτική αναταραχή γύρω από το Ασφαλιστικό – και έπονται οι αγρότες, κι ύστερα το υπέρ-Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας – αλλά μέσα από την προσγείωση της οικονομίας κάτω από την εφαρμογή του Προγράμματος. συν την προσγείωση της κοινωνίας, που πέρσι το πέρασε παραζαλισμένη από την Βαρουφακιάδα.
Ωραία. Και μετά, έχει το 2017, αυτή είναι η χρονιά ουσιαστικής επανισορρόπησης των πραγμάτων. Κάπου εκεί, φρονούμε, θα εξανεμιστούν και οι ανεξάντλητοι πόροι των Ελλήνων “από το στρώμα”. Και του πολιτικού σκηνικού – το οποίο, μετά την εκλογή αρχηγού στην ΝΔ και τα σχετικά απόνερα, μετά και την απορρόφηση των κραδασμών στον ΣΥΡΙΖΑ, σιγά-σιγά θα βρει τον δρόμο του. Υπ’ αυτήν την έννοια “αίσιον και ευτυχές το 2018”.
