Του Γ. Λακόπουλου
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης εστιάζουν σε τρία σημεία την πολιτική και τη ρητορική τους; Πρώτον η οικονομία καταστρέφεται όσο παραμένει αυτή η κυβέρνηση. Δεύτερον ο λαός στενάζει από την κυβερνητική πολιτική. Και τρίτον, αν δεν φύγει αυτή η κυβέρνηση η χώρα δεν έχει μέλλον- οπότε πρέπει να γίνουν αμέσως εκλογές. Να δούμε τι ισχύει και τι όχι.
Μέσα σε ένα 48ωρο το ΔΝΤ και ο επίτροπος Πιέρ Μοσχοβισί τίναξαν στον αέρα τους ισχυρισμούς για το πρώτο και το τρίτο: την οικονομική καταστροφή και τις ανύπαρκτες προοπτικές με αυτή την κυβέρνηση. Εξ όσων είπαν προκύπτει ότι εντελώς το αντίθετο συμβαίνει: ήδη υπάρχει πρόοδος και διαφαίνεται φως στο βάθος του τούνελ.
Αυτό δεν συμβαίνει φυσικά χάρη στην κυβέρνηση- άλλωστε δεν μιλούν για κυβερνήσεις, αλλά για τη χώρα. Συμβαίνει χάρη στο Μνημόνιο και την υποχρεωτική υλοποίησή του από τη κυβέρνηση. Με όρους εσωτερικής πολιτικής συμβαίνει επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πλέον εντελώς το αντίθετο από αυτό που ήθελε και είχε υποσχεθεί. Αυτό μπορεί να μην είναι υπέρ του σε ό,τι αφορά τη λαϊκή του απήχηση, αλλά αποβαίνει υπέρ της χώρας.
Η εικόνα είναι καθαρή. Οι βασικοί παράγοντες της τρόικας βεβαιώνουν ότι η Ελλάδα υλοποιεί τα συμφωνηθέντα με το Μνημόνιο, προχωράει στις μεταρρυθμίσεις και θεμελιώνει προοπτικές επιστροφής στην ανάπτυξη και βελτίωση των δεικτών της- εφόσον συνεχίσει στον ίδιο δρόμο.
Δεν το λέει η κυβέρνηση. Το λένε αυτοί που την αξιολογούν. Δεν κρύβουν μάλιστα την πεποίθησή τους ότι μόνο με αυτή την κυβέρνηση θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια πρόοδος και γι’ αυτό τη στηρίζουν.
Πουθενά στον διεθνή χώρο δεν υπάρχει σενάριο κυβερνητικής μεταβολής ως το τέλος του Μνημονίου. Ό,τι είναι να γίνει για το μέλλον της χώρας σε σχέση με την παρουσία της στην Ευρωζώνη θα γίνει με αυτή την κυβέρνηση. Σε ό,τι αφορά την τρόικα και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τουλάχιστον.
Τι σημαίνει “επιτυχία”
Η δεύτερη κατηγορία της αντιπολίτευσης για το λαό που υποφέρει είναι ακριβής. Αλλά η αντιπολίτευση κρύβει κάτι: αυτό είναι το κόστος που πληρώνει η χώρα. Πρώτον για λάθη των δικών της κυβερνήσεων ως το 2009. Δεύτερον για την ολέθρια επιλογή να τεθεί σε διεθνή οικονομικό έλεγχο το 2010 ενώ υπήρχαν άλλες επιλογές. Και τρίτον για την αποτυχία των κυβερνήσεων έκτοτε να υλοποιήσουν αυτά που συμφώνησαν. Δεν είχαν ποτέ σχέδιο, όπως είπε ευκρινώς ο Γ. Προβόπουλος στη Βουλή.
Τώρα πλέον ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Για να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη μετά το 2018, πρέπει ως τότε να καταφέρει να ζει με τα λεφτά που βγάζει η ίδια. Άλλα δάνεια δεν θα υπάρξουν. Για όσο αυτά τα λεφτά είναι λίγα, θα ζει με λίγα.
Στην πολιτική πράξη αυτό σημαίνει ότι η χώρα πρέπει να συρρικνώσει ακόμη πολλά μεγέθη της, ιδίως μισθούς και συντάξεις και να επιβάλει νέους περιορισμούς στην κοινωνίας της. Όταν η τρόικα και οι χώρες –δανειστές μιλούν για “επιτυχία του προγράμματος ” αυτό ακριβώς εννοούν. Οικονομική αυτάρκεια στο επίπεδο που μπορεί παράγει και μεταρρυθμίσεις μέχρι να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση ως αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων.
Αυτή η μέτρηση δεν θα αρχίσει ποτέ εκτός Ευρωζώνης. Έξοδος, επειδή δεν μπορούμε αν προσαρμόσουμε τη ζωή μας ανάλογα με το παραγωγικό μας αποτέλεσμα, θα σημαίνει καταστροφή. Με απλά λόγια επιτυχημένη κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση που εφαρμόζει μια πολιτική που αναγκαστικά επιβάλλει περικοπές, με την προσδοκία ότι σε συνδυασμό με δομικές αλλαγές θα δημιουργηθούν επενδυτικές προϋποθέσεις και ανάπτυξη. Αυτό θα πάρει χρόνια –και αν γίνει.
Δεν υπάρχει κανείς που όταν λέει “πάτε καλά” να εννοεί ότι θα επιστρέψουμε σύντομα στην προ του 2009 ανέμελη κατάσταση. Είτε με αυτή την κυβέρνηση, είτε με την επομένη. Αυτά είναι πολιτικάντικα παραμύθια των κομμάτων εξουσίας. Ο δρόμος της επιστροφής είναι ακόμη μακρύς και επίμονος και όσο τον αναβάλουμε μακραίνει και άλλο.
Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε για τις κυβερνήσεις που είχαμε. Για την διαφθορά και τη ασυδοσία, για την κατασπατάληση πόρων, για την άρνηση έγκαιρης προσαρμογής στα ευρωπαϊκά δεδομένα, για τον υπερκαταναλωτικό με δανεικά, για την ανεύθυνη στάση κομμάτων, συνδικαλιστικών οργανώσεων και πολιτών.
Πρέπει να χάσουμε όσα δίναμε μόνοι μας στον εαυτό μας για να αποκτήσουμε βάση νέας ανάπτυξης με υγιή και βιώσιμο τρόπο. Αυτή είναι μεγάλη αντινομία της χώρας την οποία η αντιπολιτευση κρύβει, γιατί αλλιώς πρέπει να παραδεχθεί ότι και η ίδια την ίδια πολιτική θα ασκούσε και τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα θα έπαιρνε, αν ήταν στα πράγματα. Γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Οι υπουργοί “εκτελούν” τον Τσίπρα
Το κακό όμως είναι ότι τα κρύβει και η κυβέρνηση και για την ακρίβεια ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Ενώ η χώρα δείχνει ότι μπορεί να πάρει τα πάνω της –με νέες θυσίες του πληθυσμού της φυσικά-, η υπόσχεση για το αντίθετο είναι εξαπάτηση. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κάνει τίποτε για να επιταχύνει αυτή την πορεία. Το αντίθετο: διευκολύνει την επιβράδυνσή της και θέτει σε κίνδυνο τις προοπτικές που διαπιστώνουν οι διεθνές οργανισμοί. Ενώ μπορεί να τα πάρει όλα, αφήνει να χαθούν όλα.
Αυτή η διευκόλυνση της καταστροφής έχει τα πρόσωπα των μισών μελών του υπουργικού συμβούλιου που δρουν ως τροχοπέδη όπως ο ίδιος ο επίτροπος Μοσχοβισί δεν δίστασε να επισημάνει. Π.χ. οι υπουργοί Σπίρτζης, Σκουρλέτης, Δρίτσας , Καμμένος δηλώνουν ότι παραμένουν …αντιμνημονιακοί. Δηλαδή εναντιώνονται στις κυβερνητικές επιδιώξεις.
Άλλοι υπουργοί με τις άστοχες πρωτοβουλίες τους, με τον οπισθοδρομικό λόγο τους και με την εν γένει αρνητική συμπεριφορά τους και την διαχειριστική αποτυχία τους, προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και εκθέτουν την κυβέρνηση. Οι υπουργοί Φίλης, Μπαλτάς, Κατρούγκαλος, Τόσκας, Κουτρουμπής είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Έχουμε δηλαδή ένα υπουργικό συμβούλιο στην πλειοψηφία του ακατάλληλο για την κυβερνητική πολιτική και τις ανάγκες της χώρας και των προτεραιοτήτων της.
Οι υπουργοί επιπλέον εκτελούν πολιτικά και τον Τσίπρα και αυτός τους… συγχαίρει. Αυτό συμβαίνει τη στιγμή που -όπως προκύπτει από διεθνείς διαπιστώσεις- η χώρα μπορεί να ανακάμψει και οι πολίτες υπομένουν παρά την αβάσταχτη φορολογία,τις περικοπές και την κακοδιοίκηση. Ακριβώς από το συνδυασμό αυτών των δυο διαπιστώσεων -πραγματικές προοπτικές και ανίκανοι υπουργοί- προκύπτει ότι η διατήρηση του ίδιου υπουργικού συμβουλίου συνιστά μέγιστο πολιτικό έγκλημα από την πλευρά του Πρωθυπουργού.
Κάθε μέρα που περνάει με αυτά τα πρόσωπα στις υπουργικές καρέκλες η χώρα εκτίθεται διεθνώς και οι προσπάθειες της να περάσει απέναντι εξασθενούν και υπονομεύονται -ενίοτε από εκείνους που τις υπογράφουν. Είναι απορίας άξιο γιατί ο Πρωθυπουργός, ενώ είχε δηλώσει ότι θα αξιολογήσει τους υπουργούς στο πρώτο εξάμηνο της θητείας τους, δεν το έκανε ακόμη.
Η διατήρηση προσώπων που αποτελούν κύκλο καταστροφής για την κυβερνητική πολιτική συνιστά αυτοκαταστροφή και για τον ίδιο. Δικαιώνει όσους λένε ότι είναι ίδιος με τους υπουργούς και έχει τις ίδιες θεοπάλαβες επιδιώξεις και απλώς ελίσσεται. Αλλά στην πολιτική το έγκλημα έχει και την τιμωρία του. Ο Τσίπρας προφανώς άρχισε να τη αισθάνεται. Είναι ολοφάνερο παντού και από όλους.
Ένας έξυπνος πολιτικός δεν μπορεί να μην ακούει τη βουή του πλήθους εναντίον του. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι οδηγεί στο κενό τις προσπάθειες που κάνει. Δεν μπορεί να μην αισθάνεται ότι επαναλαμβάνει τα λάθη που έκανε με την πρώτη κυβέρνησή του, όταν κρατούσε στη θέση τους όσους την αμφισβητούσαν ευθέως. Και είδαμε το αποτέλεσμα.
Δεν μπορεί να μην βλέπει ότι έχει επιλογές και τις αγνοεί. Π.χ. μπορεί να βρει αξιόπιστα πρόσωπα για την κυβέρνηση, έντιμους και σοβαρούς διαχειριστές και δεν το κάνει. Η συλλογική απογοήτευση, διανθισμένη με οργή και αγανάκτηση, όχι μόνο για το κοινωνικό κόστος της ασκούμενης πολίτης και το προφίλ των υπουργών, δεν προκύπτει απλώς από τις δημοσκοπήσεις.
Οι δημοσκόποι –αναξιόπιστοι οι περισσότεροι- κάθε άλλο παρά άδολοι είναι. Παρουσιάζουν το προφανές,-την αντικυβερνητική διάθεση της κοινωνίας, όχι για να το αναδείξουν αλλά για να το …οδηγήσουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το πιστώνουν προκαταβολικά στη ΝΔ, ενώ δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι όποιος απογοητεύεται από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα νοσταλγήσει τις κυβερνήσεις της. Το αντίθετο μάλλον.
Όποιος διαπιστώνει πως ούτε ο Τσίπρας τα καταφέρει δεν πρόκειται να πάει στον Μητσοτάκη. Το κόμμα του, όπως και το ΠΑΣΟΚ, δοκιμάστηκαν ήδη. Κανείς δεν θα καταψηφίσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς για να πέσει στα δίκτυα της οικογένεια Μητσοτάκη και της Δεξιάς -ή τα κόμματα των γόνων και των κληρονόμων. Θα απέχει ή θα πάει σε τυφλές κατευθύνσεις.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η ίδια η Αριστερά καταστρέφει το όραμα μιας Αριστεράς που θα μπορούσε να γράψει ιστορία από τη στιγμή που ήλθε στα πράγματα. Η ακύρωση του ιστορικού προορισμού της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Αριστεράς συνιστά δυσφήμισή της και αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα του Τσίπρα. Αν δεν το καταλαβαίνει η τιμωρία του θα είναι μεγαλύτερη, γιατί δεν θα την επιβάλει η επόμενη κάλπη, αλλά η Ιστορία.
