Του Γ. Λακόπουλου
Αρχίζουμε με λίγη ιστορία. Μετά την δολοφονία του Ανουάρ Σαντάτ στην Αίγυπτο το 1981, οι διεκδικητές της θέσης του ήταν πολλοί και ισχυροί. Αλλά, μέχρι να καταλήξουν ποιος θα τον διαδεχτεί τελικά, ανέθεσαν προσωρινά την εξουσία στον ουδέτερο αντιπρόεδρο του Χόσνι Μουμπάρακ.
Αλλά η πολιτική έχει τους δικούς της κανόνες: ο προσωρινός εξόντωσε τους υπόλοιπους και έμεινε για 30 χρόνια πρόεδρος της Αιγύπτου – θα ήταν ακόμη χωρίς την «άνοιξη» του 2011.
Άλλοι καιροί, άλλη χώρα, άλλα ήθη; Προφανώς. Και ίσως η χρήση της περίπτωσης Μουμπάρακ για να αξιολογηθεί πόσο προσωρινός είναι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης στην ηγεσία της ΝΔ είναι παρακινδυνευμένη. Άλλωστε ο προσωρινός πρόεδρος της ΝΔ δεν είναι τόσο «αιμοβόρος».
Αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν: αν παραμείνει πρόεδρος ως το καλοκαίρι του 2016 οι Νεοδημοκράτες θα τον συνηθίσουν. Ενδεχομένως θα συνηθίσει και ο ίδιος το αξίωμα και θα κάνει ότι μπορεί για να το διατηρήσει. Κατά κάποιο τρόπο το κάνει ήδη. Λογικό.
Κι αν κερδίσει;
Αν αυτά είναι απλώς συλλογισμοί που μένει να επαληθευτούν ή όχι, το σίγουρο είναι ότι στις εκλογές του φθινόπωρου η ΝΔ θα πάει με επικεφαλής τον Μεϊμαράκη. Κανείς από τους εν αναμονή αρχηγούς δεν φαίνεται να έχει αντίρρηση. Το πιάσαμε το υπονοούμενο: όλοι βλέπουν νέα επικράτηση του Τσίπρα, οπότε ποιος θέλει να αρχίσει τη σταδιοδρομία του με μια ήττα από τα αποδυτήρια;
Αλλά οι εκλογές είναι εκλογές και αυτό από μόνο του αλλάζει τα δεδομένα ή τείνει να τα αλλάξει. Τι θα συμβεί αν ο προσωρινός Μεϊμαράκης τις κερδίσει; Δεν θα τον αλλάξουν φυσικά την άνοιξη. Τι θα συμβεί αν έλθει μεν δεύτερος, αλλά με πολύ καλή επίδοση; Δεν θα μετατραπεί από αουτσάιντερ σε φαβορί σε ένα συνέδριο που θα οργανώσει μάλιστα ο ίδιος; Και είναι μανούλα στα εσωκομματικά. Και τι θα συμβεί αν το εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργήσει συνθήκες συγκυβέρνησης Τσίπρα-Μεϊμαράκη;
Με άλλα λόγια η τύχη του Μεϊμαράκη θα κριθεί από το αποτέλεσμα των εκλογών. Αυτός είναι και ο χρησμός από το περιβάλλον του Κ. Καραμανλή. Ο πρώην πρωθυπουργός έχει δίκιο. Κάποιος που σηκώνει στην πλάτη του ένα κόμμα σαν τη ΝΔ δικαιούται να κάνει ταμείο όταν κλείσουν οι κάλπες. Αν τα πάει καλά, προστίθεται στη λίστα των διεκδικητών. Αν τα πάει άριστα, θα γράψει ιστορία.
Αρχίζει το ματς
Το ερώτημα λοιπόν είναι: μπορεί πράγματι ο Μεϊμαράκης να απειλήσει ή ακόμη και να κερδίσει τον Αλέξη Τσίπρα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το παλέψει. Αρχίζει το ματς.
Ο Τσίπρας είναι νέος, χαρισματικός και καλός ρήτορας, αλλά θα πάει στις εκλογές με διασπασμένο κόμμα- ίσως και με ένα νέο κόμμα στο μαλακό υπογάστριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Μεϊμαράκης έχει τη δική του σκηνική άνεση με το απλό λαϊκό ύφος του. Απευθύνεται στην ψυχή των Νεοδημοκρατών, είναι καλός συνομιλητής απέναντι στον Πρωθυπουργό -ακόμη και όταν του κάνει σκληρή κριτική- και θα πάει στις εκλογές για να ενώσει το κόμμα του.
Επιπλέον, το ύφος Μεϊμαράκη και το ύφος Τσίπρα ακόμη και στα ψηλά ντεσιμπέλ δεν προκαλούν προσωπική πόλωση. Άλλωστε σε τι να πολωθούν; Το ίδιο Μνημόνιο ψήφισαν. Ο Μεϊμαράκης μετά την τελευταία ομιλία του στη Βουλή έδωσε το χέρι του στο Πρωθυπουργό. Ο Τσίπρας χαμογελάει με τις ατάκες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αν πάμε πίσω δεν θα βρούμε άλλο ζευγάρι μονομάχων με τόσο καλή αύρα μεταξύ τους- ακόμη και όταν αναμετρώνται. Η προσπάθεια του Καραμανλή να δημιουργήσει ατμόσφαιρα με τον Γ. Παπανδρέου συνάντησε το “ξενέρωτο” ύφος του τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Ο Μεϊμαράκης με τον Τσίπρα είναι αλλιώς. Ίσως γιατί και οι δύο έχουν το ίδιο παρελθόν: διαμορφώθηκαν στα φοιτητικά αμφιθέατρα.
Αυτό δημιουργεί νέα ατμόσφαιρα στην πολιτική σκηνή, ίσως και νέες συνθήκες εκλογικής αναμέτρησης. Για τον Τσίπρα ήταν εύκολο να αντιμετωπίσει τον Σαμαρά που συμπεριφέρονταν απέναντι του σαν μετεμψύχωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Παύλου Μελά και ως ιδιοκτήτης του έθνους. Με το στυλ Μεϊμαράκη που τον αντιμετωπίζει με οικειότητα και σχεδόν παρεϊστικη διάθεση ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θα δυσκολευτεί να επαναλάβει τον καταγγελτικό λόγο που του έδινε πόντους απέναντι στον προηγούμενο πρόεδρο της ΝΔ.
Ο επαναπατρισμός των ΑΝΕΛ
Εν πάση περιπτώσει, στο 20ήμερο που ηγείται ο Μειμαράκης η ΝΔ στάθηκε αξιοπρεπώς στη Βουλή και κατά τη γενική πεποίθηση απέκτησε ακροατήριο. Τώρα η ΝΔ ακούγεται, ενώ με τον Σαμαρά άλλαζες κανάλι. Παραδοσιακός αγκιτάτορας, χειριστικός και πάντα με τις πλάτες καλυμμένες ο Μεϊμαράκης μετατρέπει τα μειονεκτήματα του -χάρη στα οποία ο εσωκομματικός αντίπαλός του Σαμαράς τον άφησε στο πόδι του- σε πλεονεκτήματα.
Πριν από όλα φαίνεται να έχει την υποστήριξη του Καραμανλή, αλλιώς πως θα συγκεντρώνονταν 60 υπογραφές υπέρ της παραμονής του; Ο φυσικός επικεφαλής της ευρύτερης συντηρητικής παράταξης, διατηρεί τις αποστάσεις από τα κομματικά , επιμένει να μην ενδιαφέρεται για την επιστροφή του, αλλά ας μην κρυβόμαστε: τίποτε δεν μπορεί να γίνει στη ΝΔ χωρίς αναφορά στη βούλησή του. Και αυτή την περίοδο δεν βλέπει και κάποιον να ξεχωρίζει για αρχηγός.
Ο Μεϊμαράκης απευθύνεται στην «όλη ΝΔ» και ανακαλεί στη μνήμη των στελεχών απ’ όλες τις πτέρυγες κάτι από το παρελθόν. Αυτό οδηγεί στην εκτίμηση ότι με αυτόν επικεφαλής σ’ αυτές τις εκλογές η ΝΔ μπορεί να εξουδετερώσει τον Καμμένο. Οι συνθήκες ευνοούν: το αντιμνημονιακό λούστρο του παλαιού υφυπουργού έφυγε με τη στήριξη της συμφωνίας Τσίπρα-ευρωζώνης και με τον Μεϊμαράκη δεν τον παίρνει για «τσαμπουκάδες» σαν αυτούς που έκανε με τον Σαμαρά. Ο προσωρινός πρόεδρος της ΝΔ απευθύνεται στο συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων της ευρύτερης Δεξιάς -που ταλαιπώρησε η βασιλεία Σαμαρά- και των ανθρώπων του. Η ταύτιση Καμμένου με τον ΣΥΡΙΖΑ τον εξυπηρετεί στην προσπάθεια επαναπατρισμού όσων ψήφισαν ΑΝΕΛ.
Συμπέρασμα: Όπως εξελίσσονται τα πράγματα διαμορφώνονται όλο και περισσότερες προϋποθέσεις που οδηγούν στην πρόβλεψη ότι ο Μεϊμαράκης ήλθε για να μείνει. Αλλά- και να μην τα καταφέρει, στο τέλος όλοι συμφωνούν ότι η θητεία του, όσο και αν κρατήσει, δεν θα κάνει τη ΝΔ να ντρέπεται.
