Του Γ. Λακόπουλου
Αν ο Αλέξης Τσίπρας ανήκε στο ζωικό βασίλειο θα ήταν κάβουρας. Αν δει κανείς το διάγραμμα της πολιτικής του από τη στιγμή που ανέβηκε στην εξουσία μέχρι σήμερα θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για μια αλληλουχία μετακινήσεων. Από τα αριστερά προς τα δεξιά.
Αν πάρουμε ως σημείο εκκίνησης αυτής της νοητής γραμμής το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015 θα δούμε ότι εκείνο το ίδιο βράδυ έκανε την πρώτη μετακίνηση: ανακοίνωσε τη συνεργασία του με τον Πάνο Καμμένο. Για την Αριστερά είναι κάτι περισσότερο από έγκλημα καθοσιώσεως να συμπράξει με έναν τέτοιο πολιτικό. Ήδη η συγκυβέρνηση του 1989 της είχε αφήσει σημάδια και ουσιαστικά την έσπρωξε στο περιθώριο.
Ο Τσίπρας την έβγαλε από εκεί. Πρώτα με τη βοήθεια του Γ. Παπανδρέου που πήγε άκριτα τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο. Και μετά με την ευγενική χορηγία του Αντώνη Σαμαρά που του δημιούργησε το κατάλληλο αντιμνημονιακό περιβάλλον. Αλλά με την πολιτική του κάβουρα την αποτελειώνει. Ο μύθος ανασκευάζεται από τον δημιουργό του.
Κανείς όμως δεν περίμενε αυτό που συνέβη το βραδύ των εκλογών. Έχοντας ανάγκη λίγων ψήφων για να σχηματίσει κυβέρνηση δεν έκανε καν τον κόπο των διερευνητικών εντολών πρώτα με τους όμορους χώρους και κυρίως με το ΠΑΣΟΚ. Ίσως είχε το φόβο να … δεχθεί κάποιος τη συνεργασία μαζί του και να του χαλάσει τη συμφωνία. Γιατί το ανοσιούργημα τη συγκυβέρνησης με τον Καμμένο είχε συμφωνηθεί καιρό πριν.
Άλλωστε ο ίδιος ο Τσίπρας ως αριστερός δεν κοκκίνισε όσες φόρες τον ρώτησαν για τον εταίρο του. Αντίθετα του απέδωσε εύσημα. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί να καταλάβει τον αριβισμό αυτών των επιλογών.
Μετά την κυβερνητική σύμπραξη με τους φορείς ακροδεξιών απόψεων ο σημερινός Πρωθυπουργός μετακινήθηκε στο πεδίο των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους. Εκεί που έβαζε τον Βαρουφάκη, όπως λέει εκείνος, να τους απειλεί με έξοδο από την Ευρωζώνη. Εκεί που άφηνε άλλους υπουργούς να την προετοιμάζουν και εκεί που θα πολτοποιούσε τα μνημόνια των προκατόχων του υπέγραψε ο ίδιος το πιο βαρύ κείμενο ανάληψης υποχρεώσεων έναντι δανείων.
Η μετατόπιση συνοδεύεται με τις φανερές και υπόγειες διαβουλεύσεις με τους Ευρωσοσιαλιστές για να τον καλέσουν την παρέα τους. Το νταλαβέρι με την ισπανική αριστερά και οι παλαβομάρες με τους λατινοαμερικανούς σωτήρες τον κούρασε και αναζητά τρόπο να στρογγυλοκαθίσει στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Δεν είναι και λίγο, εκεί που κουβέντιαζες με τον Λαφαζάνη και τη Ζωή, να μιλάς όποια ώρα θέλεις με τον Ολάντ και να σου κάνουν αστειάκια ο Ρέντσι και ο Σουλτς.
Η πολιτική του κάβουρα εφαρμόσθηκε κυρίως στην οικονομική και την κοινωνική πολιτική του Πρωθυπουργού. Τα νομοσχέδια για τα “παράλληλα” προγράμματα -στο πνεύμα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης που πήγε άκλαφτο- τα σχέδια για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, οι υποσχέσεις για την επιστροφή του κατώτατου μισθού στα προγενέστερα επίπεδα, έδωσαν τη θέση τους στις αυξήσεις του ΦΠΑ, την εκτόξευση της άμεσης φορολογίας και την περικοπή των προγραμμάτων πρόνοιας.
Η κυβέρνηση που θα αποκαθιστούσε το βιοτικό επίπεδο τον Ιανουάριο του 2015 το κατεβάζει ραγδαία τον Μάιο του 2016. Η Αριστερά είναι η χειρότερη Δεξιά.
Σαν κάβουρας λειτουργεί ο Πρωθυπουργός και σε ό,τι αφορά το ύφος της δημόσιας παρουσίας του. Ο ασυμβίβαστος αριστερός που θα άλλαζε όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τη Ευρώπη είναι ένας χαμογελαστός ικέτης στις αυλές των μεγάλων της Ευρώπης. Δέχεται κάθε κίνηση τους στη διεθνή πολιτική σκηνή, ευχαριστεί τους αμερικανούς δια τους αντιπροέδρου του, καλωσορίζει το ΝΑΤΟ, από το οποίο -κατά το πρόγραμμα του κόμματος του- θα έβγαζε την Ελλάδα. Πάνω από όλα είναι τύπος και υπογραμμός σε κάθε διεθνή συνάντηση. Ο ταραξίας έγινε καλό παιδί.
Υπάρχουν και άλλα πεδία στα οποία ο Αλέξης Τσίπρας κινείται σαν τον κάβουρα. Αλλά αυτά αρκούν για να περιγράψουν τη θεωρία ενός πολιτικού ο οποίος βρίσκει πολύ φυσικό, όταν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα από μια θέση, να μετακινείται στη διπλανή. Και όταν έχει κι εκεί δυσκολίες να πάει στην επόμενη και βλέπουμε.
Θα μπορούσε να αξιολογηθεί θετικά αυτή η πορεία. Να είναι κάτι σαν προσαρμογή στην πραγματικότητα και στροφή στο ρεαλισμό. Όπως στην περίπτωση Τσίπρα αυτή η καβουροειδής διαδρομή δεν έχει όριο. Καθώς συνεχίζεται χωρίς κανόνες, το πιθανότερο είναι να τον ξαναβγάλει στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Να ξαναγίνει ο Τσίπρας του 2015 ή και προηγούμενων περιόδων. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό για τη χώρα δεν θέλουμε να το ξέρουμε.
