Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Δεν ξέρουμε πόσο θα μείνει στην επικαιρότητα η επί αμερικανικού εδάφους ατυχής επίδειξη αγγλομάθειας διεθνούς επιπέδου εκ μέρους του Πρωθυπουργού. Στα μίντια έχει ανοίξει μια συζήτηση , όχι πάντα καλοπροαίρετη και με υπερβολές, αλλά όχι αβάσιμη. Επιλέγοντας να μιλήσει με αμερικανούς μια γλώσσα που δεν γνωρίζει καλά ο Αλέξης Τσίπρας έμοιαζε στα μάτια των αγγλόφωνων, όπως ο συμπαθής Γιάτσεκ Γκμοχ που μιλούσε τα δικά του ελληνικά με αυτοπεποίθηση.
Ο Πολωνός όμως ήταν απλώς ένας προπονητής ποδοσφαίρου. Το πολύ να μην τον καταλάβαιναν καλά οι παίκτες του και να έχαναν κανένα ματς. Η αντίστοιχη αυτοπεποίθηση που οδήγησε τον Αλέξη Τσίπρα ξυπόλυτο στα αγκάθια ενώπιον ενός κρισίμου ακροατηρίου, απέβη επιζήμια σε πολλά επίπεδα.
Πριν από όλα έπληξε το δικό του προφίλ στον πυρήνα του. Μέχρι τώρα ο Τσίπρας ήταν ο κυρίαρχος της επικοινωνίας. Ακόμη και στη διάρκεια της υποψηφιότητάς του για την προεδρία της Κομισιόν κατάφερε να καλύψει τις ελλείψεις τους και στο ντιμπέιτ με τους άλλους υποψηφίους να χρησιμοποιήσει τη μητρική του γλώσσα.
Κανείς δεν τον παρεξήγησε , ούτε είχε κανένα πρόβλημα με αυτό. Η αμηχανία του στις φιλικές ερωτήσεις του Κλίντον υπό τα μειδιάματα των παρισταμένων, καταγράφεται ως επικοινωνιακό Βατερλό, για πρώτη φορά στην πορεία του. Και δεν είναι κάτι που θα βγάλει από πάνω εύκολα. Ακόμη και αν σε λίγο μιλάει αγγλικά σαν καθηγητής στην Οξφόρδη.
Οι λόγοι που τον οδήγησαν να διακινδυνεύσει σε μια δημόσια συζήτηση με τον Μπιλ Κλίντον -με ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση -τη χρήση των αγγλικών του δεν είναι ακριβώς διαπιστωμένοι. Άλλοι το αποδίδουν στις κακές συμβουλές του επιτελείου του. Άλλοι μιλούν για ένα προσωπικό κράμα αυτοπεποίθησης και αλαζονείας, σε συνδυασμό με την υποτίμηση της σημασίας που θα είχε αυτή η συζήτηση για τη χώρα.
Με άλλα λόγια δεν αντιμετώπισε τη συζήτηση – που του εξασφάλισε η Γιάννα Αγγελοπούλου- ως πρωθυπουργός και εξ ορισμού εκπρόσωπος της Ελλάδας, αλλά σαν προσωπική του υπόθεση. Περίπου: σ’ όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.
Συνιστούν οι δάσκαλοι αγγλικών να έχει κανείς δισταγμό στη χρήση όσων ξέρει . Αλλά δεν εννοούν ακριβώς αυτό που είδαμε. Αυτή η συμπεριφορά συμπληρώθηκε με την εμφανή κακή προετοιμασία του για τα θέματα που επρόκειτο να τεθούν στη συζήτηση και βρέθηκε ο πρώην πλανητάρχης να γνωρίζει περισσότερα από αυτόν για τις επενδύσεις στην Ελλάδα.
Γενικά ήταν κατά κοινή παραδοχή μια επιπόλαιη επιλογή που χαντάκωσε τον ίδιο και αποδυνάμωσε κάθε ελληνικό επιχείρημα για τα αναπτυξιακά πλεονεκτήματα της χώρας. Ουδείς ξένος δεν ικανοποιήθηκε από το θέαμα και κανείς ομογενής δεν ένιωσε υπερήφανος.
Από αυτή την άποψη η στάση του πρωθυπουργού δεν είναι μια στιγμιαία ατυχία. Υποδηλώνει διάθεση να υπερτιμά τον εαυτό του και να παίρνει αψήφιστα τις υποθέσεις που αφορούν τη χώρα.
Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάτι περισσότερο από άψογα αγγλικά, σε τέτοιες περιπτώσεις προτιμούσε να χρησιμοποιεί διερμηνέα – αν μη τι άλλο για να κερδίζει χρόνο για τις απαντήσεις του. Είναι μια συνήθης διεθνής πρακτική. Σε τόσα θέλει να μοιάζει στον Ανδρέα, αυτό του ξέφυγε;
