Του Γ. Λακόπουλου
Η ομιλία του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος του ήταν εξαιρετική, ως δομή και παρουσίαση. Έπασχε όμως σε κάτι: στο ακροατήριο.
Κανείς από όσους τον άκουγαν δεν είναι αρμόδιος να αποφασίσει για τα θέμα που απασχολούν αυτή τη στιγμή την κυβέρνηση και τη χώρα. Στην πραγματικότητα αυτοί που έχουν τον τελευταίο λόγο βρίσκονται εκτός των εθνικών ορίων.
Συνεπώς τα λέει πολύ ωραία ο Πρωθυπουργός για τις συντάξεις που δεν θα περικοπούν, για την ανάπτυξη που πρέπει αρχίσει, για το χρέος που πρέπει να ρυθμιστεί. Είναι πολύ ευχάριστο να τον ακούει κανείς να επιμείνει σε <κόκκινες γραμμές>. Αποτελεί τόνωση του εθνικού αισθήματος να λέει ότι η κυβέρνησή του είναι αποφασισμένη να υλοποιήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις της.
Για όλα αυτά όμως υπάρχει μια προϋπόθεση. Χρειάζονται λεφτά. Και το προβλημα αυτής της χώρα είναι ακριβώς αυτό: δεν έχει λεφτά. Γιατί δεν παράγει όσα χρειάζονται για να φέρουν λεφτά. Συνεπώς για να συνεχίσει να πληρώνει τις υποχρεώσεις της κάποιοι πρέπει να τη δανείσουν. Και αυτοί δεν είναι οι λεγόμενες αγορές. Γιατί απλούστατα δεν πιστεύουν ότι θα τα πάρουν πίσω.
Όπως προκύπτει από τη ομιλία του Πρωθυπουργού η θεωρία ότι μπορούν να την δανείσουν οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, οι Αμερικανοί , οι Βραζιλιάνοι, ή οι εξωγήινοι, όπως κατά καιρούς έχουν προαναγγείλει κάποιοι υπουργοί του, έχει εγκαταλειφθεί.
Οι μόνοι που μπορούν να δανείσουν τη χώρα είναι οι εταίροι της στην Ευρωζώνη- ορισμένοι απο τους οποίους έχουν μικρότερους μισθούς και χαμημότερες συντάξεςι. Γιατί θα το κάνουν αν η κυβερνητική ρητορική επιμένει να αποκαλεί μονότονα <δανειστές> και να τους αντιμετωπίζει ως αντιπάλους επί των οποίων πρέπει να κατισχύσει.
Όπως και η μόνη που στέλνει λεφτά στην Ελλάδα μέσω των κοινοτικών προγραμμάτων είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία κάποιοι από την κυβέρνηση αντιμετωπίζουν ως <δυνάστη> του ελληνικού λαού.
Οι χώρες που έχουν δανείσει ως τώρα την Ελλάδα- και παραμένουν οι μόνες που μπορεί να την ξαναδανείσουν- το κάνουν γιατί η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωζώνης. Και το κάνουν για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της Ευρωζώνης. Όχι γιατί ,όπως λέει συχνά ο Πρωθυπουργός και διατυμπανίζουν οι υπουργοί του, υπάρχει < λαϊκή εντολή> .
Οι προεκλογικές υποσχέσεις των κομμάτων δεν δημιουργούν κοινοτικό δίκαιο.
Συνεπώς όταν ο Ελληνας πρωθυπουργός τους καλεί να συμφωνήσουν την συνέχιση του < δανειοδοτικού προγράμματος> , για να μην μειωθεί στην Ελλάδα οι μισθοί και οι συντάξεις το εκλαμβάνουν ως πρόκληση.
Είναι προφανές ότι τίποτε από όσα εκλαμβάνει η κυβέρνηση ως δικαιώματά της, δεν αντέχει σε μια συζήτηση του με τους Ευρωπαίους εταίρους- ποσό μάλλον με τους Ευρωπαίους δανειστές.
Ο πρώτος που το γνωρίζει είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ο οποιος δεν θα έλεγε ποτέ στις συνομιλίες του με τους Ευρωπαίους ηγέτες όσα ακούστηκαν στο κόμμα του -και δεν τα λέει.
Το τελικό ερώτημα λοιπόν είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας ανάμεσα στον δόκτορα Τζέκυλ και τον μίστερ Χάιντ, στο τελος διαλέγει να είναι ο πρώτος .
Ευλόγως. Δεν κερδίζει κάτι όταν ,ενώ ο ίδιος έχει συμφωνήσει με τους Ευρωπαίους ότι η χώρα που κυβερνάει δεν έχει άλλη επιλογή από την εφαρμογή ενός νέους προγράμματος λιτότητας και μεταρρυθμίσεων , διακινείται στο κομματικό κοινό ότι η κυβέρνηση δεν θα τα υπογράψει πότε αυτά.
Πως θα μπορούσε να μην τα υπογράψει; Οι Ευρωπαίοι έχουν το προβλημα ; Αυτοι χρειάζονται λεφτά για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις; Αυτοι κινδυνεύουν να κηρυχτούν χρεοκοπημένοι αν δεν πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους;
Πισω από τις γραμμές και τα σχήματα λόγου , ο Πρωθυπουργός έδειξε ότι ανάμεσα στα δυο προσωπα που έχει τις τελευταίες εβδομάδες ,θα διαλέξει αυτό που υπαγορεύει η πραγματικότητα και αν χρειαστεί θα ρίξει το γάντι σε όσους δεν το καταλαβαίνουν. Το θέμα είναι τι θα κάνει με όσους το σηκώσουν…
