Του Γ. Λακόπουλου
Αν ο Αλέξης Τσίπρας ανήκε στο ζωικό βασίλειο θα ήταν κάβουρας. Αποδεικνύεται δεξιοτέχνης στη διαρκή μετακίνηση, όχι ακριβώς εμπρός, αλλά εμπρός και πλαγίως.
Συμπληρώνοντας ακριβώς μια δεκαετία από τότε που εμφανίστηκε στο δημόσιο χώρο ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων κερδίζει τα πάντα: το ιλιγγιώδες για τον ΣΥΡΙΖΑ της εποχής 10,5% στη δημαρχία το 2006 , την ηγεσία του κόμματος το 2008 , την αξιωματική αντιπολίτευση το 2012 τις εθνικές εκλογές και το δημοψήφισμα το 2015.
Κανείς δεν μπορεί να του αντισταθεί γιατί ποτέ δεν βρίσκεται εκεί που νομίζουν οι αντίπαλοι του. Την κρίσιμη στιγμή έχει μετακινηθεί. Δεξιότερα.
Είναι μια τακτική που ως τώρα αποδεικνύεται αλάνθαστη και συνήθως αφήνει πίσω της “πτώματα”. Τον Αλέκο Αλαβάνο, τον Φώτη Κουβέλη, τον Παν. Λαφαζάνη- αλλά και τη Ζωή και τον Βαρουφάκη- τον Βαγγέλη Βενιζέλο και τον Αντώνη Σαμαρά, τη Φώφη και τον Σταύρο.
Θα συμβεί το ίδιο και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Εξαρτάται αν υπάρχει περιθώριο για νέες μετακινήσεις ή αν ο “κάβουρας” διέγραψε τροχιά 360 μοιρών και έφτασε στο σημείο εκκίνησης.
Όσοι μελετούν επιδερμικά στην κατάσταση, ή παρασύρονται από τα ΜΜΕ με τα οποία βρίσκεται σε πόλεμο η σημερινή κυβέρνηση, νομίζουν ότι ο Τσίπρας τέλειωσε. Κακό του κεφαλιού τους: απλώς καταπίνουν τη δική τους προπαγάνδα.
Όσοι τη μελετούν με πολιτικά κριτήρια διακρίνουν ότι η τακτική του κάβουρα δεν έχει φτάσει στα όριά της. Υπάρχει ακόμη χώρος.
Π.χ. η μετακίνηση στην μεγάλη οικογένεια των Ευρωσοσιαλιστών, η αντικατάσταση Πάνου Καμμένου με “κομιλφό” εταίρους στον κυβερνητικό συνασπισμό, η διατήρηση της προστασίας που του προσφέρει το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και ο αμερικανικός παράγοντας.
Η μετάφραση όλων αυτών στην πράξη σε “επιτεύγματα” όπως μια ενδεχόμενη συμφωνία για το χρέος, δυο τρεις μεγάλες επενδύσεις σαν το Ελληνικό, η δημοσιονομική σταθεροποίηση, οι αναμενόμενοι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας, η σχετική κάμψη της ανεργίας, μπορούν να αλλάξουν το κλίμα. Από εκεί και πέρα με το κράτος στα χέρια του ο Τσίπρας μπορεί να κάνει θαύματα- αλά …Σημίτη -που αξιοποίησε όσο λίγοι αυτό το εργαλείο- και να ξαναφέρει την ελπίδα σ’ αυτούς που απογοητεύει σήμερα.
Με σύμμαχο τον Κυριάκο
Ίσως ο σημαντικότερος σύμμαχος του Τσίπρα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης που εξελίσσεται σε ιδανικό αντίπαλο. Ως τώρα έχει πέσει σε όλες τις παγίδες που του έστησε ο Αλέξης.
Ο νεώτερος Μητσοτάκης, διευθύνει ένα κόμμα γραβιέρα, έχει ένα όνομα που εύκολα μπορεί να ανασύρει τις μνήμες της δημοκρατικής παράταξης από το 1965 και πιστεύει σε μια πολιτική που είναι βούτυρο στο ψωμί του Τσίπρα στην προεκλογικό περίοδο.
Ειδικά αν καταφέρει ως τότε να διατηρήσει ένα επίτευγμα που καμιά άλαλη κυβέρνηση δεν είχε: να μην τον βαρύνει κανένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο.
Μία από τις ευγενείς προσφορές που κάνει ο Κυριάκος στον Πρωθυπουργό είναι π.χ. οι δημοσκοπήσεις. Ο πρόεδρος της ΝΔ έχει καβαλήσει ένα κύμα το οποίο μπορεί εύκολα να το αφήσει σύξυλο στην αμμουδιά.
Τα μεγάλα ανοίγματα κλείνουν εύκολα και το κλείσιμο δίνει την αίσθηση αντίστροφης μέτρησης και δημιουργεί απογοήτευση. Ειδικά όταν πρόκειται για μετρήσεις που κάνουν συγκεκριμένες ελληνικές εταιρίες οι οποίες από τη μια πέφτουν έξω κατά κανόνα και από την άλλη είναι ασταθείς και ευάλωτες.
Το σκηνικό θυμίζει την αναμέτρηση Έβερτ- Σημίτη, τηρούμενων των αναλογιών. Ο μακαρίτης αρχηγός της ΝΔ εμφανιζόταν ως “μπουλντόζας” που θα κατάπινε τον “λογιστή”. Όταν ο Σημίτης μπήκε στο γήπεδο είδε τη σκόνη του.
Αναλογίες υπάρχουν και με τη σύγκρουση Βαγγέλη Βενιζέλου- Γιώργου Παπανδρέου. Ο “Μπένυ” -τι σύμπτωση: υπό την επιρροή των ίδιων ανθρώπων- θεωρούσε ότι θα προκύψει ως φυσικό φαινόμενο και θα κάνει σκόνη τον “Γιωργάκη”.
Από το Ζάππειο έφτασε στη σημερινή μοναξιά, αφού υποχρεώθηκε να κάνει και τον αντιπρόεδρο του Παπανδρέου, ο οποίος του προσάπτει και από πάνω ότι υπήρξε …ανάξιος της εμπιστοσύνης του!
Στο πολιτικό παιχνίδι που εξελίσσεται ο Τσίπρας έχει με το μέρος του ότι αυτά δεν απασχολούν κανέναν στη Συγγρού. Πιστεύουν ότι η ΝΔ μετατράπηκε ξαφνικά σε φιλολαϊκό κόμμα αγελών και σπουδαίων πολιτικών. Προφανώς στο μέγαρο Μάξιμο τρίβουν τα χέρια τους, καθώς επιδιώκουν να πιάσουν στον ύπνο τους αντίπαλους τους.
Η “αριστοκρατική” αντιμετώπιση του Τσίπρα αποτελεί για τον Μητσοτάκη μειονέκτημα που είχε και ο Σαμαράς και το πλήρωσε.
Πολιτικός -εργοδότης
Ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης έχει χαρακτηρίσει σε ανύποπτο χρόνο τον σημερινό πρωθυπουργό νεοδημαγωγό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν αδίστακτο εξουσιαστή με απίστευτα αντανακλαστικά που τον βοηθούν να απεμπλέκεται από τα αδιέξοδα που συνήθως δημιουργεί ο ίδιος.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι πολιτικός με εργοδοτική αντίληψη για την πολιτική. Δηλαδή προσλαμβάνει και απολύει πρόσωπα, ιδέες , σχέσεις, καταστάσεις, ώστε να έχει πάντα να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αυτό ακριβώς συνέβη με την αντιευρωπαϊκή ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που συσπείρωσε ο Παν. Λαφαζάνης, τις λοιπές συνιστώσες, τον Μανώλη Γλέζο, τον Βαρουφάκη και την ομάδα του, τον Παπανδρεϊσμό αλλά και τον Καραμανλισμό.
Τους προσέλαβε, είδε ότι δεν του κάνουν τη δουλειά, ή άλλαξε ο ίδιος εν τω μεταξύ δουλειά, και τους απέλυσε. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Σε μια περίπτωση έκανε λάθος: στον καθηγητή και υπουργό του στην πρώτη κυβέρνηση Γιάννη Πανούση. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτό το στοιχείο της προσωπικότητας και της τακτικής του Τσίπρα παραβλέπει ο Μητσοτάκης όταν αναγγέλλει …εξεταστικές επιτροπές για να προκύψει τι ακριβώς συνέβη στο πρώτο εξάμηνο του 2015.
Όλοι ξέρουν τι συνέβη. Ο Τσίπρας διαπραγματευόταν με τις εσωκομματικές δυνάμεις να “αγοράσει” το σενάριο της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη , καθώς ήταν προφανές ότι όσο η Ελλάδα ήταν μέλος της δεν θα μπορούσαν να κυβερνήσουν όπως ήθελαν. Θα προσέκρουαν στο ευρωπαϊκό δίκαιο και τα λοιπά κεκτημένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το διαπραγματευόταν αλλά τελικά δε το αγόρασε. Αντίθετα αγόρασε πίσω από την πλάτη των άλλων το αντίθετο σενάριο και από αυτή την άποψη έχει δίκιο η Κωνσταντοπούλου να λέει ότι τους πούλησε.
Αυτό ακριβώς είναι το υπερόπλο του έκτοτε: ότι τους πούλησε. Ότι δηλαδή έκανε στροφή. Εγκατέλειψε τις παλιές ιδεοληψίες και τις κακές παρέες και έγινε κανονικός Ευρωπαίος πολιτικός, με προοδευτικές απόψεις τον οποίο θέλουν μαζί τους οι Ευρωσοσιαλιστές και του οποίου τη σταθερή διακυβέρνηση και προσήλωση στο Μνημόνιο εκτιμούν όλοι οι υπόλοιποι.
Αυτή είναι μια από τις παγίδες του κάβουρα στις οποίες πάει πέσει, αν δεν είναι ήδη μέσα, ο Μητσοτάκης. Σηκώνοντας τη σημαία όσων λέει ο αλαφροΐσκιωτος Γκλαμπρέιθ, -που άλλαξε στρατόπεδο και γιατί θεώρησε ότι δεν αμείφτηκε αρκούντως για την προσφορά του – οδηγεί τα πράγμα τα σε εξελίξεις που θα δώσουν πιστοποίηση οριστικής μετακίνησης του Τσίπρα στο ευρωπαϊκό στρατόπεδο.
Είναι απορίας άξιο πως ούτε ο πολύπειρος και ευρηματικός Τάκης Θεοδωρικάκος που συμβουλεύει τον πρόεδρο της ΝΔ δεν ακούει τον ήχο της σιωπής του Πρωθυπουργού. Δεν βλέπει ότι οι ξαναζεσταμένες αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών είναι η οριστική κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον Τσίπρα επειδή τον βοηθούν να αποκοπεί οριστικά από το κακό παρελθόν του. Και να συνεχίσει τη πορεία του κάβουρα.
