Του Γ. Λακόπουλου
Ερώτηση βγαλμένη από το λεξικό του Μνημονίου: “Κατά πόσο έχει την ιδιοκτησία της κυβέρνησής του ο Αλέξης Τσίπρας;”. Κατά πόσο εμπιστεύεται αυτούς στους οποίους ανέθεσε χαρτοφυλάκια; Κατά πόσο αυτοί με τη σειρά τους τον αναγνωρίζουν, με την έννοια ότι κινούνται σύμφωνα με τις εντολές και τις οδηγίες του;
Υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στην πρωθυπουργική πρακτική και την πρακτική των υπουργών του- πέρα από το χάσμα ύφους δημοσίας παρουσίας.
Προκύπτει από την ανάγκη να σπεύδει ο ίδιος κάθε τόσο να σβήνει φωτιές. Να προσπαθεί να εξηγήσει και να πείσει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα παρουσίασαν. Να δικαιολογήσει και να καλύψει.
Προκύπτει τελικά από την ανάγκη να κάνει ανασχηματισμό. Αλλά ταυτόχρονα και από τη διαπίστωση ότι δεν μπορεί να τον κάνει, όπως δεν έκανε ποτέ εκείνη την “αξιολόγηση στους έξι μήνες” που υποσχέθηκε στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.
Πρώτη φορά αναγγέλλεται αλλαγή στο κυβερνητικό σχήμα – από την πορτ-παρόλ του Πρωθυπουργού – και ένα μήνα μετά ούτε γίνεται ούτε κανείς ξέρει ποτέ θα γίνει Είναι ολοφάνερο ότι ο Τσίπρας δεν έχει τον έλεγχο που του δίνει το Σύνταγμα σ’ αυτή τη πρωτοβουλία. Τη διαπραγματεύεται. Και εν τω μεταξύ οι υπουργοί είναι αδρανοποιημένοι εν αναμονή του ανασχηματισμού. Ωραίο μάνατζμεντ.
Μήπως πρέπει να συμπεράνουμε ότι οι διαφορές πρακτικής, ύφους και ρητορικής ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του είναι σικέ; Ότι έχει προεγκρίνει όσα λένε και όσα κάνουν και απλώς όταν δεν βγαίνουν παίρνει αποστάσεις για να προστατευθεί; Το προνόμιο του ηγέτη. Αν στραβώσει κάτι, εγώ δεν ξέρω τίποτε.
Δύσκολο να το δεχθεί κάνεις. Αν τους βάζει και αυτοκαταστρέφονται και το δέχονται αδιαμαρτύρητα είναι κορόιδα. Ή έχουν υψηλό αίσθημα αυτοθυσίας. Δεν δείχνουν για τέτοιοι. Με την ιδέα ότι θα χάσουν το μαύρο αυτοκίνητο βγήκαν στα κάγκελα. Απλώς αν έχει 153 -με τον Καμμένο- κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να σε παίζουν. Εδώ ένας ανακάλυψε ότι αυτός είναι …συνεργαζόμενος και έχει δικό του κόμμα, άρα δεν δεσμεύεται για τίποτε αν φύγει.
Είναι περισσότερο ακριβής η εκτίμηση ότι ο Τσίπρας είναι μόνος. Τους καλύπτει, αλλά το ίδιο δεν έκανε και με τον Βαρουφάκη; Και τι ύμνους δεν έχει εκστομίσει για την υψηλή οικονομική σκέψη του και τι “άσσετ” της κυβέρνησης δεν τον ανεβοκατέβαζε; Μήπως δεν έκανε κονσομασιόν τον Λαφαζάνη και δεν αποφάσιζε -πάρα τις εισηγήσεις- να απελευθερώσει μια πρόταση μομφής κατά της Ζωής ,προτού να κάνει όλα κεραμιδαριό;
Θέμα χαρακτήρα ή θέμα συνδρόμων που τον δένουν με το κόμμα. Και ας έχει βγει ο ίδιος παραέξω και έχει δει πώς είναι ο κόσμος. Και είναι αυτός που τους πήγε από το 4% στο 35% και ο μόνος που μπορεί να τους κρατήσει. Χωρίς τον Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Ο επόμενος είναι έτη φωτός πίσω στο συγκεκριμένο κόμμα.
Οι υπουργοί του αυτονομούνται, κάνουν όσα τους υπαγορεύουν οι ιδεοληψίες, η βαλκάνια νοοτροπία τους, η άγνοια του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος. Η τύφλα τους από διακυβέρνηση, η περιορισμένη συναίσθηση των όρων της συγκυρίας, η άγνοια και η προκατάληψη, η γενική προσωπική και πολιτική του υστέρηση. Κάνουν το κεφαλιού τους. Για όποιο λόγο και αν το κάνουν και απλώς ο Τσίπρας τα λούζεται γιατί δεν έχει να αντανακλαστικά ηγετών σαν τους δυο Καραμανλήδες ή τον Ανδρέα Παπανδρέου να καθαρίσει τις καταστάσεις εν τη γενέσει τους.
Δεν μπορεί να είναι προγραμματισμένα και να έχουν την συγκατάθεση του όσα γίνονται…. σε βάρος του. Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί ο Φίλης πήγε και του άναψε φωτιές με την Εκκλησία και τον Ιερώνυμο φέρνοντας το προσκήνιο τη διδασκαλία των θρησκευτικών λες και αυτό μας μάρανε.
Γιατί ο Σκουρλέτης ανοίγει συνέχεια θέματα με τους Ευρωπαίους αρνούμενος να εφαρμόσει όχι μνημονιακές, αλλά κοινοτικές υποχρεώσεις της χώρας.
Γιατί ο Δρίτσας αμφισβητεί συνέχεια την προγραμματική του συνέπεια και του ανοίγει θέματα με τους Κινέζους, ή με τον επιτυχημένο Στ. Πιτσιόρλα που ο ίδιος διόρισε.
Γιατί ο Σπίρτζης πήγε να του βάλει από το παράθυρο τον Καλογρίτσα και γιατί τον εκθέτει με τις επιλογές στο χαρτοφυλάκιο του.
Γιατί ο Παππάς – ο εξ απόρρητων κατά τα λοιπά- του άνοιξε την πληγή του Συμβουλίου της Επικρατείας ακολουθώντας νομικούς που δεν μπορούν να προστατέψουν ούτε τον εαυτό τους.
Γιατί ο Κοτζιάς δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι είναι υπουργός Εξωτερικών και κινείται στη γειτονιά σαν.. εμπειρογνώμονας.
Γιατί ο Κουρουμπλής δεν έκανε καμία απολύτως μεταρρύθμιση υπέρ του πολίτη στη διοίκηση και ενδιαφέρεται μόνο για υψηλή πολιτική στα κανάλια. .
Γιατί ο Πολάκης είναι κάθε μέρα στα μανταλάκια με το ανοίκειο ύφος του και την ελεεινή φρασεολογία του -που χρεώνει με τον τρόπο του στον ίδιο τον Τσίπρα, που αν μη τι άλλο είναι ευπρεπής και δεν προσβάλει κανέναν.
Γιατί ο Βούτσης δεν κατάλαβε τι θα γίνει με το ΕΣΡ ή όταν ήταν αρμόδιος υπουργός, δεν κατάλαβε γιατί έμεινε εκτός της κυβέρνησης ο Γιάννης Πανούσης -που ήταν η εμπράγματη διεύρυνση και το φωτεινό πρόσωπο του συστήματος…
Γιατί ο Καμμένος θεωρεί ότι αντιπρόεδρος. Γιατί ο Δραγασάκης δεν θεωρεί ότι είναι αντιπρόεδρος. Και γιατί ο Τσακαλώτος αντί να εφαρμόσει το Μνημόνιο ηγείται ομάδας που το αμφισβητεί.
Τέλος, γιατί κανείς δεν μπορεί να πει τι δουλειά ακριβώς κάνει ο υπουργός Φλαμπουράρης. Ή πιο είναι το κυβερνητικό έργο του …Κουίκ.
Τα περισσότερα από όσα κάνουν στο εσωτερικό οι υπουργοί του -γιατί στο εξωτερικό δεν υπάρχουν- δεν έχουν σχέση με όσα συζητάει, διαπραγματεύεται, παρουσιάσει και ενίοτε συμφωνεί ο Τσίπρας με τους ομολόγους του στη Ευρώπη.
Σα να υπάρχουν δυο κυβερνήσεις. Μια που εκφράζει ο Πρωθυπουργός και δεσμεύει τη χώρα σε συγκεκριμένες επιλογές. Και μια που εκφράζει η …κυβέρνηση και την αποδεσμεύει κατά τομέα ανάλογα με τα γούστα του υπουργού.
Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας Πρωθυπουργός σε απομόνωση. Παρότι μιλάει με όλους και επικοινωνεί με το σύνολο των υπουργών του στην ουσία είναι μόνος. Μαζί μιλάνε και χώρια ακούνε. Άλλη υποτίθεται είναι η πολιτική που αποφασίζεται και άλλη η πολιτική που εφαρμόζεται. Άλλη δουλεία ανέλαβαν να κάνουν οι υπουργοί και άλλη κάνουν.
Αν δεν είναι έτσι γιατί να τους αλλάξει; Θα έκανε κάτι μερεμέτια και θα προχωρούσε με αυτούς που έχει. Γιατί προαναγγέλλει δομικό ανασχηματισμό; Θα άφηνε τη διάταξη δυνάμεων όπως είναι και όλα καλά.
Είναι προφανές ότι ο Τσίπρας δεν έχει ανθρώπους που να του δείχνουν το φεγγάρι και όχι το δάκτυλο. Που να του λένε την αλήθεια- αν μπορεί να την ακούσει. Προσωπικά, τετ α τετ, χωρίς προσχήματα. Ποιον έχει που να του μεταφέρει του βουή του πλήθους, όχι τις ίντριγκες του κόμματος;
Αν τελικά, ως Πρωθυπουργός, δεν καταφέρει να κάνει αυτό που ο ίδιος προανήγγειλε -και στα πρόσωπα και στη δομή- θα καταδικαστεί στη μοναξιά του οριστικά. Είναι το προτελευταίο στάδιο πριν το τέλος.
