Toυ Γ. Λακόπουλου
Η 14η Νοεμβρίου της Γαλλίας είναι η 11η Σεπτεμβρίου της Αμερικής. Ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις – και με το λεωφορείο που ανατινάχθηκε στο Λονδίνο πριν από μερικά χρόνια- δεν πρόκειται για ‘εθνικά’ ορόσημα. Είναι παγκόσμια γεγονότα. Σε όποιας χώρας το έδαφος και αν συμβαίνουν, δείχνουν ότι η Δύση δεν μπορεί να θωρακιστεί απέναντι σε ένα κίνδυνο, στις γενεσιουργές αιτίες του οποίου συνέβαλε η ίδια.
Όπως η πολιτική της έπαιξε ρόλο στην εξάπλωση της Αλ Κάιντα, έτσι έπαιξε ρόλο και στην ανάδειξη του Ισλαμικού Κράτους. Ο κίνδυνος από αυτά τα μορφώματα βίας και βαρβαρότητας, που υποκαθιστούν επίσης με τη βία και τη βαρβαρότητα τους λαούς της περιοχής, υποτιμήθηκε στα πρώτα στάδια. Το θηρίο έβγαζε δόντια –με δυτική βοήθεια ενίοτε- αλλά κανείς δεν ήθελε να δει πως θα εξελιχθεί. Οι πόλεμοι για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Μέσης Ανατολής έφεραν τις ασύμμετρες απειλές που σπέρνουν τον τρόπο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Ενδεχομένως, πολλοί στη Δύση πίστευαν ότι το δράμα των αθώων ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους θα παραμείνει στις περιοχές που πέφτουν οι δικές της βόμβες. Αλλά αυτές οι βόμβες λειτούργησαν ως αιτίες ή ως άλλοθι για να μεταφερθεί το ίδιο δράμα στην αυλή της. Η στρατιωτική ισχύς στο έδαφος των άλλων δεν σε προφυλάσσει από τη μεταφορά της βίας στο έδαφός σου από ομάδες θανάτου. Αντίθετα αυτές οι ομάδες προτού επιτεθούν στην Ευρώπη έσπειραν τον τρόμο στους πληθυσμούς των δικών τους περιοχών.
Σήμερα η Ευρώπη είναι ανοχύρωτη. Ο κίνδυνος δεν περνάει από κάποια σύνορα τα οποία αν σφραγίσει θα εξασφαλιστεί. Οι ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως οι Γάλλοι και οι Βρετανοί παίρνουν μέρος σε επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή, από την εποχή του Ιράκ μέχρι τη σημερινή απόπειρα εξουδετέρωσης του Ισλαμικού Κράτους, αλλά δεν μπορούν να αποτρέψουν τις επιχειρήσεις που οργανώνονται εναντίον τους, γιατί η πρόληψη απέναντι σε αυτόχειρες δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όταν κάποιος είναι αποφασισμένος να πεθάνει παίρνοντας μαζί του και άλλους –γιατί έτσι έχει εκπαιδευτεί- δεν υπάρχουν πολλά φράγματα να τον κρατήσουν.
Πέρα από τον αποτροπιασμό το ζητούμενο για την Ευρώπη είναι και κατά πόσο αυτές οι φονικές δραστηριότητες δεν θα επηρεάσουν δραστικά τον πολιτισμό, το φρόνημα και την κουλτούρα της. Ειδικά της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.
Κατά πόσο δεν θα περιορίσουν τη Δημοκρατία της, δεν θα αλλοιώσουν τις πεποιθήσεις των ανθρώπων και δεν θα ενισχύσουν τις διαθέσεις να μετατραπεί η Ευρώπη σε μια περιφραγμένη περιοχή, με λιγότερες ελευθερίες και λιγότερα δικαιώματα για τους πολίτες της, ή με περαιτέρω γκετοποίηση πληθυσμών με διαφορετική γλώσσα, προέλευση, θρήσκευμα και χρώμα. Κατά πόσο δεν θα ενοχοποιηθούν όλοι οι μουσουλμάνοι που ζουν στο έδαφός της, ως εν δυνάμει τρομοκράτες.
Σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία, που εντείνονται οι ροές προσφύγων από τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη τα φονικά γεγονότα του Παρισιού θα βλάψουν περισσότερο τις χώρες που βρίσκονται στην περιφέρεια της Ένωσης, όπως η Ελλάδα. Πρωτίστως αυτήν. Εφόσον, από τη μια η είσοδος προσφύγων θα συνεχίζεται -επειδή οι λόγοι που την προκαλούν παραμένουν -και από την άλλη οι ευρωπαϊκοί προορισμοί θα κλείνουν τα σύνορά τους, η χώρα θα μετατραπεί σε καταυλισμό ανθρώπων που δεν μπορούν να συνεχίσουν την πορεία τους, ούτε να γυρίσουν πίσω. Θα μένουν καθηλωμένοι σε μια χώρα την οποία δεν επέλεξαν.
Από αυτή την άποψη, αν η Ευρώπη είναι ανοχύρωτη, η Ελλάδα κινδυνεύει να καταστεί ανυπεράσπιστη: κανείς να μη θέλει να τη συνδράμει. Γι’ αυτό οι κινήσεις της κυβέρνησης και η συμπεριφορά των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, αλλά και οι διαθέσεις του πληθυσμού της απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή και πολιτική διορατικότητα.
Το θέμα είναι να διαχειριστούμε το πρόβλημα ως ευρωπαϊκή χώρα. Ως ακραίο σύνορο του ενιαίου ευρωπαϊκού εδάφους .Και όχι να παγιδευτούμε στις επιδιώξεις όσων θα χρησιμοποιήσουν σε βάρος μας την ιδιότητα της ευρωπαϊκής χώρας. Ή όσων θα το εκμεταλλευτούν στο εσωτερικό για να προωθήσουν τις άθλιες πολιτικές επιδιώξεις τους.
