Απομαγνητισμένη πυξίδα

 

Του Γιώργου Μαρκάκη

 

Αγαπητέ μικρέ μου φίλε, ευχαριστώ για το γράμμα σου και τα πολύ σωστά ερωτήματα σου.  Λοιπόν, σου απαντώ τα εξής:

Σχετικά με το ιστορικό μέρος, και πάντα με αυτά τα λίγα που γνωρίζω και ‘γω, 55 χρόνια μετά το πιο απόλυτο εμπάργκο στην Ιστορία του Πλανήτη, οι ΗΠΑ ανοίγουν ξανά την πρεσβεία τους στην Κούβα  και ο Μπάρακ ετοιμάζει επίσκεψη στον Fidel, που τον κάλεσε να πιουν παρέα μιά Cuba Libre και να καπνίσουν ένα Romeo  e Julia  ξαναρχίζοντας το ειδύλλιο που διεκόπη δραματικά, βαθιά μέσα στον Κόλπο των  Γουρουνιών, αφού ο γέροντας βαρέθηκε αλλά και δεν βλέπει μετά απο πείσμα τόσων  δεκαετιών το λόγο για να διαιωνίσει αυτή την κόντρα   και  να συνεχίζει να ειναι “ιστός- πιστός'”στoν Josef Stalin και την παλιά παρέα του.

Μερικοί στην Αθήνα πιστεύουν πως μαζί με την Βόρεια Κορέα ότι έχουν την σωστή φόρμουλα οικονομικής επιτυχίας και θέλουν να την εφαρμόσουν άσχετα από τι πιστεύει φυσικά η Μόσχα σήμερα.

70 χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μερικοί Έλληνες εξακολουθούν να πιστεύουν στον Mein Kampf – ‘Αγώνα’ -του Φυρερ τους(!) και σε αντίθεση με τον υπόλοιπο πλανήτη  που έχει καταδικάσει τις φρικαλεότητες που έκανε αυτός και η  παρέα του, εναντιώνονται ακόμα και με τους πρώτους αρχιδιδάξαντες στη Γερμανία,  σχετικά με το  πως γίνεται ο αγώνας για μια νέα κατάσταση πραγμάτων

Μερικοί στην Αθήνα βρίσκουν μάλιστα οπαδούς για να ξαναρχίσουν αυτόν τον αγώνα. Ένα αγώνα που δεν  πιστεύει φυσικά ούτε το Βερολίνο σήμερα.

226 χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση όλοι οι βουλευτές  στα Κοινοβούλια της Ευρώπης όπως και στο δικό μας, συνεχίζουν να κάθονται από δεξιά  προς τα αριστερά ή το αντίστροφο, νομίζοντας και συμβολίζοντας ότι ανάλογα με το που κάθονται δείχνουν το πόσο προοδευτικοί ή συντηρητικοί. Κι αυτό άσχετα από το τι πίστευαν στο Παρίσι πριν 2 και βάλε αιώνες.

Σχετικά με το που πάμε και σύμφωνα πάντα με την μυωπική μου όραση, που ομολογώ πως αρχίζει και παρουσιάζει τώρα τελευταία και κάποια σημάδια πρεσβυωπίας αλλά και αστιγματισμού:

Το εργοστασιακό χαρτί μέσα στην ερμητικά κλειστή πυξίδα μας- που κρατούμε στα χέρια μας – μπορεί να έχει σημειωμένα ακόμα σήμερα με ανεξίτηλο τυπωμένο μελάνι από τον κατασκευαστή της και να  δείχνει βορρά- νότο και  ανατολή -δύση. Αλλά δεν έχουμε σήμερα κατανοήσει πως το χαρτί αυτό έχει ξεκολλήσει από την πολυκαιρία μέσα στον πάτο της πυξίδας. Και όλος ο ορίζοντας της, μαζί με το τι πραγματικά βλέπουμε εμείς κρατώντας αυτήν σαν μπούσουλα, έχει αλλάξει και είναι λάθος αφού δεν παρακολουθεί τα μαγνητικά πεδία του σήμερα μας.

Έτσι,  για να κατευθυνθούμε πολλές φορές αριστερά πρέπει στην ουσία να πάμε προς τα δεξιά…. τελείως δεξιά …και πολλές φορές βέβαια ισχύει  το ανάποδο. Μα τελείως το ανάποδο.

Ο κόσμος φυσικά μπερδεύεται να βλέπει ‘προοδευτικούς΄ να πηγαίνουν σε ένα βρετανικό αριστερόστροφο σύστημα  δεξιά,  αλλά και να μένουν άγαλμα όταν παρατηρούν να  μπαίνει στην πλατεία Trafalgar ένας δεξιός Γάλλος με την γερμανική παρέα του μέσα στην Mercedes τους από την δεξιά πλευρά της πλατείας !

Μάλιστα  ομολογώ και πάλι  πως με πιάνει λίγο απόγνωση γιατί σκέπτομαι …τι πρέπει να κάνουμε,  ώστε  να πληροφορήσουμε πολλούς που στέκονται  και έχουν στραμμένη την ρότα τους στην Ανατολή- αφού  από εκεί τάχα μου ανατέλλει ο  ήλιος –  ότι στην πραγματικότητα  αγναντεύουν την Δύση και πηγαίνουν προς σ’ αυτήν…

Σχετικά με το τι πρέπει να κάνουμε:

 

Σήμερα στο έτος 2015. Νομίζω πως πρέπει να διαλέγουμε τους φίλους μας όχι με τα χρώματα που έχει η σημαία τους αλλά με το πως αυτή η σημαία κινείται στον εκάστοτε άνεμο. Είτε μικρό αεράκι είναι είτε πραγματική καταιγίδα που σαρώνει.

Καλά να’ σαι ‘μικρέ΄ μου φίλε – αν και ο γραφικός σου χαρακτήρας μοιάζει παλιάς ‘κοπής’ και μάθησης.

Γ.Μ.