Του Γ. Λακόπουλου
Δεν υπάρχει κανείς που να μην βλέπει το προφανές στην προσφυγική κρίση: η ελληνική κυβέρνηση μένει διαρκώς πίσω από τις εξελίξεις. Αναγκάζεται να τρέχει πίσω από τα γεγονότα και τώρα τελευταία πίσω από τη Μέρκελ, αλλά και πίσω από την Τουρκία. Δειλή, μοιραία, άβουλη και σε … αφασία.
Δεν είναι μόνο οι δηλώσεις των υπουργών ‘στο γάμο του Καραγκιόζη¨. Είναι πρωτίστως ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται το πρόβλημα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Από την Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Νοεμβρίου μέχρι την πρόσφατη αλλάζει διαρκώς ύφος, πολιτική και επιδιώξεις. Όπως αλλάζει και ερμηνείες των αποφάσεων.
Αμέσως με τη Σύνοδο διαβεβαίωσε ότι τα σύνορα θα παραμείνουν ανοικτά-αυτό κατάλαβε προφανώς. Όταν την επομένη έκλεισαν στην αρχή η κυβέρνηση αρνήθηκε να το παραδεχθεί και στη συνέχεια άνοιξε καυγά με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου- από τον οποίο εξαρτώνται πολλά πράγματα ελληνικού ενδιαφέροντος, πέρα από το προσφυγικό.
Το έκανε για να σκεπάσει την αδυναμία της να κατανοήσει ακόμη και τι αποφασίζεται; Ή γιατί θεωρεί ότι έτσι πάει με τα νέα της Γερμανίδας καγκελαρίου την οποία πλέον ο Πρωθυπουργός εμφανίζει ως φίλη και σύμμαχό του θεωρώντας ότι στη Γερμανία υπάρχει υπερκατανάλωση λωτών; Σε κάθε περίπτωση είναι το τελευταίο επεισόδιο από μια κυβέρνηση που κινείται στα τυφλά και τελικά πιάνεται πιο βαθιά στο δίχτυ στο οποίο βρέθηκε μόνη της.
Ακόμη πιο ανερμάτιστη, ανυσματική, είναι η πολιτική απέναντι στην Τουρκία. Ενώ όλοι κατάλαβαν ότι ο Νταβούτογλου πήγε στις Βρυξέλλες για να κάνει παζάρι με το προσφυγικό -και να εξασφαλίσει δεσμεύσεις σε άλλα μέτωπα, όπως είναι η ενταξιακή διαδικασία που έχει μπλοκάρει η Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή να επωφεληθεί σε βάρος της Ελλάδας- ο Έλληνας πρωθυπουργός βρήκε ‘δελεαστικές’ τις προτάσεις τους και έτσι τις συνέδραμε.
Την επόμενη πανηγύριζε μαζί του στη Σμύρνη χαμογελώντας μπροστά σε έναν πρωθυπουργό που αμφισβητεί μπροστά του -και με …άποψη-τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Υπέγραφε συμφωνίες για τα ΜΜΕ με μια κυβέρνηση που κλείνει μη αρεστές εφημερίδες. Μοίραζε τριαντάφυλλα για την ημέρα της γυναίκας σε ένα καθεστώς στο οποίο ακόμη και η σύζυγος του Πρόεδρου της Δημοκρατίας κυκλοφορεί με μαντήλα.
Όταν μια μέρα αργότερα ο Νταβούτογλου δείχνει ότι δεν έχει καμία διάθεση να εφαρμόσει τίποτε από όσα υποσχέθηκε στης Βρυξέλλες, προσδοκώντας σε περισσότερα κέρδη στην επόμενη Σύνοδο, ο Αλέξης Τσίπρας ανοίγει μέτωπο με τον .. Μητσοτάκη για αντιπερισπασμό. Και βάζει τους – άσχετους με τα ευρωπαϊκά- εμπίστους του να καταλογίζουν σκοπιμότητα στον Τουσκ! Όλο και χειρότερα. Από λάθος σε λάθος. Τη μια κακή κίνηση διαδέχεται η άλλη.
Χειρότερη πολιτική δεν μπορεί να υπάρχει σ’ αυτό το θέμα. Η κυβέρνηση δεν είναι απλά ανίκανη να καταλήξει σε μια τακτική, να την εντάξει στην ευρωπαϊκή λογική και να ζητήσει τη στήριξη των εταίρων, αλλά πελαγοδρομεί. Υπουργός Εξωτερικών δεν υπάρχει. Και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός πατάει τα κορδόνια του. Όταν δεν παραπληροφορεί, ή δεν επαίρεται ότι .. νίκησε, θυμάται να επικοινωνήσει με τον … Πούτιν για να συζητήσουν το πρόβλημα. Δεν βγαίνει άκρη.
Τα Κέντρα Καταγραφής τα οποία αποδέχθηκε τον Νοέμβριου, χωρίς καμία προϋπόθεση, γιατί νόμιζε ότι θα πάρει λεφτά, καθυστέρησαν. Και η χώρα εξετέθη στη Ευρώπη ώστε κανείς να μην εμπιστεύεται πλέον. Όπως δεν την εμπιστεύεται και για την ανακοπή της ροής των προσφύγων. Ακόμη και με το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, οι ροές δεν ανακόπτονται. Λογικό αφού εξαιρέθηκαν τα .. Δωδεκάνησα, χάριν των γειτόνων- και η κυβέρνηση αρκείται στη μεταφορά τη ευθύνη στους Τούρκους. Λες και η Άγκυρα είναι υπεύθυνη για τη φύλαξη των ελληνικών – και ευρωπαϊκών ταυτόχρονα- συνόρων.
Αυτή η πολιτική δεν είναι απλώς καταδικασμένη σε αποτυχία. Δεν αναδεικνύει μόνο ότι ανίκανοι άνθρωποι χειρίζονται κρίσιμα θέματα, αλλά δημιουργεί και υπόνοιες ότι η κυβέρνηση δεν εγκατέλειψε ποτέ τη θεωρία να δεχθεί περισσότερους πρόσφυγες από όσους αντέχει η χώρα με οικονομικά ανταλλάγματα, κάποιο σκόντο της τρόικας στην αξιολόγηση. Για να μην εκτεθεί ο Πρωθυπουργός που διαβεβαιώνει ότι δεν θα κοπούν συντάξεις, ενώ ξέρει ότι αλλιώς ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Δεν εξηγείται αλλιώς η απραξία, οι αντιφάσεις και οι αποκλίσεις στα νούμερα. Από τις 30.000 που ξεκίνησαν στις 150.000 τους ανεβάζει το υπουργείο Εξωτερικών.
Το προσφυγικό δεν είναι θέμα που αντιμετωπίζεται εύκολα και ίσως δεν αντιμετωπίζεται καν. Συνεπώς, τα πράγματα γίνονται χειρότερα για την Ελλάδα όταν σ’ αυτή την αντικειμενική δυσχέρεια, προστίθεται η κυβέρνηση ανικανότητα και οι σκοπιμότητες. Η κυβέρνηση δεν έχει μπούσουλα και ο Πρωθυπουργός δεν έχει καν αίσθηση των συμφραζομένων της παρουσίας του στις κοινοτικές διεργασίες. Περιμένει να τον σώσει η Μέρκελ την οποία σήμερα εξυμνεί, χθες της χρέωνε ότι βάζει τους Αυστριακούς να κάνουν τη βρόμικη δουλειά και αύριο θα τη βρίζουν οι υπουργοί του. Δημιουργεί παντού εχθρούς και απομονώνεται όλο και περισσότερο, ενώ παράλληλα υπόσχεται να.. αλλάξει τη Ευρώπη.
Χωρίς πολιτική αποτροπής -αντί για ψευδοανθρωπιστικές θεωρίες που … οδηγούν στην Ειδομένη- και χωρίς φύλαξη των συνόρων αντί για καμένες αρλουμπολογίες και αριστερίστικες μπαρούφες η κυβέρνηση βάζει τη θηλιά στο λαιμό της χώρας. Ότι προηγουμένως θα την έχει βάλει στο δικό της λαιμό δεν παρηγορεί κανέναν.
