Του Γ. Λακόπουλου
Όσα επικοινωνιακά χαρίσματα και αν πιστώσει κανείς στον Αλέξη Τσίπρα η εμπειρία δείχνει ότι τα αδύνατα σημεία της λειτουργίας του, όπως αναδείχθηκαν από την ανάληψη της πρωθυπουργίας, παραμένουν.
Το πρώτο είναι το “Σύνδρομο Πλουμπίδη”. Το κόμμα πάνω από όλα. Ακόμη και όταν το κόμμα στρέφεται εναντίον του προσέρχεται στις κομματικές συνάξεις ως απολογούμενος. Ακόμη και όταν αμφισβητεί την κυβερνητική πολιτική -που ο ίδιος διαμόρφωσε με τους εταίρους για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία- σέρνεται πίσω από τους συσχετισμούς της Κουμουνδούρου.
Το κόμμα από μέσο κατάκτησης της εξουσίας εκλαμβάνεται ως φορέας άσκησής της με τους δικούς του όρους. Το Καταστατικό θεωρείται υπέρτερο του Συντάγματος. Ο επικεφαλής της κόμματος δεν μετεξελίσσεται ποτέ σε επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας.
Το δεύτερο είναι ακόμη πιο χαρακτηριστικό. “Αγοράζει” κατά καιρούς τις θεωρίες κάποιων τσαρλατάνων και τις υπηρετεί εμπαθώς, ακόμη και όταν όλα γύρω του βοούν ότι τον οδηγούν στο γκρεμό- μαζί με τη χώρα, εφόσον είναι ο κυβερνήτης της.
Να πάρουμε το παράδειγμα του Βαρουφάκη; Όλοι ήξεραν για ποιον πρόκειται, αλλά ο Τσίπρας ενθουσιάστηκε και του ανέθεσε να βάλει τη θέση τους τους Ευρωπαίους. Το έλεγε κιόλας: τον ζηλεύουν γιατί είναι καλός οικονομολόγος. Καλάθια.
Να πάμε στη Φράξια Λαφαζάνη; Κανείς από τους μετέχοντες δεν έκρυβε τις αντιευρωπαϊκές επιδιώξεις τους, αλλά ο Τσίπρας τους ανέθεσε κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκά υπουργεία για να μαθαίνει τώρα ότι πίσω από την πλάτη του έψαχναν εκτυπωτήρια δραχμής!.
Να μιλήσουμε για το κόλλημα με το χρέος που του επιβάλει ο Τσακαλώτος; Όλοι αντιλαμβάνονται ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι αυτό, αλλά η αδυναμία της να παράγει. Όλοι γνωρίζουν ότι τα περιθώρια διευθετήσεων είναι περιορισμένα καθώς πρόκειται για διμερή δάνεια από κράτη. Αλλά ο ίδιος επιμένει να το κάνει αιχμή της πολιτικής του- μέχρι να προκύψει η κρυάδα φυσικά.
Το τελευταίο κόλλημα του Αλέξη Τσίπρα αφορά τον χαρακτήρα του ανασχηματισμού που ετοιμάζει. Αφού έχει επιβάλλει ακινησία στην παρούσα κυβέρνηση -προαναγγέλλοντας αλλαγές τις οποίες ούτε και ο ίδιος ξέρει πότε θα κάνει- και αφού αφήνει τους υπουργούς του να τον διασύρουν καπαρώνοντας τα υπουργεία τους, μαθαίνουμε από διαρροές ότι τώρα στρέφεται στους … 35άρηδες.
Για όσους δεν έπιασαν το υπονοούμενο κάποιοι του έβαλαν την ιδέα να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο στον αρχηγό της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη που προβάλλει ότι συγκεντρώνει γύρω του νέους για να κυβερνήσει. Με απλά λόγια ενώ ως τώρα προσπαθούσε ο Μητσοτάκης να γίνει αντί-Τσίπρας, θα δούμε τον Τσίπρα να προσπαθεί να γίνει αντί-Μητσοτάκης.
Είναι απίστευτο. Ένας πολιτικός που έχει ασύγκριτα πλεονεκτήματα δημοσίας παρουσίας απέναντι στον αντίπαλό του, σύρεται σε μια στρατηγική που τοποθετεί τον εαυτό του κάτω από αυτόν. Αντιγράφει, αντί να πρωτοπορεί. Εκεί που προσπαθούσε ο πρόεδρος της ΝΔ να ξεπεράσει τον Τσίπρα, τώρα θα επιδιώξει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει τον Μητσοτάκη.
Εφόσον αληθεύουν οι πληροφορίες οι 35ρηδες είναι καινούργιο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω. Ο Πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να βάλει μια πραγματική κυβέρνηση -που είναι υποχρεωμένος να παρουσιάσει ο ίδιος- απέναντι σε μια υποθετική κυβέρνηση που δεν είναι καθόλου υποχρεωμένος να παρουσιάσει ο Κυριάκος.
Ο ένας έχει τον περιορισμό των πράξεων, ο άλλος την ευχέρεια των λόγων. Σ’ αυτό πεδίο επιλέγει να κινηθεί ο Πρωθυπουργός. Μόνο που πρέπει να το αποδείξει τώρα, ενώ ο αντίπαλος του μπορεί να περιμένει. Πόσο σοφό είναι αυτό;
Έχει άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ τόσους φοβερούς και τρομερούς 35άρηδες για τα κρίσιμα υπουργεία; Έχει ικανούς υπουργούς Οικονομικών, Ανάπτυξης, Δημόσιας Διοίκησης, Εξωτερικών για να μείνουμε στα πιο σημαντικά κυβερνητικά αξιώματα; Και γιατί δεν τους εμφάνιζε τόσο καιρό; Έχει πρόσωπα με στοιχεία επαρκούς διακυβέρνησης και ευρωπαϊκή κουλτούρα, ή θα εμφανίσει μαθητευόμενους μάγους στη θέση των σημερινών μάγων που κάηκαν από τα μαγικά τους;
Δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολύ κανείς για να καταλήξει ότι ο Τσίπρας πέφτει ακόμη μια φορά στην παγίδα που του στήνει το περιβάλλον του. Από τους αποτυχημένους οδηγείται στους κομματικούς. Από τους αντιμνημονιακούς στους άσχετους.
Αντί να απομακρύνει όσους αποδείχθηκαν ακατάλληλοι στη δουλειά που τους ανέθεσε και να αναζητήσει μέσα και έξω από το κόμμα του πρόσωπα με τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για τα μεγάλα χαρτοφυλάκια τουλάχιστον, διαγκωνίζεται τον Κυριάκο στις ηλικίες. Η ροπή στις συνταγές αποτυχίας συνεχίζεται.
