Από τον Τσιριμώκο και τους Μπουλούκους, στον Πάγκαλο

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-150x150 (1)

 

Που είσαι νιότη που μούλεγες πως θα γινόμουν άλλος. Δηλαδή; Ας πάμε λίγο πίσω στην νεώτερη πολιτική ιστορία.

-Ο Γεώργιος Γεωργαλάς ήταν κομμουνιστής από την εφηβεία του, υπήρξε πολιτικός πρόσφυγας στην Ουγγαρία  και απόφοιτος της  κομματική σχολής στελεχών. Το  1970 διορίστηκε υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και κυβερνητικός εκπρόσωπος της χούντας.

-Ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, γνωστός αριστερός διανοούμενος, και εκδότης του  περιοδικού «Μαρξιστική Βιβλιοθήκη”  το 1967 έγινε υφυπουργός και θεωρητικός της χούντας.

– Ο Ηλίας Τσιριμώκος,  εκ των ιδρυτών του ΕΑΜ, σημαντικός παράγοντας του σοσιαλιστικού δημοκρατικού κινήματος της χώρας κατάντησε πρωθυπουργός  της δεύτερης κυβέρνησης των Αποστατών, το καλοκαίρι του 1965.

Μελανές  συμπεριφορές πολιτικών που βρέθηκαν από την Αριστερά υπηρέτες της  χούντας.

Αλλά η  κίνηση από τη μια άκρη του εκκρεμούς στην άλλη  συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Απλώς  αφορά  πλέον μετακινήσεις σε κοινοβουλευτικά κόμματα, ανάμεσα στα οποία όμως ιστορικά υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που αφορά την ιδεολογία, την πολιτική, την αισθητική, την αντίληψη των πραγμάτων και την ανάγνωση του παρελθόντος.  Όταν την περνάς δεν εξευτελίζεις και τον προηγούμενο και τον σημερινό εαυτό σου;

Στα 78 του χρόνια ο Θόδωρος Πάγκαλος διάλεξε να περάσει αυτή τη διαχωριστική γραμμή. Δικαίωμα του. Αλλά  πρόκειται για πολιτικό που έκανε καριέρα με τη μια πλευρά του πολιτικού συστήματος. Η ενθουσιώδης υποστήριξη της άλλης θέτει ένα ζήτημα  ηθικής τάξης. Η παιδαγωγική αυτής της πολιτικής είναι εναντίον της πολιτικής. Μπορεί να ποδοσφαιροποιείται η πολιτική, αλλά ο πολιτικός δεν είναι ποδοσφαιριστής για να παίρνει μεταγραφή.

Ο Πάγκαλος ήταν κάποτε μέλος του ΚΚΕ,  στέλεχος πρώτης γραμμής του ΠΑΣΟΚ και από τους πιθανούς διαδόχους Ανδρέα Παπανδρέου. Εννέα φορές υπουργός του ΠΑΣΟΚ δυο φορές υποψήφιος δήμαρχος, δέκα φορές βουλευτής. Ήταν δηλαδή κεντρικό πρόσωπο της δημοκρατικής παράταξης και τη συμβόλιζε. Για ποιο λόγο κατέστη ο χειρότερος ανάμεσα από όσους έφαγαν ψωμί στην πολιτική από το ΠΑΣΟΚ και τώρα το φτύνουν και το ελεεινολογούν;

Γιατί ένας άνθρωπος με καλή οικογενειακή ανατροφή, σήμερα, όταν δεν καθυβρίζει σαν καραγωγέας τους Συριζαίους, δηλώνει ότι ψήφισε  Σαμαρά;theodoros-pagkalos-arxeiou

Κι αυτό δικαίωμα του-  όλοι κρίνονται. Αλλά, ο πρώην μεγαλοπασόκος, το τερματίζει. Με άρθρο του στην “Καθημερινή” πρότεινε τη συγκρότηση «Εθνικού Δημοκρατικού Συναγερμού» για να αναχαιτιστεί  “το μέτωπο των αναρχοκομουνιστών, των φασιστών, των πάσης φύσεως αποβλήτων της δημόσιας ζωής και των κατσαπλιάδων”. Ως επικεφαλής αυτού του μετώπου προτείνει τον …Κυριάκο Μητσοτάκη!

Δεν είναι πλάκα. Πρόκειται για αρθρογραφία με την υπογραφή του στην πιο έγκυρη εφημερίδα της χώρας σήμερα.

Ασφαλώς ο Κυριάκος, ευπρεπής πολιτικός  με ευγένεια τρόπων, δεν ευθύνεται για τη διολίσθηση του κάποτε πολιτικού αντιπάλου του πατέρα του. Ούτε θα ήθελε ποτέ να τεθεί επικεφαλής ενός τέτοιου μετώπου- υιοθετώντας αυτή τη ρητορική. Άλλωστε αν χρειαστεί  σκληρούς δεξιούς έχει αρκετούς στη ΝΔ.

Επιστρέφουμε στον Πάγκαλο.  Ενας απο τους νέους ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ,  ο  εκπρόσωπος Τύπου  Παύλος Χρηστίδης,  τον ΄ρωτησε διαδικτυακά:

-“Πως γίνεται Θόδωρε να συμμετέχεις σε τραπέζια για την κεντροαριστερά και ταυτόχρονα να καλείς σε συναγερμούς με τον Κ. Μητσοτάκη;”.

Για όσους τον ήξεραν κάποτε – τώρα λιγοστεύουν όσοι  θέλουν να ξέρουν-  και περισσότερο για όσους θαύμαζαν  τα λόγο και την πολική  οξυδέρκεια του Πάγκαλου  αυτό το άρθρο είναι μαχαιριά.

Ένας πολιτικός που διέπρεψε με το ΠΑΣΟΚ  παίρνει το δρόμο που χάραξαν  οι αδελφοί Μπουλούκοι, όταν από το ΠΑΣΟΚ προσχώρησαν στον πατέρα Μητσοτάκη το 1989. Και τον ντύνει με τη ρητορική του εμφυλίου ανερυθρίαστα.  “Απόβλητα της δημόσιας ζωής” οι εκλεγμένοι και όχι οι αποσυνάγωγοι της λαϊκής ετυμηγορίας;

Οι άνθρωποι που ψήφιζαν για δεκαετίες τον Πάγκαλο, ως σοσιαλιστή και πολιτικό με ευρύτερη δημοκρατική κουλτούρα – την οποία διαμόρφωσε στους Λαμπράκηδες, στον Ανένδοτο, στην αντίσταση κατά τη χούντας και στους αγώνες κατά της Δεξιάς  και της Αποστασίας-λυπούνται. Όχι ακριβώς γιατί αποφάσισε να στηρίξει τον Κυριάκο- τέτοια στήριξη μάλλον ζημιά του επιφέρει. Ούτε γιατί προτείνει αντί ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο-αυτό θα ήττα μια πολιτική πρόταση συζητήσιμη. Κυρίως για τους λόγους που αναφέρει, τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί και την ζοφερή ιδεολογία που αναβλύζει από τον λόγο και τη λογική του.Τι χειρότερο θα έλεγαν οι Μιχαλολιάκοι για την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας;

Όλοι τελειώνουν κάποτε στην πολιτική. Ίσως  όχι όπως θα ήθελαν. Προφανώς και ο ίδιος δεν ήθελε να τον ρίξει στο καναβάτσο η Χριστοφιλοπούλου. Αλλά συνέβη και αυτή ήταν η βούληση των ψηφοφόρων. Θα όφειλε -στον εαυτό του και τη ιστορία του- να τη σεβαστεί. Να μην αυτοδιασύρεται   αναμασώντας θεωρίες για “κομμουνιστοσυμμορίτες  με κονσερβοκούτια, ΕΑΜοβούλγαρους, συνοδοιπόρους και άλλους εχθρούς της πατρίδος”– που θα έκαναν ακόμη και έναν υπαστυνόμο Β’ της εποχής της κομμουνιστοφαγίας να ανατριχιάζει.

Υπάρχει και η σιωπή της αξιοπρέπειας για όσους δεν αντέχουν την αποβολή τους από το εκλογικό σώμα.