Γράφει ο καθηγήτης Αδαμάντιος Πεπελάσης
Αναμένοντας την έκβαση των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, συνεχίζω να αναρωτίεμαι πως βρεθήκαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμη και η καλύτερη εκδοχή συμφωνίας θα είναι βαριά, οδυνηρή, ταπεινωτική.
Όλοι έχουμε περιγράψει διάφορες εικασίες για την πορεία ως εδώ αλλά, τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν έχει ειπωθεί με εκείνον τον καθαρό, αναλυτικό και έντιμο τρόπο που μπορεί να αξιοποιηθεί ως δίδαγμα- πρόταση για το πρόβλημα της οικονομίας και τις κοινωνικές όψεις του.
Η ανατροπή ήρθε εκεί που δεν την περίμενα δηλαδή, μέσα στο πολιτικά φορτισμένο κλίμα της επιτροπής στην Βουλή για τη διερεύνηση των μνημονίων. Όχι βέβαια από πολιτικούς αλλά από κάποιους που παρακολουθούν και ερευνούν την πραγματική ελληνική οικονομία. Εκπρόσωποι ξεχωριστών φορέων, εκφραστές διαφορετικών τάξεων, με άλλη αφετηρία ο καθένας, με άλλη ευαισθησία αλλά τελικώς με τον ίδιο πόνο. Άκουσα προ λίγων ημερών καθαρές, απλές κουβέντες και έντιμες αναλύσεις για το πως φτάσαμε ως εδώ. Βλέπετε, όταν το πρόβλημα της οικονομίας βιώνεται ως καθημερινότητα και χάνεται η πολυτέλεια της αξιοποίησης του ως επιχείρημα προπαγάνδας, ιδεοληψίας και κομματικής εκλογίκευσης τότε μπορεί να αναδυθεί κάτι χρήσιμο για το μέλλον.
Σημειώνω αυτό που με έκανε να αναθαρρήσω που δεν ήταν τόσο οι τεκμηριώσεις, τα επιχειρήματα του ΙΟΒΕ, της ΕΣΕΕ και του ΙΝΕ όσο η ταύτιση των απόψεων, ο κοινός πόνος, η συναντίληψη που έρχεται όταν θες και μπορείς να δεις την αλήθεια. Με βοήθησαν μάλιστα, να συνειδητοποιήσω ότι, στην ιστορία των τελευταίων δεκαετιών υπήρξαν στιγμές, μόνον λίγες στιγμές που η διακυβέρνηση έθεσε έντιμα και σοβαρά τις προτεραιότητες για την κοινωνία και την οικονομία. Οι στιγμές όμως έδωσαν το φευγαλέο αποτέλεσμα τους. Ήσαν μακρυά από εκλογικές αναμετρήσεις και κοντά σε κρίσιμες στιγμές που παραμερίστηκαν τα μικροκομματικά μικρόψυχα για την αποτροπή ολέθρου και για ενωτικό σκοπό.
Θυμάμαι κάπως φιλάρεσκα τις φορές που είχα εμφατικά μιλήσει για την ανάγκη το ελληνικό κοινοβούλιο και όλοι εμείς οι πολίτες να ενημερωνόμαστε σε τακτά διαστήματα από τους εκπροσώπους των ερευνητικών φορέων των παραγωγικών τάξεων αλλά και από το ΚΕΠΕ και την Τράπεζα της Ελλάδος για την πορεία της οικονομίας μας. Ήδη έχω καταγράψει και τη θετική συνεισφορά του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής που έχει επιτύχει τη δημοσιοποίηση στοιχείων για την ένταση κοινωνικών προβλημάτων και για τις αστοχίες της οικονομικής πολιτικής.
Χωρίς περιστροφές και πολλά λόγια, διατυπώνω την αγωνία μου αλλά και την ευχή μου, οι αρμόδιοι πολιτικοί να καθίσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι και να κουβεντίασουν αξιοποιώντας όλα αυτά τα χρήσιμα συμπεράσματα και τις προτάσεις που θα μας απομακρύνουν από τα απειλητικά αδιέξοδα. Ο ίδιος ο Τσίπρας, όχι κατ ανάγκην ο ευρύτερος περίγυρος του, διατηρεί κάποια ελάχιστα αποθέματα εμπιστοσύνης στον κόσμο που τον υποστήριξε ως κομιστή της νέας αντίληψης. Ας σκεφθεί ότι είναι προτιμότερη η ανακολουθία των εξαγγελίων από την καταστροφή.
Ένας είναι ο τρόπος. Να συμμαχήσουμε με την αλήθεια που θα μας οδηγήσει στα κατάλληλα σχέδια και σταθερά προγράμματα και σε όλα αυτά τα αναπόφευκτα και οδυνηρά που όμως θα φέρουν ένα καλύτερο μέλλον. Έχει πλέον γίνει σαφές ότι θα πηγαίνουμε από διαπραγμάτευση σε διαπραγμάτευση, με τους δανειστές να αποκαλύπτουν με τον πιο ωμό τρόπο ότι προτεραιότητα τους δεν είναι κάποια μορφή μεσοπρόθεσμης ανάπτυξης της Ελλάδας αλλά η άμεση διασφάλιση της είσπραξης των απαιτήσεών τους.
