Του Ανδρέα Λοβέρδου
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Δημοκρατίας της Κύπρου ρωτήθηκε πολλές φορές για τους λόγους που οδήγησαν στην έξοδο της χώρας του από το δικό της “Μνημόνιο”. Η απάντησή του μία και σαφέστατη: ” Η σταθερή πολιτική που ακολούθησε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, αλλά και η στάση της Αντιπολίτευσης”!!! Από τα λόγια του συνάγονται δύο πολύ χρήσιμα για την Ελλάδα συμπεράσματα. Πρώτον, πως η επιτυχής αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης έχει κυρίως πολιτικές προϋποθέσεις. Και δεύτερον, ότι η στάση της Αντιπολίτευσης καθορίζει, με τρόπο καίριο, την πορεία εξόδου από την οικονομική κρίση.
Ζηλεύω πραγματικά τους συνέλληνες της Κύπρου. Διότι παρά τις πολλές τους διαιρέσεις, καταφέρνουν να συμφωνήσουν ως προς τους μείζονες στόχους τους. Κι εκτιμώ, πως αυτό που έλειψε στην Ελλάδα αυτά τα κρίσιμα έξι χρόνια της κρίσης είναι η ενότητα των πολιτικών της δυνάμεων στα βασικά μας θέματα. Ο Γ. Παπανδρέου δεν στήριξε τον Κ. Καραμανλή και κατάφερε να του δώσει άφεση αμαρτιών για την καταστροφική πολιτική του, ο Α. Σαμαράς δεν στήριξε τον Γ.Παπανδρέου, δημαγώγησε έως τον Νοέμβριο του 2011 κι έριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου και ο Α. Τσίπρας έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά, ακριβώς πάνω στη στροφή της χώρας προς την ανάπτυξη. Τα τέλη του 2014 μας είχαν βρει επιτέλους στη σταδιακή έξοδο από την κρίση. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, πως αν η εκάςτοτε Αντιπολίτευση είχε βοηθήσει, θα είχαμε επιστρέψει στην ανάπτυξη νωρίτερα. Όπως δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, πως αν δεν είχε διακοπεί βίαια η θητεία της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, τώρα θα διανύαμε το δεύτερο χρόνο ανάπτυξης, με ρυθμούς άνω του 3%, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αντ’ αυτής της σταδιακής θετικής πορείας, ξαναμπήκαμε στο φαύλο κύκλο των Μνημονίων και της επανάληψης των βημάτων που ήδη είχαμε κάνει από το 2010 και μετά. Με χειρότερους μάλιστα όρους, αφού στα προβλήματά μας προστέθηκε το μεταναστευτικό-προσφυγικό, καθώς και η ηθελημένη αποφυγή της διαμόρφωσης, λόγω του διπλού λόγου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μιάς κοινής πορείας προς τη μελλοντική έξοδο από την κρίση, αλλά και της σχετικής κοινής συνείδησης των πολιτών πως δεν υπάρχουν μαγικές και γρήγορες λύσεις και πως η έξοδος από την κρίση μόνο με σταδιακό τρόπο μπορεί να γίνει.
Και τώρα; Τώρα έχουμε κυβέρνηση που θα έσκιζε τα μνημόνια κι υπέγραψε το αχρείαστο τρίτο, έκλεισε την Αμυγδαλέζα και γέμισε την Ελλάδα αμυγδαλέζες, θα έδινε 13η σύνταξη και περικόπτει τις συντάξεις, διέλυσε τις τράπεζες, εχθρεύεται την ιδιωτική οικονομία, ξαναγύρισε τη χώρα στην ύφεση κι ονειρεύεται νέα φάση πολιτικής κυριαρχίας, όταν η χώρα θα γυρίσει στην ανάπτυξη, ενώ ταυτόχρονα παρατείνει τις εκκρεμότητες στην οικονομία, οργανώνοντας μια δεύτερη βαρουφακειάδα. Τί μπορεί να γίνει στις συνθήκες αυτές; Πώς απαντάμε εμείς οι πολιτικοί της Αντιπολίτευσης στους πολίτες που μας ζητούν “να κάνουμε κάτι”;
Κατ’ αρχάς η Αντιπολίτευση που πιστεύει στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας πρέπει να πορευτεί δίχως ψεύτικες υποσχέσεις. Ο μόνος δρόμος που μπορεί να διανύσει η χώρα, επαναλαμβάνω πως είναι αυτός της σταδιακής εξόδου από την κρίση. Ας καταφέρουμε τουλάχιστον τώρα ως Έλληνες να διαμορφώσουμε κοινή συνείδηση ως προς αυτό. Κι ας φράξουμε έτσι το δρόμο σε νέους ψεύτες και δημαγωγούς. Κι ακόμη, ας αντιληφθούν οι πολίτες που μας ζητούν να κάνουμε κάτι, πως η Δημοκρατία λειτούργησε στις 20 Σεπτεμβρίου 2015 και είμαστε υποχρεωμένοι να σεβαστούμε τη λαϊκή κυριαρχία, η οποία εκφράζεται στην κάλπη κι όχι με άλλους τρόπους. Άλλωστε, τα βασικά χαρακτηριστικά των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα θα αρχίσουν να εμφανίζονται μόνο όταν κατατεθεί το δήθεν “ασφαλιστικό” και στη συνέχεια, ή ταυτοχρόνως, το φορολογικό και έως τον Ιούνιο και το μεσοπρόθεσμο. Με αυτά τα σχέδια νόμου, και κυρίως με το πρώτο, θα εκδοθεί το διαζύγιο του ΣΥΡΙΖΑ με τους έλληνες πολίτες. Και θα παραμένει ως βαρεία εκκρεμότητα η παρούσα σύνθεση της Βουλής.
Εμείς, η Δημοκρατική Συμπαράταξη, εκτός από τα καθήκοντα της Αντιπολίτευσης, που τα ασκούμε με έντονο αλλά δίκαιο τρόπο, χωρίς υπερβολές και δημαγωγίες, πρέπει να συνδεθούμε με το στόχο της ανάπτυξης και το συναφή με αυτήν περιορισμό της γραφειοκρατίας. Κι έτσι να οριοθετήσουμε τους στόχους των επόμενων εκλογών. Η μάχη για τη ζωή των πολιτών και της χώρας, θα πρέπει να αντιπαρατίθεται, ως πολιτική προοπτική, σε αυτΣούς που πωλούν θεωρίες, πχ για συνωμοσίες, για επίλυση του δημογραφικού μέσω προσφυγικού, για ανθρωπισμό (βλ. Ειδομένη), ή για τη δήθεν Αριστερά, που τάχα δίνει θετικό πρόσημο στις πράξεις και την απραξία της κυβέρνησης των δημαγωγών.
* Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης
