Toυ Γ. Λακόπουλου
Ερώτηση: πόσο θα αντέξει αυτή η κυβέρνηση; Αν κρίνουμε από τη σπουδή των μελών της να βεβαιώνουν ότι θα …εξαντλήσουν την τετραετία, όχι πολύ. Αν η ίδια ερώτηση γίνει πιο συγκεκριμένη τότε η απάντηση γίνεται περιπλοκή. Δηλαδή, αν ρωτήσει κανείς: μπορεί αυτή η κυβέρνηση να περάσει από τη Βουλή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που ετοιμάζει; Η απάντηση είναι: δεν υπάρχει απάντηση.
Στο επίπεδο των εντυπώσεων οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι προσπαθούν να διαμορφώνουν το συνηθισμένο επικοινωνιακό σκηνικό. Ότι τάχα οι δανειστές πιέζουν αλλά η κυβέρνηση αντιστέκεται, δίνει μάχες και ορίζει σημεία πίσω από τα οποία δεν υποχωρεί, όπως είναι π.χ. το να μην περικοπούν οι κύριες συντάξεις.
Δεν μπορούν ωστόσο να μην ομολογήσουν ότι θα κοπούν οι επικουρικές. Αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Η κυβέρνηση πάντως έκανε το καθήκον της έναντι του λαού: διαπραγματεύθηκε ‘σκληρά’ με τούς ανελέητους δανειστές. Συνεπώς για ό,τι προκύψει το κρίμα στο λαιμό τους.
Φυσικά η αλήθεια και σ’ αυτή την περίπτωση είναι διαφορετική. Οι συντάξεις θα περικοπούν για το 2016 γιατί η κυβέρνηση ανέλαβε την υποχρέωση να περιστείλει κατά 1,8 δις την ασφαλιστική δαπάνη ή να βρει έσοδα αυτού του ύψους. Επειδή το δεύτερο είναι αδύνατο και το συνηθισμένο τρικ με τα … ισοδύναμα δεν μπορεί να επανέλθει θα υπάρξουν μεγάλες περικοπές. Αυτό φέρει την υπογραφή Τσίπρα ήδη από τον περασμένο Ιούλιο, δεν είναι προς διαπραγμάτευση και συνεπώς η κυβέρνηση προσποιείται πως ‘ δίνει μάχη’.
Η ουσία όμως για την ανάγκη νέας δραστικής περικοπής στο εισόδημα των ασφαλισμένων βρίσκεται στην απόλυτη αδυναμία της κυβέρνησης να προτείνει ένα νέο ασφαλιστικό σύστημα, χωρίς τις σημερινές αγκυλώσεις. Να θέσει υπό έλεγχο την εισφοροδιαφυγή, να εξυγιάνει τα Ταμεία και κυρίως να δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης που θα ενισχύσουν την αγορά εργασίας άρα και τα έσοδα των ασφαλιστικών φορέων. Η αποτυχία της πολιτικής της είναι η βασική αιτία του αδιεξόδου της στο ασφαλιστικό.
Από μόνο του αυτό το πρόβλημα είναι δυσθεώρητο και καμιά κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Το 2001 ο Κ. Σημίτης άδειασε τον Τάσο Γιαννίτση για να μην δυσαρεστήσει τους συνδικαλιστές που τον στήριζαν και το κομματικό του ακροατήριο.
Το 2009 ο Κ. Καραμανλής προσπάθησε να πείσει τον Γ. Παπανδρέου να συνδράμει και όταν δεν τον κατάφερε, δεν τόλμησε να κάνει μόνος το μεγάλο βήμα.
Όσοι ακολούθησαν δεν συζήτησαν καν ριζικές αλλαγές και περιορίστηκαν σε μερεμέτια και διαδοχικές περικοπές συντάξεων για να κερδίσουν χρόνο-και έσοδα- ενώ με το κούρεμα το 202 τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν τα αποθεματικά του και ένα μετά το άλλο περιήλθαν σε κατάσταση χρεοκοπίας.
Όσο καιρό ήταν στην αντιπολίτευση ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε καμιά απολύτως διάθεση να συμπράξει σε μια συναινετική παρέμβαση και όπως ήταν φυσικό πληρώθηκε με το ίδιο νόμισμα όταν την επιδίωξε ο ίδιος.
Αλλά και πάλι δε λέει την αλήθεια στους πολίτες. Προφανώς γιατί δεν έχει πρόταση που θα αναστήσει μεσοπρόθεσμα το πεθαμένο ασφαλιστικό σύστημα, προτιμάει να το προβάλει ως ένα ζήτημα διαμάχης με την τρόικα για να προσποιηθεί μετά και τη νέα περικοπή συντάξεων ότι έπεσε ηρωικώς μαχόμενος.
Αυτή τη φορά, όμως, ο κίνδυνος να πέσει δεν είναι επί των επάλξεων με τους κακούς δανειστές απέναντι. Είναι να πέσει στο Κοινοβούλιο. Ήδη προεξοφλώντας ότι κάποιοι βουλευτές τους δεν θα τον ακολουθήσουν σ’ αυτό το ρεσιτάλ ασυνέπειας, προσπαθεί να αναπληρώσει το κενό με ψήφους από άλλα κόμματα. Ή να προσεταιριστεί κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης ή να διεμβολίσει κάποια από αυτά τα κόμματα και να βρει αποστάτες, για να στηρίξει την κυβέρνηση του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχει απάντηση το ερώτημα αν θα υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία και μετά το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της.
