Του Νίκου Λακόπουλου
Η εκλογή Τραμπ -ό,τι χειρότερο για τον πλανήτη- κατά μία άποψη ήταν ένα σοκ για τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημ. Παπαδημούλη, αλλά ο συγκυβερνήτης Πάνος Καμμένος την βρήκε θετική- αφού στο επιτελείο του υπάρχει ένας Έλληνας, ο Γιώργος Παπαδόπουλος. Η υποδοχή του Ομπάμα στην Πνύκα- στα χνάρια του Περικλή- θα γίνει πια με λιγότερα χαμόγελα αφού ναι μεν είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά έχει …λήξει.
«Η Ελλάδα είναι υπό κατοχή», δήλωσε ο νέος υφυπουργός Παιδείας, Κώστας Ζουράρις, εξερχόμενος από το Προεδρικό Μέγαρο μετά την ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης. «Αισθάνομαι υπουργός σε κυβέρνηση σε μια χώρα υπό κατοχήν, όπως ακριβώς ήταν ο Άρης Βελουχιώτης αρχηγός του μεγαλύτερου στρατού που απελευθέρωσε την Ελλάδα υπό κατοχήν”. “Θα βγούμε από αυτή την «κατοχή» με Αντίσταση».
Η δήλωση αυτή συμφωνεί με εκείνη του Πάνου Καμμένου- του “Καπετάν Πάνου” πως “κάναμε ένα νέο Γοργοπόταμο” με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αλλά δημιουργεί ορισμένα ερωτήματα -πέρα από το ποιος τελικά απελευθέρωσε την Ελλάδα. Γιατί αν δεν την απελευθέρωσε ο ΕΛΑΣ, τότε βρισκόμαστε ακόμα υπό κατοχή -όπως είπε ο υφυπουργός- και ξανατίθεται το ερώτημα. Είχαμε ανεξαρτησία και την χάσαμε ή δεν είχαμε ποτέ; Και πως αφού η Ελλάδα απελευθερώθηκε -τελικά είναι υπό κατοχή;
H απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να δοθεί υπό το πρίσμα δύο ακόμα γεγονότων. Η πιο νέα υπουργός -στην οποία στηρίζει η κυβέρνηση την ανανέωσή της και την δημόσια εικόνα της- έκανε μια πράξη μόλις πήρε το υπουργείο που λέει πολλά -για όλη την κυβέρνηση αλλά και το κόμμα της: Διέγραψε όσα έγραφε στον λογαριασμό της στον τουίτερ μαζί με όλο το προφίλ της! Ο δε νέος υπουργός Οικονομίας, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, σε ότι αφορά τις δηλώσεις του για παράλληλο νόμισμα είπε κάτι που επίσης αφορά όλη την κυβέρνηση. Τι έλεγε ως καθηγητής δεν αφορά τον εαυτό του -ως υπουργό- γιατί μάλλον είναι δύο …διαφορετικά πρόσωπα.
Η σύγχυση θα γίνει τέλεια όταν ο απερχόμενος υπουργός Παιδείας μιλάει για παραθεσμικές συμπεριφορές και συμβόλαιο θανάτου του προσώπου του -από την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε και τον πρωθυπουργό της. Η κατάσταση έχει ως εξής για όσους έχουν χάσει επεισόδεια: Ο Νίκος Φίλης προωθούσε -με άξονα το Μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία- τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους- την ίδια στιγμή που άλλοι υπουργοί συμμετείχαν στην περιφορά λειψάνων στις Εκκλησίες- μια μεσαιωνική εμπειρία- και σύμπασα η κυβέρνηση υποδέχεται το Άγιο Φως με …τιμές Αρχηγού Κράτους.
Πρόκειται προφανώς για “διπολική διαταραχή” της κυβέρνησης που αφορά όλα τα πεδία και θέτει νέα ερωτήματα. Αν είμαστε υπό κατοχήν και πάμε σε νέο Γοργοπόταμο πως ο Κώστας Ζουράρις αισθάνεται ως Βελουχιώτης, αλλά είναι στο κόμμα του …Ζέρβα και του ΕΔΕΣ; O Γοργοπόταμος αυτός αφορά μάλλον την γερμανική κατοχή -όπως τότε, αλλά ο στόχος δεν είναι η απελευθέρωση αλλά η εκταμίευση μιας δόσης δανείου και η …απομείωση- όχι πια διαγραφή- του χρέους. Το δε αντιιμπεριαλιστικό- εθνικοαπελευθωτικό κίνημα Ζουράρι- Καμμένου υποδέχεται τον Πρόεδρο του παγκόσμιου κέντρου των καπιταλισμών ως σύμμαχο. Κανείς δεν λέει πια “Έξω οι βάσεις του θανάτου” -αλλά ο ίδιος ο υπουργός Άμυνας πήγε στις ΗΠΑ για να προσφέρει ένα νησί ως βάση. Τι δεν πάει καλά στην εικόνα;
«Βεβαίως, εμείς διδάξαμε στην Oικουμένη” έχει πει ο Ζουράρις. “Ξεκινούμε όπως πάντα εδώ και τρεις χιλιάδες ηττημένοι, αλλά ως ηττημένοι είμαστε αυτοί οι οποίοι θα ξαναδώσουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη των πεπλανημένων πλανητών και των πλανήτων, την καθ’ ημάς καθεστηκυίαν πολιτείαν. Ποια είναι η καθ’ ημάς καθεστηκυία πολιτεία; Μία και μόνη. Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.»
Μια προσεκτική ανάγνωση των παλιότερων δηλώσεων του δείχνει πως ο εχθρός είναι η κουστωδία των δυσσεβών Βρυξελλών και εκείνος ο αρχέκακος όφις ο Αλεμανός! Η «ψωλεκτασία χρηματοσυμμοριτών΄» -που «εμείς θα πηδήξουμε»!!! Με περισσότερη αθυροστομία ο Κώστας Ζουράρις- ως Δάσκαλος του Γένους- χαράζει το δρόμο που -με άλλα λόγια- είχε δείξει ο Γιάνης Βαρουφάκης -με την “τραπεζο-δουλο-χρεο-κρατία”- όταν ουσιαστικά απειλούσε την Ευρώπη με την ….δικιά μας χρεοκοπία -με τελικό σκοπό να μας δανείσουν οι …εκβιαστές-δανειστές. Ώσπου ο πρωθυπουργός του ανακάλυψε πως το Σχέδιο Λαφαζάνη- για εθνικό νόμισμα- και έξοδο από την Ευρωζώνη ήταν ίδιο με αυτό του …Σόιμπλε.
Η κατάσταση αυτή δεν είναι διαφορετική από την πολιτική του οργανώνω ένα δημοψήφισμα και προτείνω Όχι αλλά θέλω το Ναι ή του ότι διακηρύσσω εθνικοποιήσεις για να κάνω ιδιωτικοποιήσεις, λέω Όχι στο Μνημόνιο, αλλά Ναι στην Εφαρμογή του. Είναι μια πολιτική που διαπερνά την μάχη κατά των Ολιγαρχών-Καναλαρχών, αλλά οδηγεί σε νέα ολιγαρχία- με λιγότερα κανάλια. Μια πολιτική που διαπερνά όλα τα θέματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση δεν ήθελε το Φράγμα της Μεσοχώρας, αλλά ως κυβέρνηση απορεί γιατί δεν λειτουργεί. Η άποψη πως δεν θέλουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά στέλνουμε τα παιδιά μας εκεί. Μια πολιτική που βαφτίζει την ήττα, νίκη και ενώ είπε Ναι πανηγυρίζει για το Όχι.
“Εμείς διδάξαμε την Οικουμένη”– προσωπικά εμείς. Εμείς θα αλλάξουμε την Ευρώπη. Εμείς -που τελικά, αν ψάξουμε βαθιά μέσα μας- δεν είμαστε εμείς, αλλά κάποιοι Άλλοι. Γιατί άλλος είναι ο Αλέξης κι άλλος ο Τσίπρας, ο πρωθυπουργός. Και βέβαια ο υπουργός Εξωτερικών που είπε πως τα σύνορα μας φτάνουν στην Ινδία δεν είναι εκείνος, ο παλιός Αριστερός, αλλά κάποιος άλλος.
Το πρόβλημα είναι πως εκείνος ο παλιός Αριστερός ή ο καθηγητής που μιλούσε για παράλληλο νόμισμα και ο υπουργός δεν θα συναντηθούν ποτέ. Κι αν δεν ξέρεις ποιος είσαι-“αν δεν ξέρεις τι θέλεις- λέει ένα τραγούδι της τζαζ- μωρό μου, κανένας δεν μπορεί να στο δώσει”. Τα βράχια δεν είναι εκτός, αλλά μέσα στο κεφάλι μας. Κι Εμείς για πάντα Άλλοι.
