Του Γ. Λακόπουλου
Αν ο Βαγγέλης Βενιζέλος ακούει ελληνική μουσική του πάει το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου: “Tα καράβια μου καίω”. Αυτό κάνει από το 2004 και εντεύθεν. Ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του καταστρέφει τη μία μετά την άλλη τις ευκαιρίες του.
Επί Σημίτη ήταν ο πιο αναγνωρισμένος δελφίνος και σε κάθε περίπτωση ο περιούσιος της κομματικής βάσης, παρότι δεν ήταν σαρξ εκ της ιδρυτικής σαρκός του ΠΑΣΟΚ. Του αναγνώριζαν το πολιτικό εκτόπισμα και την ανωτερότητα της δημοσίας παρουσίας. Σε καμία διαδικασία εκλογής αρχηγού δεν θα έχανε.
Κι όμως έχασε. Γιατί επέτρεψε να μην υπάρξει διαδικασία εκλογής. Ανέχθηκε να παραδώσει το ΠΑΣΟΚ ο Κώστας Σημίτης στον Γ. Παπανδρέου σε ένα διαμέρισμα, κατά παράβαση του Καταστατικού. Έκανε μια χλιαρή δήλωση και σιώπησε με την εκτίμηση: “Aς τον αφήσουμε να ασκήσει το κληρονομικό του δικαίωμα, να τελειώνουμε”.
Τον παρά άφησε όμως. Ίσως το σημαντικότερο λάθος του Βενιζέλου ήταν ότι κατέλυσε τον παραδοσιακό διπολικό χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ. Πάντα απέναντι στην ηγεσία-και επί Ανδρέα Παπανδρέου- υπήρχε ένας πόλος που κρατούσε τη δυσαρέσκεια το εσωτερικό.
Ο ίδιος έσπευσε να υποταχθεί στο σύστημα Παπανδρέου περιοριζόμενος σε ειρωνικά σχόλια εναντίον του. Αυτό έβλαψε πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ.
Το 2007, όταν ο Παπανδρέου συνετρίβη για δεύτερη φορά από τον Κ. Καραμανλή, αντί να τον αφήσει να κάνει το πένθος του και να υποβάλει την παραίτησή του έσπευσε στο Ζάππειο ως “αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης”. Ήταν μια αστεία παράσταση…
Στην ουσία παρασύρθηκε από πρόσωπα της αυλής των διαπλεκομένων -που σήμερα δίνουν ανάλογες συμβουλές στον …Κυριάκο Μητσοτάκη- ότι θα προκύψει “ως φυσικό φαινόμενο” και έτσι πήγε να δράσει. Ο Παπανδρέου το εκμεταλλεύτηκε και τον έριξε στο καναβάτσο.
Αντί να συνειδητοποιήσει ότι η στρατηγική του νεοπαπανδρεϊσμού δεν ήταν μόνο να τον νικήσει αλλά να τον φθείρει, συνέχισε τα λάθη.
Πρώτον ανέχθηκε να οργανώσει ο Παπανδρέου συνέδριο με Οργανωτική Επιτροπή χωρίς κανέναν δικό του- και σ’ αυτό το συνέδριο δεν διαφοροποιήθηκε απέναντι του σε τίποτε.
Στις αρχές του 2008 συγκέντρωσε πάνω από 20 βουλευτές για να εξετάσει ενδεχόμενο αποχώρησης και στο τέλος δεν τόλμησε να εκφράσει ούτε καν τη υποστήριξη του σε ένα “Δίκτυο Ιδεών” που ετοιμάζονταν εκείνη την περίοδο για να τον υποστηρίξει.
Ο Παπανδρέου όμως είχε το “Κάθε μέρα πολίτης” με κομματικό χρήμα, ενώ και στις αρχαιρεσίες κατέλαβε μόνος τα κεντρικά γραφεία ενώ υπήρχαν …άλλοι δύο υποψήφιοι. Ο Βενιζέλος συνεδρίαζε στο γραφείο του Λοβέρδου, σαν να ήταν παρείσακτος.
Ακολούθως αντί να οργανώσει την εσωκομματική αντιπολίτευση υποτάχθηκε πλήρως στον Παπανδρέου και μετά την εκλογική νίκη έγινε υπουργός του και στη συνέχεια αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών με το απίστευτο επιχείρημα: “Δεν έβαλα τα προσόντα μου στον τόκο”. Δεν κατάλαβε ότι τον χρησιμοποιούσε μετά την αποτυχία του να χρησιμοποιήσει τον… Σαμαρά!
Ακόμη κι όταν ο Παπανδρέου κατακρημνίστηκε στις Κάννες μόνος του, ο Βενιζέλος συνέχισε να κρατάει ψηλά τη σημαία του Μνημονίου και του ΔΝΤ για τα οποία ο Παπανδρέου ούτε τον είχε ρωτήσει, ούτε τον υπολόγιζε.
Του έδωσε το χρόνο να εγκαταλείψει την προεδρία τέσσερις μήνες μετά τη λήξη της θητείας του και ως διάδοχός του, δεν του καταλόγισε ποτέ τις ευθύνες που του αναλογούσαν για την εκλογική συντριβή του 2012. Τη φορτώθηκε μόνος του ικανοποιημένος που συγκυβερνούσε με τον Σαμαρά. Τα χειρότερα δεν είχαν έλθει ακόμη.
Πρώτον απέκρυψε από τα κομματικά όργανα τα πορίσματα των ελέγχων για την οικονομική διαχείριση στο ΠΑΣΟΚ επί Παπανδρέου, την οποία τώρα ερευνά η Δικαιοσύνη.
Δεύτερον δεν άσκησε το καθήκον του ως πρόεδρος να τον διαγράψει για να προστατεύει το Κίνημα, όταν ολοφάνερα ενώ ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ετοίμαζε άλλο κόμμα.
Εν τω μεταξύ ο πραγματικός στόχος του Παπανδρέου να τον απαξιώσει είχε επιτευχθεί και αναγκάσθηκε να αποχωρήσει από την ηγεσία ταπεινωμένος χωρίς να ενδιαφερθεί κανέναν. Όπως και ο ίδιος δεν ενδιαφέρθηκε όταν ο Παπανδρέου εξευτέλισε τον Σημίτη με τη διαγραφή του από τη ΚΟ και κατ’ ουσίαν στερούσε τις υπηρεσίες του από τη Βουλή ισοβίως. Ο Παπανδρέου όμως θέλει να μπει στη Βουλή άκοπα σήμερα με το ΠΑΣΟΚ.
Ούτε με τη Φώφη Γεννηματά υπήρξε σαφής στη στάση του Βενιζέλου, καθώς υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε αυτά που πιστεύει και σε αυτά που λέει. Ουσιαστικά η Φώφη συνέχισε σιωπηλά την απαξίωση του και οι άνθρωποι της διαδίδουν ότι “οι πολίτες μας λένε να διώξουμε τον Βενιζέλο για να μας ξαναψηφίσουν”. Να διώξει τον Βενιζέλο και να ξαναφέρει τον Παπανδρέου.
Ακόμη και η φημολογούμενη απόφασή του να δοκιμάσει την τύχη του στις επόμενες εκλογές μακριά από τη Φώφη τη διαχειρίσθηκε με λάθος ανθρώπους και αυτή τη στιγμή είναι άγνωστης έκβασης.
Η επιστροφή Παπανδρέου συνιστά τσαλάκωμα του Βενιζέλου. Προ καιρού είχε πει ότι αν συμβεί αυτό ο ίδιος θα αποχωρήσει. Πάντα έλεγε ότι δεν είναι ανεπάγγελτος.
Ο Παπανδρέου επέστρεψε- με συμφωνίες στο σκοτάδι που έκανε με τη Φώφη, χωρίς να ερωτηθεί η Κοινοβουλευτική Ομάδα. Κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα θυσιαστούν για να γίνει βουλευτής ο Παπανδρέου και κάποιοι ακόλουθοί σαν τον Πετσάλνικο, αν το σχήμα Φώφης-ΓΑΠ μπει στη Βουλή.
Ο Παπανδρέου του κάνει πλάκα λέγοντας ότι “δεν έχει πρόβλημα με τον Βενιζέλο”. Η Φώφη έκανε αυτό για το οποίο την κατηγόρησε προ καιρού σε συνεδρίαση: “Συνωμοτείς με τον Λιβάνη για να φέρετε πίσω τον Παπανδρέου”. Δικαιώθηκε.
Όπως έχουν τα πράγματα πλέον ένας πολιτικός που έδειχνε ότι θα έφτανε ψηλά αλλά έκοψε μόνος τα φτερά του έχει να επιλέξει: θα αποβάλει το σύνδρομο του πολιτικού μαζοχισμού που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά του ως τώρα, ή θα γίνει σάντουιτς ανάμεσα στους δυο κληρονόμους; Παρότι πιστεύει ότι δεν τον φτάνουν ούτε στο μικρό δακτυλάκι του.
