Βαγγέλης Βενιζέλος. Το χαρισματικό παρελθόν, το αυτοκαταστροφικό παρόν, το άδηλο μέλλον.

Βαγγέλης Βενιζέλος. Το χαρισματικό παρελθόν, το αυτοκαταστροφικό παρόν, το άδηλο μέλλον.

Του Γ. Λακόπουλου
  Κανείς πολιτικός δεν θα ήθελε να έχει την τύχη του Βαγγέλη Βενιζέλου. Μπήκε στο ΠΑΣΟΚ σχεδόν μια γενιά μετά την ίδρυσή του, αλλά στα πέτρινα χρόνια 1989-93 ενσάρκωνε τις ελπίδες των οπαδών του ότι μετά τον Ανδρέα και την ιστορική ηγεσία θα υπάρχει κάποιος που θα διαιωνίσει την ακτινοβολία του κόμματος.
Με δικά του λάθη παρ’ ότι έφτασε ως την ηγεσία, κατέληξε να αποχωρεί ταπεινωμένος. Ένα κόμμα που στη δόξα του έφτασε στο 48% και το προτιμούσαν σταθερά – ακόμη και στις χειρότερες στιγμές του – τέσσερις στους δέκα ψηφοφόρους, στα χέρια του κατέληξε στο 4%, ίσως και παρακάτω αν γίνουν εκλογές τώρα.
Ο Βενιζέλος εμφανίσθηκε στο δημόσιο βίο ως ο πλέον χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του. Πληθωρικός ως άνθρωπος, ασυναγώνιστος ρήτορας, ευφυής , εύστροφος και φλεγματικός, με ακαδημαϊκό τίτλο από τα 28 του . Μπορεί να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο στη διάρκεια μιας αεροπορικής πτήσης. Κοντολογίς είχε τα χαρίσματα να σταδιοδρομήσει στην πολιτική, καθώς κανείς δεν μπορούσε να τον πλήξει στη δημόσια αντιπαράθεση. Κανείς εκτός από έναν: τον εαυτό του!.
Ο <Μπένι> υπήρξε θύμα της ίδιας της ιδιοσυγκρασίας του που απομάκρυνε από δίπλα του όλα τα μεγάλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ – ορισμένα ύστερα από προσωπικούς διαξιφισμούς μαζί του, φαινόμενο αδιανόητο για αρχηγό – και τον αποδόμησε στα μάτια της κοινής γνώμης.
Με υπερβολική αυτοπεποίθηση που έφτανε στην αλαζονεία και με την αίσθηση ότι μπορεί να επιβληθεί και μόνο δια του λόγου του, αυτοαναιρέθηκε και στέρησε από το δημόσιο βίο έναν πολιτικό άνδρα που σε κάθε περίπτωση έχει τα φόντα να ανταποκριθεί σε πολιτική αντιπαράθεση υψηλών απαιτήσεων.
Ειδικά στο ΠΑΣΟΚ τον Βενιζέλο κατέστρεψε η αδυναμία του να αντιπαρατεθεί εγκαίρως με τον Γ. Παπανδρέου. Τον θεωρούσε ασήμαντο ,που θα ασκήσει απλά στο κληρονομικό του δικαίωμα και θα φύγει, για να του αφήσει το πεδίο ελεύθερο. Αλλά όταν έπρεπε δεν βγήκε απέναντι του.
Το 2004 όταν ο Κ. Σημίτης με τον Γ. Παπανδρέου μεθόδευσαν εν κρυπτώ τη διαδοχή, ο Βενιζέλος ως κατ εξοχήν ενδιαφερόμενος δεν αντέδρασε. Όταν ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου άρχισε τους πειραματισμούς στο κόμμα ,περιορίσθηκε σε δηκτικά σχόλα. Δεν συγκρότησε καν εσωκομματική αντιπολίτευση καταλύοντας το διπολικό χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ που ήταν η δύναμή του.
Μετά την ήττα του Παπανδρέου το 2007 τα είχε όλα και τα έχασε με την εμφάνιση στο Ζάππειο το βράδυ των εκλογών . Από το 2008 αφού αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα στην έξοδο και στην παραμονή , υποτάχθηκε πλήρως στις επιλογές του Παπανδρέου. Το 2009 έγινε υπουργός του χωρίς πολιτικό ρόλο και δεν αντέδρασε στις μεθοδεύσεις υπαγωγής της χώρας σε διεθνή οικονομικό έλεγχο χωρίς διαπραγμάτευση. Το΄Νοέμβριο του 2011 στις Κάννες, υπερέβη τα εσκαμμένα στη σχέση Πρωθυπουργού και υπουργού, αλλά στη συνέχεια δέχθηκε με την υποστηρικτική σιωπή του Παπανδρέου να γίνει αρχηγός χωρίς αντίπαλο.
Από το 2012 κόλλησε η βελόνα της ρητορικής του στο <ιστορικό επίτευγμα> του κουρέματος του χρέους, από μια κυβέρνηση που δεν ήταν η δική του. Μετά την επίδοση του 12%, αφού ώθησε τον Κουβέλη σε έξοδο, ενσωματώθηκε ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης στο σύστημα Σαμαρά, θεωρώντας ότι τον καθοδηγούσε μάλιστα. Με αποτέλεσμα ο Σαμαράς να πάρει 27% τις εκλογές και ο ίδιος 4%.
Στο ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησε να αποκαλύψει τα διαχειριστικά πεπραγμένα του Γ. Παπανδρέου, παρ’ ότι είχε αδιαμφισβήτητα πορίσματα στα χέρια του. Στη συνέχεια το άφηνε ανενόχλητο να πορεύεται προς την ίδρυση κόμματος εναντίον του ΠΑΣΟΚ- χωρίς να τον διαγράφει ως όφειλε. Εκ παραλλήλου με τους ατυχείς πειραματισμούς του με τη <Ελιά> και τη <Δημοκρατική Παράταση> -πλαισιωμένος από πρόσωπα που αποτελούσαν παραδοσιακά κόκκινο πανί για την κομματική βάση,- απομονώθηκε ακόμη περισσότερο.
Σήμερα ο Βαγγέλης Βενιζέλος σχεδόν μόνος, χωρίς εξουσία, αποδυναμωμένος, επικεφαλής ενός κόμματος – κουφάρι με χρέη και χωρίς οπαδούς ,δηλώνει ότι αποχωρεί από την ηγεσία – ουσιαστικά κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία – χωρίς να δηλώσει ότι αποχωρεί και από τη Βουλη. Πρακτικά δηλαδή δεν αποχωρεί από την πολιτική.
Άλλοι του καταλογίζουν ότι μεθοδεύει να οδηγήσει στο συνέδριο το ΠΑΣΟΚ σε αυτοδιάλυση και εν συνέχεια να τεθεί επικεφαλής νέου σχήματος υπό την ηγεσία του. Κάποιοι ότι πρόκειται να προσχωρήσει στο Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη . Και άλλοι ότι κινεί τα πράγματα προς τη δημιουργία αντι-Τσίπρα μετώπου, με τη σύμπτυξη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού.
Ποιό ακριβώς θα είναι το μέλλον γι αυτόν τον προικισμένο και αυτοκαταστροφικό πολιτικό κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Μέχρι τώρα πάντως δεν τον βοήθησε καθόλου η κοινή αίσθηση ότι αν περνούσε από τελωνείο θα επαναλάμβανε την ατάκα του Οσκαρ Ουάλιντ :<Δεν έχω να δηλώσω τίποτα εκτός από τη μεγαλοφυΐα μου>.