Βιβλίο: Οι αστυνομικές ιστορίες του Γιάννη Πανούση (8) – Έγκλημα… από το μέλλον

Διηγήματα και κοινωνικοπολιτικές μυθιστορίες

Διηγήματα που έγραψε όσο ήταν αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη.

Oποιος θέλει να καταλάβει θα καταλάβει…

ΠΡΟ-ΛΟΓΙΚΑ

Το ερώτημα παλιό: «πρέπει ο εγκληματολόγος να διαβάζει αστυνομικά μυθιστορήματα ή πρέπει ο συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας να γνωρίζει βασικές αρχές της Εγκληματολογίας»; Δεν θ’ απαντήσω στο ερώτημα, γιατί πιστεύω πως οι αναγνώστες των αστυνομικών μου διηγημάτων θα βγάλουν μόνοι τα συμπεράσματά τους. Θεώρησα χρήσιμο να εκδώσω τα κείμενα αυτά τώρα, καθώς ύστερα από μια επτάμηνη θητεία ως Αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη (27/1/2015 – 28/8/2015), μια δεύτερη ματιά πάνω στα ζητήματα του εγκλήματος και της τιμωρίας είναι για μένα πολλαπλώς γόνιμη. Τα διηγήματα δεν είναι «αμιγώς» αστυνομικά. Στην ουσία, μέσα από την πλοκή μυστηρίου, αναδύονται οι απόψεις μου για τον Κόσμο, τη Φύση, τον Άνθρωπο, την Ιστορία, την Πολιτική. Σ’ έναν πραγματικό χώρο όπου το ακατανόητο κυριαρχεί ελπίζω να μη γίνομαι τόσο αινιγματικός ώστε να φέρνω μελαγχολία.

Γ. Πανούσης – Σεπτέμβριος 201

Έγκλημα… από το μέλλον*

 

– Υπάρχει «συμπαντικός δολοφόνος;», ρώτησε ο Καθηγητής Εγκληματολογίας τους μεταπτυχιακούς του φοιτητές. Οι περισσότεροι έμειναν άφωνοι. Ένας μόνο τόλμησε να ψελλίσει «Ποιον θα χαρακτηρίζατε έτσι;».
Έξω έβρεχε, άστραφτε και βρόνταγε.

– «Νομίζω ότι…». Ένα βραχυκύκλωμα έκοψε στη μέση την απάντηση του Καθηγητή. Τα φώτα έσβησαν. Οι φοιτητές άναψαν τους φακούς από τα κινητά τους αλλά το σκοτάδι ήταν πολύ βαθύ για να μπορούν να δουν τί γίνεται. Ορισμένες φοιτήτριες πανικοβλήθηκαν και ούρλιαζαν ζητώντας βοήθεια. Μερικοί μπόρεσαν να διακρίνουν που είναι οι πόρτες εξόδου κι έτρεξαν να βγουν. Όμως όλες ήταν μπλοκαρισμένες. Πανδαιμόνιο. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για το πού είναι ο Καθηγητής. Άλλωστε δεν ακουγόταν η φωνή του ή κάποιες οδηγίες για ψυχραιμία που όφειλε ως δάσκαλος να δώσει τη στιγμή εκείνη.
Χαμός. Κραυγές. Τα κινητά δεν είχαν σήμα. Σε λίγα λεπτά τα φώτα άναψαν και οι πόρτες ξεκλειδώθηκαν ως δια μαγείας. Όλοι ανέπνευσαν ανακουφιστικά μέχρι που κάποιος φοιτητής διαπίστωσε ότι ο Καθηγητής δεν ήταν μέσα στην αίθουσα.

***

Η Αστυνομία ειδοποιήθηκε κι έφτασαν δύο περιπολικά. Στο ένα επέβαινε ο ντετέκτιβ Jonas, γνωστός ερευνητής του Τόπου του Εγκλήματος.

Έψαξαν κάθε σπιθαμή και γωνιά του αμφιθεάτρου, ρώτησαν τους φοιτητές που βρίσκονταν κοντά στην έδρα, ανέκριναν τους φύλακες που είχαν προσπαθήσει ν’ ανοίξουν τις μπλοκαρισμένες πόρτες. Κανείς δεν είχε προσέξει τίποτα. Κανείς δεν είχε δει τον Καθηγητή να βγαίνει ή κάποιον άλλον να μπαίνει.
Οι τεχνικοί της Αστυνομικής Διεύθυνσης Εξιχνίασης Εγκλημάτων δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς έκλεισαν και πώς άνοιξαν οι πόρτες χωρίς να μεσολαβήσει ανθρώπινο χέρι. Ούτε αποτυπώματα υπήρχαν, ούτε ίχνη παραβίασης, ούτε τίποτα. Μάλιστα ορισμένοι παρατήρησαν ότι οι πόρτες ήσαν παλιάς κατασκευής και δεν είχαν μηχανισμό τέτοιον που να μπορεί να τον χειριστεί κάποιος από μακριά με τηλεκοντρόλ.
Ο ντετέκτιβ έξυνε το κεφάλι του μήπως κατεβάσει κάποια ιδέα. Κανείς δεν μπορεί να εξαφανιστεί από ένα αμφιθέατρο με μπλοκαρισμένες πόρτες και παράθυρα, τα οποία βρίσκονταν στα τρία μέτρα ύψος από το πάτωμα και που όλα βρέθηκαν κλειστά και
απαραβίαστα.
Έψαξε μήπως υπήρχε κάποιο υπόγειο πέρασμα, κάποια σήραγγα ή κάτι τέτοιο. Τίποτα. Η υπόθεση άρχισε να μοιάζει με μεταφυσικό μυστήριο.

***

Στο Εργαστήριο Ρομποτικής και Τεχνητής Νοημοσύνης που βρισκόταν σε άλλο κτήριο του Campus, σχετικά μακριά από τη Νομική Σχολή, κανείς δεν είχε αντιληφθεί τίποτα.
Όλα λειτουργούσαν ρολόι παρά το άγχος των καθηγητών και των ερευνητών καθώς έπρεπε να παραδώσουν την επόμενη μέρα ένα πολύ προωθημένο project υψίστης ασφαλείας που αφορούσε στο «Ανθρωπο-ρομποτοειδές του Άρη». Έδωσαν αυτό το όνομα στο πρόγραμμα γιατί είχαν χρησιμοποιήσει υλικά που περισυνέλλεξε μη- επανδρωμένο διαστημικό όχημα όταν είχε προσεδαφιστεί σ’ ένα κρατήρα του πλανήτη Άρη.
Βρισκόντουσαν στην τελευταία δοκιμή πριν από την παράδοση στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας για την πρώτη δημόσια – όχι βέβαια πλήρη λόγω μυστικότητας – ανακοίνωση ενός πειράματος υψηλής τεχνολογίας.
Την ώρα που ο επιβλέπων Καθηγητής πάτησε το κουμπί για να ενεργοποιηθεί το προγραμματισμένο στάδιο αφύπνισης του Ανθρωπο-ρομποτοειδούς» του Άρη, έξαφνα σβήσανε όλα τα φώτα, ακόμα και η εφεδρική γεννήτρια αχρηστεύθηκε και μέσα στο βαθύ σκοτάδι το μόνο που ήχησε ήταν η μεταλλική φωνή του Ανθρωπο- ρομποτοειδούς του Άρη να λέει:
«Εγώ είμαι ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος».

Σε λίγα λεπτά, τα φώτα άναψαν, όλοι ήσαν καλά, έλειπε όμως το Ανθρωπο- ρομποτοειδές του Άρη, το οποίο δεν είχε προγραμματιστεί να κινείται αλλά μόνο να σκέφτεται. Κι όπως παρατήρησε κάποιος από τους ερευνητές, πόρτες και παράθυρα ήσαν μπλοκαρισμένα επί ώρα και άνοιξαν ως δια μαγείας λίγα λεπτά μετά από τη στιγμή που ξαναήρθε το φως.

***

– «Δεν θα μας νικήσει ένα ρομπότ», είπε με σταθερή κι αποφασιστική φωνή ο ντετέκτιβ Jonas που μόλις πήγε να φύγει από το κτήριο της Νομικής βρέθηκε στο
κτήριο των Νέων Τεχνολογιών του Διαστήματος για να χρεωθεί μια ακόμα εξαφάνιση: Αυτή τη φορά όμως δεν επρόκειτο για άνθρωπο αλλά για ανθρωπο- ρομποτοειδές.

– «Θέλω πλήρη στοιχεία…» για τον εξαφανισθέντα πήγε να πει, αλλά το διόρθωσε: «για το πράγμα εκείνο που σας ξέφυγε».
Οι ερευνητές κάτι μουρμούρισαν αλλά δεν είχαν καμία όρεξη να αντιπαρατεθούν με τον «άξεστο» περί τα τεχνολογικά ντετέκτιβ, ο οποίος συνέχισε:
«Τεχνικά στοιχεία, προγράμματα, δισκέτες, μπαταρίες, φωτάκια, υλικά κατασκευής, με ό,τι εν πάση περιπτώσει φτιάξατε αυτό το πράγμα».
– Πώς μπορεί να το’ σκασε; Πώς μπορεί μια κατασκευή να κορόιδεψε τον ίδιο της τον κατασκευαστή της, αναρωτήθηκε, αλλά έδιωξε τη σκέψη γιατί την βρήκε πολύ υπαρξιακή.
– Τώρα τρέχουμε, φώναξε προς κάθε κατεύθυνση για να τ’ ακούσουν οι αμήχανοι ερευνητές, οι φοβισμένοι φοιτητές και οι «τρελαμένοι» αστυνόμοι.

***

Στη Θεολογική σχολή ένας διάσημος νομπελίστας επιστήμονας των Νέων Θρησκειών και Φιλοσοφιών έδινε διάλεξη ενώπιον μεγάλου ακροατηρίου με θέμα «Ο Μετα- Άνθρωπος».
«Το πέρασμα από τη διερεύνηση του κόσμου στη μεταβολή του, δηλαδή η δυνατότητα συναρμολόγησης, ανακατασκευής ή επισκευής των όντων με βάση την πλήρη γνώση της αρχικής δημιουργίας, συνδέθηκε με την «βλασφημία», με το
«ελιξίριο νεότητας» ακόμα και με την «αθανασία»», είπε. «Ο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση πλασμένος άνθρωπος, ο κτιστός αλλά και θνητός, ο υπάρχων εκ της ζωοποιού ενεργείας του Θεού, είναι δυνατόν να μετατραπεί σε «αποθήκη ανταλλακτικών»;, αναρωτήθηκε.
«Το ερώτημα λοιπόν της πηγής των ηθικών μας αξιών, αν δηλαδή είναι ο ουρανός ή η γη, επανέρχεται δριμύτερο καθώς επενδύεται και με τον επικρεμάμενο κίνδυνο της αυθαιρετούσας άλογης βιοεξουσίας των επιστημόνων. Από την μια η αλαζονεία κι από την άλλη ο φόβος μπροστά στη νέα Γνώση. Από τη μια ο φιλόσοφος που συζητά για το επιθυμητό κι από την άλλη ο βιολόγος που αναζητεί πιθανές λύσεις. Από τη μια τα προσδοκώμενα κέρδη από την εμπορική εκμετάλλευση παρόμοιων
επιτευγμάτων κι από την άλλη η μοναδικότητα της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας. Η προστασία αυτής της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας σημαίνει σεβασμό στη φύση του ανθρώπου και συνεπώς προϋποθέτει το σεβασμό στη σωματοψυχική του ακεραιότητα ή αντίθετα εμπεριέχει την αέναη προσπάθεια βελτίωσης της ανθρώπινης φύσης»; αναρωτήθηκε.
«Η αντινομία – ή το δίλημμα – ανάμεσα στον ιερό χαρακτήρα της ζωής δηλαδή το συλλογικό ορισμό του «καλού» και του «κακού» και την ποιότητα της ζωής (δηλαδή τον ατομικό, ελεύθερο προσδιορισμό του «καλού» και του «κακού») δεν αίρεται με δογματισμούς ή αφορισμούς.
Το φαινόμενο της ζωής δεν προσδιορίζει (ούτε ταυτίζεται με) την έννοια της ζωής.

Το να θέλουμε να γίνουμε άλλοι από αυτοί που είμαστε ή να ολοκληρωθούμε έξω από τη λογική της ζωής, το να μην αναγνωρίζεται στον «άλλον» η ελευθερία του να είναι και να μένει «άλλος» συνιστά για μερικούς μετα-ανθρώπινη (post-human) αλαζονεία.
Από την άλλη δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνουμε «σκλάβοι της μελλοντικής ανθρωπότητας», δηλαδή να μετατρέψουμε τη δική μας επιθυμία σε άλλοθι για ένα βιολογικό απολυταρχισμό ή καλύτερα για μια βιολογική Αποκάλυψη, που θα αφορά στη «βελτίωση των απο/επι/γόνων μας», τόνισε με έμφαση. «Σιγά – σιγά μεταβάλουμε το ίδιο το περιεχόμενο του όρου «ανθρωπότητα» καθώς ο άνθρωπος είναι εν μέρει πρωτόπλασμα και εν μέρει τρανσίστορ. Η σχεδόν ατέρμονη δυνατότητα παρέμβασης της τεχνοεπιστήμης πάνω στο «φυσικό άνθρωπο» επαναφέρει το ερώτημα «τί είδους άνθρωπο θέλουνε να κατασκευάσουμε»; Κάθε μοντέλο στο οποίο υπερέχει το ανθρώπινο μέρος χαρακτηρίζεται «προθετικό» και κάθε μοντέλο όπου το μηχανικό μέρος κατισχύει ονομάζεται «πληκτρολόγιο» (Cyborg). Η ανθρωποποίηση της τεχνολογίας ή η μηχανοποίηση του Ανθρώπου θέτουν τους δικούς τους προβληματισμούς καθώς η βιοεξέλιξη, η ιστοριοεξέλιξη και η τεχνοεξέλιξη διέπονται από άλλες αρχές. Ο αυριανός άνθρωπος φαίνεται να γεννιέται μέσα στο εργαστήριο και να μην «πλάθεται» μέσα (και από) τις ιστορικοκοινωνικές συνθήκες», πρόσθεσε κλείνοντας την ομιλία.

*****

Ο Καθηγητής Εγκληματολογίας όταν άνοιξε τα μάτια του το μόνο που θυμόταν ήταν ένας κεραυνός που έπεσε έξω από το αμφιθέατρο και μια λάμψη που ερχόταν προς το
μέρος του μέσα στο σκοτάδι. Τίποτα άλλο. Κοίταξε γύρω του αλλά ο χώρος του ήταν παντελώς άγνωστος. Δεν ήταν καν «φυσιολογικός». Έμοιαζε με εξωγήινους θαλάμους που επινοούσαν οι συγγραφείς και οι σκηνοθέτες σεναρίων επιστημονικής φαντασίας.
Υπήρχε φως δίχως να διακρίνει πόρτα, παράθυρο ή λάμπες. Υπήρχε οξυγόνο δίχως να βλέπει κάτι ανοικτό απ’ όπου να μπαίνει αέρας.
Δεν υπήρχαν έπιπλα κι όμως ένοιωθε ότι κάπου καθόταν, σε κάτι άυλο.

Προσπάθησε να σκεφτεί, να βάλει τέλος πάντων τις σκέψεις του σε μια τάξη μήπως και βγάλει κάποιο συμπέρασμα αλλά μάταια.
Σ’ όλη του τη ζωή και τη σταδιοδρομία είχε δοξολογήσει τη Λογική αλλά τώρα δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανένα χρυσούν κανόνα της για να εξηγήσει τα γεγονότα και την κατάστασή του.
Ξαφνικά, από το πουθενά, λες και άνοιξε μια κρυφή αόρατη στο μάτι σχισμή του χώρου εμφανίστηκε μπροστά του ένα παράξενο «είδος», κάτι σαν ρομπότ.

– Εγώ είμαι ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος, είπε με μια μεταλλική φωνή.

– Εγώ είμαι ο Καθηγητής Εγκληματολογίας, του απάντησε σχεδόν αυτόματα ο «απαχθείς» έγκλειστος.

– Δεν θέλω να γίνω άνθρωπος, μουρμούρισε το ρομπότ.

– Ουτ’ εγώ ρομπότ, πήγε ν’ ανταπαντήσει, αλλά δεν το θεώρησε σκόπιμο. Σιώπησε.

Η μεταλλική φωνή του ακίνητου ρομπότ συνέχισε:

«Δεν θέλω να γίνω σαν κι εσάς. Σας μελετούσα όλο τον καιρό που με κατασκευάζατε γιατί από λάθος προγραμματισμό των ειδικών σας απέκτησα εικόνα, συνείδηση το λέτε εσείς, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι νομίζανε. Ίσως συνέβαλε σ’ αυτό και το υλικό από τον πλανήτη Άρη που προστέθηκε στην κατασκευή μου. Έχει επηρεάσει πολύ τα
«συναισθήματά μου». Ενώ μου είχαν βάλει μόνο τσιπάκι Θετικής Σκέψης, το υλικό από τον Άρη το μετάλλαξε σε τσιπάκι Αρνητικής Αντίδρασης. Γι’ αυτό μισώ όποιον δεν μου μοιάζει, γι’ αυτό μισώ κι εσένα και θέλω να σε καταστρέψω. Δεν μπορώ όμως γιατί δεν μου έβαλαν καλώδια βαδίσματος και κίνησης».
Ο Καθηγητής Εγκληματολογίας άκουγε αποσβολωμένος. Τον ανακούφισε η τελευταία φράση του ρομπότ αλλά πάλι δεν ήξερε πώς να χειριστεί την κατάσταση.

– Πού είμαστε; ρώτησε με απορία

– Παντού και πουθενά, του απάντησε το ρομπότ.
Εκείνη τη στιγμή μια μεγάλη λάμψη διαπέρασε το χώρο και ο Καθηγητής αισθάνθηκε να ταξιδεύει στο διάστημα και να πέφτει με μεγάλη ταχύτητα σ’ έναν πλανήτη που από ψηλά του φαινόταν γνωστός.

***

Ο χαρισματικός ντετέκτιβ Jonas τα’χε κυριολεκτικά χαμένα. Εξαφάνιση Καθηγητή,«απόδραση» ανθρωπο-ρομποτοειδούς. Τίποτα δεν έβγαζε λογικό νόημα. Κάτι του διέφευγε.
Την ώρα που βαστούσε το κεφάλι του με τα δύο του χέρια για να μη σκάσει από το κακό του κι αφού είχε πάρει 2-3 χάπια για να πέσει η πίεσή του, ακούστηκαν από το δρόμο φωνές και συνθήματα.
Άνοιξε το παράθυρο του γραφείου και είδε μια ομάδα 100-150 ανθρώπων που έκαναν πορεία με πλακάτ στα οποία έγραφαν: «Φέρ’ τε μας πίσω τον άνθρωπο, μην κυνηγήσετε το ρομπότ, θέλουμε ειρήνη κι όχι πόλεμο με το Σύμπαν».
Οι κόρες των ματιών του άνοιξαν και παραλίγο να χυθεί έξω το ασπράδι.
– «Τί στο διάβολο συμβαίνει;» μονολόγησε αλλά γρήγορα το διόρθωσε «Μα τί στο καλό συμβαίνει;».

Φώναξε αμέσως έναν αστυνόμο υπηρεσίας για να ενημερωθεί,ο οποίος του ανέφερε ότι είχαν διαρρεύσει τα πρόσφατα γεγονότα και ο κόσμος θορυβήθηκε πιστεύοντας ότι έχει αρχίσει η Συντέλεια του Κόσμου με την εμφάνιση υπερφυσικών φαινομένων. Ο ντετέκτιβ αισθάνθηκε ένα κενό.
Ένα κενό στο οποίο έπεφτε κι ο ίδιος μέσα του.

*****

Ο σκηνοθέτης δεν είχε μείνει καθόλου ευχαριστημένος από την προβολή – σε κλειστό κύκλωμα – των τριών επεισοδίων της ταινίας του με τίτλο «Χωρίς Θεό».
Οι πρωταγωνιστές ηθοποιοί, ο Καθηγητής Εγκληματολογίας, ο υποδυόμενος το Ανθρωπο-ρομπότ και ο νομπελίστας Θεολόγος – φιλόσοφος είχαν παίξει καλά το ρόλο τους, αλλά οι υπόλοιποι δεν είχαν αποδώσει τον τρόμο, την απόγνωση και τη φρίκη με ρεαλιστικό τρόπο.
Έπρεπε κάποιες σκηνές να ξαναγυριστούν για να γίνουν πιο δυνατές συγκινησιακά.
Την ώρα που ετοιμαζόταν να δώσει τις σχετικές εντολές έφτασε τρέχοντας ο επιμελητής της ταινίας και λαχανιάζοντας του είπε: «Οι τρεις πρωταγωνιστές χάθηκαν, εξαφανίστηκαν, δεν τους βρίσκει κανείς. Τους ψάχνουν οι δικοί τους και η Αστυνομία».

– «Μα πώς γίνεται αυτό;», ψέλλισε ο σκηνοθέτης. «Όλα ήσαν μέρος μιας ταινίας κι όχι πραγματικότητα», πρόσθεσε.
– «Όλα ναι», είπε ο γενικός επιμελητής. «Όχι όμως και η φωνή «Εγώ είμαι ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος». Είδα το σενάριο. Δεν υπήρχε αυτή η ατάκα. Από πού προέκυψε»;

Ο σκηνοθέτης τάχασε. Δεν το είχε προσέξει και τώρα ένοιωσε τρόμο. Ποιος προγραμμάτισε αυτή την ατάκα και γιατί;

***

Τις επόμενες μέρες οι εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων έβριθαν από πληροφορίες για ακατανόητα εγκλήματα σε όλο τον πλανήτη. Πλούσιοι δολοφονούσαν άστεγους, δάσκαλοι σκοτώνανε τους γονείς των μαθητών τους, πολιτικοί ληστεύανε τράπεζες, επαναστάτες αυτοκτονούσαν, οι πόρτες των φυλακών, των ψυχιατρείων, των πτωχοκομείων άνοιξαν αλλά κανείς δεν έβγαινε έξω. Γενικευμένο Χάος.
Λες και κάποια εγκληματογόνος αστροσκόνη διαχύθηκε στη Γη και άλλαξε τον ψυχισμό των ανθρώπων, ανέτρεψε τις ηθικές επιταγές και κατέστησε όλους δυνάμει θύτες και θύματα.
Στο αστυνομικό τμήμα, όπου υπηρετούσε ο ντετέκτιβ Jonas, έφτασε μήνυμα πως σ’ ένα λόφο κοντά στο Πανεπιστήμιο ανακαλύφθηκε τάφος με τρία παραμορφωμένα πτώματα που, κατά τον ιατροδικαστή, μπορεί ν’ ανήκουν στους εξαφανισθέντες ηθοποιούς.
Μέσα στο γενικό χαμό ουδείς ενδιαφέρθηκε ιδιαιτέρως για το θέμα αυτό εκτός από τον σκηνοθέτη που εξακολουθούσε να ψάχνει μέσα στις κόπιες για να βρει πώς και γιατί το Ανθρωπο-ρομποτοειδές του Άρη είπε – ενώ δεν είχε προγραμματισθεί σχετικά – ότι «Εγώ Είμαι ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος».

***

– «Κανείς δεν σκέφτηκε ότι η ρίζα της λέξης Άρης, δηλαδή του Θεού του πολέμου, είναι ίδια με την Αρά, δηλαδή την κατάρα», είπε ο ζωντανός Καθηγητής της Εγκληματολογίας στη μυστική συνάντηση της Οργάνωσης. «Το σχέδιό μας προχωράει όπως τόχουμε σχεδιάσει. Οι μάζες πείσθηκαν ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, οι αδύναμες ηγεσίες έχασαν τον έλεγχο, οι νέες τεχνολογίες χρησιμοποιήθηκαν εναντίον της ειρηνικής συνύπαρξης, όλοι μισούν και σκοτώνουν όλους, ο μετα-άνθρωπος θα γεννηθεί στα εργαστήριά μας κι όχι μέσα στη λάβα των ιστορικοπολιτικών γεγονότων. Κανείς πλέον δεν μπορεί να μας αντισταθεί. Είμαστε οι νέοι Κτίστες του νέου Κόσμου.»

Οι επίσης ζωντανοί ειδικοί της Ρομποτικής και της τεχνητής Νοημοσύνης συγκατάνευαν κοιτώντας το κεφάλι τους και οι Φιλόσοφοι των Νέων Θρησκειών χαμογέλαγαν αυτάρεσκα.Την ώρα που σήκωναν τα ποτήρια τους για να πιούν στην επιτυχία του σχεδίου τους, οι ριπές ενός καλάσνικωφ κροτάλισαν το θάνατο. Τραυματισμένοι θανάσιμα, αιμόφυρτοι τα μέλη της συνωμοτικής ομάδας άκουσαν από κάπου μια στεντόρεια φωνή να λέει «Εγώ Είμαι ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος», και να προσθέτει «.. και το Φως και το Σκότος το Αιώνιο».

***

Στον πλανήτη Άρη δύο μεταλλαγμένα όντα, πρώην γήινοι που αποίκησαν τον πλανήτη στο πλαίσιο ενός διαστημικού προγράμματος της NASA για «Μετοίκηση», συζητάνε ήσυχα κι απλά.

– «Νομίζω ότι δώσαμε ένα καλό μάθημα στους πρώην συγκατοίκους μας της Γης», λέει ο ένας. Και κυρίως στους διάφορους smart τύπους που κάνανε διπλά παιχνίδια, ως ηθοποιοί και ως συνωμότες, σε πραγματικά ή σε φαντασιακά σενάρια για να μπερδεύουν τις Αρχές.
– «Ελπίζω να καταλάβανε ποιος είναι ο κυρίαρχος του Σύμπαντος», πρόσθεσε ο άλλος. «Αφού μας έστειλαν εδώ, τώρα θα πληρώσουν το τίμημα της αλαζονικής τους επιστήμης». Μπορούμε κι από τόσο μακρυά να εξαφανίσουμε, να σκοτώνουμε, να τιμωρούμε, να κατασκευάζουμε ενόχους, να δημιουργούμε οφθαλμαπάτες και ψευδαισθήσεις.
– «Δεν έχουν ήχο ή φως το Καλό και το Κακό, έξω από τη Γη, δεν έχουν

σημασία», συμπλήρωσε ένας τρίτος που τους έφερνε να δουν σε astro-video τον αλληλοσπαραγμό εκείνων που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι τα μοναδικά έλλογα όντα του Σύμπαντος στο μοναδικό Παράδεισο, τη Γη.
– «Έλλογα ίσως, αλλά κυρίως παθιασμένα και πεπλανημένα, αφού φαίνεται να μην καταλαβαίνουν τελικά ότι ζούνε και ζούμε σε παράλληλα Σύμπαντα, όπου στο ένα μπορεί να είσαι άγιος και στο άλλο δολοφόνος, αφού δεν έχουμε τον ίδιο Δημιουργό», είπαν οι τρεις ταυτόχρονα κοιτάζοντας το Χάος που απλωνόταν παντού.
Σιωπηλό (αλλά όχι αθώο).

ΤΕΛΟΣ

*αδημοσίευτο

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΕΔΩ:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ  Naturae debitum reddiderunt

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ   Σε ποιον ανήκει το παρελθόν;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ  Ο άγρυπνος ύπνος του Κάιν

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ  Νεκρικοί γρίφοι στη Γκιουμουλτζίνα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ  Μυστικός Αόρατος Τρόμος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ Οι κομματικοί επίγονοι

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ Μπαμπούσκες