Βόμβα στα θεμέλια του Ελληνικού Αθλητισμού!

Φωτο: ΑΠΕ

Του Πέτρου Συναδινού*

Ο Αθλητισμός προστατεύεται από το Σύνταγμα (άρθρo 16, παρ.9) όπως η Παιδεία και η Υγεία. Το ένα δέκατο του πληθυσμού ασχολείται με τον αθλητισμό (750.000 ενεργοί αθλητές σε σωματεία που μαζί με εκείνους των προαγωνιστικών κατηγοριών και τους πάσης φύσεως εμπλεκόμενους –προπονητές/παράγοντες-, ανέρχονται στο 1,5 εκατομμύριο άτομα).

Ωστόσο σταδιακά μετά την φιλοξενία των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 και ιδίως μετά την οικονομική ύφεση, η Πολιτεία μειώνει δυσανάλογα σε σχέση με άλλους δύο τομείς, το ενδιαφέρον της (οικονομικό, διοικητικό) για τον αθλητισμό.

Οι περιστολές των κρατικών δαπανών οδήγησαν στη μείωση του Κρατικού Προϋπολογισμού για τον Αθλητισμό σε ένα ποσοστό 75% σε σχέση με τα διαθέσιμα πριν την κρίση. Τα διοικητικά προβλήματα έγιναν καθημερινά και η συρρίκνωση υπήρξε απότομη και δραματική.

Συνέπεια αυτών αρκετά σωματεία σταμάτησαν να λειτουργούν και πολλοί αθλητές μείωσαν ή και σταμάτησαν τη δραστηριότητά τους, ακόμη και Ολυμπιονίκες, καθώς ούτε να γυμνασθούν μπορούσαν, ούτε οι ευνοϊκές προϋποθέσεις διατηρήθηκαν, ενώ πολλές εγκαταστάσεις απαραίτητες στις προπονήσεις υπολειτουργούν ή σφραγίστηκαν.

Σε τέτοιο περιβάλλον βέβαια, είναι αδύνατον να μιλάμε για διακρίσεις. Ό,τι έχει διασωθεί υποστηρίζεται κυρίως από τους γονείς.

Είναι φυσικά άτοπο να ισχυρισθεί κανείς ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει μείωση με την σημερινή κρίση στα κονδύλια του αθλητισμού.

Παράλληλα οφείλουν να αναγνωρισθούν τα προβλήματα που ανέκυπταν με την κρατικοδίαιτη φύση του αθλητισμού, προκαλώντας σπατάλες, και κρούσματα διαφθοράς ενώ δεν πρέπει να αγνοούνται οι υπερβολικές χρηματοδοτήσεις σε σχέση με το μέγεθος της χώρας και η απουσία πραγματικών αντιστάσεων στα φαινόμενα βίας και στο doping.

Στην κατεύθυνση αυτή η διατύπωση ενός παλλαϊκού αιτήματος που εδράζεται στην γενική πεποίθηση πως ο μη επαγγελματικός αθλητισμός δεν έπρεπε να έχει την τύχη των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, εκκρεμούσε επί πολλά χρόνια, μόνο που περιορίζονταν στην στείρα έκφραση γενικοτήτων ή σε προσωπικές απόψεις που δεν εισακούονταν.

Η Κρίση στάθηκε αφορμή για μια μηχανιστική αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων. Οδήγησε σε οριζόντια «σφαγή» από την οποία δεν επηρεάστηκε μόνον κάποιος που δικαίως λάμβανε υπερβολικές ανταμοιβές, περιπτώσεις που όμως δεν ήταν συχνές, αλλά και ο φιλότιμος μαθητής ή αθλητής που ονειρευόταν διακρίσεις οι οποίες θα τιμούσαν την πατρίδα, την πόλη,την οικογένειά του.

Τέλος, ο επιστημονικός προγραμματισμός σε όλους τους τομείς του αθλητικού μηχανισμού, παρέμεινε αποσπασματικός και ανεπαρκής, παρ΄όλο που η Πολιτεία έπρεπε θεωρητικά να στηριχτεί σ΄αυτόν για τους σχεδιασμούς της.
Η επιτυχία των Ο.Α. του 2004, οι μεγάλες νίκες στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ και τα μετάλλια σε πολλά αθλήματα, έκαναν εκατομμύρια Έλληνες υπερήφανους, ανέβασαν την ψυχολογία του λαού, δάκρυσαν εκατομμύρια Έλληνες, εγκαταστάσεις αναγκαίες σε όλα τα αθλήματα κατασκευάστηκαν κ.λπ. ενώ χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν. Εν ολίγοις παρήχθη και αξιοσημείωτο οικονομικό προϊόν!!!

Η ορθή απάντηση στην Κρίση, θα έπρεπε να είναι μιας μορφής σύμπτυξη των αθλητικών δραστηριοτήτων, ώστε να μη καταρρεύσει συνολικά το οικοδόμημα, αλλά να προσαρμοστεί στις τραγικες οικονομικές συνθήκες.

Τι χρειάζεται σήμερα;

Βόμβα στα θεμέλια του Ελληνικού Αθλητισμού – Εκκίνηση από μηδενική βάση: Εκ βάθρων αναδιάρθρωση, οργανωτική και οικονομική, θεσμική ενθάρρυνση των χορηγιών. Ακόμα ένα Κοινωνικό Αθλητικό Συμβόλαιο που θα ήταν αντικείμενο συμφωνίας και πολιτικού χειρισμού, αποτελώντας μιά μορφή Δημοψηφίσματος. Ο ΟΠΑΠ, τα ΤΕΦΑΑ,οι Ο.Τ.Α.,τα Επιμελητήρια, η ΕΟΕ, οικονομικοί φορείς, δεν μπορούν να απουσιάζουν από τις απαραίτητες αναδιαρθρώσεις και βελτιώσεις του συστήματος.

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι απαραίτητος ένας μακροχρόνιος σχεδιασμός που να εστιάζει στο τι Αθλητισμό θέλουμε και πως να συγκροτείται.

Πρόκειται για σύνθετο ζήτημα και ελπίζω να ξεκινήσει ένας χρήσιμος κοινωνικός διάλογος.

Μπορεί και πρέπει να κληθεί η Αθλητική Οικογένεια να συμφωνήσει στην οργάνωση της Αναδιανομής και της νέας Οργάνωσης, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες από την Κρίση και να βρούμε όλοι μαζί, την Χρυσή τομή.

Με νέες απόψεις, τολμηρές λύσεις, διατήρηση του ζωντανού πόθου των παιδιών και των νέων να ασχοληθούν με τον Αθλητισμό.

Καλές οι μαζικές αθλητικές εκδηλώσεις που κλείνουν για μερικές ώρες κέντρα πόλεων και συμβάλουν σε ένα κλίμα αισιοδοξίας, αλλά όταν αποτελούν συνέπεια της ευρείας αποδοχής της αθλητικής Ιδέας και όχι απλά μια προσωρινή λύση επικοινωνιακού ως επί το πλείστον χαρακτήρα.

Και προσοχή: Η Ελλάδα να μην απεμπολήσει το κυρίαρχο προνόμιό της στο χώρο του Ολυμπιακού Κινήματος (συμμετοχή σε Ο.Α., ΔΟΑ, ΕΟΕ, Λαμπαδηδρομία) διότι σε αντίθετη περίπτωση οι πάσης φύσεως «εφιάλτες» καιροφυλακτούν!

*Πέτρος Συναδινός,Μέλος ΕΟΕ, Πρόεδρος Ελληνικής Ομοσπονδίας Τοξοβολίας