Του Γ. Λακόπουλου
Πόσες πολιτικές παρατάξεις υπάρχουν στη χώρα; Απάντηση: η κυβερνητική, η αντιπολιτευόμενη και η … Τράπεζα της Ελλάδος.
Όλο και πιο συχνά τελευταία ο διοικητής της Γιάννης Στουρνάρας βγαίνει έξω από τα πλαίσια του ρόλου του και προβαίνει σε ασκήσεις αντικυβερνητικής ρητορικής που καταλήγουν σε πολιτικές διακηρύξεις.
Π.χ. όσα λέει για το κόστος της διαπραγμάτευσης από την πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα όπου βρεθεί – από οικονομικό συνέδριο μέχρι τη Βουλή- συνοδεία οικονομικών θεωριών της προτίμησής του, συνιστούν οιονεί πολιτική πλατφόρμα. Όταν δεν είναι άλλοθι για να δώσει εύσημα στον εαυτό του: “Το 2014 είχαμε μπει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, πρωτογενές πλεόνασμα και έξοδο στις αγορές”.
Εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ ενίοτε πυροβολεί και …τραπεζίτες. “Δεν συμμερίζομαι καθόλου όσα λέγονται περί αφελληνισμού των τραπεζών. Είναι ευκαιρία να μπουν καλύτερα στελέχη. Με τις αλλαγές θωρακίζεται ο τραπεζικός κλάδος και ενισχύονται οι προοπτικές ανάπτυξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος” . Πιο καθαρή φωτογραφία εναντίον του πιο επιτυχημένου Έλληνα τραπεζίτη του καιρού μας δεν θα μπόρεσε να υπάρξει. Άλλωστε ο Μιχ. Σάλλας διαφέρει σε πολλά από τον ίδιο.
Κοντολογίς η Τράπεζα της Ελλάδος επί Στουρνάρα δεν είναι αυτό που λέει το καταστατικό της. Είναι πολιτικός φορέας με απόψεις για τη διακυβέρνηση.
Σε γενικές γραμμές αυτές οι απόψεις ταυτίζονται με τις απόψεις της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά και της χθεσινής κυβέρνησης της οποίας υπήρξε -εξωκοινοβουλευτικό- μέλος. Και δια της οποίας διόρισε τον εαυτό του στη σημερινή του θέση.
Είναι το τελευταίο στάδιο μιας ενδιαφέρουσας διαδρομής που συμπεριλαμβάνει τη διοίκηση και πώληση μιας τράπεζας την περίοδο κορύφωσης του Χρηματιστηρίου, τη συνεργασία με το σύστημα Σημίτη και Γιάννου Παπαντωνίου, την απασχόληση σε χρηματιστηριακό γραφείο, τη διεύθυνση του σημαντικότερου οικονομικού θινκ τανκ και τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις. Προφανώς ο επόμενος στόχος είναι υψηλότερος.
Πόσο υψηλότερος προκύπτει αν μελετήσει κανείς τις πληροφορίες τους –έγκυρου-Γ. Παπαχρήστου στη στήλη του στα ΝΕΑ. Από εκεί συνάγεται ότι ο Στουρνάρας δεν είναι μόνο Σαμαρο-Μητσοτακικός και αντι-Βενιζελικός. Δεν είναι πάντα Σημιτικός. Είναι πλέον και ..Στουρναρικός.
Να το εξηγήσουμε; Προ εβδομάδων ο αειθαλής Βασίλης Κοντογιαννόπουλος που κάνει “λόμπινγκ” υπέρ της επιστροφής Σημίτη τους τελευταίους μήνες οργάνωσε δείπνο στο οποίο πλην του πρώην πρωθυπουργού μετείχαν τα “πεθαμένα λικέρ” του παλαιού “εκσυγχρονισμού”.
Η Άννα Διαμαντοπούλου στην οποία αποδίδεται η επιθυμία να προσθέσει και τον Κυριάκο Μητσοτάκη΄στη λίστα των πρωθυπουργών που υπηρέτησε -αφού δεν αξιώθηκε η ίδια. Ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης που είναι ΠΑΣΟΚ υποτίθεται αλλά και για αυτόν κάτι αντίστοιχο διακινείται. Ο εκπεσών, σε ρόλο και ύφος Βαγγέλη Γιαννόπουλου, Θόδωρος Πάγκαλος -που από την 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ, στα νιάτα του, ψήφισε ΝΔ. Ο αποτυχών πρώτος βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ επί Βενιζέλου Γιώργος Φλωρίδης στον οποίο για κάποιο λόγο αποδίδεται πολιτικό βάρος. Ο σεμνός Τάσος Γιαννίτσης , τον οποίο “πούλησε” το 2001 ο Σημίτης με το ασφαλιστικό και ποτέ δεν παραπονέθηκε.
Θα ήταν ένα ιδιωτικό δείπνο για το οποίο οι περιγραφές των συνδαιτυμόνων θα ήταν από υπερβολικές μέχρι παραβίαση της ιδιωτικότητας του αξιοπρεπούς οικοδεσπότη -που βρήκε τον εαυτό του όταν έφυγε από τη Δεξιά και πήγε στον σημιτισμό- αν δεν υπήρχαν στο ρεπορτάζ του Παπαχρήστου δυο επιπλέον στοιχεία.
Πρώτον, ότι ο όγδοος συνδαιτυμόνας ήταν ο …Γιάννης Στουρνάρας.
Δεύτερον, ότι εμμέσως πλην σαφώς, ο Θ . Πάγκαλος αποκάλυψε το σκοπό της σύναξης όταν του είπε: “Πρέπει να αποφασίσεις: θα γίνεις πρωθυπουργός ή θα παραμείνεις υπάλληλος;”. (Μια ειδικότητα στο να κάνει πρωθυπουργούς τους άλλους την έχει- ο Πάγκαλος).
Από εδώ και κάτω το πράγμα ζωντανεύει και οι δημοσιογραφικές πληροφορίες έρχονται να συναντήσουν τις διαδόσεις από διάφορες πρεσβείες που δείχνουν να ενδιαφέρονται από χρόνια για την πολιτική αξιοποίηση του Στουρνάρα.
Με άλλα λόγια η ακατανόητη – και όχι και τόσο σύμφωνη με την ηθική τάξη- αντικατάσταση του επιτυχημένου και ευπατρίδη Γιώργου Προβόπουλου από τους Σαμαράδες, στην Τράπεζα της Ελλάδος, δεν ήταν απλώς ρουσφέτι αποκατάστασης του Στουρνάρα.
Δείχνει πλέον σαν μέρος πολιτικού σχεδίου, το οποίο υπερέβαινε τη στράτευσή του στον αντι -Τσιπρισμό, με τις προεκλογικές παρεμβάσεις εναντίον της ενδεχόμενης επικράτησης ΣΥΡΙΖΑ και όσα επακολούθησαν – από τον αντικειμενικό και αμερόληπτο, υποτίθεται, κεντρικό τραπεζίτη.
Με άλλα λόγια ήταν λάθος η εκτίμηση ορισμένων ότι δούλευε για άλλους. Για τον εαυτό του δουλεύει. Αυτό δείχνει άνθρωπο που ξέρει να εκμεταλλεύεται στις ευκαιρίες.
Μία από αυτές ήταν όταν μπήκε στην πολιτική από τύχη. Ο σπουδαίος Βασίλης Ράπανος δεν ανέλαβε τα καθήκοντά του ως υπουργός Οικονομικών, για λόγους υγείας, και επιστρατεύτηκε ο Στουρνάρας που είχε κάνει ένα φεγγάρι υπηρεσιακός υπουργός Ανάπτυξης.
Ήταν η ευκαιρία του. -που τον έκανε, μετά το υπουργείο, διοικητή και μέλος του κονκλαβίου της Φραγκφούρτης. Αυτή προφανώς είναι μια νέα ευκαιρία. Τι θα τον κάνει;
Κατά τον Πάγκαλο και την ωραία παρέα του, μπορεί να τον κάνει πρωθυπουργό- κοινοβουλευτικό εννοείται. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει κατ’ αρχήν: κατακαημένη Φώφη Γεννηματά, να ήξερες τι σε περιμένει.
Η διαβόητη δημιουργία νέου φορέα της Κεντροαριστεράς στην οποία προσχώρησε η Φώφη – προεξοφλώντας ότι η ίδια θα είναι το μεγάλο όνομα- θα αποδειχθεί πολυθρόνα που προορίζεται για άλλον. Ήδη υπήρχαν πληροφορίες για πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ που είναι βουλευτής σήμερα. Αλλά φαίνεται ότι κι αυτό στάχτη στα μάτια είναι.
Ο νυμφίος που έρχεται εν τω μέσω της νυκτός είναι ο Γιάννης Στουρνάρας. Ο ρόλος του αρχηγού της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, όπως θα εμφανιστεί το εν λόγω μόρφωμα, του πάει γάντι. Και- λόγω “κύρους ” και αβάντας από πολλές πλευρές – και τα σκυλιά δεμένα. Φώφη και Σταύρος τέλος.
Τελειώσαμε; Όχι. Υπάρχει και άλλος που έχει να ζημιωθεί από αυτή την εξέλιξη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με τον Στουρνάρα αρχηγό κόμματος –έστω και προορισμένου να συνεργαστεί μαζί του- το μιντιακό σύστημα που σήμερα τον πάει – συν κάποιοι ολιγάρχες- θα στραφεί στον Στουρνάρα. Και μαζί οι παλαιοί σημιτόφρονες που τον καθιστούν πόλο αναφοράς, όσο διαφαίνεται ότι θέλουν να τον ακολουθήσουν.
Όλα αυτά βέβαια είναι σενάρια βασισμένα σε ενδείξεις. Στην πολιτική χρειάζονται περισσότερα από μερικούς δειπνοσοφιστές και φιλικά δημοσιεύματα σαν αυτά που εξασφαλίζει κατά σωρηδόν και από χρόνια ο πανέξυπνος και υπερκινητικός -ανέκαθεν- Στουρνάρας.
Χρειάζεται αντοχή στο χρόνο, τον μέλλοντα αλλά και τον παρελθόντα. Με άλλα λόγια από τη μια πρέπει να εμπνέεις τα πλήθη και από την άλλη να μην κουβαλάς στη ντουλάπα εκσυγχρονιστικούς σκελετούς ή άπλυτα του σαμαρικού συγχρωτισμού σου.
Π.χ. ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς την έπεσε άσχημα την περασμένη εβδομάδα στον διοικητή: “Ο κ. Στουρνάρας έχει υπάρξει υπουργός Οικονομικών του κ. Σαμαρά. Δεν θα πρέπει να πολιτεύεται με την προτεραιότητα να δικαιώσει την πολιτική του. Δεν είναι δικαιωμένη η πολιτική του. Δεν ήταν πετυχημένος υπουργός”.
Αν πάει κανείς παραπίσω, τα πράγματα γίνονται πιο συναρπαστικά. Και πιο δύσκολα.
