Της Μένης Μαλλιώρη
Ίσως δεν είμαι η καταλληλότερη να μιλήσω για την «γλώσσα του σώματος» ή έστω την «γλώσσα της εικόνας». Ειλικρινά όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήταν τόσο χαρούμενος ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας στην διάρκεια των δηλώσεών του μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης. Άν δεν είχαν προηγηθεί οι ανακοινώσεις των Τουσκ, Γιουνγκέρ και Μέρκελ θα νόμιζε κανείς ότι ο κ. Τσίπρας είχε ήδη υπογράψει συμφωνία και η χώρα του είχε γλυτώσει από τα χειρότερα…..
Έχουν ήδη επισημανθεί οι λεκτικές αντιφάσεις των κυβερνητικών εκπροσώπων, τα διπλά μηνύματα του ΟΧΙ δηλαδή ΝΑΙ, οι ανακρίβειες των δηλώσεων για το άνοιγμα των τραπεζών, η αναξιοπιστία χρονοδια- γραμμάτων σχετικά με υπογραφή συμφωνίας εντός 48ωρου και άλλα πολλά που όλοι ακούσαμε, μιας και είμαστε κολλημένοι σε κάθε είδους Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης.
Χθες όμως ακούσαμε, κυρίως είδαμε και κάτι άλλο! Αρχικά τους προαναφερόμενους ξένους να ανακοινώνουν με ιδιαίτερα σοβαρό, συνοφρυωμένο θα έλεγα, ύφος σκληρές ειδήσεις για την Ελλάδα με αβέβαιο το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων στο ασφυκτικό χρονικά περιθώριο των επόμενων 2 ημερών. Ακολούθησαν οι δηλώσεις του «χαρούμενου» Έλληνα Πρωθυπουργού που ανακοίνωσε……..άλλα λόγια να αγαπιώμαστε και σίγουρα δεν έδειξε αναστατωμένος ή έστω προβληματισμένος.
Αναρωτιέμαι, εύλογα πιστεύω, γιατί άραγε πολλοί έχουν αγωνία για το τι θα γίνει σήμερα, αύριο, από Δευτέρα; Μήπως πρέπει να σκορπάνε χαμόγελα; Δηλαδή άλλο να νοιώθουν, άλλο να δείχνουν, άλλο να δηλώνουν και άλλο να εννοούν;
Όταν όμως κάτι τέτοιο συμβαίνει οφείλεται άραγε σε λόγους επικοινωνιακής πολιτικής ή κάτι κρύβεται πίσω από την εικόνα; Σε λίγες μέρες θα ξέρουμε.
* Η Μένη Μαλλιώρη είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής.
