Του Γ. Λακόπουλου
Στις 18 Νοεμβρίου 2016 σε μια ευρωπαϊκή χώρα σαν την Ελλάδα η πρώτη είδηση θα έπρεπε να ήταν: Με εντολή του Πρωθυπουργού αποπέμπονται ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και ο αρχηγός της Αστυνομίας.
Τίποτε άλλο. Όλοι θα καταλάβαιναν. Και θα ανάσαιναν με ανακούφιση: επιτέλους και ένας Πρωθυπουργός που σέβεται το νόμο και το δημόσιο αίσθημα.
Ο λόγος της αποπομπής θα ήταν αυτονόητος. Ενώπιόν τους διαπράχθηκαν σωρηδόν ποινικά αδικήματα, καταστράφηκε από φυσικά πρόσωπα δημόσια και ιδιωτική περιουσία και δεν έκαναν το παραμικρό. Δεν.ήθελαν; Δεν τα κατάφεραν; Δεν έχει σημασία. Ας τα πουν στην απολογία τους…
Η ουσία είναι ότι η Αστυνομία δεν έκανε τη δουλειά της. Ότι δεν την κάνει για δεκαετίες τώρα απέναντι στο ίδιο φαινόμενο, με τους ίδιους πρωταγωνιστές της καταστροφής, δεν είναι λόγος να μην την κάνει και τώρα.
Συγκερασμός ευθυνών διαχρονικά δεν νοείται. Όπως δεν νοείται η άρνηση του Πρωθυπουργού να καταλογίσει ευθύνες στους αρμοδίους, επειδή δεν το έκαναν και οι προηγούμενοι Πρωθυπουργοί. Αντίθετα ότι δεν το έκαναν οι προηγούμενοι είναι λόγος να το κάνει ο Τσίπρας και να μείνει στην ιστορία.
Να γίνει ο ήρωας της Μεταπολίτευσης. Να κλείσει τα στόματα όσων διακινούν ότι η Αριστερά κρύβεται πίσω από τα επεισόδια κάθε φορά, ή έστω τα ανέχεται. Ποια Αριστερά; Τα δυο εκατομμύρια που της ανέθεσαν τη διακυβέρνηση; Ή μήπως η Αριστερά των ιδεών, της δημιουργίας και του σεβασμού των άλλων; Αυτή η Αριστερά σίγουρα απεχθάνεται αυτά τα γεγονότα. Αν μη τι άλλο γιατί είναι η ίδια θύμα τους.
Ποιον αριστερό ρώτησε αυτή η κυβέρνηση και της είπε να αδρανήσει;
Γιατί δεν βγαίνει μπροστά ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας να δείξει ότι αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την σύγχρονη Ευρωπαϊκή Αριστερά; Ποιος θα τον κατηγορούσε; Ποιος θα είχε να του προσάψει το παραμικρό; Και ποιος υπουργός ή αρχηγός της Αστυνομίας θα τολμούσε στο μέλλον να ανεχτεί αυτές τις καταστάσεις;.
Υπάρχει έστω και το παραμικρό ελαφρυντικό, για τον αρχηγό της αστυνομίας που δεν έκανε ό,τι επιβάλλει ο ρόλος του, στα πλαίσια των νόμων; Υπάρχει καμία δικαιολογία για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης που δεν του πήρε το κεφάλι αμέσως; Υπάρχει καμία δικαιολογία για τον Πρωθυπουργό που τους κρατεί και τους δυο στη θέση τους;
Επεισόδια με καταστροφές γίνονται σε όλες τις χώρες του κόσμου. Και στην Αμερική και στην Ευρώπη. Και θα γίνονται πάντα. Παντού βλέπουμε καταστάσεις εκτός ελέγχου. Αλλά υπάρχει κάποιος λόγος. Υπάρχει οργή για κάτι. Έχει προηγηθεί μια πρόκληση. Εκδηλώνεται η αντίδραση ενός τμήματος της κοινωνίας -έστω με τη βία.
Εδώ ποιος λόγος υπάρχει γι’ αυτό που είδαμε πάλι; Ποια αφορμή; Ποιον εκπροσωπούν οι πρωταγωνιστές της βίας; Ποιο σκοπό εξυπηρετούν και έναντι ποιου είναι δικαιωμένοι;
Στις Δημοκρατίες η διακίνηση ιδεών -όσο ακραίες και αν είναι – αν υπάρχουν ακραίες ιδέες- αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα το οποίο κανείς δεν μπορεί να στερήσει από κανέναν. Αυτό είναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας. Να κηρύττεις ακόμη και την κατάλυση της.
Είναι ενδεχομένως φυσιολογικό στις σημερινές κοινωνίες σε κάποιες περιπτώσεις να υπάρχουν εντάσεις και βία. Κοινωνίες σε ακινησία δεν υπάρχουν. Κάποιοι για τους δικούς τους λόγους αγανακτούν και τα κάνουν γυαλιά- καρφιά. Αλλά υπάρχει ορατό κίνητρο και ορατή επιδίωξη. Είναι μια στιγμιαία έξαρση.
Αυτά που βλέπουμε κάθε τόσο στην Αθήνα είναι άλλης τάξης. Είναι οργανωμένη επίδειξη βίας από κάποιους. Λίγους και συγκεκριμένους. Δικό τους θέμα. Όταν το κάνουν όμως η Πολιτεία όμως οφείλει να επεμβαίνει και να εφαρμόζει το νόμο. Όποιος θέλει να κάνει τον “επαναστάτη” καταστρέφοντας να το κάνει, αλλά όχι χωρίς συνέπειες.
Όποιος νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο με μια μολότοφ πρέπει να βρίσκεται αντιμέτωπος με την πράξη του.
Όχι για να τιμωρηθεί απλώς. Αλλά για να προστατευτούν και τα θύματα της βίας. Το ζητούμενο για μια ακόμη φορά δεν είναι γιατί δεν αντιμετωπίσθηκαν οι ταραχοποιοί. Είναι και γιατί δεν προστατεύτηκαν οι υπόλοιποι. Ποιος θα τους αποζημιώσει;
Γιατί να αποκατασταθεί από τους φόρους των υπολοίπων η ζημιά στους δημόσιους χώρους; Ποιος υπουργός θα βάλει την υπογραφή του σ’ αυτό; Σε πόσες κομμένες συντάξεις αντιστοιχούν οι ζημιές που θα πληρώσει ο κρατικός προϋπολογισμός;
Δεν μπορεί η αστυνομία; Να την αλλάξουμε. Δεν θέλει; Να το ερευνήσουμε. Δεν την αφήνουν; Να δούμε ποιος και γιατί. Είπε κανείς στον πρύτανη του Πολυτεχνείου ότι το ίδρυμα είναι τσιφλίκι του και δεν επιτρέπει την επέμβαση της αστυνομίας-αν είναι αυτός που την εμπόδισε; Είπε κανείς στον αρχηγό της αστυνομίας και τον αρμόδιο υπουργό ότι υπάρχει αλά καρτ εφαρμογή των νόμων;
Πάνω από όλα είπε κανείς στον Αλέξη Τσίπρα ότι μπορεί να παρατηρεί αμέτοχος, όχι μόνο να κουρελιάζεται η νομιμότητα, αλλά και να διασύρεται η Αριστερά; Ποια είναι η ευθύνη του τελικά; Είναι επικεφαλής κυβέρνησης ή παρατηρητής;
Όταν ήταν στην αντιπολίτευση ίσως δεν είχε τρόπο να αντιδράσει. Εν πάση περιπτώσει δεν ήταν αυτός υπεύθυνος για το νόμο. Σήμερα όμως είναι. Δεν έχει απλώς δυνατότητα να αντιδράσει. Έχει καθήκον.
Όσο δεν το ασκεί, ευλόγως, γίνεται όχι απλώς περίγελως του Άδωνι, αλλά και κάνει την ακροδεξιά τιμητή. Γίνεται και υπόλογος απέναντι στους πολίτες που πιστεύουν στις αρχές της Αριστεράς.
ΥΓ. Αν ο Πρωθυπουργός δεν έχει πλήρη εικόνα ή επαρκή πληροφόρηση για το φαινόμενο και από τις δυο πλευρές, ας καλέσει τον καθηγητή Γιάννη Πανούση να του το εξηγήσει. Ίσως τότε συνειδητοποιήσει πόσο χαμένος βγήκε που τον έχασε από υπουργό.
