Του Γ. Λακόπουλου
Δεν καταλαβαίνει; Υπηρετεί κάποια δυσδιάκριτη σκοπιμότητα; Είναι θέμα προσωπικότητας; Πρόκειται για πολιτικό παιχνίδι; Έχει σχέση με την Ψυχιατρική Επιστήμη;
Ό,τι και αν συμβαίνει με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου το συμπέρασμα δεν αλλάζει: ένα ακατάλληλο πρόσωπο βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην προεδρία του ελληνικού Κοινοβουλίου. Ένα επικίνδυνο πρόσωπο διευθύνει τον τρίτο κατά σειρά θεσμό της ελληνικής Δημοκρατίας – με συνταγματική πρόβλεψη να τεθεί επικεφαλής του κράτους σε περίπτωση κωλύματος του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Με άλλα λόγια μια εγκαιροφλεγής βόμβα έχει τοποθετηθεί στα θεμέλια του πολιτεύματος. Και όσοι την τοποθέτησαν δεν μπορούν να κάνουν τον ανήξερο. Η κυρία είχε δώσει δείγματα συμπεριφοράς ως βουλευτής.
Γιατί τα παρέκαμψε ο Πρωθυπουργός όταν την πρότεινε για την προεδρία της Βουλής; Γιατί τα αγνόησαν τα κόμματα που την ανέδειξαν με ψήφους ρεκόρ; Και γιατί , έξι μήνες τώρα , ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, παρ’ ότι έχουν λόγους και αφορμές, δεν ανέλαβαν την ευθύνη να την αποκαθηλώσουν για να αποκατασταθεί η λειτουργία του Κοινοβουλίου;
Τα τελευταία γεγονότα εγγράφονται σε μια θλιβερή τοιχογραφία στην οποία η ανισσόροπη λειτουργία μια γυναίκας χωρίς αίσθηση λογικής και συναίσθηση ευθύνης παίζει με τις τύχες της χώρας με τις θεσμικές λειτουργίες της και με τα νεύρα όλων των υπολοίπων- οχυρωμένη πίσω από τυπολατρίες, προσχήματα και ΙΧ ερμηνείες των όρων λειτουργίας της Βουλής.
Ο Πρωθυπουργός την παρεκάλεσε να ανοίξει την Βουλή για να εκπληρώσει η κυβέρνησή του μια νομοθετική πρωτοβουλία αυτονόητης σημασίας για τη χώρα. Δεν θα έπρεπε να κρατήσει περισσότερο από ένα λεπτό αυτή η συνεννόηση. Η Βουλή δεν είναι ούτε ιδιωτικός χώρος της Κωνσταντοπούλου , ούτε η λειτουργία της εξαρτάται από τη βούλησή της. Η ιδιότητα της προέδρου που επικαλείται ψυχεδελικά ενίοτε, δεν της δίνει ιδιοκτησιακές αρμοδιότητες.
Ο ρόλος της είναι να διευθύνει τις εργασίες της Βουλής έτσι όπως προβλέπονται από τον Κανονισμό της και την πολιτική παράδοση. Τίποτε περισσότερο. Δεν συνιστά παράλληλη κυβέρνηση.
Δεν της πέφτει λόγος στην ασκούμενη πολιτική της κυβέρνησης – πέρα από το δικαίωμα να έχει τη γνώμη και να τη διατυπώνει κατά βούληση-, αλλά όχι να την εντάσσει στην άσκηση των καθηκόντων της.
Δεν της πέφτει λόγος στην άσκηση της Εκτελεστικής Εξουσίας από την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό, όπως και δεν της πέφτει λόγος για την ουσία των πολιτικών τοποθετήσεων των βουλευτών από το βήμα.
Όλα τα υπόλοιπα συνιστούν φαινόμενα αυθαιρεσίας, παραλογισμού, υστερίας και παράβασης καθήκοντος ή παραποίησης αρχής.
Η λειτουργία της Ζωής Κωνσταντοπούλου εξελίσσεται σε ελεεινή ατραξιόν για τον κοινοβουλευτισμό. Ένα απίστευτο φαινόμενο που προβάλει την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία και παρακωλύει ζωτικές λειτουργίες της.
Είναι ένα πρόσωπο που προκαλεί έμπνευση στους επιθεωρησιογράφους, αλλά αποστροφή στους νοήμονες πολίτες. Δεν υπεραμύνεται της αυτονομίας του Κοινοβουλίου ως νομοθετικής εξουσίας έναντι των άλλων εξουσιών, όπως θα όφειλε και προσποιείται. Υπεραμύνεται του «δικαιώματός» της να το διευθύνει κατά βούληση- και να το ευτελίζει έναντι της κοινής γνώμης.
Αλλά η κυρία δεν κατέλαβε με έφοδο την προεδρία της Βουλής- ούτε βρίσκεται στο αξίωμα με συμβόλαιο. Ακόμη και αν ταμπουρωθεί στα Παλιά Ανάκτορα – κάτι που μάλλον δεν πρέπει να αποκλείσουμε ως ενδεχόμενο- είναι ανακλητή ανά πάσα στιγμή.
Όσοι ευθύνονται γι’ αυτό το φαινόμενο δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από τους τύπους. Από εδώ και πέρα, κάθε μέρα που περνάει χωρίς να ανακαλείται μετράει σε βάρος τους. Για την ίδια ισχύει πλέον το ακαταλόγιστο…
