Για ένα εθνικό πραγματισμό

Του Βασίλη Γκίκα*


!cid_bc786b38-5d64-488b-8a45-7af9970153d6 Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα. Να συνεχίσει να πορεύεται σε αυτό που λέγεται συμμαχικό – εταιρικό πλαίσιο ή να επιλέξει το δρόμο της ρήξης;

Το συμμαχικό εταιρικό πλαίσιο είναι σχεδόν πάντα ετεροβαρές, με δύσκολες υποχρεώσεις που προκύπτουν ως άθροισμα συμφερόντων και επώδυνων συμβιβασμών.

Όμως το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα μιας ρήξης θα είναι η μετατροπή της χώρας σε διεθνή παρία, με ότι αυτό σημαίνει για το λαό και το έθνος.
Άλλωστε, είναι κοινή μας πεποίθηση ότι η Ελλάδα είχε σημαντικές επιτυχίες όταν με συνέπεια και αξιοπιστία εκπλήρωνε τις υποχρεώσεις προς συμμάχους και εταίρους. Όταν διεκδικούσε ενεργητικό ρόλο στο συμμαχικό εταιρικό πλαίσιο, διαμόρφωνε εύστοχες πολιτικές και διατύπωνε ρεαλιστικές αξιώσεις.

Μήπως αυτός ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν εγκατέλειψε στην τύχη της τη βραχύβια επαναστατική κυβέρνηση της Βορείου Ηπείρου προς όφελος των νησιών του Βορειανατολικού Αιγαίου;

Μήπως δεν προχώρησε στην ίδρυση της σχισματικής κρατικότητας της Θεσσαλονίκης, ώστε να εκπληρώσει τις συμμαχικές υποχρεώσεις προς την Αντάντ; Αλλά μήπως και με εντολή των συμμάχων δεν εισήλθε στη Σμύρνη;

Στον αντίποδα είναι αναρίθμητα τα δεινά που έπεσαν στις πλάτες του Ελληνισμού, όταν υποκύπτοντας στις σειρήνες του Λαϊκισμού επίλεξε τη ρήξη και την απομόνωση.
Σε μια χώρα που εθίζεται σε διχασμούς και αλλοπρόσαλλα πολιτικά πάθη, που «συνομιλεί» με παράλληλους μονολόγους που δεν εφάπτονται ούτε καν στη διαπίστωση της αντικειμενικής πραγματικότητας, είναι εξαιρετικά επαχθές να συνηγορείς υπέρ του λελογισμένου πραγματισμού και του δύσκολου δρόμου των συμμαχικών και εταιρικών υποχρεώσεων .

Πλην όμως, σήμερα η ανάγκη για ένα δημιουργικό εθνικό πραγματισμό είναι μονόδρομος για την αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού.

*Ο Βασίλης Γκίκας είναι καθηγητής Πανεπιστημίου.