Του Βασίλη Βενιζέλου
Διευκρινίζω από την αρχή ότι δεν θα πήγαινα ποτέ σε ομοιοπαθητικό γιατρό. Από μία καθαρά εμπειρική οδό, καθώς γιατρός δεν είμαι, αλλά και από μία καθαρά μεταφυσική πίστη, δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ την υγεία μου σε έναν ομοιοπαθητικό γιατρό.
Αυτή η στάση μου, όμως, δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, ότι μπορεί κανείς να ξεμπερδεύει τόσο απλά και εύκολα με την Ομοιοπαθητική.
Φοβάμαι ότι ο αγαπημένος συγγραφέας και διανοητής Νίκος Δήμου, στο άρθρο του με τίτλο «Τι θα κάνουμε με την ομοιοπαθητική;», το οποίο δημοσιεύεται στο άρτι εκδοθέν βιβλίο του με τίτλο «Μικρό Εγχειρίδιο Ορθολογισμού (και ανορθολογισμού)» – Εκδόσεις Πατάκη – επιχειρεί μία πολύ εύκολη απόρριψη της ομοιοπαθητικής, και μάλιστα σε οφθαλμοφανή αντίθεση με όσα εκείνος πρεσβεύει για την ίδια την επιστήμη γενικώς…
Ο Νίκος Δήμου παραθέτει στο άρθρο του απορριπτικές της ομοιοπαθητικής μελέτες, οι οποίες έχουν δημοσιευθεί αναλυτικά στα σημαντικότερα διεθνή επιστημονικά περιοδικά της σύγχρονης κλασικής Ιατρικής, αλλά εκλαμβάνει την ίδια αυτή παράθεση των εν λόγω μελετών ως… απόδειξη ή βάσιμη ένδειξη έστω ότι «η ομοιοπαθητική δεν είναι επιστήμη».
Εδώ ο Νίκος Δήμου διαπράττει ένα πολύ εμφανές επιστημολογικό λάθος: Παραθέτει μελέτες της κλασικής Ιατρικής, οι οποίες επιβεβαιώνουν την αποκλειστική αξία της ίδιας της κλασικής Ιατρικής. Ο Νίκος Δήμου δεν λαμβάνει εδώ υπόψη του καν το αξίωμα της διαψευσιμότητας του Καρλ Πόππερ, αξίωμα, εργαλείο για την ακρίβεια, το οποίο ο ίδιος ο Νίκος Δήμου αποδέχεται πλήρως, όπως, άλλωστε, και ο υπογραφόμενος.
Εάν ο Νίκος Δήμου εφάρμοζε την αρχή της διαψευσιμότητας του Πόππερ, θα έπρεπε να μας παραθέσει μία σειρά μελετών της Ομοιοπαθητικής και να μας αποδείξει με επιστημονικά επιχειρήματα και ευρήματα την ματαιότητα της ιατρικής αυτής μεθόδου. Τότε θα είχαμε μία διάψευση, δεδομένου του πολύ γνωστού «πολέμου», ο οποίος υφίσταται διεθνώς και διαχρονικώς μεταξύ κλασικής και ομοιοπαθητικής Ιατρικής. Αν μη τι άλλο, υπάρχουν επίσης πολλά και σημαντικά διεθνή επιστημονικά περιοδικά Ομοιοπαθητικής, από όπου θα μπορούσε ο Νίκος Δήμου να αντλήσει υλικό για μία τέτοια απόπειρα.
Τι είπα πιο πάνω; Ομοιοπαθητικής Ιατρικής; Μάλιστα. Εδώ υπάρχει άλλο ένα ολίσθημα του Νίκου Δήμου. Ξεχνά να σημειώσει στο άρθρο του ότι οι ομοιοπαθητικοί είναι πριν από όλα κλασικοί γιατροί. Έχουν ολοκληρωμένες σπουδές κλασικής Ιατρικής και δεν μπορούν να παραλληλισθούν ούτε με τον αστρολόγο ούτε με το μέντιουμ ούτε με τον μάγο της φυλής, όπως, αντιθέτως, πράττει ο ίδιος ο Νίκος Δήμου. Οι ομοιοπαθητικοί είναι γιατροί, οι οποίοι γνωρίζουν απολύτως την κλασική Ιατρική και αναγνωρίζουν πάντα τα όρια της μεθόδου τους, η οποία, ασφαλώς, πρέπει πάντα να τίθεται στο μικροσκόπιο της κριτικής μας, αλλά μόνον συγκεκριμένα.
Τι εννοώ συγκεκριμένα; Εννοώ ότι δεν έχω ακούσει ποτέ ομοιοπαθητικό γιατρό να ισχυρίζεται ότι μπορεί να θεραπεύσει τον καρκίνο, την σκλήρυνση κατά πλάκας, την σχιζοφρένεια, την πνευμονία, τη λοίμωξη HIV/AIDS, την μυωπία, την πρεσβυωπία, τις ηπατίτιδες, τα κατάγματα κ.ά.!
Έχω ιδίαν πείρα, όμως, από ασθενείς οι οποίοι απαλλάχθηκαν από άλλες ασθένειες, οι οποίες τους ταλαιπωρούσαν χρόνια, όπως το άσθμα, η ιγμορίτιδα, κάποιες δερματοπάθειες, το ήπιο άγχος, την ήπια κατάθλιψη.
Κυρίως, εκείνο το οποίο πρέπει να θυμόμαστε όλοι μας στην κριτική μας προς την ομοιοαπαθητική είναι ότι οι ομοιοπαθητικοί είναι ολοκληρωμένοι γιατροί και όχι κοινοί απατεώνες.
Εν κατακλείδι, θα επισημάνω κάτι το οποίο είχε αναφέρει πριν από χρόνια ο κορυφαίος Έλληνας καθηγητής Ψυχιατρικής Νίκος Τζαβάρας, κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε επιστημονική ημερίδα της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (ΕΨΕ):
«Από την Ομοιοπαθητική πρέπει να αντιγράψουμε τον βαθιά ανθρώπινο και ολιστικό τρόπο με τον οποίο εκείνη αντιμετωπίζει το ασθενή».