Tου Ηλία Κυριακάκη
Παρακολουθήσαμε την περασμένη εβδομάδα ένα θέατρο του παραλόγου, σχετικά με το ερώτημα του Δημοψηφίσματος της Κυριακής. Η Κυβέρνηση επέμενε ότι το ερώτημα αφορούσε αποκλειστικά το Όχι, ή το Ναι στην πρόταση Γιουνκέρ. Η αντιπολίτευση επέμενε ότι το ερώτημα θα εκληφθεί από τους Κοινοτικούς ως Όχι ή Ναι στην Ευρώπη και το ευρώ. Και οι Κοινοτικοί επέμεναν ότι το ερώτημα αφορά το Όχι ή Ναι στο ευρώ και την Ευρώπη. Και ο Λαός, κινούμενος, επηρεαζόμενος και υποκινούμενος από τους τρεις παραπάνω παράγοντες, αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία ότι πρέπει να πει, ανάλογα με την οπτική γωνία, ΟΧΙ στην πρόταση Γιουνκέρ, Όχι στην Ευρώπη ή Όχι στο ευρώ.
Εικοσιτέσσερις ώρες μετά το θριαμβευτικό 62% του Όχι, η Κυβέρνηση ζήτησε, τουλάχιστον εμφανώς, τη βοήθεια όλου του Πολιτικού Κόσμου, για να πείσει τους Ευρωπαίους ότι δεν είμαστε Ελέφαντες. Και δηλώνει ότι επιθυμούμε διακαώς, παρόλο που ψηφίσαμε ΟΧΙ, να μείνουμε στην Ευρώπη, να μείνουμε στην Ευρωζώνη και να υπογράψουμε μια συμφωνία χειρότερη από αυτήν που αρνήθηκε ο Λαός με την παραίνεση της, την περασμένη Κυριακή.
Φυσικά, αυτά είναι όσα ξέρουμε. Διότι την πολιτική της κυβέρνησης φαίνεται ότι δεν την καθορίζει ο Πρωθυπουργός και το Υπουργικό της Συμβούλιο, αλλά διάφορα ψηφισμένα και μη ονόματα, όπως Φλαμπουράρης, Κατρούγκαλος, Λεουτσάκος, Πριμηκήρης, Περπέρας, Μπελάντης και Λαπαβίτσας, για να αναφέρουμε μόνο λίγους από αυτούς. Και η υπόθεση πως στόχος όλων αυτών και πολλών άλλων του Σύριζα, είναι η έξοδος από το ευρώ η εθνικοποίηση των Τραπεζών, αλλά και των τελευταίων παραγωγικών επιχειρήσεων της Χώρας, γίνεται όλο και πιο ισχυρό σενάριο.
Με την ηθελημένη ή μη υποστήριξη που παρέχουν πολιτειακοί κύκλοι, αλλά και οι “αποκοιμισμένοι” πολιτικοί αρχηγοί. Που παρακολουθούν με αμηχανία και σπασμωδικές κινήσεις τις εξελίξεις, άχρωμοι, άοσμοι και ανίκανοι να επέμβουν. Παρά την εμφανή παρέκκλιση της Κυβέρνησης Τσίπρα, από τα συμφωνηθέντα στο Συμβούλιο Αρχηγών. Διότι δεν εξηγείται αλλιώς η στάση του κ. Τσακαλώτου στο Eurogroup της Τρίτης, όπου πήγε με τα χέρια στις τσέπες, εικοσιτέσερις ώρες μετά τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών -που άλλα αποφάσισαν, για να κάνει μια “προφορική ενημέρωση”. Ούτε του κ. Πρωθυπουργού που στο Συμβούλιο Κορυφής που ακολούθησε, δήλωσε πως “συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις, με όπλο την ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού”.
Στο περιβάλλον αυτό, οι μεθοδικοί Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους στην Ευρώπη, υλοποιούν αριστοτεχνικά το σενάριο της αποπομπής της Ελλάδας, όχι μόνο από την Ευρωζώνη, αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλιώς τι νόημα έχει η σύγκληση την ερχόμενη Κυριακή, συμβουλίου κορυφής των 28 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να αποφασίσουν την αλλαγή του νομίσματος στην Ελλάδα, όταν αυτό δεν αφορά καθόλου, τους δέκα από αυτούς;
Και παρόλο που παρακαλούμε την Τύχη και το Θεό, αλλά και όποια άλλη Ανωτέρα Δύναμη απέμεινε στην Χώρα μας να έχουμε κάνει λάθος, οι ενδείξεις συνηγορούν ότι, δυστυχώς, όχι μόνο θα πτωχεύσουμε, όχι μόνο θα καταστραφούμε ως Χώρα, αλλά όλα αυτά θα γίνουν για να εξακολουθήσει να μας κυβερνά μια κάστα ρεβανσιστών που βάζουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον της Χώρας και του Λαού. Ο οποίος τυφλωμένος από τη λιτότητα και την απώλεια των αγαθών που υπέστη τα τελευταία πέντε χρόνια, πίστεψε στα τσάμπα γεύματα και στις τσάμπα μαγκιές ορισμένων επιτήδειων που θεωρούν ότι μπορούν να ανατρέψουν μια Ευρώπη που λειτουργεί με κανόνες και σύστημα και να δημιουργήσουν ένα ανατολικού τύπου κρατίδιο-νησίδα, εκεί που κάποτε γεννήθηκαν η Δημοκρατία και ο Πολιτισμός. Εκτός και αν οι πολιτικοί και πολιτειακοί παράγοντες αφυπνιστούν και παρέμβουν έγκαιρα, για να αποτρέψουν το μοιραίο.
