Του Γ.Λακόπουλου
Το ημερολόγιο έγραφε 21 Ιουνίου, ήταν η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου, το προηγούμενο βράδυ είχε πανσέληνο, ο Γιούνκερ, έξω καρδιά πάντα, είχε αφήσει το μουντό ουρανό των Βρυξελλών για τον καύσωνα της Αθήνας. Ο Ρέγκλινγκ μόλις είχε φέρει ένα τσουβάλι λεφτά στον Τσακαλώτο, το Ευρω-2016 στη Γαλλία είχε αρχίσει να ανεβάζει στροφές -ο Ολάντ πάλι όχι- οι βιομήχανοι ξανάβγαζαν τον Θ. Φέσσα πρόεδρο στο ΣΕΒ, στην Ευρώπη προσπαθούσαν να ψυχολογήσουν του ψυχολόγους Βρετανούς , όταν συνέβη το εξής: με 26 λέξεις ο Δημήτρης Αβραμόπουλος πέταξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα κάγκελα.
-«Αυτό στην Ελλάδα από την επομένη των εκλογών να ζητάνε εκλογές, δεν γίνεται. Χρειάζεται σταθερότητα στη χώρα. Οι εκλογές σε τι θα οδηγήσουν αυτή τη στιγμή;»
Τα συμπεράσματα από αυτές τις τρεις φράσεις, ανήμερα της επίσκεψης του προέδρου της Κομισιόν και του επικεφαλής του ΕSM στην Αθήνα είναι ενδιαφέροντα.
Πρώτο. Ο επίτροπος προφανώς δεν μίλησε ερήμην του επικεφαλής του Κολεγίου- με τον οποίο τα πάει περίφημα.- και σε κάθε περίπτωση είναι συντονισμένος με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και το κοινοτικό κέντρο, όπου κόβουν φλέβες όταν ακούν για εκλογές, εξ και όλοι λοξοκοιτάζουν τον Κυριάκο.
Αυτοί είδαν κι έπαθαν να βάλουν τον Τσίπρα στον ίσιο δρόμο και προσπαθούν να στηρίξουν την κυβέρνηση του να προχωρήσει το πρόγραμμα κι αυτός ζητάει να φύγει. Αλά Γ. Παπανδρέου το 2011: έφτυσαν αίμα για το κούρεμα των ομολόγων και αυτός το έθεσε υπό κρίση.
Δεύτερο. Το μέτωπο του Αβραμόπουλου με το Μητσοτακέικο συμπεριλαμβάνει και τον Κυριάκο. Ήδη υπάρχει ιστορικό προηγούμενο για το πόσο ακριβά το πλήρωσε η Ντόρα Μπακογιάννη. Χωρίς τη στήριξη του Αβραμόπουλου ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε καμιά τύχη απέναντί της. Ότι ο Κυριάκος δεν έχει τη στήριξη του στην επιλογή των εκλογών ως αιχμή της αντιπολιτευτικής τακτικής τους δεν είναι καλό σημάδι για τη Συγγρού.
Τρίτο. Ο Αβραμόπουλος μετακόμισε στα σαλόνια των Βρυξελλών αλλά στον 10ο όροφο του Μπελρεμόντ, κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Αν η μισή μου καρδιά γιατρέ βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισήστην Κίνα βρίσκεται.
Του επιτρόπου βρίσκεται στην Αθήνα. Πριν από ένα χρόνο πάρα λίγο να επιστρέψει ως ρυθμιστής του πολιτεύματος. Ίσως τον επόμενο, ή τον μεθεπόμενο, θα επιστρέψει όχι απλώς ως ρυθμιστής των πραγμάτων στη ΝΔ – αυτό το έκανε ήδη- αλλά ως διεκδικητής της ηγεσίας.
Αυτά τα τρία συμπεράσματα προσθέτουν και τον επίτροπο Μετανάστευσης στον κύκλο όσων δεν ονειρεύονται ακριβώς να δουν τον Κυριάκο Πρωθυπουργό; Αυτός ο κύκλος διευρύνεται, αλλά δεν τον συμπεριλαμβάνει με την έννοια ότι ο ίδιος κινείται στον δικό του ρυθμό. Θεωρεί ότι δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη του στην ελληνική πολιτική αλλά ό,τι κάνει θα το κάνει μόνος του. Αυτοκρατορικά. Όπως πάντα άλλωστε.
Ο Αβραμόπουλος κατάκτησε τα περισσότερα από όσα μπορεί να επιδιώξει ένας πολιτικός που βάζει υψηλούς στόχους. Αλλά στην πολιτική η φιλοδοξία πεθαίνει τελευταία. Μπορεί για άλλους στη ΝΔ, η υπερορία του να ήταν ένα είδος πολυτελούς αποστρατείας. Ο ίδιος δεν το είδε πότε έτσι. Διατηρεί γραφείο του στην Αθήνα, τις επαφές τους και τους στόχους του και απλώς αφήνει το λούστρο των Βρυξελλών να ενισχύσει το προφίλ.
Κάθε μέσα σε ένα διαφορετικό αεροπλάνο για έναν διαφορετικό προορισμό και κάθε εβδομάδα στο προσκήνιο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας λόγω χαρτοφυλακίου, από το οποίο στέλνει διαρκώς εκατοσταριές εκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα για το προσφυγικό.
Πάντα με την άνεση του, καθώς έχει ακόμη πάνω από τρία χρόνια θητείας μπροστά του. Και πάντα με βασικότερο όπλο του και οδηγό στις κινήσεις του τη διαίσθηση των πραγμάτων.
Πόσο κοντά είναι η στιγμή που θα ξαναμοιραστεί η τράπουλα στη ΝΔ και στην ελληνική πολιτική σκηνή εν γένει, δεν είναι ευκρινές -και θα κριθεί από τις επιδόσεις του Μητσοτάκη.
Αν πάει καλά θα στείλει στη σύνταξη έναν κύκλο στελεχών. Αν δεν τα καταφέρει θα γίνει κάτι ανάμεσα στον Ευάγγελο Αβέρωφ που δεν μπόρεσε καν να δοκιμάσει την τύχη του, και τον Μιλτιάδη Έβερτ που ξεκίνησε -καλή ώρα- ως ‘μπουλντόζας’ να ισοπεδώσει έναν ‘λογιστή’ και τελικά είδε τη σκόνη του.
Θα ήταν άδικο να προεξοφληθεί από τώρα το ενδεχόμενο αποτυχίας του σημερινού προέδρου της ΝΔ και συνεπώς και η ώρα για τα μαρμαρένια αλώνια ενός κόμματος που αλλάζει πιο εύκολα προέδρους από ότι αλλάζουν οι προπονητές ποδοσφαίρου. Δεν έχουμε άλλωστε καμιά ένδειξη για αυτό. Εκτός αν ένδειξη είναι το ένστικτο του Αβραμόπουλου…