Του Στέφανου Τζουμάκα*
Εκτός από τους επιπόλαιους και αναξιοπρεπείς οσφυοκάμπτες των καναλιών της ολιγαρχίας- μιας παρασιτικής και ξεπεσμένης ολιγαρχίας – που προωθεί κάθε είδους εκβιασμών σε συμμαχία με τους ενόχους πολιτικούς της διαπλοκής που υπηρέτησαν την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα ,
-εκτός από τους στυλοβάτες δημοσιογράφους του συστήματος και της διάλυσης της χώρας στην υπηρεσία παρασιτικών επιχειρηματικών συμφερόντων,
-εκτός από τους γραικύλους της παραπληροφόρησης , της διαπλοκής των αφεντικών και των κυβερνήσεων , λειτουργούν και δημοσιογράφοι.
Παραθέτω σημείωμα της Ντόρας Μακτρή, δημοσιογράφο , που εργάζεται στη Μαδρίτη.
“Στις Ευρωεκλογές του 1984, ήμουν φοιτήτρια. Ενας καθηγητής μου, με έβαλε σε ομάδα εργασίας με θέμα τις εκλογές αυτές , αλλά με ” τιμώρησε” γελώντας και αναθέτοντάς μου να αναλύω τη στάση της εφημερίδας Αυριανής. Την ίδια ώρα που στους άλλους είχε αναθέσει την Ελευθεροτυπία, τα Νέα, το Έθνος κλπ. ” Θα μάθεις πολλά” μου είχε πει. Αρα λοιπόν έπρεπε να αγοράζω καθημερινά την Αυριανή και να αναλύω και το τελευταίο μονόστηλο που γράφονταν σχετικά. Φυσικά , διάβαζα και όλα τα υπόλοιπα. Εκεί ξεδιπλώθηκε μπροστά μου τόση λεκτική βία, ρατσισμός, κλειδαρότρυπα και τόσα άλλα που αγνοούσα παντελώς ότι υπήρχαν στη δημοσιογραφία αφού οι υπόλοιπες εφημερίδες ήταν πολύ διαφορετικές.
Τότε δεν υπήρχε το διαδίκτυο, ούτε τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια. Μόνο η ΕΡΤ. Νομίζω ότι πέρασα με άριστα το μάθημα.
Δύο χρόνια αργότερα άρχισα να δουλεύω ως μαθητευόμενη στην εφημερίδα “Πρώτη” απ´ όπου σημειωτέον με απέλυσαν δύο φορές. Και στις δύο περιπτώσεις έγινε μείωση προσωπικού, οπότε η μπάλα έπαιρνε εμάς τους μαθητευόμενους. Εκεί για πρώτη φορά, έβλεπα τα άρθρα που έγραφαν κάποιοι σπουδαίοι δημοσιογράφοι που μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει γραμμή από το ύφος και το στυλ τους. Ονειρευόμουν ότι κάποτε θα ήθελα να γίνω σαν αυτούς. Σήμερα ακόμα τους διαβάζω με σεβασμό εδώ στο φβ, αφού οι περισσότεροι είναι πλέον συνταξιούχοι. Φυσικά η Αυριανή συνέχιζε την πορεία της στο ίδιο μοτίβο. Δεν τη διάβαζα, φυσικά.
Οταν το 1989 άνοιξαν τα πρώτα ιδιωτικά κανάλια ήταν πραγματικά μία ευφορική κατάσταση αφού διαπίστωσα πώς λειτουργούσε πραγματικά η τηλεοπτική δημοσιογραφία καθώς λίγο αργότερα άρχισα να δουλεύω στο Μέγκα. Χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι κι εκεί δεν μαζεύτηκαν συνάδελφοι με “νοοτροπία Αυριανής”. Διότι ήταν πλέον νοοτροπία και στάση ζωής, όχι μόνο για το συνάφι μου αλλά και για μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Καθόλου ευκαταφρόνητο. Αυτό το κομμάτι, ούτε εξαφανίστηκε, ούτε καν αφομοιώθηκε. Συνέχισε και συνεχίζει να εκφράζεται μέσα από ΜΜΕ που το τροφοδοτούν με ο,τι αυτό επιθυμεί. Το εκπαιδεύουν κατάλληλα γι αυτό και καθόλου δεν ξαφνιάζομαι με όσα βλέπω ή διαβάζω.
Στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ πάλι συνάντησα άξιους και αφανείς αρχισυντάκτες που με τον κώδικα δεοντολογίας στο χέρι μας έβαζαν πάλι σε κάποιο δρόμο όταν διαπίστωναν τις νεανικές μας δημοσιογραφικές παρεκκλίσεις. Υπήρχαν κανόνες. Και κυρίως έπρεπε να ξέρουμε ελληνικά. Και να γράφουμε σωστά. Αυτό για τους τηλεοπτικούς αστέρες των κραυγαλέων τίτλων ήταν ψιλά γράμματα χωρίς ουσία. Η ουσία ήταν να βγάλουμε την ψυχή του θεατή και να τον αναστατώσουμε. Δήλωσα ότι θα παραιτηθώ όταν αρχισυντάκτης ( σήμερα διδάσκει σε τηλεοπτική σχολή δημοσιογραφίας) ήθελε να με στείλει να κάνω ον κάμερα κάτω από ένα δέντρο που είχε απαγχονιστεί ένας δεκατετράχρονος. Και να πάρω συνέντευξη από την διανοητικά ανάπηρη μητέρα του. Δεν πήγα.
Έφυγα, φεύγω και θα φεύγω πάντα από τέτοιες νοοτροπίες. Ακόμα κι αν πείνασα κι αν απολύθηκα κι αν παραιτήθηκα κι αν δεν έβγαλα λεφτά από τη δημοσιογραφία όπως τόσοι άλλοι. Γι αυτούς προφανώς θεωρούμαι αποτυχημένη επαγγελματικά. Δεν άνοιξα καμία κρεβατοκάμαρα, ούτε σκύλεψα μπροστά σε κανέναν νεκρό. Κι ούτε θα το κάνω όσο ζω. Κι ας με διώξουν από παντού.
Ο αγαπημένος μου καθηγητής, μου έμαθε πολλά κι ακόμα αναρωτιέται και μου το λέει ” γιατί να μπλέξεις μ αυτή τη δουλειά;” Ξέρω τι εννοεί. Γι αυτό και μέχρι να πεθάνω θα συνεχίσω να διαβάζω, να γράφω, να εκφράζομαι, να σπουδάζω και να αποσύρομαι από τους παντός τύπου θορύβους που ενοχλούν τα αυτιά μου. Ο μόνος τρόπος για να κατανοήσουμε τον θαυμαστό μας κόσμο είναι η μελέτη. Τίποτε άλλο. Και για να προσφέρουμε στην κοινωνία, όχι να την αποβλακώνουμε…”
*Από το fb