Δημοψήφισμα; Σαν την παλιά ψηφοφορία στην ΠΑΣΠ με ερώτημα: υπάρχει Θεός;
Μια συνέντευξη του Πρωθυπουργού πάντα είναι σημαντική – αλλά είναι σημαντικότερη όταν αποσαφηνίζει τα πράγματα. Με την τηλεοπτική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα όμως μάλλον γεννήθηκαν νέα ερωτήματα παρά διευκρινιστήκαν όσα υπήρχαν.
Το εξαίρετο ύφος της δημοσίας παρουσίας του εντυπωσίασε και αυτή τη φορά, αλλά το περιεχόμενο των απαντήσεων που έδωσε στις ερωτήσεις του Ν. Χατζηνικολάου προκαλεί νέο κύκλο ασάφειας για τη φορά των εξελίξεων. Ας πάρουμε για παράδειγμα ότι άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για δημοψήφισμα. Το πρώτο ερώτημα είναι : Δημοψήφισμα για ποιο πράγμα;
Είπε ο Πρωθυπουργός ότι μια συμφωνία, που θα απέχει από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όπως το ενέκριναν οι πολίτες, θα χρειαστεί να τεθεί στην κρίση των πολιτών.
Το θετικό είναι ότι αλλάζει η έννοια της <λαϊκής εντολής>, όπως την προέβαλε ως τώρα, και επιπλέον αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να συμφωνηθούν με την Ευρώπη πράγματα που δεν συνάδουν με αυτή την εντολή, όπως την ερμήνευε ως τώρα. Άρα τέρμα οι <κόκκινες γραμμές και τα άλλα διηγήματα>. Για να μην την παραβιάσει την εντολή αυτή θα ζητήσει από τον ελληνικό ελληνικός λαό, αν θα πρέπει να δεχθεί την συμφωνία η κυβέρνησή του. Ακούγεται δημοκρατικό. Είναι όμως;
Τι ακριβώς μπορεί να περιλαμβάνει ένα τέτοιο δημοψήφισμα; Είναι γνωστό ότι εκ του Συντάγματος θέματα δημοσιονομικής φύσης δεν μπορούν να τεθούν σε δημοψήφισμα. Τι μένει; Να τεθούν ερωτήματα πολιτικού χαρακτήρα. Το πιο κρίσιμο από αυτά θα μπορούσε να αφορά την παρουσία της χώρας στην Ευρωζώνη. Η κάτι παρεμφερές.
Είναι λογικό να ανοίξει η κυβέρνηση τέτοιο θέμα; Και στις δυο ενδεχόμενες απαντήσεις η ζημία θα είναι μεγάλη – και για την ίδια – γιατί η προκήρυξη του θα παράξει ανεξέλεγκτα πολιτικά αποτελέσματα.
Για πρώτη φορά θα δημιουργηθεί στη χώρα διχαστικό κλίμα για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της- για τον οποίο θα μένει ανοικτό το ενδεχόμενο να αλλάξει. Αυτό θα επιτρέψει στους αντιευρωπαϊκούς κύκλους να συσπειρωθούν και να εμφανιστούν ισχυροί και με λαϊκή απήχηση, αξιοποιώντας τις δυσκολίες της συγκυρίας.
Είναι πολιτικά σοφό να εμφανισθεί ένα καταγεγραμμένο ποσοστό κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ιδίως αν ένα μέρος του προέρχεται από τις γραμμές του κόμματος του;
Αλλά ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση θα βρει τρόπο να ξεπεράσει τα συνταγματικά κωλύματα και θα θέσει σε δημοψήφισμα απλώς το ερώτημα της επικύρωσης μιας συμφωνίας που θα επέλθει με τους εταίρους και δανειστές – μακριά εννοείται από τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ . Τι ακριβώς περιμένει να βγει από την λαϊκή ετυμηγορία σε ένα τέτοιο ερώτημα;
Ας πούμε ότι λόγω του προφανώς αντιλαϊκού περιεχόμενου μια τέτοια συμφωνίας –αντιλαϊκού με τους όρους της ίδιας της κυβέρνησης ως τώρα – η απάντηση είναι απορριπτική. Τι θα κάνει την επόμενη η κυβέρνηση; Θα πάει στους δανειστές και θα πει ότι οι Έλληνες απέρριψαν τη συμφωνία και φέρτε μια άλλη; Οι Έλληνες δεν θέλουν δανεικά με όρους , δώστε μας άνευ ορών;
Ποιος είπε ότι το δημοψήφισμα σε μια χώρα παράγει έννομα αποτέλεσμα και στις άλλες χώρες; Η ότι δεσμεύει τις αποφάσεις των κοινοτικών οργάνων; Δεσμεύει μόνο την κυβέρνηση της χώρας και κανέναν άλλον.
Αλλά η σημερινή κυβέρνηση είναι ήδη δεσμευμένη στην λογική της απόρριψης- και γι αυτό έφτασε σε αδιέξοδο. Τι θα κάνει όταν ένα δημοψήφισμα δεν θα της αφήνει κανένα περιθώριο ελιγμών; Θα κλιμακώσει την σύγκρουση που θα οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρώπης επικαλούμενη τη λαϊκή ετυμηγορία; Αυτό είναι πολιτική παραπλάνηση. Αν η κυβέρνηση έχει δημοκρατική ευαισθησία απέναντι τους πολίτες προσφεύγει σε εκλογές. Δεν θέτει ένα ερώτημα σε κάτι επιμέρους, για να χρησιμοποιήσει το αποτέλεσμα του ως αποτέλεσμα εκλογών επί τους συνόλου της πολιτικής της.
Σε σχέση με την άμεση ανάγκη της χώρας να αποφύγει τη χρεοκοπία, ποιος της λέει ότι μετά από ένα δημοψήφισμα οι λοιπές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα ανοίξουν το πορτοφόλι τους; Και ποιος κάθισε να υπολογίσει τις αρνητικές εντυπώσεις για τη χώρα στη κοινή γνώμη των άλλων χωρών;
Αλλά έχουμε και την περίπτωση που οι πολίτες – ενδεχομένως σοφότεροι από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ – εγκρίνουν μια συμφωνία που θα περιλαμβάνει μέτρα και περιορισμούς. Τότε τι θα κάνει η κυβέρνηση με αυτούς που δεν θα την εγκρίνουν και κατά πάσα πιθανότητα θα προέρχονται κυρίως από τη δικό της χώρο και την ακροδεξιά- το ΚΚΕ συνυπολογίζεται γιατί οι θέσεις του είναι καθαρές και ενδεχομένως δεν θα μετάσχει καν σε ένα τέτοιο δημοψήφισμα. Και εφόσον η συμφωνία επικυρωθεί δεν θα σημαίνει ότι τινάζεται στον αέρα όλη η πολική και η πρακτική της κυβέρνησης ως σήμερα; Δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορεί να σταθεί εφόσον οι πολίτες θα απορρίψουν ότι έκανε και ότι είπε ως τώρα; Και κάτι ακόμα: δεν την ενοχλεί ως αριστερή κυβέρνηση ότι μπροστά σε μια κάλπη θα πάει μαζί με τον Καμένο;
Το δημοψήφισμα δεν είναι για την κυβέρνηση παρά μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό της και τίποτε άλλο. Θα μετακινήσει τον ίδιο τον Πρωθυπουργό στο πεδίο <μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα> ενώ τώρα έχει ακόμη επιλογές. Αρκεί να αγνοήσει τις ακρότητες ορισμένων Συριζαίων και των κυβερνητικών εταίρων του.
Σήμερα μπορεί να συμφωνήσει με τους εταίρους ένα νέο πρόγραμμα – δύσκολο αλλά σωτήριο – και να μιλήσει με ειλικρίνεια στους πολίτες για το στόχο και τα επόμενα βήματα. Από την πλευρά του αρκεί να εγγυηθεί κοινωνική δικαιοσύνη σε όποια νέα μέτρα και να καταθέσει σχέδιο για την εξυγίανση της χώρα, την απομάκρυνση της πολιτικής από τη διαπλοκή, την ανασυγκρότηση του κράτους και επιτέλους: την αναζήτηση πόρων για επενδύσεις. Όλα τα υπόλοιπα παραπέμπουν απλώς στις παλαβομάρες κάποιου από τους προκατόχους του που είχε άσχημο τέλος και πρακτικά, θα τον οδηγήσουν σε πιο δύσκολη κατάσταση από αυτή που βρίσκεται σήμερα.
ΥΓ: Κάποιος πρέπει να μιλήσει στον Αλέξη Τσίπρα για μια παλιά ιστορία με τη ηγεσία της ΠΑΣΠ –φοιτητικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ- που έβαλε σε ψηφοφορία αν υπάρχει… Θεός.!
Ο Σχολαστικός.