Δικαίωμα για την Δημοκρατική Αριστερά

(Φωτό: ΑΠΕ)

 Της Ισμήνης Μώρου 

ΙΣΜΗΝΗ ΜΩΡΟΥ  Το γνωρίζω, θα μου πείτε, πως αυτός ο δρόμος είναι μοναχικός, αδιέξοδος, και πνίγεται μες στην επίγνωση μιας δαπανημένης απερίσκεπτα  θυσίας. Όταν οι άλλοι, όταν αρκετοί από τους άλλους, αδιάφοροι, «ξοδεύονται» με σιγουριά, εξωτερικεύονται με αταξία, προς τι η προσπάθεια, προς τι ο αγώνας, θα μου λέγατε;

Και θα σας απαντούσα, ρωτώντας σας: Πώς να απαντήσει κανείς;  Σωπαίνοντας; Μένοντας άραγε μονάχα  θεατής; Παθητικός θεατής μιας κοινωνίας που γονατίζει κάτω από το βάρος της ανέχειας, που συγκλονίζεται κάτω από την απύθμενη κακοποίηση της; Παρατηρητής ενός λαού που γλιστρά και χάνεται μέσα στις οδύνες του; Αδρανής μέσα στην οχλαγωγία των αριθμών και των αποφάσεων που καθορίζουν τη ζωή; Αδιάφορος στη χειραγώγηση, στην εκμετάλλευση, στη λεηλασία;  Ακλόνητος μπροστά στη συρρίκνωση των ανθρώπων μας; Αμέτοχος σε ό,τι προδιαγράφει το μέλλον της ύπαρξής μας και της ιστορίας μας;

Όχι δεν γίνεται! Κάποια  διαφορετική όψη πρέπει να φανεί κι αυτή δεν είναι η όψη της βολικής κριτικής όσων δεν μετέχουν, αλλά όσων έχουν τη δύναμη να διακινδυνεύουν την μικρή τους ελευθερία .

Ο κίνδυνος για τη Δημοκρατική Αριστερά δεν είναι ο ναρκισσισμός, δεν είναι η νομή της εξουσίας, δεν είναι ο συγκεκριμένος δρόμος των επιλογών της. Κίνδυνος ευρύτερος είναι η αλαζονεία, η αδικία και η καταπίεση, που μας επιβλήθηκαν αναίτια, ανεξέταστα, ετσιθελικά. Ο δικός μας κίνδυνος ύπαρξης, ως ανθρώπων και πολιτών, είναι και δικός της, ο μόνος δικός της κίνδυνος.

Απέναντι σε αυτούς που της κλείνουν το δρόμο, ενάντια σε αυτούς που καιροσκοπικά καραδοκούν, η παράταξη αυτή ανοίγει το δικό της διέξοδο μονοπάτι, δρασκελάει την απόσταση που χωρίζει από την ανάκαμψη, από την ανθρωπιά. Ζητά, πολλές φορές μονολογεί και βάλλεται, όμως δρα ακούραστα, ζει και υπάρχει με το καθήκον της διεκδίκησης, της έλλογης αντίστασης. Προσπαθεί να ανοίξει το πέρασμα  μες στα ερείπια των ελπίδων που χάθηκαν για να τις ξαναβρούμε.

Δεν θυσιάζει, ούτε θυσιάζεται στο βωμό μια ακαθόριστης απερισκεψίας, γιατί απλά δεν  ξεγλιστρά από τη δυσκολία. Σκεπτόμενη, την αντιμετωπίζει με τη λιτή και χωρίς τυμπανοκρουσίες, ήρεμη προσπάθειά της, που θα μας κάνει να ματώσουμε λιγότερο.

Γιατί γνωρίζει ότι όσο μικρότερο είναι το τραύμα, τόσο μεγαλύτερη είναι η προσπάθειά της. Οι λάτρεις της «κατεστημένης» πολιτικής, στελέχη και κοινωνία, μπορούν να συνεχίσουν, ακόμα και κατά την ώρα της μεγάλης κρίσης, ν’ ασχολούνται με το λιγότερο ή με το λίγο. Εμείς όχι. Κάποια σκηνοθετικά ευρήματα για να ερμηνεύονται δύο ρόλοι από έναν ηθοποιό, δεν μας αφορούν. Ένας είναι ο ρόλος μας. Ο πολίτης δεν καλείται να παρακολουθήσει διπλούς ρόλους, καλείται όμως να αναγνωρίσει την ταυτότητα αυτής της μικρής πλέον πολιτικής παράταξης από τα εξωτερικά και εσωτερικά σημεία που τονίζουν διακριτά τις διαφορές και διεκδικούνται  τελικά για λογαριασμό της κοινωνίας.

Η ισορροπία που διαταράχτηκε τα τελευταία χρόνια, πρέπει ν’ αποκατασταθεί. Η προσπάθεια πρέπει να πετύχει.

Η Δημοκρατική Αριστερά δοκιμάζει την προσφορά της μ ένα μεγάλο ναι στην βιώσιμη συμφωνία και δοκιμάζεται όχι μόνο στο χρόνο αλλά και στο χώρο, μέσα στην πολυπλοκότητα των προβλημάτων της κοινωνίας.

Γιατί ξέρει ότι ο χρόνος δεν μας συμμερίζεται , δεν περιμένει δεν είναι φίλος  αλλά εχθρός  της δικής μας πνοής.

Γιατί γνωρίζει και αναγνωρίζει ότι το πρώτο δικαίωμα του ανθρώπου, πέρα από «κόκκινες» και χρωματιστές γραμμές, είναι το δικαίωμα στη ζωή.

 

*  Μέλος Κ.Ε. ΔΗΜ.ΑΡ.