Του Γιάννη Ραγκούση*.
Πολλές φορές μας παρασύρει το επιμέρους και χάνουμε από τη ματιά μας το όλο.
Εάν κοιτάξουμε την τρέχουσα περίοδο στο σύνολό της, τότε θα διαπιστώσουμε πως η Ελλάδα από το καλοκαίρι του 2014 μέχρι σήμερα, καταρρέει με γεωμετρική πρόοδο.
Πριν 4 μήνες, όπως και πολύ περισσότερο πριν από 10 μήνες, η Ελλάδα βρισκόταν σε πολύ μεγαλύτερη θέση ισχύος από αυτήν που βρίσκεται σήμερα.
Από το καλοκαίρι, που στα λόγια σκίζονται μνημόνια και διεξάγεται για “πρώτη φορά” υπερήφανη διαπραγμάτευση”, η μόνη πλευρά που πραγματικά και δραματικά έχει εξασθενίσει είναι η ελληνική.
Διότι, ενώ θα μπορούσε να έχει πραγματικά πρωτογενή πλεονάσματα, τώρα έχει εικονικά. Ενώ θα μπορούσε να έχει θετικό ρυθμό ανάπτυξης, πλεόν έχει ξανά ύφεση. Ενώ θα είχε άθικτα αρκετά δισεκατομμύρια Ευρώ διαθέσιμα, πλέον δεν έχει καθόλου. Κυρίως, ενώ θα μπορούσε να έχει λύσει το πρόβλημα της χρηματοδότησής της και να ήταν ξανά στις αγορές με χαμηλότατα επιτόκια δανεισμού, τώρα κρέμεται από μία κλωστή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Εξαιτίας των ασυγχώρητων συνειδητών επιλογών της σημερινής κυβέρνησης καθώς και της προηγούμενης – που πρόδωσε την ιστορική της αποστολή να τελειώσει το μνημόνιο το καλοκαίρι του 2014 – η Ελλάδα δεν διαθέτει πλέον τίποτε από τα παραπάνω. Και αυτό, ο κόσμος κυριολεκτικά το ‘χει τούμπανο.
Ασφαλώς, πρόκειται για μία εθνική και κοινωνική βλάβη, αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων.
Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει άλλο ιστορικό διεθνές προηγούμενο, όπου σε μία πολύμηνη διαπραγμάτευση, οι έχοντες την ευθύνη αυτής, “πέτυχαν” στο τέλος της-δηλαδή την ώρα των απόφάσεων-να έχουν πολύ μικρότερη διαπραγματευτική ισχύ από αυτήν που είχαν στην αρχή της διαπραγμάτευσης, δηλαδή πριν από μήνες.
Πρόκειται για την μεγαλύτερη απόδειξη επικίνδυνης κι ανεπαρκούς διακυβέρνησης.
Εμείς νομίζαμε πως διαπραγματευόμαστε πιέζοντας, ενώ οι άλλοι ξέρανε ότι εξασθενούμε χρονοτριβώντας, άρα γινόμαστε περισσότερο ευάλωτοι.
Επομένως η χώρα οδηγείται πλέον στην ώρα των αποφάσεων εξαιρετικά αποδυναμωμένη και ανίσχυρη.
Όπως ακριβώς θα ήταν ένα σπουργιτάκι μπροστά σε ένα κανόνι.
Επιπλέον, απολύτως αναξιόπιστη και αναξιόχρεη.
Πρόκειται για ανυπολόγιστη ζημιά που μακάρι να μην είναι και ανήκεστη.
Στο τέλος δε της φάσης αυτής, η χώρα δεν θα έχει απλώς αυξημένο ΦΠΑ ούτε απλώς κι άλλο ΕΝΦΙΑ. Αυτά θα είναι τα επιμέρους, θα είναι τα δένδρα.
Η ολότητα της εικόνας – το δάσος – θα είναι ένα ισοπεδωμένο πολιτικό τοπίο.
Στην Ελλάδα θα υπάρχει μία απολύτως αναξιόπιστη κυβέρνηση. Διότι, παρά τα όσα αντίθετα υποστήριζε επί 5 χρόνια, θα έχει κι αυτή αναγκαστεί να πιστοποιήσει πως από το 2009 που χρεοκοπήσαμε, δεν υπήρξε ποτέ, όχι καλύτερος αλλά ούτε καν άλλος δρόμος. Άλλος δρόμος από αυτόν της Ευρωζώνης.
Αυτό δηλαδή που θα βροντοφωνάζει η όποια τελική συμφωνία της κυβέρνησης Τσίπρα με τους “θεσμούς”.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι ο ελληνικός λαός θα συνειδητοποιήσει πως όλη τη ζημιά την έκανε και την κάνει, η παλαιοκομματική σχολή σκέψης στις κυβερνήσεις μετά το 2009, που άλλοτε ως μέρος και άλλοτε ως όλο, έχει την απόλυτη ευθύνη που η χώρα κόλλησε σε ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης το όποιο μπορούσε και έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί σε 3 χρόνια.
Όπως ακριβώς συνέβη στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία.
*Ο Γιάννης Ραγκούσης είναι πρώην υπουργός
