Toυ Παύλου Αλέπη
Το κλασσικό έργο Περιμένοντας τον Γκοντό το ξέρετε. Φαντασθείτε λοιπόν τους δυο μας, αναγνώστη μου,να περιμένουμε και να συζητάμε και να αναλύουμε πως περιμένουμε την ανάπτυξη και πως θα ενεργήσουμε όταν αυτή έρθει.
Και αυτή να μην έρχεται αλλά εμείς να περιμένουμε. Να περιμένουμε και να συζητάμε για την ανάπτυξη που αργεί π ου κάτι θα γίνει, ως προϋπόθεση και προαπαιτούμενο για να ανοίξουν οι ορίζοντες και να φανεί μεγαλόπρεπη ελπιδοφόρα και λαμπρή πανέτοιμη να χαρίσει…
Στο έργο ο Γκοντό δεν έρχεται ποτέ. Πέφτει η αυλαία και ο πολυσυζητημένος Γκοντό δεν έχει φανεί. Ο θεατής αρχίζει -αν δεν έχει αρχίσει νωρίτερα- να σκέφτεται την αλληγορία…
Άσε λοιπόν την αλληγορία, άσε την θεωρία και πάμε μαζί να δούμε χειροπιαστά γιατί δεν έρχεται αυτό που περιμένουμε. Λόγους και αιτίες θα βρούμε πολλές. Η κυριότερη είναι γιατί ΔΕΝ ακούμε. Και δεν ακούμε γιατί δεν έχουμε πουθενά εμπιστοσύνη.
Στην πονεμένη μας Δημοκρατία ελάχιστοι ασχολούνται με την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους πυλώνες -θεσμούς. Και έτσι ωμά που το γράφω, έχω μεγάλες πιθανότητες, να το θεωρήσετε υπερβολή, άλλωστε σιγά μη μου χετε …εμπιστοσύνη. Να τη η κοττούλα με το αυγό της…
Μαζί σας άλλωστε δεν ήμουν και εγώ, στο πρόσφατο παρελθόν, που πρόβαλα τα κουσούρια των θεσμών; Μήπως σταμάτησα ποτέ να δείχνω ,να φωνάζω και να αιτιώμαι για τις αδυναμίες τους; Μήπως σταμάτησα και εγώ και εσείς την αμφισβήτηση;
Ζούμε με ένα όνειρο και μια ελπίδα να έρθει στην οικονομία μας το φρέσκο χρήμα. Να έρθουν οι επενδύσεις και οι επενδυτές να ανοίξουν οι δουλειές και μετά οι αγορές και μετά τα σπίτια τα σαλόνια κι η κατανάλωση και η ευημερία και να μείνει με την λιτότητα στο χέρι, ο κακιασμένος Σόιμπλε… Ωραιότατο το παραμύθι, μάλιστα έχει και δράκο…
Δράκο εχει. Έμπιστοσύνη δεν του έχουμε. Ούτε αυτός μας έχει. Οπόταν να σου πάλι η κοττούλα που έκανε το αυγό από το οποίο μας προέκυψε η κοττούλα.
Με το δίκιο σας θα θυμηθείτε αυτούς που πρόσφατα μας έλεγαν πως βγαίνουμε οσονούπω από το τούνελ, από τα κάπιταλ κοντρόλ, από την επιτήρηση, από το σκότος ..Με το δίκιο σας θα ψάξετε σοβαρούς συνομιλητές στον πολιτικό,τον επιχειρηματικό,τον τραπεζικό, τον κοινωνικό χώρο. Με το δίκιο σας θα παρακολουθείτε πως ακριβώς και εκείνοι αντιμετωπίζουν την έλλειψη εμπιστοσύνης…Και, ω του θαύματος, θα αποκαλυφθεί πως και εκείνοι είναι εξ ίσου αμήχανοι…Τι να κάνουμε αφού ο κόσμος δεν μας έχει εμπιστοσύνη. Λένε. Άντε να τους κακίσεις…
Μόνο να ρωτήσεις μπορείς ,σαν παιδί με αφέλεια και θάρρος.
Τους πολιτικούς. Αφού δεν μπορείτε να λύσετε τα μεγάλα προβλήματα γιατί δεν λύνετε τα μικρά;
Τον επιχειρηματικό κόσμο. Στ’ αλήθεια πως περιμένετε ξένους επενδυτές αφού εσείς – όπου – που μπορείτε δεν επενδύετε; Δεν έχετε; Ας γελάσω. Όσο έχετε…επενδύστε.
Τους Τραπεζίτες. Καλά ούτε εσείς, που πουλάτε πίστη, δεν κάνετε τίποτα για να ανακτήσετε την εμπιστοσύνη. Μα οι καταθέτες-πελάτες μόλις σας βοήθησαν ενώ τα είχατε αποπατήσει.
Όσο για τον κοινωνικό χώρο, που εκπροσωπούν υποτίθεται οι συνάδελφοι μου, εκεί έχω μόνο μια απλή παιδιάστικη ερώτηση. Μα καλά, δεν ντρεπόσαστε;
Υπάρχουν και δύο άλλες κατηγορίες που ΔΕΝ θέλω για λόγους αρχής και αγωγής να ρωτήσω τίποτα…Τους Δικαστές και τους Συνταγματολόγους.
Είμαι σίγουρος πως όλοι, μα όλοι, επικαλούνται κάποια λογικοφανή αλήθεια. Μια αλήθεια που λέει πως αυτοί θέλουν αλλά δεν μπορούν. Δεν τους αφήνουν. Ενδεχομένως, θεωρητικά, να έχουν ένα δίκιο. Όμως δεν καταγράφεται καμιά προσπάθεια συνεννόησης. Καμιά δράση διαφορισμου από τους υπόλοιπους, από το αγριεμένο πλήθος που απειλεί όλους και όλα …Το μόνο που δεν απειλεί είναι η κρίση…Που είναι βέβαιον πως θα μας διαλύσει σαν άτομα σαν κοινωνία σαν σκεπτόμενους ταλαίπωρους.
Ο Γκοντό δεν ήρθε, δεν θα ρθει …Όμως ξημερώνει και η παράσταση κρατάει πολύ.
Χωρίς εμπιστοσύνη οι αιώνες περνάνε ματωμένοι. Όποιος θέλει το βλέπει. Το σκέφτεται κι αποφασίζει τι θα κάνει… Αλλιώς κλείνει το …ανοιχτό παράθυρο και τραβάει και την κουρτίνα.