Του Γιάννη Πανούση
Ψυχοκέρια πρώην εχθρών
στο ίδιο μανουάλι
Τί σημασία έχει πόσο έφταιξαν ετούτοι
πόσο οι άλλοι
Κ. Καλαπανίδας, Απελάσεις ονείρων
Είναι γνωστό ότι η οθωμανική αυτοκρατορία χρησιμοποιούσε τους κατακτημένους λαούς για τη διεκπεραίωση διοικητικών και φορολογικών μέτρων.
Έτσι όχι μόνον εξασφαλιζόταν μια μορφή «συναίνεσης» και «διαμεσολάβησης» αλλά και αποφεύγονταν οι ενδο-συγκρούσεις.
Κάτι τέτοιο μοιάζει να γίνεται και τώρα.
Οι Ευρωπαϊκοί χρηματοδοτικοί μηχανισμοί «νοικιάζουν» τα κόκκινα δάνεια (σε λίγο και τους φόρους), τα ισχυρά Ευρωπαϊκά κράτη μας θέτουν συνεχώς το δίλημμα «ενσωμάτωση ή καταστροφή» και το νέο Σουλτανάτο της γείτονος απειλεί με Ιερό Πόλεμο μέσω «προσφυγικού κατακλυσμού».
Σ’ αυτό το περιβάλλον αναρωτιέμαι τί ακριβώς αντιπροτείνουν οι «αριστεροί κυβερνώντες».
Επαναφορά «του καθεστώτος του ραγιά» ή διαμόρφωση επικοινωνιακών όρων για το νέο(!) status του «υποτελούς επαναστάτη»;
Και ποιον ρώτησαν για την ψευδεπίγραφη Pax Aegeana;
Άλλο ο παπανδρεϊκός «Μη-Πόλεμος» κι άλλο η αριστεροκαθεστωτική «Μη-βιώσιμη πολιτική συμβιβασμών».
Χάσαμε τις εσωτερικές κόκκινες γραμμές.
Χάσαμε και τις εξωτερικές εθνικές οριογραμμές;
Υ.Γ. ΝΑΤΟ-ΝΑΤΟ το δαχτυλίδι στον Ερντογάν για το Αιγαίο…
