Του Νίκου Λακόπουλου
Ζω στα Εξάρχεια τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Πολύ πριν φτιάξουμε το νέο Decadence που είχε ανοίξει το 1978, θυμάμαι τα άπειρα μπαράκια, τον κόσμο στα στενά, το ραντεβού στην Πλατεία. Ήταν ένα πολιτικό αμφιθέατρο. Πάνω οι ΠΑΣΠίτες, αναρχικοί, μαοϊκοί, τροτσκιστές. Ήταν ο “Χώρος”.
Όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν-μάλλον όχι τυχαία- γύρω στο 1985. Λίγο αργότερα είχα γράψει ένα άρθρο στο περιοδικό Ε της Ελευθεροτυπίας που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο ΑΝΤΙΟ ΕΞΑΡΧΕΙΑ. Ήταν ακόμα γεμάτα, αλλά πέρα από την πολιτική διάσταση της Πλατείας που φοβόταν η εξουσία, φαίνεται πως παίχτηκε κι ένα παιχνίδι με τα ακίνητα της περιοχής.
Η Πλατεία, δίπλα στο Πολυτεχνείο, πρέπει να είναι η μόνη που αν και έχει πεζοδρομηθεί η περιοχή πίσω της, που περνάνε αυτοκίνητα μέσα από την πλατεία. Κάπου εκεί- μες την πλατεία- είχα με τον Ανδρέα Ρουμελιώτη, ένα περίεργο ατύχημα- παρολίγο θανατηφόρο- την εποχή που είχα μηνύσει τον αρχηγό της αστυνομίας, τον Μποσινάκη -που θα έθαβε τους πανκς κάτω από τη γη.
Ήταν φανερό πως ενώ υπήρχε σχέδιο ανάπλασης της περιοχής πολλά χρόνια, κάποιο αόρατο χέρι ήθελε να υποβαθμίσει την περιοχή. Η αγορά ναρκωτικών μεταφέρθηκε από την Πλάκα στα Εξάρχεια και για πολλά χρόνια ήταν πίσω από το Πολυτεχνείο. Ύστερα ήρθε το κυνήγι των μπαρ και τα περισσότερα έκλεισαν. Ο νόμος για τις χρήσεις γης. Η αστυνομία έφυγε όταν ήρθαν οι μαφίες. Οι πρώτοι νεκροί.
Είχα και γω στο Decadence μια εμπειρία, όταν χτυπούσαν ιδιοκτήτες καταστημάτων, με μια ομάδα που επιτέθηκε στο κλαμπ. Η αστυνομία δεν επενέβαινε κι ο διοικητής μου είπε: “Έχω οικογένεια”. Πως γίνεται να γνωρίζουν όλοι τους δράστες, εκτός από την αστυνομία;
Στα Εξάρχεια παίχτηκε βρόμικο παιχνίδι. Μια περιοχή ελευθερίας, τέχνης, κουλτούρας κι αμφισβήτησης, χωρίς εγκληματικότητα, μετατράπηκε σε χώρο συμμοριών, φασιστοειδών, εμπόρων ναρκωτικών κάτω από την μύτη της αστυνομίας, που είναι παρούσα αλλά χωρίς στολή.
Η μεγαλύτερη υποκρισία είναι αυτή των κομμάτων της Αριστεράς που πάνε με την αστυνομία στα Εξάρχεια και καταγγέλλουν την …αστυνομοκρατία! Αλλά τα Εξάρχεια, δίπλα στο Κολωνάκι, στο κέντρο της Αθήνας- κάτω από την Ακρόπολη ήταν πάντα ένας χώρος τέχνης, πολιτισμού- με τα πιο πολλά τυπογραφεία, δισκάδικα, ακόμα και μαγαζιά μουσικών οργάνων, που δεν ήθελαν όλα τα κόμματα.
Αν το σκεφτούμε η μισή σημερινή κυβέρνηση προέρχεται από τα Εξάρχεια, όπου έμενε άλλωστε μέχρι πρότινος και ο νυν πρωθυπουργός. Αν ποτέ τελειώσουν τα πολιτικά παιχνίδια που άρχισαν με το ΠΑΣΟΚ, που φοβόταν ένα Πολυτεχνείο εναντίον του και κυρίως το παιχνίδι με τα ακίνητα της περιοχής, εύκολα και γρήγορα, τα Εξάρχεια θα ξαναγίνουν αυτό που ήταν.
Η πόλη της τέχνης, της ελευθερίας, της μουσικής, των νέων ρευμάτων, της αμφισβήτησης και της κριτικής. Όλων όσων δηλαδή δεν αρέσουν στην εξουσία.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
