Της Φιλιώς Τζαχρήστα
Όλο αυτόν τον καιρό ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά. Κατηγορίες, μεγαλοστομίες, υποσχέσεις, καταλογισμός ευθυνών, αλήθειες και ψέματα. Κι αν κανείς αναζητήσει το μόνο καλό που μπορεί να προέκυψε απ’ όλη αυτή την πορεία «στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία» αλλά δημιούργησε απολίτικους νεοέλληνες, αυτό μάλλον θα είναι μια βίαιη διαδικασία ωρίμανσης στην οποία υποβληθήκαμε ως κοινωνία και μια αυτόματη ανάγκη να πλησιάσουμε στον ορισμό «πολιτικό όν». Και τώρα πια ότι ήταν να ειπωθεί μοιάζει να ειπώθηκε, δε μας έμεινε πια τίποτα άλλο παρά μονάχα η σιωπή και να αρχίσουμε επιτέλους να ακούμε. Ίσως να ήταν αυτός ο δρόμος της ενηλικίωσης ενός λαού που έδειχνε να περνά παρατεταμένη εφηβεία και ακόμα δυσκολεύεται να διαχωρίσει το ιδεατό από το πραγματικό.
Αυτή την ίδια δυσκολία που μάλλον αντιμετωπίζει και η Αριστερά, που υποσχέθηκε πως «Η Ελπίδα έρχεται», μετά ισχυρίστηκε πως «Η Ελπίδα νίκησε» για να βρεθούμε και πάλι στο «Ζητείται Ελπίς». Μόνο που αλήθεια ποια ελπίδα ψάχνουμε και από ποιόν περιμένουμε να σωθούμε, αν όχι για αρχή απ’ τους ίδιους μας τους εαυτούς, από μια εσφαλμένη νοοτροπία, απ’ την επίμονη αναζήτηση σωτήρων; Πόσα πρέπει ακόμα να συμβούν σε εμάς, στην ιστορία μας, ώστε πριν αναδιαπραγματευτούμε ή καταργήσουμε μνημόνια, αποφασίσουμε να αναδιαπραγματευτούμε τις προσδοκίες μας γι’ αυτόν τον τόπο και να καταργήσουμε τις στρεβλώσεις που μας έφεραν μέχρι εδώ και συνεχίζουν να αλλοιώνουν την κρίση μας και τις επιλογές μας; Κι ύστερα έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ για να αντιληφθεί ένα μέρος έστω της Αριστεράς πως τελικά, δυστυχώς, το ιδεατό δεν συμβαδίζει πάντα με το πραγματικό και οι συνθήκες δε διαμορφώνονται μόνο από εμάς. Σ’ αυτόν τον κόσμο ζούμε, σ’ αυτή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και δεν είμαστε μόνοι μας. Ούτε η Ελλάδα είναι πια «ο ομφαλός της Γής» . Κι αυτό δεν είναι ούτε κακό, ούτε ανθελληνικό…
Μαζί με την ωρίμανση της κοινωνίας, η χώρα καλείται να αντιμετωπίσει και την ωρίμανση της Αριστεράς, που πρέπει τώρα να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αποφασίσει αν θα συνεχίσει με τις μεγάλες και ωραίες ιδέες, που βέβαια δεν πεθαίνουν ποτέ, ή αν θα προσαρμόσει τις ιδέες της στην σύγχρονη πραγματικότητα. Κάποιοι θα πουν, αυτό είναι αφελές και δεν γίνεται… Οι ιδεοληψίες έχουν αλήθεια πολύ βαθιές ρίζες. Κάποιος οραματιστής θα μπορούσε όμως να πει, τα πάντα γίνονται αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση να κάνεις το καλύτερο δυνατό για το λαό σου. Και η ευφυΐα να αντιλαμβάνεσαι τους τρέχοντες συσχετισμούς αλλά να μπορείς να δεις και λίγο παρακάτω ως το μέλλον και όχι να επιμένεις να επιστρέφεις στο παρελθόν.
Στη χώρα λοιπόν που για λίγο επικρατεί σιωπή και περισυλλογή, ίσως να είναι αυτή η ευκαιρία να συνεννοηθούμε. Μαζί με το τέλος των ψευδαισθήσεων κι όσο δυσοίωνο κι αν προδιαγράφεται το μέλλον ίσως είναι η μοναδική ευκαιρία να διδαχτούμε από την ιστορία μας, να την ξαναδιαβάσουμε, να μη γίνουν τα ίδια λάθη και αντί να διχαστούμε ξανά, να συνεχίσουμε για πρώτη φορά ενωμένοι στον επαναπροσδιορισμό του ρόλου μας στην κοινωνία κα το κράτος, στην πραγματική αλλαγή που δε θα μας χτυπήσει την πόρτα αβίαστα.
Στη χώρα λοιπόν του «Ζητείται Ελπίς», έχουμε άραγε αυτή την ευκαιρία; Και αν ναι, θα την αρπάξουμε ή θα χαθούμε για μια ακόμη φορά στη μετάφραση φτάνοντας να πούμε «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ…»!
* Η Φιλιώ Τζαχρήστα είναι χημικός- φαρμακοποιός.
