Του Πολυχρόνη Μπακόμητρου
Το καλοκαιρινό ζάπινγκ εν μέσω θερινών επαναλήψεων μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα ευεργετικό.
Ιδίως όταν συντονίζεται στην επίγεια εκπομπή του BBC World την οποία μπορεί να δει κάθε συμπολίτης μας και να ενημερωθεί για τα παγκόσμια γεγονότα όπου κι αν αυτά συμβαίνουν, να δει ντοκιμαντέρ από την πραγματική ζωή σε υποβαθμισμένες περιοχές της Ασίας ή της Αφρικής, να γνωρίσει εικόνες της πραγματικής εξαθλίωσης και ανθρωπιστικής κρίσης.
Σ’ ένα από αυτά τα ντοκιμαντέρ το BBC παρουσιάζει το ταξίδι 23 μεταπτυχιακών φοιτητών από τη Βεγγάζη της Λιβύης στο Πανεπιστήμιο του Cambridge στην Αγγλία. Πτυχιούχοι ηλεκτρολόγοι μηχανικοί, μηχανικοί υπολογιστών, δικηγόροι μεταξύ αυτών συμμετέχουν σε σπουδές ενός έτους πάνω στο Management.
Στόχος τους να εφοδιαστούν κατάλληλα έτσι ώστε να μπορέσουν να μεταφέρουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους στη Λιβύη που δοκιμάζεται καθημερινά από τον εμφύλιο.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου επεισοδίου βλέπουμε την προσπάθεια των φοιτητών να μάθουν Αγγλικά που θα τους χρειαστούν στις σπουδές, να κοινωνικοποιηθούν, να δουν πώς μπορείς να ψήσεις μια προπαρασκευασμένη πίτσα σε έναν τυπικό σύγχρονο ηλεκτρικό φούρνο, πώς μπορείς να συναρμολογήσεις μια απλώστρα ρούχων, να μάθουν να κάνουν παρουσιάσεις μπροστά σε κοινό ξεπερνώντας το άγχος τους. Παράλληλα, ενημερώνονται καθημερινά από φίλους και συγγενείς για τα όσα συμβαίνουν. Βλέπουν τους συμπολίτες τους να βομβαρδίζονται, πόλεις να γεμίζουν με φλόγες.
Οι ίδιοι συναντιούνται, ορκίζονται ότι θα προσπαθήσουν όσο περισσότερο γίνεται για να επιστρέψουν πίσω στη Λιβύη και ασκώντας την επιστήμη τους να οδηγήσουν στον τερματισμό του πολέμου, την επανεκκίνηση της παραγωγής, την εισαγωγή της Λιβύης στο σύγχρονο δυτικό κόσμο με την ταυτόχρονη εισαγωγή της στον χώρο της τεχνολογίας.
Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που παιδικοί φίλοι εξπέρ στην πληροφορική διορίζονται για να αξιοποιήσουν τα φορολογικά μας δεδομένα όπως επιθυμούν οι προϊστάμενοι-υπουργοί τους. Την ίδια στιγμή που τριανταπέντε εκατομμύρια από το πακέτο Γιουνκέρ μας περιμένουν χωρίς σχέδιο για την αξιοποίησή τους, που το ΕΣΠΑ θα καλύψει τα μισά κενά καθηγητών στη δημόσια εκπαίδευση, που διοργανώνονται επετειακές φιέστες χωρίς αντίκρισμα για την ελληνική κοινωνία επειδή πρέπει να δικαιολογηθεί η θεσμική παρουσία πολιτικών.
Η εικόνα της κυβέρνησης που άλλοτε μοιάζει να έχει σχέδιο, άλλοτε να μην έχει κι άλλοτε το σχέδιο να αποδεικνύεται χειρότερο κι από πλήρη απραξία δεν επιβαρύνει μόνο την ίδια, δεν επιβαρύνει το πολιτικό κόστος ενός πρωθυπουργού που εξελέγη για να φέρει την ελπίδα, τη ζωή πίσω στην Ελλάδα.
Προσπαθώ να σκεφτώ, για ποιο λόγο ένας νέος Έλληνας εκπαιδευτικός (sic) μετανάστης να έρθει στη χώρα. Προσπαθώ να συγκρίνω τον εμφύλιο της Λιβύης, τα όπλα, τα τανκς με την ανέμελη εικόνα των μπάνιων του λαού, των ουρών στις τράπεζες, τις συνεντεύξεις των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών που διηγούνται τις συνέπειες του ελέγχου των κεφαλαίων, την ελάχιστη ρευστότητα που δεν μπορεί να μειώσει τις ακάλυπτες επιταγές, τα εκκαθαριστικά της φορολογίας που έρχονται μέρα με τη μέρα.
Προσπαθώ να σκεφτώ έναν λόγο για να πείσω έναν Έλληνα να έρθει. Θέλω να πιστεύω ότι και η κυβέρνηση, εκτός από ωραίες πολιτικές αφηγήσεις που χρησιμοποιούνται ως επίκληση στην κομματική πειθαρχία, θα προσπαθήσει να το κάνει.
Αλλιώς θα μπορούσαμε να φανταστούμε χωρίς δισταγμό σε μερικά χρόνια μια άλλη, φανταστική τρόικα που θα αποτελείται από Λίβυους και Λίβυες που θα μας ζητά να εκσυγχρονίσουμε τη χώρα. Κι εμείς; Θα τραβάμε προς τη δόξα. Άλλωστε, οι 23 Λίβυοι και Λίβυες επέλεξαν για πρόεδρο τη ζωή. Και συμβολίζοντας την ελπίδα για ανάκαμψη της έβαλαν κι ένα κεφαλαίο «Ζ».
* Ο Πολυχρόνης Μπακόμητρος είναι φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών και μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας της “Δυναμικής Ελλάδας”
