Του Γ. Λακόπουλου
Ας αρχίσουμε με μια “λεπτομέρεια”: σε δέκα μέρες η Γιάννα Αγγελοπούλου μπορεί να έχει μια δυνατότητα που δεν θα μπορούσε ούτε καν να διανοηθεί ποτέ άλλος Έλληνας: θα μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο και να μιλήσει απευθείας με την πρόεδρο των ΗΠΑ!
Η ενδεχόμενη επικράτηση της Χίλαρι Κλίντον θα κάνει αυτομάτως τη Γιάννα πιο χρήσιμο πρόσωπο του ελληνισμού. Ποιος άλλος μιλάει στον ενικό στην πιο ισχυρή γυναίκα του πλανήτη;
Από χρόνια οι Αγγελόπουλοι “ανήκουν” στην οικογένεια Κλίντον και ταυτόχρονα οι Κλίντον “ανήκουν” στην οικογένεια Αγγελόπουλου. Η συνεργασία τους στο “Ίδρυμα Κλίντον” είναι κάτι περισσότερο από τη σύμπραξη σε ένα πρόγραμμα.
Η ανάληψη ρόλου πλανητάρχη από την Κλίντον, εκ των πραγμάτων θα δώσει στη Γιάννα ρόλο “πρέσβειρας” της Ελλάδας στον πυρήνα του Λευκού Οίκου. 
Για να φανταστεί κανείς τα υπόλοιπα πρέπει να διαβάσει με προσοχή την τελευταία συνέντευξη της κυρίας στην “Καθημερινή”. Κατά κάποιο τρόπο είναι η απάντηση στη φημολογία ότι “τα παρατάει και φεύγει”. Για όσους ξέρουν τη Γιάννα η έννοια “τα παρατάει” είναι ασύμβατη με το ταπεραμέντο και τη διαδρομή της.
Αν τα είχε παρατήσει η Ελλάδα δεν θα έπαιρνε ποτέ τους Ολυμπιακούς Αγώνες και κυρίως δεν θα μπορούσε να τους μετατρέψει σε θρυλικό επίτευγμα που προκάλεσε το θαυμασμό σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ούτε θα αναβάθμιζε διαρκώς το πρόγραμμα υποτροφιών που προσφέρει σε νέους επιστήμονες.
“Πιστεύω ότι είμαι πάντα εδώ. Όσο αισθανόμουν ότι μπορώ να κάνω κάτι, να δημιουργήσω, να είμαι χρήσιμη, να προσφέρω ήμουν και είμαι εδώ”. ” Αλλά για να κάνεις πράγματα πρέπει να υπάρχουν και οι συνθήκες”.
Τι εννοεί το βρίσκουμε σε άλλο σημείο της συνέντευξης : “Οι συνθήκες το έφεραν και δεν μου ζητάνε βοήθεια”.
Ακούγεται παράδοξο. Δεν ζήτησε τίποτε και πάντα προσέφερε. Διεκπεραίωσε θριαμβευτικά την πιο πολύπλοκη διοργάνωση στον κόσμο. Δεν έβλαψε κανέναν και έχει πάντα τεράστιες δυνατότητες να προσφέρει. Σχεδόν παρακαλάει να την χρησιμοποιήσει η χώρα της και κάποιοι το μόνο που σκέπτονται είναι μήπως μπει στην πολιτική και τους επισκιάσει.
“Ο κόσμος των ελληνικών ΜΜΕ είναι άγρια υπόθεση. Το έμαθα με τον πιο άμεσο τρόπο στην προσπάθεια του “Ελεύθερου Τύπου” που με έκανε σοφότερη”. Στο βάθος υπάρχει ο φόβος κάποιων ισχυρών απέναντί της που εκφράσθηκε με “άγριες” μεθόδους- για το ενδεχόμενο -που δεν υπήρχε πότε- να επιστρέψει στα ΜΜΕ, με τηλεοπτικό κανάλι.
Η “μελαγχολία”, κατά τη δική της διατύπωση, που νιώθει για την μεταολυμπιακή αντιμετώπισή της από το σύστημα και την κατάσταση στη χώρα σήμερα είναι το λιγότερο. Αναδεικνύεται εναργέστερα όταν απαντάει: ” Τι λένε οι ξένοι για την Ελλάδα είναι κάτι που πληγώνει”.
Όταν Σεφέρης έγραφε “όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει” αναφερόταν στην ελληνική επικράτεια. Η Αγγελοπούλου νιώθει το ίδιο ταξιδεύοντας στο εξωτερικό. Προφανώς ο συνδυασμός της εμπειρίας της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και η εικόνα όσων ακολούθησαν την οδηγεί σ ένα δραματικό συμπέρασμα: “Η χώρα που δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες της, μοιραία συρρικνώνεται σε όλα τα μέτωπα”.
Η ίδια και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι μια αναξιοποίητη δυνατότητα για την Ελλάδα. Μετά το 2004 -και την επιτυχία που δημιούργησε αφήνοντας ως παρακαταθήκη και το υποδειγματικό μάνατζμεντ που κινητοποίησε τις δυνάμεις των ανθρώπων- έχει στα χέρια της ένα κεφάλαιο και ταυτόχρονα είναι η ίδια κεφάλαιο. Όχι με τη την έννοια των κεφαλαίων που διαθέτει μια από τις πιο πλούσιες οικογένειες της χώρας, αλλά με την κατατεθειμένη βούλησή της να συνδράμει για να κυλήσει ο τροχός μπροστά.
Όπως προκύπτει από τη συνέντευξη, δεν έχει αυταπάτες. Η εμπειρία της είναι πλέον επαρκής και επιβεβαιωμένη από πολλά. Από την εγκατάλειψη της κληρονομιάς των Αγώνων. Από τον πόλεμο που της κήρυξε μια μεριά της οικονομικής ελίτ -υποβοηθουμένη από πολιτικούς και μιντιακούς παράγοντες. Από την αδυναμία της σημερινής κυβέρνησης να αξιοποιήσει τη διασύνδεση με το διεθνές περιβάλλον που της προσέφερε.
Ακόμη για το εισιτήριο που εξασφάλισε στον Αλέξη Τσίπρα για εκείνη τη βράδια με τον Μπιλ Κλίντον έχει βγάλει τα συμπεράσματα της: “Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, για την παρουσία του…”
Σε ένα άλλο σημείο είναι σαφέστερη. “Πιστεύω στις δυνατότητες του Έλληνα γιατί το έχω ζήσει. Δυστυχώς είμαστε πάντα άτυχοι προς τους ανθρώπους που επιλέγουμε να μας οδηγήσουν”. Έχει μιλήσει και παλαιότερα για το πρόβλημα των ηγεσιών.
Λέγεται ότι ίσως το μεγαλύτερο όνειρο της Γιάννας ήταν το συνέδριο του Ιδρύματος Κλίντον που θα έφερνε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2015 , ως αφετηρία -μέσα στην κρίση- για μια πραγματική αναπτυξιακή προσπάθεια, με πραγματικούς επενδυτές και με πραγματικά κεφάλαια. Το συνέδριο δεν έγινε ποτέ στην ελληνική πρωτεύουσα και αυτό δεν είναι άσχετο με την κουλτούρα διακυβέρνησης που ανέδυε η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα.
Για να επιστρέψουμε στην αρχή, δεν ήλθαν οι Κλίντον στην Ελλάδα, μπορεί όμως να πάει η Ελλάδα στους Κλίντον- και μάλιστα στο Λευκό Οίκο. Αν βέβαια υπάρχουν στην Αθήνα άνθρωποι που θα συνειδητοποιήσουν ότι η ενδεχόμενη ανάδειξη της Χίλαρι σε πλανητάρχη, μετατρέπει τη Γιάννα Αγγελόπουλου σε εθνικό υπερόπλο.
