Του Μάνου Στεφανίδη
Τι γιορτάζουμε σήμερα, 24 Ιουλίου; Καλύτερα, τί γιορτάζει υποκριτικά το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο της χώρας; Γιατί θα βάλει σήμερα ο κύριος Παυλόπουλος το καινούριο του μπλε αρζάν κοστούμι με την μεταξωτή, γαλάζια – να μην ξεχνιόμαστε κιόλας – γραβάτα και θα δέχεται στους κήπους του προεδρικού Μεγάρου;
Γιατί θα φορέσει σήμερα το σινιέ σακάκι του ο Αλέξης και το πανάκριβο πουκάμισο χωρίς γραβάτα – όλα κι όλα η “στολή” της επανάστασης είναι ό τι απέμεινε από την επανάσταση – και θα συγχαίρει εαυτόν και αλλήλους;
-Για την αποτυχία μιας εποχής, για την κατάντια μιας γενιάς, για την διχοτόμηση της Κύπρου μισόν αιώνα τώρα, για την φενάκη της δημοκρατίας, για τις συσσωρευμένες απάτες, τα ψευδώνυμα συνθήματα, τον εκμαυλισμό ενός ολόκληρου λαού, για την διάψευση του Πολυτεχνείου, για την κάλπικη μεταπολίτευση, για την παράδοση της χώρας από μέσα και την μετατροπή της σε προτεκτοράτο;
– Τί στο διάβολο γιορτάζουν σήμερα συγκινημένες οι πολιτειακές αρχές;
Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να είναι μέρα σιωπής και εθνικής περισυλλογής. Ημέρα πένθους αφού δεν μπορεί, δεν δικαιούμαστε, να είναι μέρα οργής.
Αφού η πλειοψηφία των πολιτών, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, είδε με ανακούφιση,τουλάχιστον, τους άξεστους κολονέλους. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για τον “αδάμαστο” λαό. Πάντα και παντού οι λίγοι κάνουν τη διαφορά. Και έπειτα έρχονται οι επαγγελματίες του λαϊκισμού και καταθέτουν στεφάνους. Καληώρα!
Α ρε Λαυρέντη! Που έγραφε κι ο Μανόλης Αναγνωστάκης πικρά πλην εύστοχα.
Εγώ λοιπόν αύριο δεν γιορτάζω ούτε την “επέτειο “της δημοκρατίας (;) ούτε τα φυσικά μου γενέθλια, τι ατυχής σύμπτωση, γιατί βέβαια δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα να γιορτάζει κανείς το γεγονός ότι μεγαλώνει. Έστω και χωρίς να το θέλει.
Αναρωτιέμαι πάντως όλοι οι υπόλοιποι τί γιορτάζουν;
ΥΓ. Δεν γιορτάζω λοιπόν αλλά πενθώ στις 24 Ιουλίου την θλιβερή ματαίωση της γενιάς μου, της γενιάς του Πολυτεχνείου αλλά και την αποτυχία μας να φτιάξουμε καλύτερη την επόμενη γενιά. Αυτή, ας πούμε, που θεωρεί αντίσταση να βεβηλώνει τα μνημεία της Ιστορίας και του Πολιτισμού θεωρώντας τα αστική παρακμή. Τέτοια διαστροφή!
ΥΓ 2. Αφιερώνω το παρόν σημείωμα στην μνήμη συντρόφων μου ζωγράφων με ήθος και αγωνιστική προσφορά που μια σοβαρή πολιτεία και μια σοβαρότερη αριστερά θα είχε τιμήσει και αξιοποιήσει καλύτερα : Στον Βαγγέλη Φαεινό, στον Θανάση Στεφόπουλο, στον Θόδωρο Πάντο, στον Γιώργο Βογιατζή, στον Σταύρο Ιωάννου.
